Niente paura!

De ene padrone is zorgzaam, de andere padrone is zorgelijk. Wie is wie? Ongetwijfeld hebben jullie zo je ideeën ... maar het kan verkeren. Zegt de één tegen de ander: ik ga maar even tanken. Antwoordt de ander (heeft een hekel aan tanken, weet niet waarom): nou het kan nog wel hoor, je hebt nog bijna een kwart tank! Goed dan, denkt de eerste, en we rijden de Oltrepò in. Maar ja, die klimmetjes en afdalingen en al die bochies slurpen benzine en bovendien heeft de meter de neiging nogal te schommelen in afhankelijkheid van de hellingshoek. En ja hoor, op een gegeven moment begint het fatale lampje te branden. Dit leidt bij de chaufferende padrone tot het iets krampachtiger vastgrijpen van het stuur en stilzwijgend tandengeknars.  De andere padrone/bijrijder denkt dat het meevalt, er is nog steeds een achtste tank over, dat is dus een liter of vijf en bij één op 12 kunnen we nog 60 kilometer vooruit. Toch? Hiervan doet hij de zenuw-padrone op een gegeven moment kond, want hij heeft wel door dat deze steeds nerveuzer naar de meter aan het turen is. Ook worden de bochten steeds hoekiger aangesneden, wat weer niet goed is voor de gevoelige maag van de reken-padrone. Via de autoradio klinkt toepasselijk "Niente paura", geen angst, een recente hit van de groep Ligabue (http://www.soundsblog.it/post/2599/ascoltiamo-il-nuovo-singolo-di-ligabue-niente-paura ). De chauffeur-padrone blijft wél bang, want de meter is niet lineair etc. etc. Ik had niet naar je moeten luisteren! zegt hij. De bijrijd-padrone schakelt de Miep dan maar in: daar zijn immers de benzinestations in opgenomen en deze zijn in dit gebied, toegegeven, niet wijd verspreid. De Miep dirigeert ons naar Bobbio, over de grens met Emilia-Romagna, waar we maanden geleden al eens geweest zijn. 7,3 km te gaan. Halen we dat? Is de tank open? Tuurlijk denkt de een, nou ik moet het nog zien de ander. Eenmaal over de pas van Penice  begint zowaar de zon te schijnen. Nou als we stil komen te staan, zitten we in ieder geval in de zon, zegt de zonnige padrone. Niet leuk, vindt de bewolkte padrone.

