La spedizione al polo

Gelukkig waren de padroni zondag al in Heerlen, want maandag ontwaakte Zuid-Nederland bij sneeuwval. We ontsnapten dus aan de verkeerschaos in Noord-Brabant en Limburg. In Heerlen lag echter ook al een centimeter of wat en dus werd het snel vertrekken, om te voorkomen dat we helemaal ingesneeuwd zouden raken. Na een goede nachtrust op haar orthopedische bed (ja, ook zij stond haar eigen bed aan de padroni af!), onder het toeziend oog van vadertjelief, verzorgde Mieke een perfect ontbijtje met alles erop en eraan en konden we met gevulde maag op pad. Het eerste uur verliep het moeizaam, maar gaandeweg werd de sneeuw minder en konden we sneller vooruit. En zo kwamen we veel verder dan we hadden ingeschat, want tegen 16 uur bereikten we de Zwitserse grens al. We besloten dus maar door te rijden tot de vaste pleisterplaats Stansstad en daar te gaan overnachten in hotel Winkelried aan het meer. Dit was wel iets duurder dan Gasthof Rita, maar het gemak diende in dit geval de padroni, die in dit hotel zowaar ’s avonds naar de sauna konden! Ook leverde het geval wat financiële meevallers op, doordat de sauna achteraf niet in rekening bleek gebracht (14 frank), en het verblijf van Saar evenmin (15 frank). Wel de biertjes van na het eten in de bar, helaas. De bar waar we kennismaakten met de dorpsgekkin (dronken?), die er op stond een dansje te maken met de jongere en minst dansvaardige padrone. OK, een paar pasjes dan, maar dan is het ook Schluss.
  Dinsdagochtend volgde de laatste etappe van slechts 300 km en deze verliep tegenovergesteld aan de eerste: we begonnen vlot, maar bij de Italiaanse grens begon de sneeuw te vallen en ging het steeds langzamer. Op de ringweg van Milaan reden we in colonne (blokrijden!) achter een groep zoutstrooiers. Bij het begin van de heuvels van de Oltrepò lag er al aardig wat sneeuw en dat werd meer en meer naarmate we “thuis” naderden. We besloten de minst steile toegangsroute tot Spagna te nemen en die bleek redelijk schoongeveegd. Parkeren bij ons huis bleek echter geen optie, want de straat langs ons huis was nog niet geruimd en bleek bedekt met een cm of tien van het witte schuim. De trap naar het huis was onzichtbaar. Een hoop gesjouw met de bagage en geschep van de sneeuw volgde.
Wat had Torti tijdens onze afwezigheid uitgevoerd, dat was natuurlijk de prangende vraag die ons de hele reis al had gekweld. Nou, weinig. Geen gat voor de trap, nog steeds alle stempels onder het terras, nog steeds sleuven (maar nu wel dieper?) in de oprit (voor zover zichtbaar). Het was kennelijk te slecht weer geweest om veel te doen. Het enige zichtbare product was het tweede muurtje in de cantina. Jammer maar helaas! Tijdens het namiddag rondje kwam de wandelpadrone enkele buren bezig die druk bezig waren met het ruimen van de sneeuw. Opnieuw, want de afgelopen weken was het continu “slecht” weer geweest, zei men. Je bleef bezig!
’s Avonds gingen we met de paar aardappels die we nog in huis hadden maar meteen aan het heimwee-voer: boerenkool met worst. Lekker! Vooral met de zo node gemiste Bonarda erbij.
      Ondertussen sneeuwt het hier gestaag door en bleek de trap naar het huis vanochtend alweer helemaal bedekt. Er is vannacht toch zeker een cm of 20 gevallen en het gaat nog steeds door, in een tempo van toch wel zo’n cm per uur. Op het nieuws en in de kranten wordt gesproken van een sneeuwval die in 20 jaar niet zo hevig is geweest! Morgen schijnt het ook nog door te gaan, maar daarna volgt dan waarschijnlijk een periode met droog en zonnig weer. We zullen zien!