Le finestre

   Wat dat betekent moge jullie inmiddels duidelijk zijn! Eindelijk eindelijk is het vandaag dan toch gelukt om de ramen dicht te krijgen. Een hoeraatje voor de smid! “Si chiude prima dell’inverno!”, “Nog voor de winter sluiten graag!”, riep ik bijna 6 weken geleden tegen Torti, toen hij op het punt stond de gaten te gaan hakken in de muren boven. Daar moest hij toen om lachen, de oude baas, hij vond mij maar een grappenmaker. En het moet inderdaad gezegd, vandaag, een dag of drie vóórdat de winter in gaat vallen (dinsdag sneeuw, temperaturen onder nul), heeft Torti de gaten weer gedicht. De 8 tot 10 dagen die hij ons toen in het vooruitzicht stelde zijn er bijna 40 geworden. Pfffffff.
Nu kunnen we boven puin gaan ruimen, schoonmaken, witten en schilderen zodat het weer een beetje leefbaar wordt. De keuken zal nu donderdag geïnstalleerd worden (als de tegelaar maandag komt en de elektricien dinsdag/woensdag eindelijk eens iets gaat doen) en dan is het nog even wachten op het marmeren werkblad en dan en dan en dan … kunnen we boven echt léven! Het werd tijd want het bivakkeren in de keuken gaat op den duur wel vervelen.   Zelfs Saar wordt het zat en wil óók gaan interneppen: chatten met andere hondjes, vieze filmpjes over hondebrokjes bekijken, enzovoorts.
Buiten is er drie dagen vrijwel niet gewerkt (daarom was het weer even stil op de blog), want men kan niet verder met de bekisting zolang de balkonvloertjes niet op de steunbalken zijn gehesen. En hoewel Torti het daar in week 1 al met ons over heeft gehad (“Viene il gru”, dan komt de hijskraan), is hij kennelijk toch te laat geweest met bestellen. Over de planningsvaardigheden van onze aannemer hebben we onderhand toch wat twijfels gekregen … Hij lijkt niet verder te kijken dan zijn neus lang is, geheel in lijn met de algemene cultuur hier.   Toch schijnt hij zich geen zorgen te maken over de voortgang. Het betonstorten schijnt ook bij vrieskou voort te kunnen, ze gooien er gewoon wat antivries bij, beweert Torti. Is dit een grap? Hopelijk zijn er onder onze lezers een paar deskundigen die hier een wijs woord over kunnen zeggen misschien (de kluslijn uit Friesland bijvoorbeeld)? Wij gaan het vanavond in ieder geval even vieren, bij ónze buurman, in Crocetta.

Le ringhiere

  Ja jullie zien het goed! Op de foto’s zie je onze kozijnen. Ze zitten er nu toch echt aan te komen. De smid, waar we op bezoek waren met Torti om de ringhiere,d.w.z. de balustrades van de balkons en het terras uit te zoeken, bleek er druk mee bezig. Hij hoopte dat het hem eind van de week nog zou lukken de zooi te plaatsen. Dat wordt tijd, want na de regen van de afgelopen periode (het is nu alweer dagen stralend weer trouwens), dreigt eind van de week de kou (vorst?) in te vallen. En dan gaat het ons waarschijnlijk ondanks centrale verwarming en elektrische kachel niet meer lukken om het boven in de woonkamer nog aangenaam te krijgen met drie grote gaten in de muren … We vestigen al onze hoop dus op de smid. Goed dat we hem afgelopen zaterdag zelf aan de tand hebben gevoeld en hem hebben laten merken dat er nu echt voortgemaakt moet worden, per piacere.
   Dezelfde smid maakt dus ook de hekwerken voor balkons en terras en we hadden Torti duidelijk gemaakt dat we graag zelf het ontwerp wilden uitkiezen, de Barbera-affaire indachtig (zie eergisteren). Na wat wikken en wegen kwamen we uit op een niet al te eentonig hekwerk, en daarbij gingen we dwars tegen de adviezen van Torti in, die ook hier weer heel precies wist wat wel en wat niet mooi is .. Het wordt een hekwerk met om de zoveel spijlen een krullerige versiering die goed past bij het bestaande ijzerwerk boven aan de ingang (dat Torti ook het liefst zou slopen trouwens).
   Gisteren was de oude heer wat minder in zijn hum, leek het, want hij begon weer te foeteren over Cassani, die hem een maand had laten wachten op de DURC, terwijl hij op eigen verantwoordelijkheid wel had willen beginnen. Dan was hij nu klaar geweest, beweerde Torti … Waarschijnlijk knijpt ie 'm omdat hij bij een te lage temperatuur het beton voor het terras niet kan storten? Ze zijn in ieder geval druk bezig met de bekisting en vandaag gaan ze het ijzer vlechten. Donderdag komt dan eindelijk de gru de hijskraan om de balkonplaten op de gloednieuwe mensole te leggen. Dan nog een hekje en de padroni kunnen van 10 meter hoogte de vallei gaan bewonderen, ieder op zijn eigen balkon. Kunnen we weermannetje en ... –mannetje spelen!

