Esaurita

Overspannen ja! Begrepen? Willen jullie wel een beetje voorzichtig met me zijn als ik terugkom over een weekje, wowowowowow! O nee: bauauauauauau! Mag ik een beetje overspannen zijn alsjeblieft? Drie huizen heb ik tegenwoordig te bewaken, drie! Bijna voor elke poot één ... Ik was zo gewend aan het rustige huis in Nieuwegein, af en toe zag ik door het keukenraam wel een voorbijganger en gaf ik even een waarschuwingsblafje, heel even maar. En tegen half zes, dan vergiste ik me wel eens: als ik een autoportier hoorde dichtslaan dacht ik altijd dat het het baasje was. Dan blafte ik altijd even uit enthousiasme. Even. Maar verder hoefde ik niet te waken. Alleen slapen, eten en rennen. Wat een tijd was dat! Maar nu, eerst kom ik in een huis waarvan ik alleen op de bovenverdieping mag komen. Als we de  voordeur door zijn dan loop ik meteen naar de deur van de eerste kamer, net als thuis, maar ik mag er niet in!!! De baasjes lopen altijd meteen naar boven en gaan daar zitten, in de studeerkamer zal ik maar zeggen (gek genoeg is er ook een keuken op die verdieping, dat snap ik niet). Verder loopt iedereen zomaar ons huis in en uit zonder dat de baasjes er iets aan doen. Telkens, misschien wel 50 keer per dag hoor ik de voordeur slaan, maar hoe hard ik ook blaf: de baasjes blijven zitten. Terwijl ze alles wel eens zouden kunnen weghalen! (mijn brokken!) Sterker nog, de baasjes willen dat ik mijn bek houd, als ik te hard blaf sturen ze me naar de slaapkamer! Ik snap er niets van en dat geeft veel stress. Ja ook honden kennen stress. Bijvoorbeeld als ze achtergelaten worden, zoals ik wanneer de baasjes gaan winkelen. Mag ik niet mee! Zit ik in de auto en blijven ze een uur weg. Gisteren gingen we naar Milaan, waarom? Een drukke stad waar ik steeds aan de lijn moet en alleen mag poepen in omhekte perkjes waar  het vies is doordat iedereen daar poept (jullie zitten toch ook liever op een schone wc?).  En ja, soms móet je gewoon, dus dan gebeurt het toch en doet de baas alsof hij het niet ziet.                                                                                                                  

En ook in Milaan laten ze me rustig achter hoor, gaan ze zo'n oud gebouw in, wat er te zien is weet ik niet maar ze blijven rustig een half uur weg. Ik maar wachten en wachten.

                                                      

Gelukkig komt er af en toe een aardige Italiaan voorbij die me wat aandacht geeft en me aait. Ik mag hier trouwens van de Italianen zelf wel bijna altijd overal naar binnen, bars, restaurants, geen probleem. En een aandacht dat ik dan krijg! (ik leg dan ook veel makkelijker contact dan de baasjes zelf, maar dat moeten jullie niet verder vertellen hoor, want dat vinden ze vast niet leuk). Aandacht van de Italianen bedoel ik. De baasjes zijn alleen met zichzelf bezig, tekeningen, plannen, dakdekkers weet ik veel. Het gaat over een nieuw huis geloof ik. Nog een huis! We hebben er al twee, waarom nog één.

Het rent er wel lekker hoor, daar niet van. Overal liggen steentjes om mee te spelen. Maar ook zijn er vervelende doornstruiken waar ik soms intrap en dan doet mijn pootje zeer. En overal is klei waar ik vrolijk in rondbanjer, maar dat vinden de baasjes weer niet leuk, zodat ik telkens in bad moet!  Daarna mag ik dan gelukkig wel bij/op de baasjes liggen in de gezellige zithoek.

Maar drie huizen om te bewaken, dat is gewoon teveel! Snappen jullie nu dat ik overspannen ben? Bauauauauauau!