U voelt het al: we halen het, met gemak, al is van het laatste niet iedereen even overtuigd.
Met volle tank vervolgen we onze tocht, op weg naar de sneeuw! Er blijkt een skigebiedje in zuid-Oltrepò te zijn en dat willen we wel eens van dichtbij bekijken. Misschien ligt er nog volop sneeuw, je schijnt er soms tot in april te kunnen skiën. We stijgen en stijgen en de uitzichten worden al fabelachtiger, nog even en we zien de zee??? Toch niet, want er schuiven wat wolken de bergen in en bij onze stop in Brallo di Pregola, een typisch wintersportplaatsje, zitten we in de mist. We durven toch nog verder en gaan over een steeds stillere weg door een steeds kaler landschap. Op een bergtop schittert een soort observatorium in de zon. Waarom is het hier zo stil? Daar komen we al snel achter. De eerste sneeuwsporen vertonen zich op de weg zelf (links en rechts van de weg is het al tijden wit). Al na een meter of honderd is de weg geheel wit. Gaan we dit doen? We hebben nog steeds geen sneeuwkettingen, doordat onze maat 165/70 14 overal is uitverkocht. De padrones kijken elkaar aan en hebben nu allebei paura. Nee, dit gaan we niet doen. We keren en aanvaarden de nederlaag en de terugtocht. Volgende keer beter. Er lag dus sneeuw genoeg, misschien kunnen we nog eens skiën voor we afreizen naar NL?
Eenmaal terug in Pavia, na een file bij afslag naar de Bennet te hebben doorstaan, blijkt het voor de jongste padrone toch iets teveel van het goede te zijn geweest. Het gevoel van onbehagen in hoofd en maag, waarmee zijn dag begon, vertaalt zich nu in koorts en de gevreesde knoop in de maag, die niets anders beduidt dan: wat er onlangs via de bovenkant in is gegaan moet er onvermijdelijk via dezelfde kant weer uit. Buikgriepje! Na een tijdlang rusteloos gedraai in bed, verzamelt de padrone moed (Niente paura, ho ancora il vomito, ik moet nog steeds braken, zingt Ligabue) en besluit de natuur een handje te helpen door middel van een "Hoogervorstje". Er zijn mensen met een braak-fobie en dat klinkt op het eerste gehoor idioot, maar eerlijk gezegd begrijp ik het wel. De eerste samentrekkende beweging van de maag is behoorlijk pijnlijk en eerlijk gezegd vind ik het uitzicht zo hangend boven het toilet ook niet erg opwekkend, om nog maar te zwijgen over de aanblik en geur van wat er in het toilet terecht komt ... Maar ja, het moet kennelijk even. En later nog een keer. Gelukkig is het daarmee over, al volgt er nog koortsachtige nacht waar in telkens dezelfde droom terugkeert, van een makelaar die telkens maar één huis verkoopt, het zijne, waarna hij weer een volgend kan kopen, dat hij op zijn beurt weer verkoopt etc.
Geheel wrak en brak sta ik op. Voor veel rust is geen tijd want we moeten met de ingegnere Cassani naar het huis voor een inspectie van het dak en een eerste verkenning van de verbouwingsmogelijkheden. De dakdekker in spé rijdt voor met een Jaguar: geen goed teken voor onze portemonnee! De heren staan verbaasd over inwendige toestand van het huis (alles nieuw! van alles laten staan!) en over de prachtige positie. We bespreken welke ramen we willen openen, waar de trap naar beneden zou moeten komen en wat we met het terras willen. Cassani weet net als bij de eerste bijeenkomst van doorpakken en wil eigenlijk weten wat we nog meer alvast zouden willen laten doen, voordat we eind februari afreizen. De ramen? Kan niet, vereist vergunning van de gemeente, duurt een maand of twee, drie. Terras? Kan niet, vereist toestemming van de buurman!!! Voorlopig alleen het dak dan maar, incl. de regenpijpen etc. Snel wordt de globale prijs voorgerekend, 25 euro de m^2, voor een dak van 160 m^2 is 4000 euro. Oeps, dat valt even tegen. Het lukt je niet goedkoper, beweert de ingegnere. Ik vraag nog hoeveel man er dan wel niet hoe lang aan werken. Een man of drie, gedurende een kleine twee weken, is de bewering, alle pannen moeten er namelijk af wil je het in één keer goed doen. Vooruit dan maar, veel keus is er tenslotte niet, we hebben haast, want het dak moet goed zijn voor we afreizen. Cassani zet daarna de dakdekker onder druk zet om het echt in de eerste weken van februari te doen: ik zei presto en nu wil ik presto, begin februari en dan kom ik langs om te controleren! Een doorbijtertje, die ingegnere! Ondertussen krijgt hij onze sleutels om van de week alles in detail te gaan opmeten, zodat hij een “progetto” kan maken met alle opties en een inschatting van de kosten. Gaat het snel of gaat het snel? Te snel? Reikt onze polsstok wel ver genoeg? Niente paura!

Nutsvoorzieningen

De koopakte is getekend. De gegarandeerde cheque is overhandigd. Het huis is van ons en de champagnekurk heeft geknald. We zijn er. Denk je. Die rennen er meteen naar toe, pakken bezem, emmer en dweil om de boel eens flink schoon te maken en zijn volgende week verhuisd. Is er al een datum?

Nou dat valt vies tegen. De middag na de ondertekening zit ik weer bij “Assicurazioni Generali “ aan het bureau van Daniele en regel daar de benodigde verzekeringen. Net voordat ik mijn handtekening onder de polis ga zetten, controleer ik nog even het adres. Hé, is het huis in Montecalvo nu het verzekerde object of niet? Er staat alleen “Via Moruzzi, Pavia”. Er is even verwarring bij mij en Daniele, maar dan is ook snel de annex geprint waarin per direct de adreswijziging wordt geregistreerd. Als ik nu nog mijn chequeboekje bij me had, zou ik kunnen betalen, want pinnen kan hier niet. “K…” Dus snel naar huis èn weer terug om de rekening te voldoen, want dan zijn we pas verzekerd.

Daarna langs het kantoor van Nicola de makelaar om de overige sleutels van het huis op te halen. Nicola wilde meteen weten waarom Stef zo kwaad op hem was. Hij had ons zo goed geholpen en waren toch helemaal geen problemen? “Ook de Colombo’s zijn dik tevreden,” probeert hij nog. Ik weet inmiddels beter en probeer in mijn steenkolen-Italiaans hem duidelijk te maken dat hij zich niet aan eerdere beloften heeft gehouden. En of hij zich wel kon voorstellen dat wij het die ochtend uiterst pijnlijk vonden dat wij voor de Colombo’s niet een door de bank gegarandeerde cheque gereed hadden, omdat notabene hij ons had verteld dat dit niet nodig was. Wij hadden dit na de ondertekening van de compromesso expliciet aan hem gevraagd. Na wat heen en weergepraat en veel gerommel in bakken met allemaal sleutels met labels met vage aanduidingen, kreeg ik de huissleutels overhandigd. “Laat Stef maar een keer langs komen, dan praten we het wel uit”, was het laatste dat Nicola zei, toen ik zijn kantoor verliet.