I tartufi

   “We nemen Barbera”, riposteerde Torti meteen op de vraag van de serveersteer, nog voordat wij ook maar iets hadden kunnen zeggen. Hij, de niet-wijndrinker (heeft nog nooit een druppel gedronken beweert hij), bestelde dus de wijn die WIJ gingen opdrinken bij de lunch op het terras in Varzi. Beroepsdeformatie, zullen we maar zeggen, want op de werkplaats (ONS huis in dit geval) heerst hij ook als een oude almachtige god. Hij ziet alles en weet precies hoe alles moet. Staan we boven in het gat dat het balkon moet worden druk met Cassani te praten, roept Torti opeens tegen Marco beneden dat hij zus en zo die boom naast de betonnen muur moet afschermen. Arendsoog. Regelmatig krijg ik ongevraagd tuinieradviezen: wat waar te planten, wanneer te oogsten enz. Hij is dubbel geïnteresseerd,omdat bij ons alles twee keer zo hard schijnt te groeien als bij hem in het dal. Lekker puh!
Wij dronken dus Barbera-wijn bij onze polenta alla cinghiale. Best lekker hoor en Torti is ook geen vervelend gezelschap. Hij kwam (dankzij het mineraalwater?) aardig los over het leven van vroeger. Teneur: vroeger was het gezelliger, de gemeenschap was hechter en er gebeurde meer. Een bekend relaas dat wel vaker ontrolt aan de mond van oudere heren. Deels ook de waarheid, maar misschien niet de volledige waarheid. Leuk om naar te luisteren, dat dan weer wel. Over hoe Torti als jongentje met zijn vriendjes snoep jatte op het jaarlijkse dansfeest door de enige twee (carbid-)lampen (er was nog geen elektriciteit) kapot te katapulteren. Torti was de geboren schutter, zijn vriendjes de vingervlugge dieven die in het plotselinge duister hun kans grepen. Zoveel snoep jatten ze, dat ze het niet op konden.
   Hoe kwamen we met Torti aan tafel, zo op de vrije zondag? De aanleiding was het jaarlijkse truffelfeest in San Sebastian Curone, in Piemonte, op een uurtje rijden van huis. Torti wilde er heen en had ons genodigd mee te gaan. Waarom niet, dachten we en om 9 uur (ok, kwart over 9) stapten we in de Fiat van Torti. Onderweg mopperde deze lekker over andere weggebruikers die hem in de weg zaten en bleek hij als de dood voor snelheidscontroles, zodat we soms als een slak voortkropen.   De markt bleek een succes, heel levendig met heel veel lekker dingen.   Om van te watertanden lekkere kazen (alleen al het bekijken van de buitenkant en de structuur van de kazen is al een genot), lekkere worsten en natuurlijk de truffels: een soort steentjes voor tientallen euro’s per stuk.  Het kan heel lekker zijn, maar soms smaakt het naar papier. We beginnen niet aan een eigen truffel echec (Torti ook niet) en houden het bij kaas en worst. Ook overal even een stukje proeven uiteraard. Saar vindt allerlei lekkere afsnijdsels op straat en geniet dus mee.
  Mevrouw Torti was, heel typerend, niet mee. Ze moest kennelijk Torti’s beestenboel verzorgen. Toen we terugkeerden, beloofde ze ons in het voorjaar twee kippen, haantje en hennetje! Prachtige beesten zijn het, dus we zeggen geen nee.
Eenmaal thuis hebben even geskyped met het jarige petekind (kind? 17 is ie alweer!), dat onze videokaart inmiddels had ontvangen en bekeken (bekijk het ook, op http://www.zangkaart.nl/lied/dnoRecording_1226778077201.flv ).   Het feestje missen we helaas: dat is dan weer het nadeel van de emigratie.

