I conti finali

We zijn er bijna! Waar? Thuis! Maar waar is thuis inmiddels? Nou voorlopig toch nog even Nieuwegein hoor. We hebben gepakt en geboend, zodat we het appartement enigszins op orde aan onze sympathieke huurbazen Franco en Giorgio kunnen overdragen. Een onvoorstelbare vracht aan spullen hebben we al naar het huis in Montecalvo versleept en toch ziet het er naar uit dat we nog met een volle Punto in Nederland terugkeren. Wat heeft een mens toch een hoop troep!
Bijna thuis dus en tijd voor de eindafrekening (il conto per favore!). Een slotoverzicht van een bewogen halfjaartje Pavia (en niet te vergeten: omgeving). Wat zijn de plussen en wat de eventuele minnetjes? In ieder geval kunnen we allebei, los van dit boekhoudersgepriegel van + en -, uit volle overtuiging zeggen dat het een groot succes is gebleken en dat we iedereen die in staat is het te organiseren kunnen aanraden om eens een halfjaar ergens anders te gaan wonen. Komt allen los van de vaste patronen en verruimt de blik, gij gewoonteslaven!
De plussen?
Nou dat zijn in de eerste plaats de Italianen, die in vrij wel alle gevallen belangstellend, vriendelijk, toegankelijk en beleefd zijn gebleken. Leuk volkje. Vooral ook érg hondvriendelijk. Wil je contact leggen? Neem een hond mee, succes gegarandeerd. We hebben in het halfjaar al wat leuke contacten gelegd, met onze verhuurders Franco en Giorgio, met Vittorio en Katherine van het koor, en ook met de nieuwe buren zit het al in de lift. Dan de omgeving, zowel qua natuur als cultuur. Daarover hebben jullie veel op de weblog kunnen lezen. Pavia zelf is een echte ontdekking: een leuk stadje, net levendig genoeg, niet te druk niet te stil, zonder stress-factoren en toch genoeg te doen. Er valt verder in de directe omgeving zoveel te zien en te ontdekken, dat één leven tekortschiet. Wij bevelen voor de heuvels van de Oltrepò aan! J Ook het klimaat is niet verkeerd, zelfs niet wanneer je hier dus een najaar/winterperiode verblijft, al kun je pech hebben zoals de Bennebroekjes die nu net in die ruime maand met mist en bewolking op bezoek moesten komen. Het is hier veel vaker onbewolkt (meer zon dus) en er is weinig wind en regen. Maar wel veel en vaak mist inderdaad. Over het eten en drinken hoeven we het nauwelijks te hebben: vrijwel altijd lekker en nooit duur (tenzij je persé truffels wilt eten). Kopje koffie voor 80 cent, een fles wijn voor 1½ euro, een diner voor 15-20 euro p.p. Het kan hier (nog).
Enkele minnetjes?
In de eerste plaats de universiteit, helaas. Na de warme kennismakingsbijeenkomst door de faculteitshoogleraar en mederwerkers in juli viel het echte verblijf erg tegen. Weinig contact, en nauwelijks pogingen daartoe. Geen werkplek tussen de anderen, die er trouwens nooit waren. Een eerste inhoudelijke bespreking met de professoressa moet nóg plaatsvinden. Gesprekken gingen vooral over het huis. Leuk die belangstelling, daar niet van, maar wat kwam ik hier ook al weer doen? Eenmaal besloten hebbend dat ik de studie maar even moest ‘kaltstellen’, kwam er slechts een eenregelige reactie van de onderzoekster. De hoogleraar liet het afweten. Nou ja, genoeg geklaagd. Vergeten maar, deze ingedutte club!
Dan enkele kenmerken van het appartement, dat over het geheel genomen overigens heel geschikt is gebleken. Maar na een maand of 5 beginnen kleine irritaties steeds zwaarder te wegen. Het is een jas die je niet lekker zit en je kan hem niet uitdoen of laten vermaken. De gehorigheid bijvoorbeeld: het gedreun van de toegangsdeuren door de hal, waarop Saar steevast met geblaf reageert. Erg vermoeiend. Dan de gemeenschappelijke verwarming die maakt dat je hartje winter vaak met de ramen open zit, het wordt veel te warm gestookt en je kan het niet zelf bijregelen. En ook de ligging op het noorden die het appartement wel wat donker maakt. Altijd het licht aan: niet echt leuk.
Nog een dikke min cq. nul: de makelaar. Zie de weblog en bekijk de plaatjes van de martelwerktuigen!

Bijna terug. Maar eerst hebben we vandaag nog een paar zaken te regelen. Allereerst hier in Pavia alles wat mee naar Nederland moet in de Punto proppen. Dat is ondanks dat er veel in Montecalvo achterblijft toch nog rijkelijk veel. Verder de grote schoonmaak afmaken en de vloeren dweilen (gisteren al begonnen met poetsen), en de sleutels inleveren bij huisbaas Franco.

Vanmiddag komt onze ingegnere nog naar Montecalvo om met onze buurman Francesco te babbelen. Hopelijk wil die daarna zijn handtekening zetten onder de geen bezwaar brief m.b.t. de bouw van de waranda op onze gemeenschappelijke perceelgrens. Daarna nog één nachtje slapen in onze villa en dan gaan we richting Gotthardpas voor de eerste etappe naar huis. Dit is dan ook voorlopig de laatste aflevering van deze weblog. Straks koppel ik deze laptop af van Internet en zijn we, tot we in de Kervelgaarde zijn, niet meer online. Pas als we over enkele maanden voorgoed in Montecalvo zijn neergestreken, nemen we de draad weer op. Tot dan aan iedere lezer: Ciao en arrivederci!