Deviazione scoliotica

  De voorspelde regen bleef vanochtend uit en dus ging het schilderwerk nog even verder. Het was zaterdag en dus werd ik niet gestoord door de misprijzende meesmuil van Torti, onze aannemer, die de sierranden boven de ramen maar niets vindt. Vandaag kwamen ze echter af en ze blijven wat ons betreft nog jàren zitten! De muren van hele bovenste verdieping zijn nu eigenlijk klaar, op twee vensterbanken en een stukje naast het balkon na. De vensterbankjes kunnen nog niet, want de steigers verhinderen dat de ramen open kunnen. Het balkon kan wel, als we even wat planken verschuiven. Daar kwam ik vandaag achter en heb dus één balkon al behandeld, net voor het toch ging regenen. Het schilderen van het balkon moest kruipend en sluipend onder de steigerelementen, mijn handen openhalend aan de cementklodders van de intonaco en mijn hoofd stotend tegen telkens dezelfde steigerpaal. Grrr.
  Mijn hoofd stoten? Dat is helemaal geen goed idee! Afgelopen donderdag heb ik de röntgenfoto van mijn gekwetste nek opgehaald en wat blijkt: scoliose in de nek! Ik schrok even, maar jullie wisten natuurlijk allang dat mijn kop niet recht op mijn romp stond ... Vandaar al dat gelul uit mijn ...
Maar wat nu? Mijn door zere knieën, tennisellebogen en zwakke rug geharde echtgenoot wist mij te melden dat "daar niets aan te doen valt". En dat het waarschijnlijk "alleen maar" een correctie is van een andere scoliose, lager in de rug. Niets aan de hand dus! Hè hè, ik begon me al zorgen te maken, maar kan nu met een gerust hart wachten op algehele verlamming vanaf de nekwervels.
Maar alle gekheid op een heel scheef stokje: ik ga me toch maar een beetje oriënteren op houdingstherapieën, spieroefeningen e.d., en dan ga ik goed beslagen naar de huisarts. In Rotterdam schijnt An een geweldige neger met hele grote handen te kennen, die werkelijk álles bij je recht en overeind krijgt. Die kan zeker niet mee in de handbagage? Jammer dat ik geëmigreerd ben! Jullie horen nader.

La tela di Penelope

  Het zag er al verdacht stil uit, toen de hoofdpijn-padrone terugkeerde van het ziekenhuis (we testen alle medische voorzieningen hier zelf uit en deze keer was de afdeling radiologie aan de beurt) en inderdaad: alleen Mariano en Marco waren vanochtend op komen dagen. Gisteren was Cassani geweest en de dagen ervoor had Torti er de vaart in gezet (overwerken tot het donker!), maar nu was het opeens weer tijd om te relaxen. Dacht Torti, maar daar waren wij het natuurlijk niet mee eens: we hebben al een maand vertraging en ook de uitgestelde opleverdatum is niet gehaald. Als klap op de vuurpijl bleek ook nog eens dat Mariano bezig was met de spatrand rond het huis, maar daarvoor niet het juiste materiaal had. Als we nu ook nog eens broddelwerk af gaan leveren …
De x-ray padrone ging even naar het toilet en kwam tot de conclusie dat onze aannemer nu toch echt van de pot gerukt was. Direct bellen met Cassani, dat was de enig oplossing. Zo gedacht, zo gedaan en warempel, binnen 20 minuten verscheen de bekende vrachtwaggel in de verte, mèt Mimmo en Festi. Torti verscheen ook en deed of zijn neus bloedde.   Dat deden wij ook, maar in de pauze vroegen we toch even aan Mimmo hoe het zat. Ze bleken dus op het kerkhof aan het werk (een andere klus, waarvoor ze al eerder gespijbeld hadden) en waren na het telefoontje van Cassani halsoverkop vertrokken. Mooi zo! Mimmo was het ook met ons eens dat Torti niet kan plannen. En niet luistert, ook niet naar het advies van zijn zeer ervaren werklui. Meer druk uitoefenen, was zijn advies. En dat hadden we dus gedaan, met succes want de rest van de dag werd er nog verrassend veel werk verzet! De muur op de parkeerplaats is klaar!
  Doen of zijn neus bloedt, daar is Torti wel heel goed in. Eergisteren ging het namelijk ook al mis. Steen des aanstoots: de vermaledijde trap + hal, die maar niet afkomen. De falegname was ’s ochtends verschenen met de houten treden en was even snel weer onverrichterzake vertrokken, omdat de gaten in het stalen trapframe op de verkeerde plek zaten. Wanneer komt de smid om het te corrigeren, vroegen we aan onze meester-planner. “Non lo so, oggi no”, ik weet het niet maar vandaag niet. Wij verschrikkelijk de pest in. Zodanig de pest in dat de meest opgewonden padrone eens ging opzoeken wat “gebed zonder end” in het Italiaans is. Dat is dus “het kleed van Penelope”, ofwel een odyssee zonder eind. Alternatieve uitdrukking: La fabbrica di San Pietro, de bouw van de Sint Pieter. Idee: we schrijven het in grote letters op een A4 en plakken het op de deur naar de traphal.   Geen reactie, niente nada. Leek het tenminste, maar 's middags verscheen een hulpje van de smid en daarna ook de timmerman weer. 's Avonds zaten de treden er in! En het is mooi!
Onze verhalen worden wel wat eentonig hè, want ons wereldje wordt naarmate het werk het einde nadert steeds kleiner.   We schilderen verder en maken de luiken schoon. Hopelijk kunnen we dit weekend de kelder ontstoffen, zodat al het gereedschap en restmateriaal uit de verblijfsruimte verbannen kan worden. Aanstaande woensdag komen immers onze eerste eregasten de villa bevolken en bewonderen!