Die dinsdag direct naar Montecalvo gegaan om te testen hoe het nu voelt om eigenaar van zo’n huis te zijn. Welke sleutel hoort bij welk slot? We hebben twee dikke bossen meegekregen. Binnen is het stervenskoud, nog kouder dan buiten, is het muffig en hangt er een lichte rioollucht. Nadere inspectie leert dat alle WC’s en wasbakken droog staan. De stank uit de septic tank kan zo het huis binnen stromen. Maar er is nog geen water aangesloten, noch gas en licht. Dat is de volgende horde die genomen moet worden. Van een vriendelijke ambtenaar in het gemeentehuis van Montecalvo krijgen we de nummers door van de het waterleidingbedrijf (Aquadotto), en van een gas- en elektriciteitsbedrijf. Al is de energiemarkt in Italië net als in Nederland geliberaliseerd, het voormalige staatsbedrijf ENEL is nog steeds de grootste en daar waren de Colombo’s ook klant. Dus diep ademhalen voor een klus: het bellen van de diverse callcenter. Ik heb een aantal standaardzinnen voorbereid en weet de dames aan de telefoon te vertellen waar het om gaat. Dat denk ik althans. Ze luisteren, gaan dan heel snel praten en verbinden me door met een andere dame, die weer hetzelfde doet. Opeens denk ik de vraag te verstaan wat de postcode van Montecalvo is. “Momentje,” roep ik en snel naar Stef om te vragen of hij dat paraat heeft. Niet dus. Terug naar de telefoon. “Scusi, ma…”. “Tu-tu-tu…” Men heeft opgehangen!

Weer het nummer van de Linea Verde (het 008-nummer) gebeld. Dit keer begin ik meteen in het Engels. Ik hoor de paniek toeslaan. Spreken ze die taal niet. “A little….” Prima dan probeer ik het ook in het Italiaans, en draai weer hetzelfde verhaal af. Dit keer lukt het wel en wordt ik serieus genomen. Na uitwisseling van de gebruikelijke gegevens waaronder de onvermijdelijke codice fiscale (Bari-Torino-Simone-Napoli-Lago-Simone..en af te sluiten met Empoli) vertelt men mij dat ik over vijf dagen “luce” zal hebben. Da’s één. Nu nog gas en water. Bij het gas (een ander nummer, wel ENEL) is er het probleem dat de “contatore” bij het huis is weggehaald. De “tubi” liggen er, maar er moet wel een nieuwe meter komen. Na wat heen en weer gepraat en na lang wachten met leuke Italiaanse schlagers in het oor, krijg ik een afspraak voor donderdagmiddag. Kunt u dan? Ja, ik zal er zijn.

Het aanvragen van een aansluiting aan de Aquadotto wonder boven wonder vrij vlot. Ze begrijpen me niet alleen meteen, weten waar Montecalvo ligt, zelfs frazione Spagna is hen niet onbekend, en ze weten ook nog meteen mee te delen dat er voor het water ook géén “contatore” aanwezig is. Er moet wel boter bij de vis. Eerst betalen dan pas krijg je water. Komt u morgenochtend maar langs in Stradella. Vóór 10 uur dan regelen we daar het contract en de betaling. De volgende dag kwart over zeven op, Saar uitlaten en de auto in richting Stradella. En op zo’n vroeg uur merk je dat ook hier fileleed is. De tangenziale van Pavia zit vol. Maar uiteindelijk wel op tijd voor de balie bij de Aquadotto gearriveerd! Ik wordt gebeld voor een afspraak.

Uiteindelijk werd het donderdagochtend. Twee mannetjes rommelen wat in een put in de voortuin en….daar horen we het water ruisen. In de keuken op de eerste verdieping stroomt het helder de gootsteen in. Ook beneden in de cantina spoelt de WC door en kan het bad gevuld worden. Alleen op de tweede gebeurt niets. Hoe kan dat nou? “Alles zou het moeten doen,” zegt meneer Colombo, die ik maar uit armoede bel. “In de badkamer boven zit een kraan en als je die omdraait, is er ook daar water.” En ja, linksbeneden vlak tegen de deur zit een piepklein kraantje. Ik draai het open en meteen spuit het water uit de openliggende leiding in de muur er tegenover. Voorlopig staat de bovenverdieping maar even droog. Ik sjouw wel een paar emmers naar boven om ook daar bad, bidet en toilet door te spoelen.

Even later belt de man van ENEL. Ben ik bij het huis en kan hij de gasmeter komen installeren? Hij is vroeger dan ik verwachtte, maar wel welkom. De meter is in een handomdraai geplaatst. Ik heb gas! Terug in de keuken probeer ik meteen het gasfornuis uit. Blijkbaar zitten alle leidingen nog vol lucht want pas na 10 lucifers en dito verbrande vingers begint er een vaag vlammetje te flakkeren. Ik kan water warmen in de pas aangeschafte pan! Ik zet meteen ook alle andere gaspitten aan om iets van warmte in de keuken te suggereren. Veel helpt het niet, want het blijft ijskoud. Na wat halfslachtige pogingen tot enig schoonmaakwerk, geef ik er de brui aan en ga naar huis.

