Fregole

  Fregole, zo heten de pastakorrels uit Sardinië die we deze keer bij de Menhir (uit te spreken als “Menier” met de nadruk op “ier”) te eten kregen. Fregole alle vongole, met schelpdieren. Hoe kreeg onze rondbuikige Sardijnse gastheer die schelpen toch zo godverg…. lekker? Heerlijk was het, zelfs na de ook al zo smakelijke voorgerechten (zoals insalata di polpo, inktvissalade). En het hoofdgerecht, Tagliata Meníer dat we voor het eerst aten, plakjes rundvlees in een verrukkelijk sausje, was al even super. Ook kostte het allemaal weer een scheet, vooral om dat onze nieuwe gasten uit Zaandam de rekening betaalden. Het begint een traditie te worden dat de padroni door hun gasten worden getrakteerd! Driewerf hulde en hoera!
  Cis en Chris zijn nu dus na een scheiding van 4 dagen herenigd. Als ervaringsdeskundigen voelden ze zich hier meteen thuis, al keken ze met bewondering naar de metamorfosen die het huis binnen en buiten ondergaan heeft. Chris werd nóg hartelijker onthaald dan Cis, want hij arriveerde met een volgeladen Kango tuinplanten en heimweevoedsel. Siergrassen voor rond de parkeerplaats en rookworsten, ontbijtkoeken, hagelslagen, LU-crackers, koffiefilters, boterhamzakjes, theeën, enz enz in hoeveelheden goed voor een jaar overleven. Alleen de beloofde opblaasneger was onderweg uitgestapt. Helaas!   De gevulde spijkerbroeken in de door Cis (ook hulde!) meegebrachte L’HOMO maken echter veel goed.
Traditiegetrouw aten we ’s avonds dus in de Menhir, daarbij de overal inzakkende wegen trotserend. De Abruzzen mogen dan hun terremoto hebben gehad, hier hebben we te lijden onder een nubifragio. Een langdurige wolkbreuk die de straten heeft blank gezet en de grond nog verder heeft verzadigd met water.   Er waren na de natte winter al her en der wegen ingezakt, maar nu lijkt er helemaal geen houden meer aan: overal zie je scheuren en hobbels. Wij balen niet alleen van de gescheurde wegen, maar ook van het feit dat er nu al een week niet meer wordt gewerkt en dat we zelf ook niet veel kunnen doen: de grond is te zwaar om te bewerken en als het regent kun je buiten niet schilderen.
Winkelen, dat gaat wel en zo toog de kouwe kant gister naar de Ikea te Parma om daar wat terraszit– en ligmeubilair aan te schaffen. Het zitgedeelte was in voorraad, de lig niet. Daarvoor in de plaats is nu een tweede parasol aangeschaft. Zodra het terras klaar is, kunnen we dus zonnen!   Maar waar blijft de zon? De voorspellingen laten nu gelukkig eindelijk het begin van een warmere en drogere periode zien. Het volgend bericht wordt misschien wel verluchtigd met foto’s van ontbijt, lunch of diner op het terras?