Per il rotto della cuffia

  En daar kwam warempel de fabbro, de smid, aanrijden. Torti was net even weg met Cassani, naar later bleek om bij hem thuis 6 eieren te gaan halen (wij hadden er vanochtend ook 6 gekregen, zijn kippen hebben volgens Torti un sedere di oro een gouden kont) en dus konden we de smid mooi even uithoren over de stand van zaken met de ramen. Hij kwam de maten opnemen,want het materiaal was inmiddels binnen. Hij ging nu meteen aan de slag, zei hij. Hoopvol vroegen we of dat betekende dat de ramen er volgende week in zouden zitten. Nou, zo eenvoudig lag dat niet! Hij ging nu de kozijnen in elkaar zetten en het glas bestellen en dat nam ook weer wat dagen in beslag natuurlijk. Natuurlijk! We probeerden nog duidelijkheid te krijgen over het waarom van deze, volgens ons omslachtige procedure, maar echt begrijpen doen we het nog steeds niet. Wel is ons inmiddels duidelijk dat Torti niet echt de efficiëntste volgorde van handelen heeft gekozen. Je kan veel tijd winnen door eerst het materiaal te bestellen en pas als dat beschikbaar is de gaten te gaan hakken. Dat hebben we nu dan ook meteen geregeld voor de te openen ramen van de benedenverdieping. Op deze manier zitten de ramen er na een ruime week in en niet pas na meer dan 30 dagen, zoals nu het geval zal zijn.   We hebben nu gelukkig dus wat meer zekerheid dat het binnen afzienbare tijd goedkomt en zo ontsnapt Torti per il rotto della cuffia, op het nippertje, aan een confrontatie waar een van de padrones zich de afgelopen nacht woelend in bed geestelijk op had voorbereid … Leuk dat geschenk van die eieren, maar we willen dat de ramen dichtgemaakt worden!
Niet veel later keerde Cassani met Torti en eieren terug op de plaats des onheils.   Er volgde een inspectie van alle lopende zaken. We stelden na enig gepuzzel vast dat het inderdaad de afgekoppelde regenpijp moet zijn geweest die, met het water van het halve dak, de muur van het huis doordrenkt heeft. Kwestie van even de pijp van het huis wegdraaien … De smid nam de maten op van de door hemzelf gesmede kozijnen. Het gesprek kwam op de ook te leveren smeedijzeren ringhiera , de balkonhekjes.   We willen wel graag zelf het ontwerp kiezen! Ik had Torti pas nog gewezen op een heel overdadig uitgewerkt hek bij een huis hier in de buurt. Een overdreven ontwerp, ver over the top, maar nu bleek dat Torti bang was dat ik zoiets ingewikkelds ook voor onze balkons wilde en begon hij meteen tegen Cassani over de kosten te sputteren. Wij lachen. Om hem nog verder op de kast te jagen (ik heb tenslotte niet voor niets wakker gelegen) voegde ik er maar aan toe dat het bij ons natuurlijk niet van ijzer moest zijn, zoals dat banale hekje bij dat huis, maar van goud!
   Nou ja, we zijn weer even gerustgesteld, het einde  van de raamloze periode komt in zicht, Torti begint met de bekisting van de terrasvloer en er breekt een periode met stabieler en droger weer aan. Hèhè.
Morgen gaan we op advies van Torti en Cassani naar het Festival van de Truffel in San Sebastiano Curone: smikkeldesmikkel! Het staat me bij dat er morgen trouwens nog iets was, maar wat was dat ook alweer???