È troppo o niente

Hollen of stilstaan. Dat is het met Torti. De ene week komt ie een dag gewoon niet, de andere week komt hij zelfs op zaterdag om met alle man aan de muur op de parkeerplaats te gaan werken ... Zou het zijn omdat Cassani maandag weer poolshoogte komt nemen en Torti bang is dat hij niet genoeg is opgeschoten?
Het is in ieder geval eens een keer een positief puntje. Dat werd tijd, want de ergernissen nemen toe. Zelfs de flegmatische padrone heeft al een keer vanaf de steiger met verheven stem met onze aannemer staan ruzieën. Torti is aan de parkeerplaats begonnen en heeft al zijn mannen daarheen gedirigeerd, terwijl wij verder willen met het schilderen. Daarvoor moet eerst de intonaco rond het huis af. En dat liet Torti dus weer eens liggen, vlak voor het klaar zou kunnen zijn. Telkens hetzelfde liedje: het lijkt een soort ziekte.
Ook de wat lichter ontvlambare padrone is inmiddels zover dat hij Torti in het Nederlands de huid vol zou willen schelden. Waar die man zich allemaal niet mee bemoeit! Als hij je ziet verschijnen begint hij: over de rozen, over de eik, over de planten, over van alles en nog wat. Gisteren maak ik aanstalten de steiger te beklimmen om de isolante, de voorstrijklaag voor de muurverf aan te brengen. Is geen kunst aan, gewoon ruim op de muur kledderen en zorgen dat je alles goed raakt. Torti ziet mij en begint: "Vai a dipingere? Non sei capace!" Ga je schilderen? Dat kun jij niet. En dat zegt hij met een heel serieus gezicht, het is geen grap, hij meent het. Als ik één van zijn eieren nu bij me zou hebben, denk ik op dat moment, dan kreeg hij dat nu tegen zijn hoofd. Wat denkt ie wel! Hij heeft me nog niks zien doen, weet niet wat ik ga doen, hoe ik het ga doen en wat het resultaat is. Toch denkt hij te weten dat ik het fout zal doen. Eikel!!!
Ook op het werk van Nico heeft hij commentaar: "Non cominciare, è ancora bagnato!" Nog niet beginnen, de muur is nog nat! Torti vindt dat je pas kan verven als de isolante droog is. Maar Mimmo, die van huis uit schilder is, heeft ons verteld dat je juist direct moet verven na het opbrengen van de isolatiemelk. Terwijl Torti loopt te foeteren, kijkt Mimmo ons dan ook aan met een blik van "laat-maar-lullen".
project waarbij je elke dag met elkaar te maken hebt, is het net of je getrouwd of op vakantie bent met iemand die je niet zelf hebt uitgekozen. Op een gegeven moment is de rek eruit. Tijd om "als vrienden" uit elkaar te gaan. Maar we moeten nog wel een paar weekjes!
    Gelukkig zien we dat het huis steeds mooier wordt en op een gegeven moment, niet ver meer weg, zal Torti toch echt niets meer in of nabij het huis te zoeken hebben. Maandag Cassani maar eens aanspreken op het uitstel-gedrag van onze aannemer ...