Collinosità

Ofwel: heuvelachtigheden, een woord dat ook in het Italiaans niet bestaat, maar dat wel het onderwerp van dit bericht weergeeft. Wat zijn die –heden? Wind en water! Begrippen die toch meer aan Nederland dan aan Italië doen denken. Maar ook hier regent het en waait het zo nu en dan, voornamelijk in de winterperiode. Het voordeel is dat het landschap zelfs ’s zomers overwegend groen blijft en niet zo dor en geel wordt als in Midden- of Zuid- Italië.
  Het merkwaardige gevolg van die regen, heuvelachtigheid nr.1, is nu dat er zelfs in onze tuin (en tot voor kort in de kelder) tot vlak onder het oppervlak water staat. Terwijl we bijna boven op een heuvel wonen, een meter of 70 boven het dal. Dáár zou het water naar toe moeten lopen, toch? Maar het gat dat Torti in de tuin gegraven heeft, bewijst het tegendeel: het grondwater staat tot zo’n 20 cm onder het oppervlak en vertoont niet de neiging om snel te zakken. We hebben nu een dompelbad met heel helder water. Misschien wordt het zwembad uiteindelijk een natuurzwembad! Ook leuk en èrg unplugged.
   Heuvelachtigheid 2, en logischer verklaarbaar, is de wind die af en toe opsteekt. Over het algemeen waait het hier veel minder dan over het Nederlandse laagland. Maar àls het dan gaat waaien … Vorig jaar zomer vanuit het niets binnen 20 seconden storm, de ramen kregen we bijna niet meer dicht. Met kerst, toen we afwezig waren zijn de pannen van het dak gewaaid. En ook afgelopen week ging het opeens midden op een zonnige dag heel hard waaien. De wind neemt een aanloop over de vlakte en bespringt bijna letterlijk de heuvels. Wel spectaculair.
  Heuvelachtigheid 3 heeft te maken met onze oprit. Cassani kwam afgelopen donderdag langs om te inspecteren en adviseren. Torti kon de oprit niet maken, want er zat een heuvel in. Dat had hij vastgesteld door overal bakstenen heuveltjes te "poepen" en die bleken op de gewraakte plek erg laag uit te vallen. Wij snapten het niet meteen, maar met Cassani erbij werd het duidelijk. De oprit heeft over de breedte, ter hoogte van de deur naar de cantina een verhoging en die moet eruit wil Torti een laag van tenminste 10 cm beton kunnen storten. Gaat hij dus weer “jekkeren”. Mooi zo, want dan kunnen Cis en Chris dat fenomeen ook nog meemaken. Als Torti het tenminste binnenkort gaat doen, want vrijdag bleef hij alweer weg, terwijl het stralend weer was … Maandag wordt weer een regendag, en zo schieten we weer (niet) lekker op. Ook het terras kan door de om-de-zoveeldaagse regen niet afgemaakt worden, grrgrr.
Het komt af het komt af het komt af, dat is de mantra die ons gerust moet stellen. Zou het helpen?

La birra

   Alleen bij een pizza drinken Italianen traditioneel bier. Natuurlijk niet bij een cena, een echte Italiaanse maaltijd met antipasto, primo, secondo, dolce. Dan wordt er een lekkere wijn geschonken, en dat zéker in een wijnbouwgebied als de Oltrepò. Pino, gastheer van La Verde Sosta in Montecalvo, was dan ook hoogstverbaasd dat Remco geen wijn bliefde, maar bier wilde, bij de overheerlijke schotels die zijn vrouw Grazia aan het bereiden was. Hij was verbaasd, verontwaardigd misschien en zon op wraak. Hij besloot de boodschap op ironische wijze te brengen en serveerde het bier als ware het champagne, in een koeler.
   De maaltijd zelf, het afscheidsdiner van de Huijmannetjes, was weer heerlijk, met pasta en vleesgerechten en fantastische toetjes. De paar dagen eerste kennismaking is de familie goed bevallen (al kan een enkele routebeschrijving nog beter …). Dat wordt te zijner tijd op herhaling! Ook An en Ton hebben genoten van het verblijf, dat bestond uit verjaardagen vieren, rondtoeren, wat kluswerk (Ton) en mediteren in een lentebloemenweitje (An). De inmiddels beruchte voetendemoon die in de Villa heerst, heeft voor de derde keer toegeslagen, want na Lieke en Ruben was nu Ton aan de beurt.
Het wachten is nu op de lichting ervaren Montecalvo-gangers uit Zaandam, die gescheiden van datum en vervoermiddel zullen arriveren: eerst Cis met vliegtuig, later Chris met auto. We hopen dat de knieduivel van de Villa de komende weken absent is!
   Wat gebeurt er verder? Torti rommelt her en der nog wat aan de laatste klussen die hij zelf kan (laten) doen. Waterleiding naar de rustico, voor het zwembad dat steeds verder achter de horizon verdwijnt: er is teveel grondwater om te kunnen graven, en er komt de laatste dagen weer aardig wat bij! Voorbereidingen voor de oprit, na veel discussie met Cassani over hoe de helling aan te passen. De piastrellista is geweest om de onderlaag van het terras aan te brengen, maar kan pas verder als het vier dagen droog is geweest en dat gaat dus even niet lukken. Rotzooi opruimen. Niet de smid, de elettricista opjagen om de luiken, de roosters, het elektriek aan te brengen. Die traphal is het laatste klaar, wat ik je brom!
  Wij wachten af, schilderen kan niet, want het is nat. We maken schoon en ruimen op. We kopen nog e.e.a. We vervangen de kapotte tv door een LCD-flatscreen. We blijven maar sleutelen aan de site, die dankzij uitgekiend sleutelwoordenwerk nu een “PageRank” van 3 i.p.v. 0 heeft, zodat we op de eerste twee, drie pagina’s van Google verschijnen! Dat levert tot nu toe echter vooral spook-boekingen op: mensen die informeren of een bepaalde periode vrij is (ja), en dan niets meer laten horen. Frustrerend! We leggen de laatste hand aan een folder die we hier gaan verspreiden bij restaurateurs en dergelijke, voor de Italiaanse B&B gast. We zijn bijna open, BIJNA!

