Lo sfacelo

De puinhoop. Het schijnt dat Torti over een week of twee klaar denkt te zijn. Bekijk de volgende foto's en geef een oordeel!
 

 

Ons oordeel: overal zanikt bagger!
Ook Saar vindt het maar niks: hoe moet je nu je speelsteentje terugvinden in die berg troep?

Seminare

   Seminarie? Zijn de padroni ingetreden? Jullie hadden natuurlijk al het idee dat wij een soort kloosterlingen waren, zo vroom en zedig als wij zijn (ook heeft een van de padroni een soort tonsuur). Maar nee, seminare betekent gewoon: zaaien. Wat zaaien de padroni dan, het is toch nog veel te vroeg om te zaaien? Het antwoord luidt: ja en nee (het is allemaal zó “dubbel”).

  1.    Ja, maar wat er gezaaid wordt is … nijd! Gisteren bijvoorbeeld, middels het zenden van een sms’je aan de bitch/schoonzus, met de mededeling dat we weer eens heerlijk zaten te smikkelen in de Menhir (zeeslakjes, inktvisjes in alle soorten en maten, orata op verschillende wijzen klaargemaakt, lekker sprankelend malvasia-wijntje erbij). En dat terwijl de bitch zich nog twee maanden zal moeten verbijten alvorens dezelfde Menhir te kunnen mogen bezoeken! Etter-padroni!

  2.    Nee, want wat er gezaaid wordt is … nijd! Dit keer niet alleen bij de bitch maar bij alle in NL woonachtige medelezers. Het weer begint hier namelijk zodanig mooi en lenteachtig te worden dat we buiten kunnen zitten en in de tuin kunnen werken, ter voorbereiding op het echte zaaien. Dat kan niet lang meer duren en het wordt ook tijd dat het kortebroekenweer wordt, want het is tenslotte al eind-… februari J. Schaterlachdeschaterlach. Etter-padroni!

De padroni werken dus eindelijk weer eens hard, als ze tenminste niet worden lastig gevallen door Torti, die bij alles wat we doen een meesmuil trekt. Ook wil hij telkens weer weten hoe dit moet en hoe dat moet. Waarom hij het ons vraagt is echter niet duidelijk, want hij weet het zelf altijd beter. Spreek je hem tegen dan wordt hij chagrijnig. Overlegt hij niet met ons, dan schreeuwt en blaft hij tegen zijn mannen. Soms om gek van te worden. Een paar maanden Torti begint een tortura te worden. Pfff.
   Gelukkig heeft Torti wat het werk betreft nu wel weer de geest gekregen, lijkt het. Binnen een week zijn in de keuken de gaten voor het nieuwe raam en de openslaande deuren gehakt én zijn de nieuwe ramen/deuren geplaatst! Het kán dus wel, Torti! In principe is de benedenverdieping nu af en kunnen we verder gaan met witten en inrichten. Enig obstakel is nog dat in het trapgat beneden de vloer nog uitgehakt wordt, om de tegelvloer te kunnen leggen: toch nog stof!
Buiten is Torti nu verdergegaan met de zoccoli, de spatrand rondom het huis. Er is gaas geplaatst en daartegen komt de strollato, de cementkots. Morgen gaat hij hier misschien mee verder, maar met Torti weet je het nooit.

  De padroni werken dus aan de tuin: achter op het land aan de moestuin (vooral rooien en verbranden van onkruid) en voor aan de bloemenzee (onkruid wieden, spitten, stapstenenpad uitzetten). De komende periode schijnt het mooi weer te blijven, zodat we lekker op kunnen schieten!

Tempesta a cielo azzurro

Dat zou een nieuw spreekwoord kunnen zijn: een storm bij strakblauwe hemel. Betekenis: het op onbegrijpelijke wijze tegelijkertijd optreden van twee zo op het oog volstrekt niet bij elkaar passende verschijnselen. Toch gebeurt het af en toe. Gisteren gebeurde het zelfs twee (of drie) keer op één dag:

1. Letterlijk
Vannacht werden we wakker van rare geluiden: een soort zaaggeluid en gemompel. Inbrekers, dachten we meteen! De keuken beneden ligt aan twee kanten open en de gaten zijn alleen maar provisorisch gedicht met planken.   De jongere, meest moedige padrone ging beneden op onderzoek uit, geheel naakt, dit om de eventuele ladri te verleiden … om de benen te nemen. Er was echter niemand. Wat hoorden we dan? Een storm! De schotelantenne schudde op het dak, de luiken bewogen, de planken kraakten en dit alles tezamen maakte een inbraakachtig geluid. Maar het was gisteren onbewolkt en ook de komende dagen zou het stralend weer zijn! Hoe zat dat? ’s Ochtends bij het ochtendgloren zagen we dat de hemel inderdaad strakblauw was, maar dat de storm onverminderd door loeide. Een rare gewaarwording, voor een Nederlander die de combinatie storm + razendsnel voorbijschietende wolken wel gewend is, maar dit niet. Het waait hier überhaupt weinig. En dan nu dit.

2. Figuurlijk
  In de Italiaanse politiek vond gisteren weer eens een aardbeving plaats. De linkse oppositie verloor een aantal regionale verkiezingen van rechts (lees: Berlusconi), op Sardinië, Sicilië en elders, en niet zo’n beetje ook. Daarop trad de medeoprichter en leider van de oppositie, Veltroni, af. Tot zover niets dat niet overal kan voorkomen en ook voorkomt, al blijft de voorkeur van de meerderheid van de kiezers voor een figuur als Berlusconi voor buitenstaanders moeilijk te vatten. Voor Berlusconi leek dit dus een onbewolkte zonnige dag, met de bekende strakblauwe hemel. Maar op dezelfde dag veroordeelde de rechtbank van Milaan een voormalige advocaat van B. tot een gevangenisstraf, wegens het aannemen van zes ton aan zwijggeld in het kader van een justitieel onderzoek naar de gang van zaken bij Mediaset (=Berlusconi). Impliciet werd hiermee bewezen geacht dat B. deze advocaat had omgekocht.   Waarom stond B. dan zelf ook niet meteen terecht? Omdat hij een wet heeft laten aannemen die hem (voorlopig) onschendbaar maakt. Er woedt dus een enorme storm (de beschuldiging, bewezen geacht, van omkoping) rond B., maar toch loopt hij in de zon te genieten van een grote verkiezingsoverwinning.
En wat er helemaal niet bij past, volgens nuchtere buitenstaanders zoals wij, is dat er in de media nauwelijks aandacht wordt geschonken aan de vreemde gang van zaken. Het belangrijkste tv-journaal noemde de veroordeling van de advocaat niet eens! Gewenning, gelatenheid, moedeloosheid, seen it, been there? Of komt het voort uit een houding die zegt dat als je niet door de rechter veroordeeld kan worden, je dus niet schuldig bent, ook niet moreel, zelfs als de wandaad bewezen is?

3. Is iedereen hier dan blind of gek? Nee, want tegelijk met de kennelijk onverminderde (schijn?)populariteit van B., wordt er wel degelijk heftige kritiek om hem uitgeoefend.    Door serieuze intellectuelen, zoals Claudio Magris in de Corriere della Sera (over hem een andere keer) en door komieken zoals Roberto Benigni, op tv, bij dezelfde zender RaiUno die geen woord wijdde aan de omkoopaffaire. Gisteren riep Benigni Berlusconi op om te verdwijnen, want door afwezig te zijn  creëer je pas echt een grote mythe rond je persoon: “Ga weg Silvio, ga zover mogelijk weg!” Ook zei Begnini dat Berlusconi eigenlijk een ander eiland dan Sicilië of Sardinië had willen veroveren, namelijk Corsica. Daarmee bedoelend dat B. een nazaat is van die andere kleine potentaat van 200 jaar geleden … En hier wordt dan door 15 miljoen Italianen om gelachen. Weer een storm bij een strakblauwe hemel: verering en verguizing op dezelfde dag (en door dezelfde mensen!)

   Maar goed, dit is ook wel weer het interessante aan het leven in een ander land toch? Dat er dingen gebeuren die je thuis niet zo gauw zou meemaken en die zich aan een eenvoudige verklaring onttrekken. Het dagelijkse leven van ons en de Italianen lijdt niet onder deze gebeurtenissen en er is de afgelopen dagen weer eens hard gewerkt: de trap zit na anderhalve dag smeden eindelijk op zijn plek en Torti is druk bezig de keukenvensters klaar te stomen voor de plaatsing van de ramen. Ook wordt er al veel gestuukt en wordt er voor binnen en buiten elektriciteit en licht gepland.