Het wachten is op elektriciteit en vervolgens op een verwarmingsmonteur. Daarna kan de verwarmingsketel aan en kunnen we misschien echt beginnen. Of niet. Want maandag gaan we met een architect en aannemer het huis bekijken en met hen onze plannen doornemen. Maar daarover later meer.

I pattini d'argento

Bart, Klaas, Piet, Hans, Jan, ... een reeks echt Hollandse jongensnamen passeerde de revue. Wát een korte namen, monosillabi! riep het gezelschap aan tafel verbaasd. Van dat gezelschap (allemaal dames) had ik de helft gedurende mijn viermaandse verblijf nog nooit gezien en de rest een keer of 3, inclusief de professora, want, inderdaad, het gezelschap bestond uit de medewerkers van de faculteit waar ik probeer mijn masterscriptie te schrijven. Wij (Nico, ik, Saar) waren uitgenodigd voor de nieuwjaarspranzo (lunch). En die vond weer plaats (ik kom er voor de derde keer in verband met de universiteit) bij I carceri (de kerkers) , een restaurant dat dicht bij de faculteit ligt. Dat wel, maar Giorgio, onze verhuurder/lekkerbek, heeft me eigenlijk verboden hier nog te komen: ze hebben het te hoog in de bol hier en de kwaliteit is nu juist niet op niveau. Vond ik de vorige keren ook: alles smaakt flauw, zelfs de Orata (vis) waar je niets aan hoeft te doen om het lekker te laten smaken. Hoe ze het voor elkaar krijgen? Maar goed, we zijn meegaand en gingen dus mee. Zie ik eindelijk weer eens wat mensen van de universiteit, tenslotte, al was mijn directe begeleidster La Nagel er niet bij. Ik zat aan het hoofd van de tafel en er ontging me een hoop van wat er gezegd werd. Het belangrijkste onderwerp van  gesprek was de aanstaande dochter, Lucia, van Gabriela, een PhD-studente aan de faculteit, de enige die ik al meerdere keren ben tegengekomen, de enige die er regelmatig is! Via Lucia kwamen we op leuke namen voor kinderen en op Hollandse namen, kórte   namen dus.

En toen, ik weet niet meer hoe, ging het opeens over een Nederlands kinderverhaal,"De zilveren schaatsen", over een meisje en jongetje, broer en zus, die op houten schaatsjes (armoe) meedoen aan een wedstrijd en o wonder de hoofdprijs, zilveren schaatsen winnen. Hét verhaal over Nederland, volgens het gezelschap. We kenden het niet, en zeiden dat het in Nederland geen bekend verhaal is (we nemen onszelf graag als maatstaf) en dus ook niet waar gebeurd. Wát ??? Van deze mededelingen viel het hele gezelschap achterover, even verbaasd  en teleurgesteld als een kind aan wie je vertelt dat Sinterklaas niet bestaat. Hun was een illusie ontnomen.
Vanavond maar 's even zoeken op internet en wat blijkt, het verhaal van de zilveren schaatsen is hetzelfde verhaal als dat van Hansje Brinker! Dat wil zeggen, in het eigenlijke verhaal, in de 19e eeuw geschreven door de Amerikaanse  Mary Mapes Dodge, is Hans Brinker NIET het jongetje dat een vinger in de dijk stopt maar is hij de broer van Grietje (ja, Hans en Grietje, hoe verzin je het), met wie hij dus de zilveren schaatsen wint. Wel wordt het verhaal van de vinger in de dijk in het boek verteld, als de heldendaad van een andere jongen, van wie geen naam genoemd wordt. Dit kleine onderdeel is later losgezongen van het eigenlijke boek en de jongen heeft later de naam van de hoofdpersoon gekregen.
Toch nog wat geleerd aan de universiteit!
Het eten was overigens te doen, ik had een pasta-bonen soepachtig iets, weer een beetje flauw van smaak, maar ik ben een bonenliefhebber en dat maakt rauwe ... jeweetwel.