Un compleanno gemello

  Als Leda voor je kookt, heb je aan één zintuig niet genoeg, de smaakzin volstaat absoluut niet. Aan het proeven gaan het zien en het ruiken vooraf. Vooral de reukzin ontwikkel je hier opnieuw: de geur van de gerechten is onverbiddelijk heerlijk en zo heeft elke gang een eigen “voorspel”, een eigen antipasto! Bij het proeven gaat het niet langer alleen om de smaak, maar ook om het mondgevoel: de wisselwerking tussen zachte inktvis en bloemige aardappelstukjes, en dan niet heet of koud maar lauwwarm. Eten is bij Bagarellum, het restaurant van Leda en Nando, een avontuur.
  Pas één keer eerder hebben we er gegeten, wat eigenlijk een schande is, gezien de kwaliteit van het eten. Maar nu, 2^e paasdag, maandag 13 april grepen we onze kans. De dinsdag de 14^e is de blogpadrone jarig, maar op dinsdag zijn de meeste restaurants hier dicht. Dan maar de avond vóór de feestdag gedineerd, bedachten wij creatief: een soort verjaarswake … En dus bij Leda, want we willen nu echt weer eens de culinaire top bestijgen. Blijkt naderhand dat het restaurant speciaal voor ons open is, na twee zeer drukke paasdagen, waarin Leda met de hand honderden ravioli heeft gerold.
   Bij het binnenkomen wordt ik al gefeliciteerd, maar maak ik duidelijk (vergt een paar pogingen) dat mijn eigenlijke dag pas morgen is. Algehele hilariteit als duidelijk wordt dat Leda óók op 14 april geboren is. Felicitaties en leeftijden worden uitgewisseld, waarbij de getallen hier uit discretie verzwegen worden, al kunnen we wel onthullen dat het bij de blogpadrone gaat om een kwadraat en bij Leda om het eerstvolgende (geheel niet eenzame) priemgetal.
Het eten stelde niet teleur, zei de nuchtere Hollander zuinig. We doen het dus even over:
Het eten was een feest! Eerst werden we overspoeld met een grote verscheidenheid aan antipasti, zoals een plakje cotecchino-worst met een zalig rode wijnsausje en smeltende salumi, worstwaren. De vijgencompôte!!! De ravioli van Leda zijn beroemd en specifiek voor de streek: de dunne boterzachte deegenvelopjes waren misschien wel het hoogtepunt van de avond. De risotto met silene had een wonderbaarlijke constitutie, tussen vast en vloeibaar in, zalig gleed het over de tong. Bij de vleesgerechten, de secondi wilden onze magen protesteren, maar de smaakpapillen beslechtten het pleit: we willen méér smaken, méér proeven.
   Als nagerecht kwam er uiteraard een verjaarstaart op tafel (heel decent met één kaarsje gekroond, dat helpt jullie dus niet verder), die door de beide aanstaande jarigen tegelijk werd aangesneden. Na nog wat dessertwijn en een likeurtje tolde de bijna-jarige de deur uit om aan een eenzame wandeling te beginnen, een kwartier of drie in het duister door de heuvels, met sprookjesachtig uitzicht op de tientallen lichtjes in de Po-vlakte. Saar liep mee als blindengeleidehond. De rest van de volgevr.tenen durfde deze speurtocht niet aan en ging per auto. Volgens mij reed Bob niet mee …
   Thuis werd klokke twaalf nog even verder geklonken en verschenen de eerste cadeaus: boeken over de wilde bloemen die hier overal uit de grond schieten en een héél dik Italiaans-Italiaans woordenboek, voor de gevorderde emigrant zullen we maar zeggen. De volgende dag ging het feest gewoon verder met zoenen en klinken, originele(?) verjaarskaarten en een elektronische fotowissellijst en bodywarmers (inmiddels overbodig!). Hiep hiep hoera (ook voor mijn tweeling-jarige, Leda)!

