Che tempo che fa/ Ciao Mirvana!

  Wat een weer is het toch! Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk, want het is mistig, het sneeuwt alweer, er staat een koude oostenwind en het vriest bijna. Geen weer om naar buiten te gaan. Saar perst er snel een half bevroren drol uit en hup daar vluchten we weer naar binnen.
   Gisteren was het ook niet echt aangenaam buiten en al helemaal niet toen we bij de tv-studio’s van de RAI in Milaan buiten in de rij stonden. Half drie moesten we ons melden, had Susanna van de Rai ons gemaild, maar om kwart over drie stonden we nog te kleumen voor een dichte deur. Wat deden we daar? Wel, op initiatief van Giorgio en Mirvana gingen we (met zijn vieren dus) het programma Che tempo che fa bijwonen. Over dit programma hebben we een jaar of zo geleden al eens geblogd. Het is een lichtvoetig cultureel praatprogramma, een beetje à la de Plantage van Hanneke Groenteman van vroeger. Interessant, humorvol en erg nuttig als je een beetje thuis wil raken in het Italiaanse cultuurleven. Alles en iedereen die daarin iets betekent komt in het programma voorbij: Umberto Eco, Andrea Bocelli, Zucchero enz enz. In het Engels omschrijven de makers het programma zelf als volgt:

“Che tempo che fa is the most popular Italian talk show, broadcast live on Saturdays and Sundays on the Italian State TV Channel RaiTre in Milan. The Show has been aired prime time since September 2003 and the 5th edition will be broadcast until May 2008. Che tempo che fa is a one-to-one talk show with two guests every night, which deals with current events, regarding themes of great topical interest such as politics, economics, sport, music, literature, cinema, science, nature and environment. The strength of the Show lies in the fact that topics are always treated in a relaxed atmosphere thanks to the great abilities of the anchorman, Mr. Fabio Fazio, who – as he uses to say - prefers to have friendly conversations rather than interviews. In the last four years, the Show has earned fame and praise becoming one of the most appreciated programs of the Italian Television. In its last edition the Show realized an average prime-time share of 15%, with an audience of 4.000.000 people.”

Dit wilden we natuurlijk zelf ook wel eens live bijwonen en nu Giorgio de aanzet gegeven had wilden we niet achterblijven. Gelijk een mooie gelegenheid om elkaar weer eens te ontmoeten, het was al te lang geleden. Na lang wachten mochten we toch naar binnen en toen was het opeens haasten, want de opnames stonden te beginnen.   Snel een paar formulieren invullen, samen met een honderdtal andere belangstellenden in een propvolle gang, formulieren waarmee we de Rai toestonden onze tronies te vertonen, mochten we in beeld komen (waarop wij natuurlijk in het bijzonder uit waren!). En we hadden geluk want hoewel we als een van de laatsten in de studio kwamen, werden we meteen helemaal vooraan geplaceerd! Het eerste wat opviel was dat alles veel en veel kleiner is in het echt dan het op tv lijkt. Het bewegende bureau van de gastheer Fazio is in werkelijkheid bijna de helft kleiner, heel gek. Wat ook opviel was de totale ontspanning bij de gastheer zelf. Alles ging er ook in één keer zonder haperingen op. Wel waren er even wat korte pauzes tussen door om wat zaken te reorganiseren, maar verder verliep alles vloeiend. We zaten dus perfect, zij het dat men ons vooraf even verzocht te herschikken. Die lange kale padrone zat daar op het hoekje wel erg prominent het beeld te verpesten en moest wisselen met Mirvana. Ook wilden Giorgio en Mirvana liefst niet naast elkaar aan de natie getoond worden en dus werden Nico en Mirvana een gezellig heterokoppel en Giorgio en Stef een coppia di fatto: de Italiaanse versie van het homohuwelijk.
Als gasten waren er deze keer zangeres Noa, een bekende presentatrice van een ander tv-programma en een beroemde 82-jarige acteur. Deze laatste bleek een kathedraal van een nicht, of op z'n Italiaans: un cattedrale di un finocchio (zie http://www.youtube.com/watch?v=MMCckof2Bzw&feature=related), die daar ook graag voor uitkwam. Hij zat enorm te lonken naar het publiek, zo van “kijk mij eens leuk zijn”: “Destijds in de jaren vijftig vroegen ze me bij de tv of ik niet een socialist was. Ik antwoordde van nee … want ik was communist!” Van dat soort teksten met op het juiste moment een stilte. Een ouwe charmeur, still going strong. Erg leuk voor de padroni dus, die zich enorm zaten te verkneukelen daar op de eerste rij. Ook heel leuk was het (uitgerekend laatste) optreden van Antonio Albanese in de show. Juist nu deed hij, vlak voor de neus van de padrones dus, nog een keer zijn hilarische sommelier-nummer (zie de blog van 26 januari 2008). De fles wijn werd daarna bijna door de fan-padrone geconfisqueerd, zo dicht zaten we op het toneel. (Een voorbeeldje van een ander hilarisch optreden van Albanese: http://www.chetempochefa.rai.it/TE_rendervideo/0,10938,1095090,00.html

Volgens onze eigen inschatting zijn we enkele malen vol in beeld gekomen, maar voor het eindoordeel wachten we de video van Giorgio af (of de video op de site van het programma). Na afloop hebben we met zijn allen nog even een lekkere pizza gegeten in de buurt van Pavia en toen was het snel naar huis om Saar uit haar lijden te verlossen. Zij kon niet mee en was dus al een uur of tien alleen geweest. Zielig hè? Als vervolguitje willen we eens met zijn allen naar de Scala!

E adesso, per finire un piccolo pezzo in Italiano, su richiesto speciale di Mirvana che sta sempre visitando il nostro blog senza essere in grado di capire il testo. Ciao Mirvana! Hai visto gli immagini di questa puntata, sono belli, no? Ho scritto che ci siamo divertiti un sacco e voremmo volentieri rifarlo una prossima volta. Andiamo alla Scala!