  En zo ook ging de jongere padrone gisteren voor de 2^e keer naar zijn kookles, gewapend met fototoestel. Zo kunnen jullie zien welke gezellige dames er allemaal bij elkaar komen in de huiskeuken van Carla. Nou ja, allemaal, gisteren kwam de helft niet opdagen. Hadden wij lekker meer te smikkelen! Kipsalade in een nestje van Parmezaanse kaas en petali di rose, rozenblaadjes, een zoetig deegtoetje. Lekker lekker!

In carcere

“Als je er bent moet je ze maar meteen afmaken,” zei Torti toen we naar de piastrellista in Broni reden om de vloertegels voor de hal beneden uit te zoeken. Ik wist niet goed in te schatten of Torti het nu meende wat hij zei, of niet. Het is een grapjanus, van wie je soms niet weet of het hem luim of ernst is. Bovendien hebben sommige Italianen (en waarom Torti niet?) een voorkeur voor drastische ingrepen als het om bestrijden van de misdaad gaat. Daarin verschillen ze overigens niet van sommige Olandesi zoals jullie wel weten.
Torti reageerde op mijn mededeling dat het Gospelkoor die zondag ging optreden in de gevangenis van Pavia. Dat optreden stond al lang op het programma, maar ik was het al weer bijna vergeten toen Gilberto en Simone afgelopen woensdag lieten weten dat het eindelijk zo ver was.

Het is niet makkelijk om in Italië een gevangenis binnen te komen. De simpelste manier is natuurlijk om een oud dametje te beroven of een ander reato (misdrijf) te plegen, maar dan loop je meteen weer het risico dat je er voor langere tijd vastzit. En dat was natuurlijk ook weer niet de bedoeling!

In november al was ons gevraagd een kopie in te leveren van de documenti, het identiteitsbewijs dat iedere Italiaan, en wij nu dus ook, altijd bij zich moet hebben. Onze antecedenten zouden worden nagegaan en er zou worden uitgezocht of wij wellicht snode plannen hadden om de gevangenen te voorzien van vijlen, stimulerende middelen of andere nuttige informatie, of dat wij wellicht mafia contacten hadden. Blijkbaar waren we allemaal zuiver op de graat want deze zondag waren we welkom om de bajesklanten wat spiritueel bij te staan met ons gospelklanken.

Zondagmorgen om 8.45 werd er voor de poort van de gevangenis verzameld. Het concert begon om 11.00 maar de procedure om binnen te komen zou veel tijd in beslag nemen. Allereerst natuurlijk de documenti! Alles werd ingenomen en door de portiers nauwkeurig vergeleken met een lijst van te verwachten bezoekers. Er was even verwarring: de namen op de lijst kwamen niet overeen met onze documenti. Er bleek die dag nog een andere groep komen (voor wat wisten we niet), maar na wat zoeken werd de lijst met onze namen gevonden en kon het afchecken beginnen. Nadat was vastgesteld dat we er allemaal waren, kregen we de papieren terug en mochten we de slagboom passeren. Onder leiding van een bewaker marcheerden we achter elkaar het terrein over richting de grote poort. Daarnaast was een kleine deur met daar achter een poortje met een metaaldetector. Een voor een moesten we dat passeren en vervolgens ons identiteitsbewijs inleveren. Dat kregen we voorlopig niet terug. Nadat we nog eens gevisiteerd waren en alle mobieltjes, tasjes etc. in kluisjes waren opgeborgen, mochten we de poort naar het binnenterrein passeren. Pas op dat moment werd je er goed van bewust dat je in een gevangenis binnenging. Een grijze, metershoge betonnen muur omringt het terrein. De poort waar we net doorheen waren gekomen is de enige toegang. De gevangenis zelf is een bakstenen gebouw van 4 verdiepingen hoog met kleine gebarricadeerde ramen, waarvan we aannamen dat er achter elk ervan een gevangene zat.
Een aantal bewakers bracht ons naar een vrijstaand gebouwtje waar de kapel en de toneelzaal zich bevonden. Eenmaal binnen was keus óf de kapel in, óf in de toneelzaal blijven. Even naar buiten om een sigaretje te roken, zoals sommigen van ons gewend zijn, kan niet meer. De deur gaat op slot en er staan bewakers binnen en buiten.

