“Welkom in mijn krater van licht”

De zon schijnt weer eens en in en om de villa lijkt het of er een vulkaan is uitgebarsten, een tweede Vesuvius. Nog steeds worden we iedere ochtend wakker met geluiden van gehak en geboor en gebeitel. Torti en zijn mannen weten elke dag weer wat te vinden dat ze kunnen rompere met als resultaat veel polvere. Spannende foto’s levert het niet echt op en ook doordat de blogpadrone een tijdje was uitgeschakeld door griep en kou, is het een tijdje stil geweest. Wat is er in een week gebeurd? We weten het zelf al bijna niet meer. Toch een poging tot een overzicht.
 

                   Er is onbegrijpelijk veel en lang verder gesleuteld aan het trapgat, je ziet het er niet aan af, maar er zijn steunbalken geplaatst, extra steunmuurtjes gemetseld, bakstenen randen aangebracht, er is gestuukt enz enz. Vandaag heeft de smid de zeer solide ogende trapdelen afgeleverd en die gaan er mogelijk morgen al in.
    Aan de buitenkant is een begin gemaakt met het afbikken van de spatrand onderlangs de muren en met het aanbrengen van een nieuwe laag stuc die spatwaterbestendig is. Het wordt strollato, een soort kots die op de muur wordt gesmeerd. Mooi? We hadden liever betegeling gehad, maar dat schijnt weer zeer kostbaar te zijn. In het kader van de bezuinigingen doen we dus maar even met de kotslaag. Misschien valt het erg mee.
  In de kelder zijn gaten gemaakt voor de riolering van het toekomstige (?) appartement en is ontdekt dat het grondwater tot op 15cm onder de vloer staat. Dat is nog steeds niet erg ideaal en Torti komt met wilde plannen om de hele vloer open te breken, sleuven in de muren te hakken e.d. Allemaal best, maar wat gaat dat kosten? Omdat we nog helemaal niet weten of het kelderappartement er ooit wel komt, stellen we deze “vulkanische” operatie uit tot na een beslissing daarover. Er komt nu gewoon nog een extra afwateringssleuf buiten. Niet dat Torti dit begrijpt, want hij begint iedere dag opnieuw over het probleem en wat er aan gedaan moeten worden.
   De keuken beneden is grotendeels uit elkaar gehaald en de radiator is verwijderd. Nieuwe sleuven zijn er gehakt! Nieuw stof is er nedergedaald!

  Het is overleven geblazen. Wij bidden tot de Madonna van de Reconstructie dat het goed komt en denken ondertussen: “Maar hier wonen wij, en hoe mooi zou het zijn ...”.

PS Een quizje: van wie zijn de titel en de laatste regel van deze blog?