Golfo Paradiso

   Schoenen uit schoenen aan, telkens in- en uitstappen voor weer een adembenemend uitzicht: het is even wat werk maar dan heb je uiteindelijk ook wat. Tot 's avonds laat zitten we op een buitenterras heerlijke pasta te eten met uitzicht op een prachtig blauwe zee. Mediterranee!
         

Bij vertrek twijfelden we nog: zou het wel mooi weer zijn aan zee? Truien en jassen mee. Een korte broek ware beter geweest, want het was echt zomers warm. Na de prachtige en rustige rit door de Ligurische Alpen, bereikten we Chiavari om wat te flaneren en te drinken. En te zonnebaden. Opstaan was moeilijk, maar uiteindelijk gingen we toch verder. Eerst weer de likkebaardend mooie kust: wat een prachtige huizen, palmen en parasoldennen. Een Renaissanceschilderij. We besloten Portofino te mijden, in verband met de Paasdrukte en stapten dus in Camogli uit, ook niet gek. Ook druk, maar na wat op Italiaanse leest geschoold duw- en trekwerk vonden we toch snel een parkeerplaats.   Weer flaneerden we wat en dronken we wat. Het leek wel vakantie! Maar ja, je neemt toch jezelf altijd mee, hè? Dus opgestaan en plaatsvergaan. Waar te eten? Nou in dat leuke restaurantje met dat terras daar op de tweede verdieping! "Water bij het eten?", vroeg de ober met het lekkere kontje. "Nou nee, doe maar wijn!"
  Lekkere Insalata di polpo vooraf en een Trofie alla camogliese, pasta sliertjes met pesto als primo. Goed en toch niet duur, zeker niet voor zo'n toplocatie. Onze chauffeur bracht ons veilig thuis, nog voor het de 13e april werd. 13 april, nog maar één nachtje te gaan voor de dag van 7*7! Maar eerst verwachten we nog de invasie van de Huijmannen, morgen. En we zijn nog wel geëmigreerd om "meer aan elkaar toe te komen"! Of toch niet?

Il pendolo

  Het blijft maar zonnig en warm en het uitzicht op de heuvels wordt met de bloeiende lentebomen steeds meer een impressionistisch schilderij. Wij schilderen verder aan de buitenkant van het huis, dat onderhand een steeds opvallender veegje oranje op het impressionistische natuurdoek wordt.
  Gisteren was het 7 april, de verjaardag van An, en we hebben dat natuurlijk, voor en na de bedrijvigheden, gevierd. Ontbijt met ballonnen (de slingers van vorig jaar waren zodanig verstrikt geraakt dat we die hebben moeten weggooien, sorry) en cadeaus: een echt Italiaanse colomba, een paasversie van de panettone die met Kerst gegeten wordt, twee zeer lokale wijntjes, een kaart met inhoud, een doe-het-zelf pendelgeval, dat antwoord schijnt te geven op ál je vragen. Dat laatste wachten we af. Een vraag hebben we al wel: WANNEER IS TORTI KLAAR? ’s Avonds ging het feest verder met het schenken van de geschonken zeer lokale spumante: heel lekker!    En uiteraard werd er uit-eten-gegaan. Dit keer in een voormalig kuuroordcomplex in Broni, de Fonte di Recoaro. Mooi gebouw, mooie locatie, bijzondere bediening en dito eten.
   De pendel intussen blijft maar verdwaasd rondslingeren bij onze prangende vraag betreffende Torti. De parkeerplaats is af, zowaar een klus die zonder al teveel horten en stoten is verlopen! Het terras daarentegen … Men was bezig met de marmeren randen, maar heeft het nu opgegeven: twee kleine stukken ontbreken nog. Van de traphal geen nieuws: Torti lijkt dit onderdeel te willen verdringen. Er wordt gewerkt aan de waterleiding naar de rustico, zodat we straks het zwembad kunnen vullen. Zwembad? Wanneer begint Torti aan het zwembad? De pendel zwalkt en zwaait radeloos rond.

