La tela di Penelope

  Het zag er al verdacht stil uit, toen de hoofdpijn-padrone terugkeerde van het ziekenhuis (we testen alle medische voorzieningen hier zelf uit en deze keer was de afdeling radiologie aan de beurt) en inderdaad: alleen Mariano en Marco waren vanochtend op komen dagen. Gisteren was Cassani geweest en de dagen ervoor had Torti er de vaart in gezet (overwerken tot het donker!), maar nu was het opeens weer tijd om te relaxen. Dacht Torti, maar daar waren wij het natuurlijk niet mee eens: we hebben al een maand vertraging en ook de uitgestelde opleverdatum is niet gehaald. Als klap op de vuurpijl bleek ook nog eens dat Mariano bezig was met de spatrand rond het huis, maar daarvoor niet het juiste materiaal had. Als we nu ook nog eens broddelwerk af gaan leveren …
De x-ray padrone ging even naar het toilet en kwam tot de conclusie dat onze aannemer nu toch echt van de pot gerukt was. Direct bellen met Cassani, dat was de enig oplossing. Zo gedacht, zo gedaan en warempel, binnen 20 minuten verscheen de bekende vrachtwaggel in de verte, mèt Mimmo en Festi. Torti verscheen ook en deed of zijn neus bloedde.   Dat deden wij ook, maar in de pauze vroegen we toch even aan Mimmo hoe het zat. Ze bleken dus op het kerkhof aan het werk (een andere klus, waarvoor ze al eerder gespijbeld hadden) en waren na het telefoontje van Cassani halsoverkop vertrokken. Mooi zo! Mimmo was het ook met ons eens dat Torti niet kan plannen. En niet luistert, ook niet naar het advies van zijn zeer ervaren werklui. Meer druk uitoefenen, was zijn advies. En dat hadden we dus gedaan, met succes want de rest van de dag werd er nog verrassend veel werk verzet! De muur op de parkeerplaats is klaar!
  Doen of zijn neus bloedt, daar is Torti wel heel goed in. Eergisteren ging het namelijk ook al mis. Steen des aanstoots: de vermaledijde trap + hal, die maar niet afkomen. De falegname was ’s ochtends verschenen met de houten treden en was even snel weer onverrichterzake vertrokken, omdat de gaten in het stalen trapframe op de verkeerde plek zaten. Wanneer komt de smid om het te corrigeren, vroegen we aan onze meester-planner. “Non lo so, oggi no”, ik weet het niet maar vandaag niet. Wij verschrikkelijk de pest in. Zodanig de pest in dat de meest opgewonden padrone eens ging opzoeken wat “gebed zonder end” in het Italiaans is. Dat is dus “het kleed van Penelope”, ofwel een odyssee zonder eind. Alternatieve uitdrukking: La fabbrica di San Pietro, de bouw van de Sint Pieter. Idee: we schrijven het in grote letters op een A4 en plakken het op de deur naar de traphal.   Geen reactie, niente nada. Leek het tenminste, maar 's middags verscheen een hulpje van de smid en daarna ook de timmerman weer. 's Avonds zaten de treden er in! En het is mooi!
Onze verhalen worden wel wat eentonig hè, want ons wereldje wordt naarmate het werk het einde nadert steeds kleiner.   We schilderen verder en maken de luiken schoon. Hopelijk kunnen we dit weekend de kelder ontstoffen, zodat al het gereedschap en restmateriaal uit de verblijfsruimte verbannen kan worden. Aanstaande woensdag komen immers onze eerste eregasten de villa bevolken en bewonderen!