Elicottero

“Pas maar op dat je er geen zout in doet”, zei Torti met zijn van plezier dichtgeknepen ogen tegen onze ingegnere Cassani. Elke keer als we samen zitten om de voortgang in het “progetto” te bespreken, maakt hij dezelfde grap, verwijzend naar de allereerste keer toen Stef de zoutpot in plaats van de suiker op tafel had gezet. Torti houdt wel van een grapje en een gezellig kletspraatje. Hij is zoals onze buurman Francesco hem noemt een luie “capo”, een luie chef. Veel en luidkeels aanwijzingen geven aan Mimmo, Festin en de anderen, maar zijn handen vuil maken past niet bij hem. Hij maakt liever een gezellig praatje over het eten en hoe je dat lekker klaar moet maken. Tot slot van weer zo’n gerecht dat hij zo beeldend weet beschrijven maar ongetwijfeld nooit zelf heeft gemaakt (volgens mevrouw Torti) loopt het water je vanzelf in de mond. Tijdens zo’n gesprek kom je ook te weten dat er inmiddels al weer een nieuwe klus, ergens in een kasteel hier in de buurt, op hem wacht. Hij zou daar eigenlijk al volgende week   mee moeten beginnen.. Maar ja, het is hier nog niet af, hè, zegt hij glunderend en met pretoogjes. Het maakt er zich blijkbaar niet erg druk over. Terwijl Cassani suiker in de zijne deed, nam Torti geen koffie. Met z’n drieën zaten we rond de keukentafel om de voortgang te bespreken en om vast te stellen wat Torti nog aan extra werkzaamheden zou gaan doen en hoeveel dat wel mocht gaan kosten. Aan de hand van ‘preventivo’ van Torti waren we gisteren aan het rekenen geslagen en al snel tot de conclusie gekomen dat we weliswaar niet armlastig zijn, maar dat een euro maar één keer kan worden uitgegeven. Dus liever dus geen natuurstenen ‘pavimento’ voor de oprit die Torti de mooie prijs van 10.000 euri’s zou opleveren. We moeten besparen en in mijn beste Italiaans probeerde ik aan tafel beide heren dat duidelijk te maken. Tot mijn opluchting begrepen ze dat eigenlijk best. Er werd althans niet gesputterd. Na het schrappen van een aantal andere posten kwamen we al snel weer op de toerit naar de parkeerplaats achter. Wat dacht ik van een cementen vloer waar een ‘elicottero’ een prachtig gekleurd laagje op zou leggen? Met dat groen bijvoorbeeld, en Torti wees naar ons gifgroene fauteuiltje. Ik kreeg visioenen van groene verf sproeiende helikopters, zoals die hier zomers af en toe over de wijngaarden vliegen, maar dat had ik uiteraard verkeerd begrepen. Een hovercraft dan? Nee, zei Cassani, denk eerder een poetsmachine van de schoonmakers van Rentokil, of hun Italiaanse evenknie. Hoe het precies in zijn werk gaat zie ik straks wel, belangrijker voor ons nu is dat we met zo’n ‘elicottero’ blijkbaar een flinke duit kunnen besparen. Hoewel Cassani een aantal keren samenvatte wat we hadden afgesproken, ben ik bang dat we toch goed de vinger aan de pols moeten houden, willen we precies krijgen wat we willen. Gisteren bijvoorbeeld begon Mimmo aan de kleine pilaartjes die straks het terras moeten gaan sieren. Hij tekende er drie op de rand van de terrasvloer af. Het zouden er toch vijf zijn, zeiden we tegen elkaar? Ook in het contract stond keurig “quantità: 5”. Hangend over de nieuwe balustrade op het balkon vroegen we aan hem of de overige twee ook nog op stapel stonden. Wat meesmuilend knikte hij in de richting van Torti. Die sputterde wat tegen (“je zei gisteren nog drie!”) maar ging uiteindelijk door de bocht. Torti is zoals eerder in deze blog al gezegd ook een tuinexpert. Hij weet alles van de moestuin en wanneer struiken en bomen gesnoeid moeten worden. Verschillende keren had hij ons er al op gewezen dat de drie wilgen, die op het terrein achter staan, gesnoeid moeten worden. Hij zou dat zelf wel doen had hij ook al een paar keer gezegd. Maar zoals eerder al is gebleken, is dat wat Torti de ene dag zegt morgen te gaan doen, de volgende dag vaak alweer vergeten. Of heeft hij zijn plannen weer omgegooid. Dus toen buurman   Francesco ons vroeg of hij de wilgen mocht snoeien om de twijgen als opbinders in de wijngaard te gebruiken, hadden wij geen bezwaar. Zeker niet toen Francesco nog vertelde dat hij de bomen meer dan tien jaar geleden zelf had geplant. Francesco houdt van aanpakken. Vanmorgen al stonden hij, zijn vrouw, zijn zoon Roberto en de knecht de wilgen te snoeien. Dat wil zeggen de knecht stond met de snoeischaar in de boom en zijn vrouw raapte de twijgen. Francesco en Roberto keken er voldaan naar. Omstandig werd me door beiden uitgelegd wat ze er mee gingen doen. Behalve het opbinden van de wijnranken kun je er ook manden van maken (moet je de schors van de twijgen strippen), maar dat zouden ze dit keer niet doen. Teveel werk. Roberto vertrouwde me nog toe dat zijn vader wat ouderwets is, want de meeste boeren hier gebruiken allang ijzerdraad of plastic touw in de wijngaard. Tot slot van dit bericht: vandaag was het weer een prachtige dag op de Alpen te bewonderen. Tijden mijn lange wandeling met Saar genoot ik weer van het prachtige zicht op het Monte Rosa massief, dat roze en wit, mijlenver van ons vandaan, hoog boven de Po-vlakte en de heuvels van de Oltrepò uittorende.