La muffa

  Een week geleden zat Torti uitgebreid met ons te roddelen over de vorige eigenaar van ons huis, Colombo. Eén van de redenen waarom deze laatste Torti niet wilde betalen was dat er allemaal schimmel, muffa, was ontstaan in de verblijfsruimte. Maar volgens Torti was het allemaal eigen schuld, want Colombo had de stufa, de haard (die er toen kennelijk nog stond), hoog laten branden met alle ramen dicht, terwijl de ruimte nog vochtig was van de pas gelegde tegelvloer (of zoiets). Tja, het zal wel zo zijn maar soms begin je toch te twijfelen. Want wij hebben nu ook muffa, en daar is geen haard aan te pas gekomen. Het enige wat daarvoor nodig was, was het maken en openlaten van gaten in de buitenmuur. De eerste waterschade, uitgerekend in de pas helemaal fris geschilderde slaapkamer natuurlijk (en niet in keuken bijvoorbeeld), dateert van de regenperiode van ruim een week geleden. Maar sindsdien is de drempel van de aanstaande openslaande deuren op de bovenverdieping gelegd en is alles dichtgesmeerd met cement. Alleen de deuren zelf ontbreken nog. Het leek daardoor aardig waterdicht. Na vannacht weten we beter.   Het regent alweer een tijdje en vanochtend hoefden we bijna niet uit het raam te kijken om dat te weten. Het water liep namelijk ook binnen langs de muur. Je kon en kunt de sporen zien. En er is dus de schimmel, die welig is gaan tieren op de natte ondergrond. Wij kunnen ook wel tieren! Daar worden we niet vrolijk van, zoals sommige mensen zeggen. Zeker ook niet omdat het de komende dag en nacht nog blijft kletteren. Straks hoeven we buiten geen zwembad meer aan te leggen, want ...
Vanochtend zou Cassani komen om met ons en Torti te spreken. Ik sprong tegen achten uit bed, om op tijd aangekleed te zijn als bel zou rinkelen. Maar nee, om half tien was er nog steeds niemand. Kennelijk was de zaak afgelelast, in verband met de regen. Allemaal best, maar waarom weten wij dat dan niet? En er was nu toch wel iets te bespreken geweest, juist in verband met de regen. Dan zelf maar bellen, met Cassani: "Ik was al onderweg en halverwege, toen Torti belde om het af te zeggen. Hij zou jullie waarschuwen, zei hij." Nou dat is dan niet gelukt! Maar nu ik Cassani toch aan de lijn heb, kan ik gelijk mijn beklag doen over de lekkage en het langdurige proces met de ramen. Ik voel geen idee van prioriteit bij Torti, zeg ik tegen Cassani, of iets wat er op lijkt, in het Italiaans. Hij gaat Torti erop aanspreken, is de reactie van Cassani. En nu afwachten of Torti er blij mee is dat ik hem Cassani op zijn dak gestuurd heb. Maar ja, wat moeten we anders? De regen regent door en de schimmel schimmelt lekker verder.

