Elicottero

“Pas maar op dat je er geen zout in doet”, zei Torti met zijn van plezier dichtgeknepen ogen tegen onze ingegnere Cassani. Elke keer als we samen zitten om de voortgang in het “progetto” te bespreken, maakt hij dezelfde grap, verwijzend naar de allereerste keer toen Stef de zoutpot in plaats van de suiker op tafel had gezet. Torti houdt wel van een grapje en een gezellig kletspraatje. Hij is zoals onze buurman Francesco hem noemt een luie “capo”, een luie chef. Veel en luidkeels aanwijzingen geven aan Mimmo, Festin en de anderen, maar zijn handen vuil maken past niet bij hem. Hij maakt liever een gezellig praatje over het eten en hoe je dat lekker klaar moet maken. Tot slot van weer zo’n gerecht dat hij zo beeldend weet beschrijven maar ongetwijfeld nooit zelf heeft gemaakt (volgens mevrouw Torti) loopt het water je vanzelf in de mond. Tijdens zo’n gesprek kom je ook te weten dat er inmiddels al weer een nieuwe klus, ergens in een kasteel hier in de buurt, op hem wacht. Hij zou daar eigenlijk al volgende week   mee moeten beginnen.. Maar ja, het is hier nog niet af, hè, zegt hij glunderend en met pretoogjes. Het maakt er zich blijkbaar niet erg druk over. Terwijl Cassani suiker in de zijne deed, nam Torti geen koffie. Met z’n drieën zaten we rond de keukentafel om de voortgang te bespreken en om vast te stellen wat Torti nog aan extra werkzaamheden zou gaan doen en hoeveel dat wel mocht gaan kosten. Aan de hand van ‘preventivo’ van Torti waren we gisteren aan het rekenen geslagen en al snel tot de conclusie gekomen dat we weliswaar niet armlastig zijn, maar dat een euro maar één keer kan worden uitgegeven. Dus liever dus geen natuurstenen ‘pavimento’ voor de oprit die Torti de mooie prijs van 10.000 euri’s zou opleveren. We moeten besparen en in mijn beste Italiaans probeerde ik aan tafel beide heren dat duidelijk te maken. Tot mijn opluchting begrepen ze dat eigenlijk best. Er werd althans niet gesputterd. Na het schrappen van een aantal andere posten kwamen we al snel weer op de toerit naar de parkeerplaats achter. Wat dacht ik van een cementen vloer waar een ‘elicottero’ een prachtig gekleurd laagje op zou leggen? Met dat groen bijvoorbeeld, en Torti wees naar ons gifgroene fauteuiltje. Ik kreeg visioenen van groene verf sproeiende helikopters, zoals die hier zomers af en toe over de wijngaarden vliegen, maar dat had ik uiteraard verkeerd begrepen. Een hovercraft dan? Nee, zei Cassani, denk eerder een poetsmachine van de schoonmakers van Rentokil, of hun Italiaanse evenknie. Hoe het precies in zijn werk gaat zie ik straks wel, belangrijker voor ons nu is dat we met zo’n ‘elicottero’ blijkbaar een flinke duit kunnen besparen. Hoewel Cassani een aantal keren samenvatte wat we hadden afgesproken, ben ik bang dat we toch goed de vinger aan de pols moeten houden, willen we precies krijgen wat we willen. Gisteren bijvoorbeeld begon Mimmo aan de kleine pilaartjes die straks het terras moeten gaan sieren. Hij tekende er drie op de rand van de terrasvloer af. Het zouden er toch vijf zijn, zeiden we tegen elkaar? Ook in het contract stond keurig “quantità: 5”. Hangend over de nieuwe balustrade op het balkon vroegen we aan hem of de overige twee ook nog op stapel stonden. Wat meesmuilend knikte hij in de richting van Torti. Die sputterde wat tegen (“je zei gisteren nog drie!”) maar ging uiteindelijk door de bocht. Torti is zoals eerder in deze blog al gezegd ook een tuinexpert. Hij weet alles van de moestuin en wanneer struiken en bomen gesnoeid moeten worden. Verschillende keren had hij ons er al op gewezen dat de drie wilgen, die op het terrein achter staan, gesnoeid moeten worden. Hij zou dat zelf wel doen had hij ook al een paar keer gezegd. Maar zoals eerder al is gebleken, is dat wat Torti de ene dag zegt morgen te gaan doen, de volgende dag vaak alweer vergeten. Of heeft hij zijn plannen weer omgegooid. Dus toen buurman   Francesco ons vroeg of hij de wilgen mocht snoeien om de twijgen als opbinders in de wijngaard te gebruiken, hadden wij geen bezwaar. Zeker niet toen Francesco nog vertelde dat hij de bomen meer dan tien jaar geleden zelf had geplant. Francesco houdt van aanpakken. Vanmorgen al stonden hij, zijn vrouw, zijn zoon Roberto en de knecht de wilgen te snoeien. Dat wil zeggen de knecht stond met de snoeischaar in de boom en zijn vrouw raapte de twijgen. Francesco en Roberto keken er voldaan naar. Omstandig werd me door beiden uitgelegd wat ze er mee gingen doen. Behalve het opbinden van de wijnranken kun je er ook manden van maken (moet je de schors van de twijgen strippen), maar dat zouden ze dit keer niet doen. Teveel werk. Roberto vertrouwde me nog toe dat zijn vader wat ouderwets is, want de meeste boeren hier gebruiken allang ijzerdraad of plastic touw in de wijngaard. Tot slot van dit bericht: vandaag was het weer een prachtige dag op de Alpen te bewonderen. Tijden mijn lange wandeling met Saar genoot ik weer van het prachtige zicht op het Monte Rosa massief, dat roze en wit, mijlenver van ons vandaan, hoog boven de Po-vlakte en de heuvels van de Oltrepò uittorende.