AM/PM

Saar liet het begin van een blafje horen, in de slaapkamer, en ik, al wakker, dacht "Nee hè, begint ze hier nu ook al! Straks kunnen we geen oog meer dicht doen 's nachts, als ze op elk geluid gaat reageren." Ik sufte weer een beetje weg. Net was het nog 4 uur, ik had de klok in de woonkamer zoveel keer horen slaan. Wel vreemd dat ik al bus voorbij had horen gaan. ??? Maar ik had de wekker gezet op 7:45 dus er kon niets misgaan, toch? Een halfuurtje later, nog steeds wakker, dacht ik "Ach, laat ik toch eens op de wekker kijken". Onder de deken even het lichtje aan, om Nico niet te vroeg te wekken, en wat zien ik: KWART OVER ACHT. WAAAAAAAAAAAAAT? Over een uurtje moeten we bij de notaris zijn. SHITSHITSHIT hoe kan dat? Ik stoot Nico wakker en spring uit bed. Kattewasje, snel een bord cornflakes. Nico laat Saar nog even snel uit (Saar die ons natuurlijk met haar blafje had willen waarschuwen dat het tijd was om op te staan!), terwijl ik de cheque voor meneer Colombo compileer. Een megabedrag NON TRASFERIBILE. Volgens Nicola, ook zo'n zekerheidje, is dit ok zo, dezelfde cheque als bij de compromesso. Bij het aankleden check ik alsnog de wekker: hoe kan het dat hij niet is afgegaan, er staat toch echt 7:45 op, ja 7: 45 ... PM. PM??? Kutkutkut. Dat moest dus AM zijn. Die stomme Angelsaksische systemen ook. Maar ja, nog is er niets verloren. Wegwezen en snel. Hoe gaan we? Te voet duurt te lang. Op de fiets is risky want het blijkt spekglad: de gesmolten sneeuw is vannacht aangevroren. Toch maar de auto. Saar blijft thuis.

We komen tegelijk met de Colombi aangelopen en we zwaaien elkaar al op afstand toe: het zijn werkelijk aardige lui. Bij de notaris wachten we nog even tot het echt 9:15 is en dan worden we binnengeroepen door een zeer breekbaar oud dametje, dat ons nauwelijks aankijkt, voorovergebogen als ze is door het vele studeren op de aktes. Zonder veel poespas begint ze de geprepareerde akte voor te dragen, nomi, cognomi, codici fiscali (altijd weer die codice fiscale!). Bij ons wordt speciaal vermeld dat we de Italiaanse taal machtig zijn. Ik zwaai met mijn hand naar mevrouw Colombo van "zo zo" en zij lacht. Ik zie meneer Colombo al naar mijn chequeboekje loeren, dat zichtbaar in mijn plastic mapje zit. Zit hij te likkebaarden? De notaris neemt de tijd. Niet alles begrijpen we. Er volgen nog wat correcties. Frazione Spegna? Nee, Spagna. Spegna betekent: doe het licht maar uit! En we willen net beginnen! Dat moet anders. We komen bij de hypotheek van de Colombi: is die afbetaald. Jazeker. Maar het originele bewijs van de bank zit er niet bij. Dat heeft Nicola. Die er niet is. Ook niet in de buurt. Nergens te bekennen. En hij heeft het ook niet in het dossier voor de notaris gestopt, kennelijk. Lopen we vast? Nee, gelukkig hebben wij alles bij ons en hebben we een kopie van het bankbewijs en dat blijkt voldoende. We gaan verder, ik verlies de draad. Aha, de betalingen! Colombo kijkt weer schuins naar mijn cheque. "Jaja, hij komt eraan, maak je niet zenuwachtig",  denk ik nog. Maar dan komt de aap uit de mouw: Colombo wil een gegarandeerde cheque, niet zomaar één. Kan ik me voorstellen, had ik ook aan gedacht, een maand geleden. Daarover toen Nicola gebeld: "Moet die cheque niet gegarandeerd zijn?" "No no, non ci sono problemi!" Gewoon zo'n zelfde cheque als bij de compromesso. Nou goed dan, dacht ik toen. Niet dus. En op dat moment, als Colombo dus over een gegarandeerde cheque begint, verschijnen er vreemd genoeg allerlei martelmethoden en manieren van ter-dood-brenging (langzaam vooral héél langzaam) voor mijn geestesoog. Lijdend voorwerp niet Colombo, want die heeft gewoon gelijk, maar ene Nicola. Wat heb ik toch tegen die man? Ik weet het niet. Hij is er niet, de lul, en nu weten we waarom: al zijn stommiteiten komen nu boven tafel.
Gelukkig blijkt de notaris meegaand en mag ik even naar het gelukkig op loopafstand gelegen postkantoor (leve Pavia!) om de cheque te laten garanderen. De anderen gaan even een kopje koffie nuttigen in de bar om de hoek (leve Italië!). Daar wisselen Nico en de Colombi hun ervaringen met Nicola uit. Ook zij zijn zeer ontevreden over hem. "Ha fatto niente!", krijgt Nico keer op keer te horen: ook zij hebben ook vrijwel alles zelf moeten doen. Zelfs beloften over teruggave van door hen gemaakte kosten kwam hij niet na. De Colombi hebben wel de volle 3% makelaarsprovisie betaald en daarnaast ook nog eens het kerstkado dat Nicola hen heeft afgetroggeld: een fles champagne!

