Capodanno

  Saar draaide zich om en keek ons met vragende ogen en rechtopstaande oren aan. We hadden net een nostalgische avondwandeling door het park in Nieuwegein gemaakt en waren de Kervelgaarde ingeslagen. De Punto stond meteen aan het begin en wij maakten dus pas op de plaats. Saar liep voor ons uit, verder, richting nr. 7 en merkte dat we haar niet langer volgden: “Gaan we dan niet naar huis?” leek ze te vragen. We kregen haar er bijna niet toe om de auto in te springen. Nee, we gingen niet naar “huis”. Ons huis was ons huis niet meer. Op nummer 7 wonen nu Christa en Léon, al staat Saar’s afbeelding nog wel steeds op de garagedeur. Voor het keukenraam, in de tuin, stond nu echter wel een grote stenen (waak?)hond. Door het raam zagen we onze oude keuken. Heel vertrouwd, maar  ook niet meer van ons.
Waarom waren we dan teruggekeerd? Heimwee? Zelfkwelling? Nee, we vonden het leuk om nog eens bij Hans en Lyda langs te gaan, nu we toch in NL waren. En ook wilden we onze ex-buurtjes nog even een bliksembezoek brengen. En al rondlopend kijk je dan toch ook even naar wat er wel en niet veranderd is. Bij Ton en Marjan stond een groot verkoopbord in de tuin, want eind 2009 vertrekken ook zij uit de Kervelgaarde. Ze vonden het heel leuk ons weer even te zien en heel snel werd alles weer even bijgepraat. Bij Hans en Lyda zat zelfs een heel ontvangstcomité ons op te wachten: naast de gastheer en –vrouw waren ook Jenny en Annie er: verrassing! Saar was meteen heel enthousiast, want ze dacht dat Annie weer lekkere staafjes bij zich zou hebben. Honden hebben een olifantengeheugen als het eten betreft. Maar helaas: Annie had niet op Saar gerekend. Dan maar wat van de lekkere toastjes die Hans & Lyda. Er was zelfs heimwee-haring! Misschien nemen we nog wel een hele emmer mee naar Italië … Er was zoveel bij te praten dat de avond zeer geanimeerd voorbij vlóóg. Gelukkig hebben de Vosmeertjes hele leuke nieuwe buren, zodat het gemis van de padroni voor hen wat verzacht wordt (?).
Na de nostalgische avondwandeling reden we terug, mét Saar (die weet ook wel wie haar de brokjes bezorgen) naar Zaandam voor een laatste nacht. Na het uitgebreide afscheidsontbijt was het hier alweer afscheidnemen geblazen, want de Bennebroekjes zullen de komende maanden ook niet meer in levende gedaante ontmoeten.   Op naar Rotterdam, waar An en Ton al een week smachtend en kwijlend (foto’s  volgen) op ons zaten te wachten om oud&nieuw te vieren. Die drang was zelfs zo groot dat ze ons hun slaapkamer afstonden, zodat de padroni goed uitgerust het verblijf in NL zouden kunnen afsluiten! Eindelijk, na twintig jaar wachten, hebben we ze zover! Dat je daarvoor moet emigreren! Het blijkt dus echt de moeite waard! Oudennieuw hebben we ouderwets gezellig gevierd, met wein, weib und geklets. Het voelde meteen weer vertrouwd, alsof we helemaal niet al zolang weg waren. Rotterdam heeft ook een naam hoog te houden wat het vuurwerk betreft en het moet gezegd het was spectaculair. Het kan dan ook niet anders of Feyenoord wordt volgend jaar kampioen ... van de eerste divisie.  

Nieuwjaarsdag vierden we, als intermezzo op het Rotterdamse verblijf, in het Capelse, bij Jan en Nel. Alweer een heel hartelijke ontvangst en veel bij te praten. Bijvoorbeeld over het nieuwe huis van Saskia en Joa, dat we ook meteen hebben bezocht. Ze zijn nog volop aan het klussen en breken: dat voelde ook meteen weer vertrouwd. Ze hebben nu een huis met vier etages en een dakterras, heel leuk en ruim. Ook de veelkleurige vakantiefoto’s hebben we (voor een deel) bewonderd en ’s avonds werd het gezellig gourmetten. Ook de Huijmansjes hopen we op afzienbare termijn in het Italiaanse te ontmoeten, al was het op het ontspannings- en vormingsbudget van Jan :-) .
De komende paar dagen wentelen we ons nog wat meer in de liefdevolle Rotterdamse warmte: heerlijk!

Een heel gelukkig 2009 allemaal!