Opeens dringt het goed door: je bent opgesloten en al zou je het nu willen, eruit kun je niet. Enkelen van ons zeiden later dat ze dat een benauwende ervaring vonden. Even later werden de gevangenen binnengebracht. Het was een gemengd gezelschap van alleen mannen (de vrouwengevangenis van de provincie Pavia staat in Voghera), jong en oud. Als je naar hun gezichten keek, vroeg je je onwillekeurig af, wat hij of hij op zijn kerfstok had. Er zitten potige kerels tussen, type kick-bokser, die best wel eens iets geweldadigs gedaan kunnen hebben (?), maar er was ook een frêle oud mannetje. Een witte boorden crimineel? Aan de zijkanten en in het middenpad stonden de bewakers om iedereen in de gaten te houden.

Ons optreden slaat aan. Er wordt enthousiast meegeklapt als dat in de gospel past. En onze soliste uit Kameroen, Ngum Njende had veel succes met haar emotioneel gezongen “Amazing Grace”. De zaal barstte al in applaus los toen ze amper twee regels gezongen had!
Na afloop weer onder begeleiding naar buiten. Documenti terugnemen, en de cellulari en tasjes uit de kluisjes verzamelen en weer de slagbomen door naar de parkeerplaats. De foto die we na afloop buiten voor de poort wilden maken, was niet toegestaan. Vandaar dat we jullie geen beelden kunnen laten zien van ons succesvolle optreden.

Omdat het inmiddels alweer dik mezzogiorno was en tijd voor de pranzo, besloten we deze activiteit van het Gospelkoor ‘Ticinum’ met een gezamenlijke lunch in een restaurant vlak om de hoek bij het cimeterio ofwel begraafplaats van Pavia. Overigens alleen maar daar omdat er altijd voldoende parkeerruimte is!

Op het moment dat ik deze bijdrage post, wordt er hier beneden door de mannetjes van Torti weer driftig gehakt, gehamerd, gesloopt, en wat al niet meer. De trap wordt eindelijk geplaatst en de openingen voor de terrasdeur en het extra raam in de keuken worden gemaakt. Er zit weer schot in de verbouwing! O ja, en het zonnetje schijnt ook weer zo lekker dat Stef alvast weer is begonnen met een stukje tuin!

   

Fuffi e Pippo

“Een beetje rustig poepen bij een ander op het erf is er tegenwoordig óók al niet meer bij. Zit je eindelijk lekker te drukken, staat er opeens een of andere brutale hond aan je gat te ruiken! Vooral ’s avonds, dan valt dat stomme jonge beest dat sinds kort in Casella woont me telkens lastig. Wat ik ook grauw of grom, hij schiet steeds weer schichtig langs. Net een grote irritante vlieg. En op een gegeven moment moet ik toch de hurkstand aannemen, want om nou ’s nachts thuis bij de baasjes op de slaapkamer mijn behoefte te gaan doen … Lastig dat pokkebeest!      Gelukkig zijn Fuffi en Pippo niet zo opdringerig, hoewel ik dat Pippo best zou kunnen velen: ik val nu eenmaal op grote zwartharige honden. Van Pippo droom ik wel eens … en HIJ vindt het helemaal niet vervelend als ik aan zijn drollen ruik …”
Aldus Saar, die ook wel weer eens wilde bloggen.

    De baasjes zelf worden ook lastiggevallen, niet bij het poepen maar bij het uitslapen, want Torti is sinds dinsdag eindelijk weer actief. In een crisisberaad met Cassani heeft hij toegezegd dat het oorspronkelijke werk, in het huis dus, half maart klaar zal zijn. Dat klinkt geruststellend, maar we moeten het nog zien, want Torti verandert elke 5 minuten van mening en er wordt nu maar door één of twee man per dag gewerkt. Veel haast lijkt Torti dus nog niet te hebben. Op dit moment wordt er alleen gewerkt aan de hal in de cantina waar nog steeds de trap niet geplaatst is.   Er worden sleuven in net gestuukte wanden gehakt voor de elektriciteit, er wordt opnieuw gestuukt en gebikt en geboord. Buiten en in de keuken is er nog steeds geen voortgang, hoewel de smid nu alles al gereed schijnt te hebben. We zien het wel!
Inmiddels hangt de lente hier wel in de lucht, ook al is de temperatuur nog niet heel hoog. Heel veel smeltwater stroomt er door de beken en ook over de wegen, waarin grote scheuren ontstaan: we spoelen langzaam met zijn allen de berg af!   Van de weg naar Crocetta is al een flink stuk afgeslagen en de weg is officieel afgesloten. Niet dat iemand zich daar iets van aantrekt: je kunt er nog langs tenslotte.
In de wijngaarden is men weer begonnen met snoeien en opbinden, volgens allerlei verschillende systemen.   Het zal niet lang meer duren of de eerste knoppen verschijnen: alles wordt weer groen!