Bij het postkantoor is het weer pensioen uitbetaaltijd, maar ik kom toch snel aan de beurt. Ik krijg dezelfde vrouw als de vorige keer, die me toen niet kon helpen. Jezus, als dat maar goed gaat! Het valt mee, ze vraagt e.e.a. aan haar collega en warempel, na wat invulwerk, check van de rekening en een printopdracht heb ik een gegarandeerde cheque in handen! Wat een efficiëntie (leve de Bancoposta!). Snel terug. We tekenen de akte en zijn

EIGENAAR VAN HET HUIS IN MONTECALVO VERSIGGIA!

Zojuist belt Nicola, op mijn mobiel, maar ik ben geprepareerd en geef hem de volle laag: in het Italiaans! Wij zijn niet tevreden en de Colombi ook niet, hij heeft me verkeerd voorgelicht. Of hij onze kerstwijn al op heeft, ja? jammer anders had ik die teruggehaald. Hij snapt er niets van. Tuurlijk moet die cheque gegarandeerd zijn. Telefoongesprek van een maand geleden: dat herinnert hij zich niet. Waar hij was? Op kantoor natuurlijk, hij kan toch niet bij de notaris binnenstappen. Of we even de sleutels komen halen (langsbrengen zit er niet in, wat kun je verwachten voor 11.000 euro netto?). Ik zeg hem dat ik hem beu ben en geen zin heb ik zoete koekjes bij een slap kopje thee of zoiets en verbreek de verbinding. Hopelijk kookt hij nu in zijn eigen sop gaar. Zal wel niet, waarschijnlijk gaan al zijn zaken zo. Leuke baan, makelaar! Het verdient in ieder geval goed.

                                                               Maar goed, het hart is gelucht en we kunnen nu genieten van een prachthuis in een prachtomgeving. Joepiedepoepie!

Il fannullone

Spannende dagen breken aan! En het was al zo spannend ... Vandaag zijn we met de eigenaar van ons a.s. huis, signore Colombo, de eindcontrole wezen doen. Staat alles er nog en is alles nog in dezelfde staat als toen we de compromesso tekenden? Heeft Colombo zich gedragen als een "buon padre di famiglia" zoals het zo mooi heet in koopcontractuele termen? Ja dat had hij. Tot nu hadden we hem nog niet veel horen spreken, maar nu bleek hij een vriendelijke oude baas, die bereid was ons alles in alle rust uit te leggen. Geen spoor van haast of ongeduld. In de rustico is alles aanwezig, gas, licht en elektra en voor het aansluiten van het elektriek volstaat een telefoontje naar de ENEL. Overal liggen buiten de buizen verborgen waardoor de definieve kabels getrokken kunnen worden van de aanvoerleidingen buiten naar het huis. De kabels die er nu nog los hangen te bungelen, zijn slechts provisorisch aangebracht t.b.v. de verbouwingswerkzaamheden. Gelukkig maar, want het ziet er niet uit zo. In de cantina sterft het van de wateraansuitingen, zoveel dat je daar misschien beter een piscina kan beginnen? :-) Er zijn twee thermostaatkranen om de temperatuur van de centrale verwarming op beide verdiepingen inderdaad centraal en apart te regelen. Enzovoorts. Verder leek alles er nog te staan, teveel om op te noemen: nog een los toiletblok (il water) en een bidet, de marmeren wastafel die we op onze eigen verdieping nog kunnen gebruiken, een compleet bed, kastjes kastjes, kastjes. In de rustico lag nog een stapel dakpannen, genoeg voor een heel nieuw dak (en dat is misschien ook nodig? gelukkig zagen we geen lekkages in het huis ondanks de smeltende sneeuw op het dak). De waterafvoer bijkt nu toch echt definitief aangesloten op het riool, want Colombo duidde ons aan waar de afvoerleidingen precies liggen.
Na afloop van de "rondleiding" kwam dat fraaie portret van makelaar Nicole nog even aan de orde. Of die er morgen bij zou zijn? Colombo had er geen vertrouwen in, en had hem dus maar even gebeld. Nee, ik kan niet bij de notaris binnenstappen natuurlijk, was diens reactie. Dat was dus alweer iets heel anders dan hij ons tot nu toe had voorgespiegeld. Hij zou buiten "in de buurt" blijven, zei hij nu. Ik bel je op als je er niet bent! was het dreigende antwoord van Colombo geweest, zoals hij ons vertelde. Ook de Colombi blijken dus niet erg tevreden over de makelaar. Ach, "ha preso i soldi e quindi non fa più niente", hij heeft zijn geld binnen en doet dus niks meer ... Signore Colombo was ondertussen wel nieuwsgierig om te zien wat het eindresultaat is, als we klaar zijn met onze verbouwingen. Nou hij is met la moglie van harte welkom op de openingsparty. Nicola de fannullone, de nietsnut, kan wat ons betreft de pot op. Of hij mag de eerste duik in het zwembad nemen ... als het water er nog niet in zit.
  De omgeving van het huis nodigde ook vandaag weer uit to het maken van een paar fraaie plaatjes: prachtige winterse vergezichten. Op de terugweg keken we onder de wolken door naar een panorama van het complete Alpenmassief dat in de zon lag te schitteren! (Hiervan helaas geen foto, daarvoor moeten jullie zelf een keer komen kijken ...  als het een keer niet mist!)
Morgen 9:15 bij de notaris de ondertekening van het koopcontract, de rogito!!!! Wow!