La vernice e il buco

  De wind, niet meer dan een lichte bries, voelt lauwwarm aan, tiepido. Het is bijna 20 graden, de jas en de trui kunnen uit. Aan de struiken en bomen verschijn frisgroene knoppen, de eerste sierkersen vertonen al hun prachtige bloemen. Het ruikt heerlijk. In de verte koert een duif, die van loomheid bijna uit de boom valt. Het is opeens zomer!
Ook de Villa staat in bloei. Weliswaar is het huis helemaal ingekapseld in steigers, maar de eerst muur vertoont eindelijk kleur.   Niet langer overheerst het vlekkerige en ziekelijke grauwgrijs, maar is er een gezonde oranje blos op haar gezicht verschenen! En het is de gespierde klus-padrone die het verven helemaal zelf ter hand heeft genomen! Hij zal er nog wel een weekje mee zoet zijn, maar dan (als de steigers weg zijn) zal het huis ook onherkenbaar veel mooier zijn geworden. En verdacht veel lijken op het vuig gephotoshopte plaatje dat we
tot nu toe in onze reclames gebruikten!
In de logeerkamers verschijnt ook steeds meer kleur en structuur. De bedden stonden al en nu zijn ook de meubeltjes geplaatst. Een zithoekje met fauteuils en een tafeltje, nachtkastjes. Bijna af!
Ondertussen is Torti weer met iets nieuws begonnen, hij houdt van afwisseling. Hij is bezig met het graven van een enorm gat (voor zichzelf?) achter het huis. Dat wordt straks weer volgestort met puin (illegaal) om vervolgens te worden afgedekt met ..one en grint. Er komt ook een muurtje om de hoger gelegen grond van Antonio tegen te houden. Het resultaat moet er uit zien als een parkeerplaats … Ben benieuwd in hoeveel etappes deze klassieker aan de finish komt. Het gegraaf leverde al wel meteen weer een vervelende ontdekking op: het grond water staat nog heel hoog. Dit betekent dat het zwembad voorlopig nog niet ingegraven kan worden … zou de piscina er ooit nog komen?
Ondertussen ligt het werk aan de trap nog steeds stil, de tegels zijn nog niet gevoegd, het elektriek is er nog niet, maandag schijnt de falegname met de traptreden te komen. We wachten maar weer af!

Emicrania e primavera

  Zo daar is de bolleboos eindelijk weer. Hoe gaat het met hem? Nou, vandaag voor het eerst sinds bijna twee weken weet hij zonder pillen te leven. Paracetamol (2 versies), spierverslappers, post-operatieve pijnbestrijders: ze konden het allemaal niet bolwerken tegen de knetterende hoofdpijn die de blog-padrone al die tijd immobiliseerde. Sinds vorige week is al deze troep vervangen door een anti-migraine medicijn, en dat helpt wonderwel. Inmiddels is de hoofdpijn ook zonder pil draaglijk geworden: het lijkt langzaam weg te ebben. Hèhè, het werd tijd. De blog-padrone wil namelijk ook wel eens naar buiten, het is immers lente!!!

In de wijngaarden beginnen bloempjes te bloeien (winterakoniet, inheems euphorbiaatje) en de takken van de bomen lopen uit. Het wordt al aardig warm in de zon. Bij het rozen snoeien breekt het zweet de groenvingerige padrone uit.

De klus-padrone heeft ook de voorjaarskolder en richt gezwind te slaapkamers in, nu Torti eindelijk klaar is binnenshuis (zelfs de tegelvloer in de kelder is gelegd). Dinsdag komen de resterende meubeltjes en dan zijn de slaapkamers gereed voor gebruik. Net op tijd, want in april komen er vrienden en familie langs.
Ter afwisseling gingen we vandaag eens naar een degustazione een wijnproeverij ter gelegenheid van de eerste wijn van oogstjaar 2008. Deze werd gehouden bij de Cantina Conte Vistarini, de graaf die zo’n eeuw geleden de pinot nero in dit gebied geïntroduceerd heeft. We proefden wat lekkere pinot nero rosato, buttafuoco, bonarda en pinot nero rosso e bianco. Ter afsluiting nog wat dessertwijn, de … Op de tafels stonden bakjes om “overtollige” wijn weg te gieten. Wij en “overtollige” wijn, haha. Burp!

