I rifiuti

Wisten jullie dat het Italiaanse woord "rifiuti" dezelfde etymologische wortel heeft als het Engelse "to refuse"? Dat laatste betekent, zoals iedereen welbekend: weigeren of afwijzen. Als een Italiaan zijn "rifiuti" in de container gooit, wil ook hij er vanaf. Zo zie ik veel huisvrouwen elke morgen met een plastic zak van de Esselunga (Di per Di, Carrefour of Bennet of welke supermarkt dan ook) richting vuilcontainer lopen om daar de boel te dumpen. Als je dat ziet, denk je: "Schoon volkje, die Italianen; ruimen alles keurig op".

De werkelijkheid leert anders. Jullie zullen zelf ook wel de beelden uit de straten van Napels hebben gezien. Gigantische bergen afval dat nergens kan worden gedumpt of verbrand omdat alle stortplaatsen vol zijn en de afvalverwerkingsinstallaties niet zijn afgebouwd, of nooit van de grond zijn gekomen. Dat probleem daar speelt inmiddels al meer dan 15 jaar en af en toe zie je er wat van op de televisie. Volgens de Italianen hier in het Noorden hebben die Napolitanen, of beter gezegd de inwoners van de regio Campania, dat volledig aan zichzelf te wijten. Vooral hun bestuurders zijn zo corrupt als de neten en bij ons zou zo iets nooit kunnen gebeuren, zegt men.

Eerlijk gezegd twijfel ik daar aan. Nederland kent zijn zwerfvuil ("Nederland schoon", weet je nog?) maar hier kunnen ze er ook wat van. Her en der ligt ervan alles langs de kant van de weg. Kennelijk laat de eerste een ijskast (bijvoorbeeld) liggen en vervolgens denkt de rest: "Ach, er kan nog wel iets bij!" De volgende stap is blijkbaar dat er vervolgens een gemeenteambtenaar langskomt die denkt flink te moeten optreden en vervolgens een bordje "Divieto di scarico", (verboden vuil te storten) laat plaatsen. Het vuil blijft vervolgens gewoon liggen. Uitwijkhavens langs de snelweg, liggen bezaaid met weggeworpen papier, plastic flessen en alles wat een moderne automobilist verder allemaal bij zich heeft. De Italiaan houdt zijn eigen straatje goed schoon, maar de openbare ruimte, daar bemoeit niemand zich mee.

Hoe kom ik daar nu op? Nou vandaag hebben ook wij ons rifuiti gestort. Nee, niet langs de kant van de weg maar in een grote vuilcontainer die naast het gemeentehuis van Montecalvo was neergezet. De cantina in het huis in Montecalvo stond nog vol met spullen die signor Colombo, de vorige eigenaar, met veel moeite misschien had bijeen gezameld. Er lagen voor minstens twee keukens aan keukenkastjes en andere toebehoren, zware dressoirs, en ook nog een naaimachine en een B&D decoupeerzaag die het geen van beide meer deden, en verder nog allerllei andere rotzooi, zoals een workmate van Lego. In eerste instantie hadden wij een opkoper langs laten komen om de boel weg te laten halen, maar toen deze 300 euri's vroeg voor deze gunst, besloten we dit klusje maar zelf op te knappen. Vandaag dus 8x op en neer gereden naar Crocetta, de frazione waar het gemeentehuis van Montecalvo staat. Elke keer de auto zo vol mogelijk geladen.

De cantina is nu (bijna) leeg, op een paar stukken na die echt te groot en te zwaar waren om in onze Punto te kunnen vervoeren. Bovendien was het ons nooit gelukt om die boven ons hoofd op te tillen om over de rand van de container te kieperen. Zo'n (bijna) lege cantina geeft uiteindelijk toch wel een voldaan gevoel.

Op het eind van de middag ook kennis gemaakt met Francesco Vercesi, de vader van Roberto waarover we het al eerder hadden. Francesco is de eigenaar van het lap grond naast ons. Omdat we de pilaren die onze toekomstige waranda moeten gaan ondersteunen pal op de perceelgrens gaan plaatsen, zal hij daar toch zijn toestemming voor moeten verlenen. Van Roberto wisten we al dat de "ombra" op de wijgaarden het doorslaggevend argument zou zijn. Gelukkig zag Francesco ook wel in dat dit geen probleem zou worden. Hij geeft graag zijn toestemming. Temeer omdat Stef ook (slim!) de mogelijkheid van een gezamelijke waterput ter sprake bracht. We delen de kosten en ieder krijgt de helft van het water dat we dan oppompen. Zijn helft voor zijn "orto", de moestuin, de andere helft voor onze siertuin vóór ons huis. Francesco wist wel een expert die met een "salice", een wichelroede kon vaststellen of er voldoende water bij ons in de grond zit. (salice = wilg...., hé, nog iets etymologisch: zou wichelroede oorspronkelijk wilgenroede kunnen zijn geweest?).  Volgende week hopen we alles v.w.b. de toestemming met hem rond te maken. Daar is weer een ingewikkeld formulier voor nodig (vast ook met zijn codice fiscale, en die van ons!). Ingegnere Cassani zal ons zo'n formulier verschaffen.

Tot slot vandaag nog iets in de categorie geel en groen ergeren. Door jullie dan, bedoel ik. Afgelopen zondag zijn we weer naar de Mediterranée geweest. Een spectaculaire en prachtige tocht door de bergen die uiteindelijk in Portofino eindigde. Het mooiste havenplaatsje langs de Middellandse Zee, volgens de ANWB reisgids. En inderdaad...., niets teveel gezegd. Eigenlijk zouden jullie dit allemaal zelf moeten zien. Dat kan! Straks..... als jullie boeken bij ons B&B!