I pilastri

  Het is telkens afwachten heden ten dage of we internet hebben of niet, de lijn blijkt en blijft erg wiebelig, traballante. Maar we zijn er dus weer even. Maandag, gisteren, zijn de mannen van Torti weer braaf aan de slag gegaan en hebben in één dag alle pilaren waarop ons panoramaterras moet gaan rusten, gegoten. Nou ja, bijna dan. Met de laatste pilaar ging het niet zo lekker. De hele bekisting was in elkaar gezet en de betonmolen draaide al vol verwachting toen bleek dat het allemaal niet loodrecht was.   Ook traballante. Een beetje duwen en trekken hielp niet, dus zat er niets anders op dan de hele zaak weer af te breken. Maar op dit moment hoor ik de betonmolen weer draaien, dus het gaat nu echt gebeuren. Wat hierna op de rol staat is mij niet helemaal duidelijk, gaat Torti gelijk het hele terras bekisten en gieten? Tegen Cassani zei hij vorige week dat hij dat in primavera ging doen, begin volgend jaar pas. Maar verder kan hij nog niet zoveel, want wij zitten nog steeds opgesloten in de keuken. Waar blijft de smid met zijn ramen, is de prangende vraag? De keukenboer staat klaar met zijn spullen en alleen de tegels moeten nog even op de muur worden geplakt. Hoewel dat “even” ook nog even tegenvalt: de leverancier van de tegels kan dat opeens niet op korte termijn doen, dus nu schakelt Torti een posatore in. Maar die komt zaterdag pas, en of de tegels er dan meteen op gaan? Ik heb er een hard hoofd in. Maar het vervelendste is het getreuzel van de smid. Hij zou gisteren komen meten (god mag weten waarom, de ramen moeten in de frames die hij zelf aangeleverd heeft). Maar hij is dus niet geweest. En we verkeren dus weer in onzekerheid, ook over wanneer hij de ramen klaar heeft àls hij eenmaal gemeten heeft. Als hij maar niet lijkt op de elettricista van Torti, want die belooft al weken te komen. Straks maar weer eens polsen bij Torti.
    Eergisteren was het zondag en hebben we toch Torti nog ontmoet. Niet aan huis, maar bij de Cantina Sociale di Broni, waar net als bij vele andere wijnboeren dat weekend, de komst van de vino novello gevierd werd, de eerste wijn van het jaar 2008. Een soort Beaujolais Primeur. Torti leidde ons rond. Echt veel geproefd hebben we echter niet, want daarvoor hadden we alweer een lekkere pranzo verorberd, besprenkeld met de wijn van onze buurman en zoon, Francesco en Roberto. De laatste had ons dit adresje (op 5 minuten rijden van huis) aangeraden. De eigenaar had gehoord, van hem, wat wij van plan zijn en wil graag onze gasten naar zijn etablissement lokken. We konden wel een keer gratis komen proeven. Nou dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbijgaan! En het moet gezegd dat de door onze late aankomst wat beperkte lunch toch weer erg lekker was. ’s Winters is het zaakje dicht en zitten de eigenaars in Milaan, maar vanaf april/mei gaan we weer eens kijken. Torti kende de tent ook, maar zei ook tegen ons: non fidatevi vertrouw het niet … Tja, wat moet je daarmee? De eigenaar leek ons een aardige man en bovendien, wat kan je gebeuren? Je stuurt er een gast heen en die wordt afgezet: dat kan gebeuren, maar dan ook precies maar één keer want dan is het gelijk klaar natuurlijk. We zijn niet zo bangelijk dus voorlopig gaan we nog maar uit van de goede bedoelingen van iedereen die we niet kennen, zonder naïef te zijn.