Tinteggiatura e mal di testa

“Weet je het zeker?”, wil ingegnere Cassani met een schuin oog op mij gericht weten als Torti hem vertelt dat ik de steigers op ga om het huis te schilderen. “Het is zwaar werk, hoor!”. Het is alsof hij twijfelt aan mijn fysieke geschiktheid om dit karwei te klaren. Het moet gezegd, zo sterk als Festi en Marco, onze Albanese bouwvakkers, ben ik niet maar een kwast of verfroller hanteren, lukt me wel. Ooit heeft Torti zich laten ontvangen dat ik zo netjes de kamers weet te witten, zonder al te veel te kliederen. Dat is een zeldzaam compliment van hem.  Maandag had ik ook een schouderklopje verwacht, maar dat bleef echter achterwege. Afgelopen weekend heb ik namelijk op eigen houtje het stalen geraamte van de nieuwe trap naar de cantina in de verf gezet. Zonder medeweten of toestemming van Torti. Dat kwam omdat ik me eigenlijk zat te ergeren aan het gebrek aan voortgang in het “trap”project. Elke keer als ik Torti vroeg wanneer de zaak gereed zou zijn, was er altijd een excuus dat de piastrellista op de schilder en die weer op de falegname moest wachten, of wellicht wachten ze in een andere volgorde op elkaar en op Torti. Dat schiet dus niet op! Met het risico dat ik iets vreselijk fouts zou doen (ik zie en hoor Torti al “met z'n tong klikken en z’n hoofd schudden) ben ikzelf maar begonnen de trap te schilderen. Op het resultaat ben ik behoorlijk trots, want geen druppel gemorst op de vloer en nieuw gestuukte wanden, ondanks alle vervelende hoekjes en gaten in het geraamte! Het resultaat gaf me voldoende moed om daarna aan Torti voor te stellen dat ikzelf maar de buitenkant van het huis te lijf ga, ondanks mijn hoogtevrees. Torti accepteerde meteen en toen ik van hem hoorde hoeveel euro’s ons dat zal schelen, was er wat mij betreft geen weg terug, wat Cassani er ook van mag denken!

Zoals je hiernaast kunt zien hebben we de kleuren al uitgekozen. De dakrand, vensterbanken en “zoccoli”, dat zijn de plinten buiten om het huis, houden we grijs en muren krijgen een terra-achtige kleur.

Jullie hebben het gemerkt, het is de afgelopen dagen wat stil geweest in onze blog. Dat komt omdat de vaste blogger in dit gezelschap van twee nogal flink in de kreukels ligt. Vorige week dinsdag kreeg de bolleboos Padroni opeens een heuse zweepslag (tenminste volgens onze huisarts dr. Detta) in de nekspieren, met als gevolg een knetterende en bonkende hoofdpijn die tot op de dag van vandaag nog niet is verdwenen. De pijn werd zo ondraaglijk dat we afgelopen zaterdag om kwart voor zeven in de ochtend ijlings naar de Pronto Soccorso (eerste hulp) in Stradella zijn gereden om hulp te zoeken. Na een aantal infusen en pijnstillers knapte Stef weer wat op en konden we naar huis. Het ergste leed lijkt nu voorbij te zijn, maar echt Boven-Jan is hij nog niet.

Intussen klust de andere Padrone rustig door. De keuken beneden is weer gebruiksklaar en de beide slaapkamers zijn nu aan de beurt om te worden ingericht zodat we de eerste (vroege) gasten een eigen domein kunnen aanbieden. Weliswaar nog met de ramen en luiken gesloten omdat het huis inmiddels aan drie kanten door steigers is omgeven, maar onze gasten kennende, zullen die daar niet al te moeilijk over doen.

O ja, de balustrades van het nieuwe terras zijn vanmorgen gearriveerd. Het is duidelijk: de zooi om het huis wordt steeds groter. We zijn bijna aan het einde van de klus (?). 