La ripresa

En ja hoor, daar waren ze opeens weer. Ondanks sneeuw, regen en kou zagen we Mimmo, Festi en Marco de weg af komen wandelen. Weg? Het leek wel een rivier door al het smelt- en regenwater dat naar beneden gestroomd kwam. En daar verschenen Torti en Cassani warempel ook al. Het beroep dat Cassani op ons verzoek op Torti had gedaan, had kennelijk effect gehad: het werk zou eindelijk weer doorgaan! Torti en Cassani gingen gelijk de cantina in om de precieze plaats van het trapgat te bepalen. Het gat voor die trap zou vandaag dan eindelijk gemaakt gaan worden. Daarna werden de vervolgwerkzaamheden besproken en de offerte die Torti daarvoor gemaakt had: buitenkant van het huis opknappen, terrassen betegelen, parkeerplaats aanleggen, zwembad installeren. Alles blijkt wel weer iets duurder dan gedacht en als we daar ook nog de meerkosten voor het werk tot nu toe meetellen … Vooral de nieuwe grensmuur heeft goud geld gekost (en eerlijk gezegd: ze zijn er ook heel lang mee bezig geweest, maar ja, wat heb je dan: een grensmuur, meer niet). Het bestraten van de gehele oprit schat Torti op 10.000 euro. Dat wordt ons toch echt te gortig, en er zal een goedkoper alternatief worden gezocht.
         

De periode dat we in NL waren heeft, zo blijkt nu pas, toch nog schade opgeleverd: een aantal van de nokpannen is er afgewaaid, op verschillende plaatsen. Eerst was dat niet te zien, want het dikke pak sneeuw bedekte de schade, maar na de dooi van de laatste dagen, kwam deze ellende opeens tevoorschijn. Torti vertelde ons dat er een zeer zware storm was geweest rond kerst. Zo zwaar, dat hij zelfs even langs ons huis was gegaan om te kijken of er geen grote schade was. Schade wel dus, maar niet heel groot. En waarschijnlijk wordt dit gedekt door onze verzekering.
                      Het is nu eind van de middag en het gat voor de trap zit erin! De smid is langsgeweest voor het opmeten van de ramen beneden (waarom is alweer de vraag, dat had hij toch al gedaan of gaat hij dan nu pas, in strijd met eerdere beloften, het materiaal bestellen?) en om te kijken hoe hij de trap moet smeden. Die trap krijgt een metalen frame en dat betekent hopelijk dat deze vrij snel geplaatst en afgewerkt kan worden …?   Buiten zijn de stempels onder het terras weggehaald en zie je pas goed hoe groot het eigenlijk is!
Een goed beeld van de vervolgplanning is al met al moeilijk te krijgen. De winter blijft maar voortduren en van het weer hangt uiteindelijk alles af. En als je naar de inhoud van het vervolgwerk kijkt denk je de ene keer dat het zo gepiept zal zijn en de andere keer dat er nooit een einde aan zal komen. Het blijkt moeilijk in te schatten. Eind augustus moet het echt klaar zijn, want voor die periode hebben we twee boekingen binnen!