Ter afsluiting nog maar 's een Alpenpanorama: gaat het al vervelen?

Primavera

  Al is het misschien maar voor één dag: vandaag was het toch echt even lente! Een graad of 13 en een lekker zonnetje: we konden lunchen op het terras. Nog wel met de bodywarmers van de Action, maar toch. Ook hadden we weer Alpenzicht, scherper dan ooit. Vast door de meters en meters sneeuw die er op de Alpenspitsen gevallen zijn ...
 

Nu zou je denken dat Torti ook van de mooi-weer gelegenheid gebruik maakt om eens een keer lekker op te schieten, maar nee: hij verscheen alweer niet. Morgen hebben we hem opgeroepen, met Cassani, voor crisisberaad. We willen een nieuwe planning waar Torti zich vervolgens aan gaat houden en waarop hij zal worden afgerekend!
    Toch boeken we zelf nog steeds (bescheiden) voortgang: de gewenste bedbank voor een redelijke prijs hebben we gevonden in de MercatoneUno ten noorden van Pavia. En vandaag zijn de smeedijzeren bedden afgeleverd. Ze zien er perfect uit, maar we zetten ze nog maar niet in elkaar: even (?) wachten tot Torti beneden klaar is.
  In Italië zelf is er ondertussen sprake van een constitutionele crisis. We spreken hier niet veel over politiek, maar we volgen het wel zo'n beetje via krant en journaal. Er gebeuren gekke dingen (zoals in zoveel landen), maar deze week spant echt de kroon. Het gaat allemaal over een meisje dat al 17 jaar in coma ligt. Haar vader heeft een half jaar geleden na lange juridische strijd van het hoogste rechtscollege toestemming gekregen om de voeding te beëindigen, waarna het meisje zal sterven. Maar dat gaat zomaar niet! Opeens worden Berlsuconi c.s. wakker en proberen met alle middelen in te grijpen: alle staatsziekenhuizen worden bedreigd met intrekking van staatsfinanciering als ze het meisje opnemen om haar vervolgens te laten sterven. Dat weet de vader te omzeilen door naar een privékliniek te gaan. Waarop Berlusconi met een decreet ogenblikkelijk het stoppen van de voeding wil verbieden. Een decreet dat de president Napolitano moet tekenen. Deze weigert, want hij vindt het decreet ongrondwettelijk. Waarop Berlusconi de president min of meer voor rotte vis uitmaakt en zegt dat die grondwet na de oorlog door linkse sovjet-aanhangers in elkaar is gezet. Hij wil de grondwet zodanig veranderen dat de president decreten verplicht moet gaan tekenen. En ook is hij nu bezig om in twee dagen een wet door het parlement te jagen, die hetzelfde moet doen als het gesjeesde decreet. Waarna het geplaagde meisje, tegen haar uitdrukkelijke wil, uitgesproken voor haar fatale ongeluk, gedwongen zal worden door te vegeteren. De vader spreekt van een geweldadige handeling, waaraan zijn dochter wordt onderworpen. De Italianen zelf zijn geheel verdeeld over de kwestie, de stemming is ongeveer 50-50%, waarbij de jongeren en linksgeoriënteerde burgers in meerderheid voor het recht op levensbeëindiging zijn, en de ouderen en rechtsere burgers tegen. Op de achtergrond (?) speelt de invloed van het Vaticaan een belangrijke rol. De komende dagen zullen bepalend zijn voor het lot van Eluana, want zo heet ze. De voeding is inmiddels gestopt, maar zal na de wetswijziging mogelijk weer gestart worden. Sollen met een mensenleven!

  En zoals jullie zien is de opmaak van het blog ook een beetje veranderd: iets meer kleur! Het is nog niet helemaal goed, want met de blogsoftware krijg je lang niet altijd wat je hebben wil. We gaan nog even verder prutsen ...