Gli olandesi in Italia

  Een kamerorkest was het niet, het was een HUISkamerorkest. We zaten heel intiem met z’n vieren in een loge (gordijntje dicht) en luisterden met net zoveel bewondering naar de 15 muzikanten als naar het handvol zangers. Een opera in Stradella! We waren in het Teatro Sociale beland, voor een uitvoering van L’Italiana in Algeri van Rossini. Dat staat garant voor vrolijke muziek en kluchtige taferelen. Het theater kan niet meer dan zo’n 400 bezoekers bergen en dus zit iedereen dichtbij het toneel.   En als het dan ook nog om een pocketopera gaat, een speciaal aan kleine theaters aangepaste versie van een volwassen opera, dan wil het wel intiem worden. Daar is geen alcohol voor nodig … al helpt dat wel. Vooraf werden er 2 karaffen met witte wijn geleegd in Pizzeria Marinella, dat inmiddels ook al een stamadresje is geworden. Alle vier namen we de spaghetti al cartoccio, spaghetti met heerlijke zeevruchten (niet te zuinig) in folie uit de oven. Mmmmm!
    Daarna het culturele vertier met jonge en erg goede zangers (luister zelf op: http://www.pocketopera.it/pages/2009/video_italiana.htm ). Daar waren we ook wel aan toe want ondanks onze gasten werken we hard door aan de Villa. Er wordt geverfd, geknutseld, schoongemaakt. Ook de website krijgt een upgrade met nieuwe foto’s. We worden platgebeld door Italianen die hier nu al terecht willen … en ook willen eten met Pasen. Helaas: de rookworsten zijn op! Ook Torti knutselt verder aan de parkeerplaats (weer een waggellading zand) en aan de marmi van het terras. Helaas heeft hij verkeerd gemeten, zodat een deel van het met veel moeite gestorte beton er weer met evenveel moeite afgebikt moet worden. Wat Torti niet verhindert zijn werkers uit te foeteren, alsof ZIJ het fout gedaan hebben.
Aan het eind van de middag wordt er (door ons, niet Torti) geborreld, in een echt Italiaanse bar met veel hapjes en lekkere wijn, al zijn twee glazen soms iets teveel van het goede, voor sommigen, in het bijzonder als die sommigen zeer binnenkort verjaren!!!

Il pesce di aprile

1 April is altijd weer een bijzonder dag, als je van een gebbetje houdt. "Vannacht storm en regen. Crisis! Lekkage, hemelbed=waterbed. Neem zwembandjes en dompelaar mee!" luidde het grappigesms-bericht van de grol-padrone aan de aankomende gasten uit Nederland. Die waren aan het inchecken in Eindhoven en smsten snel terug, "zwembandjes ingebouwd, grappenmaker." Later bekenden ze dat ze op dat moment toch niet zo zeker van hun zaak waren en dat het even duurde tot ze beseften welke datum het was. Alweer geslaagd!
   De reis verliep verder voorspoedig en tegen vieren kwamen onze ere/eerste gasten An & Ton breedlachend door de aankomstdeuren op ons af. Ook wij waren blij om onze trouwe vrienden na drie hectische maanden weer te zien en om de komende weken een beetje afleiding te hebben van Torti en bouwwerkzaamheden! Na een uur of anderhalf arriveerden we bij ons huis en namen we uitgebreid de tijd om het huis in alle glorie te tonen. Wij trots, An en Ton onder de indruk. We namen een glaasje Pinot en togen richting Menhir, ons  vaste introductie-restaurant. Heerlijk "geproefd" (wij eten niet, wij proeven alleen maar) van mosselen, frutti di mare, de inmiddels bekende zeeslakjes, en de fregole, de Sardijnse korrel-pasta. Daarbij een witte Malvasia. Onze gasten trakteerden en dat lijkt ons óók een goede traditie, die we iedereen graag aanbevelen!

   Lichtelijk ubriachi van de karafjes wijn tolden we thuis vrij snel het bed in, wij op onze nood-lattenbodem, de gasten in het hemelbed. De eerste nacht was nog wat wennen, maar de matrassen zijn goedgekeurd. De kennismaking met Torti blijft nog even uit, want het regende vanochtend (ja onze gasten laten het mooie weer in NL achter en vallen hier helaas met hun neusjes in een korte depressie). Even een dagje rust na de heksenketel van gisteren: regenpijpen geplaatst, railing van de trap afgemaakt, verder gestuukt aan de buitenmuren onder het terras, grit gestort op de aanstaande parkeerplaats. En wij maar ons best doen om het appartement tegen de stofstromen in een beetje schoon te krijgen. Het was weer een hoop drukte en troep, maar we zijn weer IETS dichter bij de finish. De laatste loodjes.
Vandaag was het uitbuiken en boodschappen inslaan voor de padroni-maaltijden van de komende de dagen. Vanavond zwaardvis met geroerbakte groene asperges en aardappeltjes uit de oven. De voorbereidingen zijn al begonnen!