Fregole

  Fregole, zo heten de pastakorrels uit Sardinië die we deze keer bij de Menhir (uit te spreken als “Menier” met de nadruk op “ier”) te eten kregen. Fregole alle vongole, met schelpdieren. Hoe kreeg onze rondbuikige Sardijnse gastheer die schelpen toch zo godverg…. lekker? Heerlijk was het, zelfs na de ook al zo smakelijke voorgerechten (zoals insalata di polpo, inktvissalade). En het hoofdgerecht, Tagliata Meníer dat we voor het eerst aten, plakjes rundvlees in een verrukkelijk sausje, was al even super. Ook kostte het allemaal weer een scheet, vooral om dat onze nieuwe gasten uit Zaandam de rekening betaalden. Het begint een traditie te worden dat de padroni door hun gasten worden getrakteerd! Driewerf hulde en hoera!
  Cis en Chris zijn nu dus na een scheiding van 4 dagen herenigd. Als ervaringsdeskundigen voelden ze zich hier meteen thuis, al keken ze met bewondering naar de metamorfosen die het huis binnen en buiten ondergaan heeft. Chris werd nóg hartelijker onthaald dan Cis, want hij arriveerde met een volgeladen Kango tuinplanten en heimweevoedsel. Siergrassen voor rond de parkeerplaats en rookworsten, ontbijtkoeken, hagelslagen, LU-crackers, koffiefilters, boterhamzakjes, theeën, enz enz in hoeveelheden goed voor een jaar overleven. Alleen de beloofde opblaasneger was onderweg uitgestapt. Helaas!   De gevulde spijkerbroeken in de door Cis (ook hulde!) meegebrachte L’HOMO maken echter veel goed.
Traditiegetrouw aten we ’s avonds dus in de Menhir, daarbij de overal inzakkende wegen trotserend. De Abruzzen mogen dan hun terremoto hebben gehad, hier hebben we te lijden onder een nubifragio. Een langdurige wolkbreuk die de straten heeft blank gezet en de grond nog verder heeft verzadigd met water.   Er waren na de natte winter al her en der wegen ingezakt, maar nu lijkt er helemaal geen houden meer aan: overal zie je scheuren en hobbels. Wij balen niet alleen van de gescheurde wegen, maar ook van het feit dat er nu al een week niet meer wordt gewerkt en dat we zelf ook niet veel kunnen doen: de grond is te zwaar om te bewerken en als het regent kun je buiten niet schilderen.
Winkelen, dat gaat wel en zo toog de kouwe kant gister naar de Ikea te Parma om daar wat terraszit– en ligmeubilair aan te schaffen. Het zitgedeelte was in voorraad, de lig niet. Daarvoor in de plaats is nu een tweede parasol aangeschaft. Zodra het terras klaar is, kunnen we dus zonnen!   Maar waar blijft de zon? De voorspellingen laten nu gelukkig eindelijk het begin van een warmere en drogere periode zien. Het volgend bericht wordt misschien wel verluchtigd met foto’s van ontbijt, lunch of diner op het terras?