Scollegati

  Wat is het stil op de blog, denken jullie misschien? We zijn even een paar dagen uit de lucht: de internetverbinding laat het weer eens afweten en Telecom Italië (Alice, ook in Nederland actief) is niet erg slagvaardig met het afhandelen van onze klacht. Eerst houden ze stug vol dat het probleem in onze pc zit. Niet dus, want ook de Voip-telefoon doet het niet. Dan beloven ze terug te bellen, ’s middags. Niet dus, en als je zelf belt blijkt dat je probleem inmiddels als “opgelost” is afgeboekt. Ze gaan het uitzoeken en bellen je vanavond nog terug. Niet dus, en op zaterdagochtend is vervolgens de mededeling dat er in het weekend niets aan gedaan kan worden. Uiterlijk maandagAVOND zal het probleem zijn verholpen, belooft men. O ja? Tot nu toe weet “men” nog steeds niet waar de oorzaak gezocht moet worden. Grrrrr.   Volgens Dante (Crosignani, onze hofleverancier voorwat betreft electronica en witgoed) ligt het aan de 60 jaar oude kabel van de Oltrepò naar Pavia. Als het flink geregend heeft, gaat het altijd mis. Niet bij de fratelli echter, want die hebben, net als de carabinieri, de brandweer en de ambulancedienst een linea prioritaria, die het altijd doet. Geef ons zo’n lijn! Gelukkig dat Dante wel die hotline heeft, want zo kan hij er mooi voor zorgen dat mijn oude mobiele nummer wordt overgezet van Vodafone naar TIM. Ik moest een nieuwe mobiel kopen, want de speaker van de oude was stuk en daarbij ga ik maar gelijk over op TIM omdat je daarmee een beter bereik schijnt te hebben, alhier op de heuvel. Dante regelt het allemaal en verkoopt tussen de bedrijven nog een batterijtje (1 euro) en een fitting (2,5 euro) aan passerende klandizie. Hij rommelt wat af, maar het komt allemaal in orde.Een kopie van mijn identiteitsbewijs en codice fiscale gaan per internet naar een datacentrale in Zuid-Italië om te controleren of ik geen terrorist ben. Alles blijkt gelukkig ok en ik krijg mijn nieuwe SIMkaart. De Crosignani bestaan niet voor niets al meer dan 60 jaar als bedrijf (langer dan de gammele telefoonkabel)! Ik heb inmiddels ook de (net als de telefoonkabel) zeer breekbare oom van Dante ontmoet. In het “Laboratorium”, een apart winkeltje van de andere Crosignani-tak dus, waar men vooral de reparaties doet. Nog even en we kennen de hele familie.
    Op verbouwingsgebied gaat het ondertussen weer crescendo. Er is de hele week hard doorgewerkt, zelfs vanochtend, dit i.t.t. wat Torti gisteren aangekondigd had. Wij dachten uit te kunnen slapen, maar nee, om 7:45 uur klingelde de bel toch weer. Nou goed, ze hebben daardoor vanochtend toch mooi de hele voorbereiding voor de ramen en deuren op de bovenverdieping af kunnen maken. De lijsten zitten er in, de drempels idem dito en alles is mooi gestuukt. Het wachten is op de smid. Maandag komt hij meten (waarom? vraag je je af, de ramen moeten in de lijsten die de smid zelf gesmeed heeft) en als hij het materiaal heeft (dat apart geverfd heeft moeten worden), dan gaat hij knutselen. Het gaat allemaal toch een tikje anders dan in Nederland. Gelukkig is het weer nu beter en dreigen we niet meteen te worden weggespoeld. Toch zou het leuk zijn als op zijn minst het keukenraam er in zou kunnen, want dinsdag krijgt de keukenboer de spullen en zou hij dus kunnen gaan installeren. Maar niet voordat het raam erin zit natuurlijk!
Hopelijk hebben we volgende week weer internet, dan houden we jullie weer wat frequenter op de hoogte. Ook over morgen, wanneer we met Torti naar het wijnfeest in Broni gaan …

PS Inmiddels hebben we dus weer verbinding, geheel onverwacht en kennelijk zonder tussenkomst van Alice (al dan niet uit Wonderland). Hoera! het regent nu wel weer buiten, dus hoelang deze vreugde mag duren ...?