Tinteggiatura e mal di testa

“Weet je het zeker?”, wil ingegnere Cassani met een schuin oog op mij gericht weten als Torti hem vertelt dat ik de steigers op ga om het huis te schilderen. “Het is zwaar werk, hoor!”. Het is alsof hij twijfelt aan mijn fysieke geschiktheid om dit karwei te klaren. Het moet gezegd, zo sterk als Festi en Marco, onze Albanese bouwvakkers, ben ik niet maar een kwast of verfroller hanteren, lukt me wel. Ooit heeft Torti zich laten ontvangen dat ik zo netjes de kamers weet te witten, zonder al te veel te kliederen. Dat is een zeldzaam compliment van hem.  Maandag had ik ook een schouderklopje verwacht, maar dat bleef echter achterwege. Afgelopen weekend heb ik namelijk op eigen houtje het stalen geraamte van de nieuwe trap naar de cantina in de verf gezet. Zonder medeweten of toestemming van Torti. Dat kwam omdat ik me eigenlijk zat te ergeren aan het gebrek aan voortgang in het “trap”project. Elke keer als ik Torti vroeg wanneer de zaak gereed zou zijn, was er altijd een excuus dat de piastrellista op de schilder en die weer op de falegname moest wachten, of wellicht wachten ze in een andere volgorde op elkaar en op Torti. Dat schiet dus niet op! Met het risico dat ik iets vreselijk fouts zou doen (ik zie en hoor Torti al “met z'n tong klikken en z’n hoofd schudden) ben ikzelf maar begonnen de trap te schilderen. Op het resultaat ben ik behoorlijk trots, want geen druppel gemorst op de vloer en nieuw gestuukte wanden, ondanks alle vervelende hoekjes en gaten in het geraamte! Het resultaat gaf me voldoende moed om daarna aan Torti voor te stellen dat ikzelf maar de buitenkant van het huis te lijf ga, ondanks mijn hoogtevrees. Torti accepteerde meteen en toen ik van hem hoorde hoeveel euro’s ons dat zal schelen, was er wat mij betreft geen weg terug, wat Cassani er ook van mag denken!

Zoals je hiernaast kunt zien hebben we de kleuren al uitgekozen. De dakrand, vensterbanken en “zoccoli”, dat zijn de plinten buiten om het huis, houden we grijs en muren krijgen een terra-achtige kleur.

Jullie hebben het gemerkt, het is de afgelopen dagen wat stil geweest in onze blog. Dat komt omdat de vaste blogger in dit gezelschap van twee nogal flink in de kreukels ligt. Vorige week dinsdag kreeg de bolleboos Padroni opeens een heuse zweepslag (tenminste volgens onze huisarts dr. Detta) in de nekspieren, met als gevolg een knetterende en bonkende hoofdpijn die tot op de dag van vandaag nog niet is verdwenen. De pijn werd zo ondraaglijk dat we afgelopen zaterdag om kwart voor zeven in de ochtend ijlings naar de Pronto Soccorso (eerste hulp) in Stradella zijn gereden om hulp te zoeken. Na een aantal infusen en pijnstillers knapte Stef weer wat op en konden we naar huis. Het ergste leed lijkt nu voorbij te zijn, maar echt Boven-Jan is hij nog niet.

Intussen klust de andere Padrone rustig door. De keuken beneden is weer gebruiksklaar en de beide slaapkamers zijn nu aan de beurt om te worden ingericht zodat we de eerste (vroege) gasten een eigen domein kunnen aanbieden. Weliswaar nog met de ramen en luiken gesloten omdat het huis inmiddels aan drie kanten door steigers is omgeven, maar onze gasten kennende, zullen die daar niet al te moeilijk over doen.

O ja, de balustrades van het nieuwe terras zijn vanmorgen gearriveerd. Het is duidelijk: de zooi om het huis wordt steeds groter. We zijn bijna aan het einde van de klus (?).