Il colpo alla nuca

De Nekslag. De nekslag? Is de verbouwing nu echt gestrand? Hebben de padroni het nu toch opgegeven? Blijkt er gif of jpg onder het huis te liggen, zijn alle muren van asbest, of is er een andere eigenaar van het huis op komen dagen??? Welke ramp heeft hier toegeslagen?
Nou, de letterlijke nekslag. Wat is het geval. De tengere(?) padrone wilde eergisteren onder de douche stappen, draaide zijn hoofd even naar rechts (godweetwaarom) en … tsjààààk. Een pijnscheut schoot vanuit de overgang van nek naar schedel naar boven en veroorzaakte een explosie in het bollebozenhoofd. Middeleeuwse limieten, astrologische integralen en Italiaanse Fibonacci-reeksen vatten vlam en het brein van de padrone klapte bijna uit elkaar van een onverdraaglijke mal di testa. De pijn zakte weer weg en de padrone stapte dus toch maar de douchecabine in. Daar werd hij echter al snel misselijk en duizelig en bovendien kwam de knallende hoofdpijn ook weer opzetten. Auauau. Paniek sloeg toe, want even dacht hij het loodje te gaan leggen (fatale hersenbloeding: hij was nog in de kracht van zijn leven etc, of levenslange verlamming vanaf de bovenste nekwervel: de blog dus voortaan typen met een pc die op oogbewegingen reageert). Met moeite droogde de padrone zich af, kleedde zich min of meer aan (ging niet, hoofd kon niet meer naar beneden gebogen worden en bovendien: die koppijn, die koppijn!) en riep tegen de nietsvermoedende sudoku-padrone: "We moeten naar de Pronto Soccorso, de Eerste Hulp!". Nu is de betreffende padrone nogal anti-panisch van aard (erg kalmerend, dat sudoku-en) waar het zijn eigen gezondheid niet betreft en dus raadde deze aan om eerst eens rustig te gaan zitten. Zeggen we immers ook altijd tegen Saar als ze over de rooie is: “Ga toch lekker liggen!” Ok, rustig zitten. Toegegeven het hielp, even. Maar de nek en het hoofd voelden toch wel erg pijnlijk aan. Iedere beweging van het hoofd zorgde voor een nieuwe pijnexplosie. Het transport naar de dokter leek dus ook niet erg aantrekkelijk, over de hobbelige halfingestorte wegen van de Oltrepò. Nog maar even aanzien dan … hét huismiddel bij uitstek.
Die dag heeft de padrone verder vooral in bed doorgebracht, verdoofd door vele paracetamols en gekweld door paniekgedachten over nekhernia’s. De volgende dag, gisteren, na een niet eens zo slechte nacht, viel het allemaal alleszins mee. Minder pijn, meer bewegingsvrijheid. Maar het hoofd wilde nog steeds niet naar beneden kijken. Lastig als je trappen loopt en daar is de padrone dan ook al drie keer bijna afgelazerd. Lastig ook als je iets wil lezen of als je de pc wil gebruiken (toch maar vast een cursusje oogbewegingen?). Koken? Vergeet het maar. ’s Avonds kwam de hoofdpijn weer opzetten en de nacht verliep nu heel onrustig. Het door dolksteken geplaagde padrone-brein ging geheel uit zijn dak en produceerde een vloed van onsamenhangende woorden en beelden. Het leek wel of de Hema geëxplodeerd was en of elk artikel afzonderlijk voorbijgevlogen kwam. Een gekkenhuis, een Enschedese vuurwerkramp, een doldwaze Één-van-de-Acht, een op hol geslagen kermis. Geradbraakt stond het geplaagde slachtoffer deze ochtend op en begaf zich naar de plaatselijke arts. Torcicollo luidde het oordeel, wat het woordenboek heel laconiek vertaalt als “stijve nek”.   De uitgebreide uitleg van de arts kwam er daarentegen op neer dat de padrone-nek getroffen was door een soort zweepslag. Oorzaak: te grote ongebruikelijke belasting van de betreffende spier: de loodzware, want zeiknatte onkruidhoop verplaatsen met de riek? Teveel boodschappen (àlle boodschappen) vanuit de auto boven aan de weg het huis binnenslepen (vier trappen op)? Remedie: pijnstillers en spierverslappers! Nou ja, niets ernstigs beschadigd en over een kleine week weer boven jan (hopen we).
Dat is het meest spectaculaire nieuws van de afgelopen periode. De verbouwingen zijn niet genekslagd of gekruisigd, maar liggen wel weer even stil wegens regenval. Eén kant van het huis is al helemaal afgebikt en opnieuw gestuukt. De riolering/drainage is tot aan de weg aangebracht. In ons nieuwe traphalletje zijn de deuren geplaatst. Onze meest talentvolle klus-padrone (ik zeg het met stijfnekkige trots) heeft de keuken in het huurappartement weer in elkaar geknutseld! Het wachten is op de loodgieter die de radiator komt installeren en de keukenleidingen weer aansluit, het wachten is op de smid die de trap moet verven, de luiken moet aanbrengen, de railingen moet vastmaken, het wachten is op de tegelzetter, die enz enz. A domani!

PS 1 De eerste krokussen staan in bloei!

PS 2 De eerste GoogleAds zijn verschenen!