Un compleanno gemello

  Als Leda voor je kookt, heb je aan één zintuig niet genoeg, de smaakzin volstaat absoluut niet. Aan het proeven gaan het zien en het ruiken vooraf. Vooral de reukzin ontwikkel je hier opnieuw: de geur van de gerechten is onverbiddelijk heerlijk en zo heeft elke gang een eigen “voorspel”, een eigen antipasto! Bij het proeven gaat het niet langer alleen om de smaak, maar ook om het mondgevoel: de wisselwerking tussen zachte inktvis en bloemige aardappelstukjes, en dan niet heet of koud maar lauwwarm. Eten is bij Bagarellum, het restaurant van Leda en Nando, een avontuur.
  Pas één keer eerder hebben we er gegeten, wat eigenlijk een schande is, gezien de kwaliteit van het eten. Maar nu, 2^e paasdag, maandag 13 april grepen we onze kans. De dinsdag de 14^e is de blogpadrone jarig, maar op dinsdag zijn de meeste restaurants hier dicht. Dan maar de avond vóór de feestdag gedineerd, bedachten wij creatief: een soort verjaarswake … En dus bij Leda, want we willen nu echt weer eens de culinaire top bestijgen. Blijkt naderhand dat het restaurant speciaal voor ons open is, na twee zeer drukke paasdagen, waarin Leda met de hand honderden ravioli heeft gerold.
   Bij het binnenkomen wordt ik al gefeliciteerd, maar maak ik duidelijk (vergt een paar pogingen) dat mijn eigenlijke dag pas morgen is. Algehele hilariteit als duidelijk wordt dat Leda óók op 14 april geboren is. Felicitaties en leeftijden worden uitgewisseld, waarbij de getallen hier uit discretie verzwegen worden, al kunnen we wel onthullen dat het bij de blogpadrone gaat om een kwadraat en bij Leda om het eerstvolgende (geheel niet eenzame) priemgetal.
Het eten stelde niet teleur, zei de nuchtere Hollander zuinig. We doen het dus even over:
Het eten was een feest! Eerst werden we overspoeld met een grote verscheidenheid aan antipasti, zoals een plakje cotecchino-worst met een zalig rode wijnsausje en smeltende salumi, worstwaren. De vijgencompôte!!! De ravioli van Leda zijn beroemd en specifiek voor de streek: de dunne boterzachte deegenvelopjes waren misschien wel het hoogtepunt van de avond. De risotto met silene had een wonderbaarlijke constitutie, tussen vast en vloeibaar in, zalig gleed het over de tong. Bij de vleesgerechten, de secondi wilden onze magen protesteren, maar de smaakpapillen beslechtten het pleit: we willen méér smaken, méér proeven.
   Als nagerecht kwam er uiteraard een verjaarstaart op tafel (heel decent met één kaarsje gekroond, dat helpt jullie dus niet verder), die door de beide aanstaande jarigen tegelijk werd aangesneden. Na nog wat dessertwijn en een likeurtje tolde de bijna-jarige de deur uit om aan een eenzame wandeling te beginnen, een kwartier of drie in het duister door de heuvels, met sprookjesachtig uitzicht op de tientallen lichtjes in de Po-vlakte. Saar liep mee als blindengeleidehond. De rest van de volgevr.tenen durfde deze speurtocht niet aan en ging per auto. Volgens mij reed Bob niet mee …
   Thuis werd klokke twaalf nog even verder geklonken en verschenen de eerste cadeaus: boeken over de wilde bloemen die hier overal uit de grond schieten en een héél dik Italiaans-Italiaans woordenboek, voor de gevorderde emigrant zullen we maar zeggen. De volgende dag ging het feest gewoon verder met zoenen en klinken, originele(?) verjaarskaarten en een elektronische fotowissellijst en bodywarmers (inmiddels overbodig!). Hiep hiep hoera (ook voor mijn tweeling-jarige, Leda)!