Italia anplagghed

Terwijl we met de winkelier aan het praten waren, kwam er iemand binnen en die vroeg even tussendoor of er nog doppen waren. Doppen? Ja, voor de zelfgevulde flessen spumanti. Ja natuurlijk, denk je dan, we zijn hier in het gebied van de wijngaardiers. De tuinbouwwinkel waar we ons in bevonden blonk inderdaad uit in producten die je bij een Nederlandse tuinspecialist niet vindt. Zoals zakken vol met erg grote kurken, voor de mandflessen wijn waarschijnlijk, de mandflessen zoals benedenbuurman Roberto ze verkoopt voor ca. 100 euro, goed voor 60 à 70 flessen, en zoals je ze in dit dorp, Santa Maria della Versa, voorbij ziet komen, achterop pick-up trucks, gelabeld en wel met de adressen van de sommelier-clienten.   Een op dit gebied gerichte winkel dus, met ook veel zeer professioneel uitziende snoeimessen voor de wijnstokken. Kroonkurken zocht de nieuwe klant, maar helaas had onze winkelier niet de goede maat. Nou ja, hij zat ook pas een maand of 5 in het vak en was voorheen sales agent, weet hij veel wat de goede maat is. Italiaan was hij wel, maar oorspronkelijk uit het gebied van Milaan en het Gardameer. Hij had veel gereisd, Amerika en zo, en ook Nederland, Utrecht. Kortom hij was internationaal georiënteerd. Of zijn recente carriere-switch nu zo’n goede zet was geweest? Hij leek zich te vervelen en zat om een praatje verlegen met mensen van buiten, die hem wel begrepen, mensen met initiatief en dynamiek, kortom: noi! Hier in deze regio verbouwden de mensen alleen wijn, en verder leidden ze volgens hem een slaapverwekkend bestaan. Terwijl het gebied toch zoveel mogelijkheden had! Ons plan om toeristen te lokken viel bij hem dus in goede aarde. Hij begon tegen ons maar eens in het Engels, maar schakelde al snel weer over op het Italiaans waarin wij natuurlijk stug bleven doorpraten: 1-0 voor de padroni! Interessant vond hij onze plannen. Als jullie advies nodig hebben, dan kom je maar naar mij, zei hij en was ondertussen al aan het denken geslagen. Een leuke kastelenroute zou je kunnen uitzetten, een wijn-degustazione-trip natuurlijk, een dagje Milaan, idem Genua: er was genoeg te doen. Je regelt een pullman (Italiaans voor autobus) en je kunt zo een week rondtoeren. Hij kende de burgemeester van Stefanago en zou wel wat kunnen regelen voor een bezoek aan het kasteel daar. Dit gebied bood veel kansen, het was zeker zo mooi als Toscane, maar ja wat wil je, minder ontwikkeld en de bewoners hier tonen geen initiatief, ze zitten te slapen. Dat heeft zijn nadelen, bedacht een van de padrones toen, maar ook zijn voordelen: Deze streek is nog ongerept, een niet door de toeristenindustrie aangetast stuk Italië, waar nog veel mogelijk is en niet alles is dichtgetimmerd omdat iedereen het geld ziet dat drommen buitenlanders meebrengen. Dat moeten we uitbuiten in onze reclame voor dit gebied: dit is Italië ongerept, maagdelijk, zoals het altijd is geweest: Italia unplugged, ofwel anplagghed, zoals enkele komieken het hier verwoorden: dat is een goeie slogan voor op de website!

Ondertussen heeft de ingegnere Cassani zijn eerst product afgeleverd. Gisteren zaten we vol spanning bij hem, om te horen wat er wel en niet zou kunnen en wat het zou gaan kosten. Wat zenuwachtig stapten we zijn kantoor in Pavia binnen. A pool or not a pool, that was the question. Nou dat zwembad komt er wel hoor, luitjes, wees maar niet bang. De ruwe kostenschatting van de ingegnere voor het panoramaterras, de balkons, de trap naar de cantina, het appartement in de cantina, de beschildering van de buitenkant van het huis, het aanbrengen van een paar extra ramen, deze schatting kwam ongeveer uit op wat wij gehoopt hadden. Dit ondanks een aanpassing in de cantina die nog wat extra kosten met zich meebrengt: het verplaatsen van de badkamer. We waren eigenlijk wel blij met die aanpassing want zo creëerde Cassani een appartement dat volledig op zichzelf staat waarbij onze gasten niet via een gemeenschappelijke ruimte naar de badkamer moeten. Dit weekend zijn we met de fraaie technische tekeningen in het huis zelf gaan kijken of we nog aanpassingen willen (en dat willen we).   Daarna gaan we naar benedenbuurman Francesco om zijn toestemming te krijgen voor het panoramaterras: als dat maar niet teveel schaduw werpt op zijn kostbare druivenakker! Maar ook daar zijn we op voorbereid: even een programma van Internet gedownload en we berekenen de schaduwwerking van huis en terras door het jaar heen: zijn we slim of zijn we slim? Wat blijkt: het terras voegt nauwelijks iets toe aan de schaduw die het huis zelf al werpt. Dat zou dus geen probleem mogen zijn? Speriamo! En passant spreken we met de ingegnere nog even over de dakdekkers: “Beh, muratori, una razza maledetta”, een vervloekt ras, dat zijn ze, oordeelde Cassani. De prijs daar ging het om. Die 4000 euro was dat toch niet een beetje veel, nu blijkt dat het maar 5 dagen werk was? Cassani rekent voor: 13 mandagen van 9 uur a 20-25 euro per uur, dat is zo’n 2600 euro en geen 4000 inderdaad. Maar ja, dan nog 1000 koperen bevestigingsklemmen en wat ander materiaal: al gauw 600 euro. Maar nog steeds geen 4000, toch? Hij gaat de dakdekker om i conti finali vragen: we zijn benieuwd!