Repeterende Breuk en Assicurazione

  Al sneeuwt het op dit moment niet meer, het is nog wel steeds een witte wereld. Er is de afgelopen dagen zoveel gevallen dat er een dik pak ligt dat nu met de stijgende temperaturen maar langzaam wegsmelt. Er lag de avond voor zijn vertrek genoeg van het witte spul om Ruben de eerste sneeuwpop in zijn leven te laten maken. Heel klassiek: twee grote ballen op elkaar en daar bovenop een kleinere die als kop dient. Twee takjes als armen en wat sprieten van een boom geplukt om als ogen en mond dienst te doen.

Het bleef maar sneeuwen die avond. Naar de “Tavernaccia” in San Genesio ed Uniti (bij de andere parenti wel bekend) ging het stapvoets want een slippertje is met die gladheid zo gemaakt. We waren er avond de enige gasten. Ieder ander was wijselijk thuis gebleven. Alleen de jeugd van het dorp hing er later op de avond rond. Zoals altijd was er weer, zoals Ruben zo mooi omschreef, een “menu vocale”, d.w.z. de gastvrouw dreunt in rap Italiaans alle gerechten op (en dat zijn er meer dan zat), en kijkt ons verwachtend aan met het kladblokje in de hand om te noteren wat het wordt. Ze doet dat drie keer: zowel voor de primi, de secondi en de dolci. Dus drie keer kijken we elkaar wat hulpeloos aan en besluiten het gerecht te nemen dat we hebben verstaan. Ondanks het “we zien wel karakter” blijkt het elke keer toch weer een goede keus te zijn.

Langzaam en voorzichtend rijden we weer naar huis. De sneeuwschuivers zijn her en der al wel langs geweest maar er ligt overal nog een dun glad laagje. We besluiten de auto niet in de carport beneden te zetten, want we vrezen dat de volgende morgen, als we écht op tijd weg moeten, de auto de besneeuwde helling niet kan nemen. Sneeuwkettingen hebben we niet bij ons! Die zorg blijkt terecht want als we om half zes ’s ochtends naar buiten stappen, is er weer een dik pak sneeuw bij gekomen! Omdat de sneeuwschuiver die nacht ook langs is geweest, moet de auto eendrachtig over de grote sneeuwrand geduwd worden, die de schuiver naast de geparkeerde auto’s heeft gedeponeerd. Met de slaap nog niet helemaal afgeschud pakken we de bagage van de parenti in onze Punto die, als iedereen eenmaal zit, bijna door zijn veren zakt. Zo zwaar beladen is hij. “Dat komt de wegligging ten goede,” zegt Cis. Dat is misschien wel nodig ook, want ook de snelweg van Pavia naar de tolweg Genua-Milaan is lang niet sneeuwvrij. Met een gematigd gangetje gaan we op weg. Pas op de rondweg van Milaan wordt de situatie wat beter en kan er iets meer vaart worden gemaakt. Uiteindelijk komen we veilig op vliegveld Orio al Serio aan en kunnen afscheid nemen van onze “parenti”. Al hebben we er nooit op gevlogen, Orio al Serio beginnen Stef en ik inmiddels goed te kennen. We zijn er nu al voor de zesde keer! “Dit afscheid nemen op het vliegveld,” zegt Stef, “is als een repeterende breuk. Nooit leuk, maar het is een onvermijdelijk gevolg van onze keuze!”

Die middag ook naar de verzekeringsagent geweest. Omdat we a.s. maandag de definitieve koopakte tekenen en de sleutels van het huis in Montecalvo krijgen, leek het ons raadzaam tijdig een opstalverzekering te nemen. Dat blijkt niet mogelijk bij een Nederlandse verzekeraar. Daarom op Internet maar gezocht naar een goede “assicurazioni”. Op Internet gegoogled op de trefwoorden “assicurazione”, “furto”, en “fuoco”. We kwamen uit bij Generali, ook in Nederland actief en bovendien nog eens aanbevolen door onze eigen verzekeringsagent uit Houten. Via een invulformulier kun je je eigen polis samenstellen, uitrekenen hoeveel dat allemaal wel kost en een offerte opvragen. Zo gezegd zo gedaan. Nog geen DRIE minuten nadat het formulier was verstuurd, ging de telefoon. “Pronto?”. Daniele Fasani van Generali (Agenzia Principale di Pavia) aan de lijn. Was ik de BOOTS, Nicolaas etc., die een offerte had aangevraagd? Of we een afspraak konden maken, zodat hij de polis en de voorwaarden even met ons kon doornemen? Verbouwereerd door deze snelheid en efficiency, gaf ik toe dat ik dat wel wilde. Vervolgens zitten we vrijdagmiddag voor zijn bureau en laten we ons voorlichten over wat wel en niet nodig is, en wat wel en niet kan. En dan word je opeens geconfronteerd met het feit dat onze relatie en ons huwelijk door de Italiaanse overheid niet wordt erkend. In het “6-in1”- pakket dat Generali aanbiedt zit namelijk ook een uiterst voordelige WA verzekering voor elk lid van de “famiglia”, ongeacht hoe groot die familie is. Nu mag ik al 22 jaar samenwonen met Stef, vijf jaar met die man getrouwd zijn, en verder geen vrouw of kind hebben, dit alles doet voor de wet en Generali niet ter zake. Daniele keek ons wat verontschuldigend aan (misschien wordt het in de toekomst anders suggereerde hij nog): ons trouwboekje heeft hier geen enkele betekenis. Als we allebei WA verzekerd willen zijn, is er een aparte tweede polis nodig en kost dat ons 100 euro extra! Zo zie je maar weer dat al het morele geleuter over bescherming van huwelijk en familie dat paus en kerk en de rechtse partijen hier continue verkondigen bij hun verzet tegen het homohuwelijk of geregistreerd partnerschap, gewoon neerkomt op platte financiële en wettelijke discriminatie! Ik mag hopen dat hier snel een einde aan komt.

Ondanks eerdere wat alarmerende berichten van de notaris dat ze wellicht niet op tijd alle onderzoek kan afronden (de noodzakelijke internetverbindingen liggen plat), is de overdracht toch gewoon op maandag 9.15 uur. Het zal ons benieuwen of makelaar Nicole er overeenkomstig zijn belofte aan eigenaar Colombo maandag bij zal zijn, of dat hij het ook hier laat afweten: het geld is tenslotte binnen, dus wat zal je je druk maken? Morgen, om 14 uur bij de finale controle van het huis, is hij er in ieder geval niet bij, ondanks eerdere beloften. Gelukkig is de eigenaar wat meegaander.

PS Inmiddels blijkt dat ook bij Generali de moraal toch echt via de portemonee loopt (bang dat we naar een ander zouden gaan): we kunnen voor slechts 20 euri extra toch allebei WA-verzekerd worden onder dezelfde polis. Eind goed al goed!

John Lennon op ski's

 Het sneeuwt!!! De voorspelling van de afgelopen dagen is uitgekomen, het is vannacht waarachtig gaan sneeuwen en er ligt inmiddels een dun, nattig laagje op de straten. Het zal zo te zien, in de vlakte tenminste, niet van lange duur zijn, maar is toch weer even een leuke verandering van het panorama.

Wat heeft John Lennon daar nu mee te maken? En op ski's? Dante stond toch al op ski's? Nu ook nog een Beatle? Awel, gisteren was het nog "gewoon" bewolkt en koud en besloten we eens richting de meren te rijden, het dichtstbijzijnde wel te verstaan, het meer van Como. In het Italiëforum op internet werd dit al eens anders aangeduid: iemand vermeldde dat hij vorig jaar langs het meer van Coma was gereden. "Nou daar zal je dan niet veel van hebben meegekregen!" schreef toen een grappenmaker terug. Dit wilden we wel eens bij volle bewustzijn meemaken en dus togen we op pad. Binnen het uur stonden we al aan de oevers van het koude uitgestrekte water. Een tochtje met de waterfiets over het meer: we zagen er met pijn in het hart vanaf. Como bleek een leuk gezellig plaatsje met echte historie: Plinius de Oudere én de Jongere zijn er geboren en zitten  in marmer gebeiteld pontificaal in een soort pausmobiel-achtig perspexhokje aan de facade van de Dom. Een prachtige facade met veel mooie versieringen en Renaissance-kop pen. Binnen viel het daarna een beetje tegen. De winkelstraatjes bleken echter  niet te versmaden en een enkeling deed zijn best ook internationaal een beentje voor te zetten, door een beroemde tekst van Lennon op de ruit te plakken:

Imagine there's no Heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only ski

Bijna goed! Spellen, het valt niet mee, we weten er als bloggers zelf alles van.
Het bezoekje aan Como bleef beperkt tot het bezoek van deze Dom, nog een ander schilderachtig kerkje, de San Fedele, en een kopje koffie met appelgebak. We keren er echter zeker nog eens terug, als het iets warmer en zonniger is, want het ziet er leuk genoeg uit voor een dagtripje.
Gisteren deden we een eerste poging de makelaar te bellen om ook de binnenkant van het huis te Montecalvo aan de parenti te laten zien: hij bleek totaal onbereikbaar, kantoor dicht, mobiel niet aan. Vreemd, want hij zou altijd beschikbaar zijn en we moeten voor de akte maandag nog even langs het huis ter eindcontrole. Ook vanmorgen is er nog geen contact. Gaat het nog lukken vandaag? Later meer.