Senza titolo

Tante cose da dire

Veel dingen te vertellen, dat had de man in de bar in Varzi. Deze uitspraak was ook zijn stoplap, die hij iedere paar zinnen herhaalde. Hij sprak ons aan omdat hij dacht dat wij wel gestudeerde mensen zouden zijn, met wie hij een zinnig gesprek zou kunnen voeren. Hij had dan wel niet gestudeerd, maar wist toch van alles en nog wat over wetenschap. Met wiskunde kon hij niks, maar op Nico’s mededeling dat hij chimica had gestudeerd, reageerde de man meteen. De wereld gaat aan chimica ten onder, was zijn mening, die hij bleef herhalen, misschien vanwege het feit dat hij duidelijk al een flinke hoeveelheid van een bepaalde chemische vloeistof tot zich genomen had. Maar alles is chemie, sputterde de gestudeerde padrone tegen. Dit maakte weinig indruk. Achter diens rug zagen we een andere stamgast van de bar, een oudere mevrouw, allerlei signalen geven, die zoiets beduidden als: “Hij is weer bezig”, “Laat maar kletsen” etc.
Ook wij hebben veel te vertellen, want er is alweer een tijdje niet geblogd. Wat deden we in de bar in Varzi? Nou, het was een soort après-ski. Jawel, er is voor het eerst in 2 of 3 jaar weer geskied. Door de oudere padrone, wel te verstaan, want de jongere sportievere padrone paste op Saar. We waren naar Pian del Poggio gereden (uurtje van huis) om eens te kijken hoe het skiën hier in zijn werk ging, onderweg foto’s nemend van adembenemende uitzichten.   Alleen in het weekend is de piste open, dus nu het zondag en zonnig was, dachten we onze kans te moeten grijpen. De oudste padrone kreeg bij het zien van de andere afdalers zoveel goesting, dat we besloten dat hij het parcours maar eens moest gaan verkennen.   En niet veel later stond hij dan ook op de gehuurde lange latten, in de rij voor de stoeltjeslift. Een uur of tweeënhalf en drie afdalingen later luidde het oordeel: perfetto. De skihouding zat nog in het ruggenmerg en de blauwe afdaling was leuk om te doen. Er is ook nog een rode en een zwarte, maar die bewaren we voor de volgende keer. Er wordt weer sneeuw verwacht, dus misschien is het komend weekend weer raak.
  Wat doet de jongste padrone om in vorm te blijven? Die gaat uit wandelen met Saar. Gisteren was het zonnig en ideaal weer voor een langere wandeling. Waarom niet eens naar Broni gewandeld (9km), via de panoramische route langs Castana? Zo gezegd zo gedaan, met fototoestel in de aanslag.   Onderweg zijn er verschillende koffiemogelijkheden en in een rustig tempo ben in je tweeënhalfuur beneden.
Het laatste nieuwtje is dat gisteren eindelijk de zoldertrap is geïnstalleerd, nadat we de firma voor de 5^e keer gemaand hadden om nu eindelijk eens met dat ding op de proppen te komen. Hèhè, na drie maanden wachten verschenen ze en zat het geheel in een uurtje op zijn plek. Kunnen we weer wat dozen naar de zolder verplaatsen!
Gewerkt aan het huis wordt er ondertussen nog steeds niet: teveel sneeuw en kou, kennelijk. Morgen is er wel overleg met Cassani, over het meerwerk en de vervolgwerkzaamheden. We zullen dan ook maar eens naar de planning vragen … want de eerste boeking is binnen!!! (voor eind augustus, dus we hebben nog wat speling).

Un paesaggio d’inverno

  Saar liep meteen door naar achter de kassa bij de Fratelli Crosignani, waar we weer eens naar binnen waren gestapt voor wat elektronica: een transformator voor de lampjes, faretti, voor bovenop de Billy-kasten. Wat moest Saar nu achter de kassa? Stekkers besnuffelen? Stopcontacten aflikken? De soldeerbout afbekken? Nee, niets van dit alles. De broer van Dante (hoe heet hij nou eigenlijk?) begon te lachen. Hij ruikt de salame natuurlijk! En daar kwam een lange worst tevoorschijn, die een eerdere klant kennelijk als betaling in natura had achtergelaten. Saar had het meteen geroken. Welja, ook nog stuk worst opeten! Terwijl ze net in stamcafé weer uitgebreid was voorzien van prosciutto, inmiddels het standaard-verwenkadootje voor Saar van de jongeman die in Smile werkt. De ham was zo lekker dat Saar het stukje brioche dat een van de klanten van het café haar aanbood niet meer bliefde. Maar een echte salame, ja dat zou er nog wel ingaan. Nou mooi niet: de worst verdween weer snel achter de toonbank. Dante had medelijden en kwam met wat hondebrokjes aanzetten, die Saar eerst ook al te min vond, maar toen we aanstalten maakten om te vertrekken (mét transformator), vrat ze ze toch gauw op. Binnen is binnen!
  Een beetje stevig voedsel kan onze grote pipistrello (vleermuis) trouwens best gebruiken, want ze verspeelt aardig wat energie in de sneeuw. Er wordt aan de bal getrokken en hondgeworpen en Saar duikt graag met vol gewicht in de sneeuwberm, om er vervolgens pas na veel geworstel uit te komen. Ze vindt het prachtig. Vandaag was het weer eens tijd voor een wandeling naar Santa Maria, want de zon scheen eindelijk volop: een heerlijke dag!   En dit terwijl het gisteren nog een groot deel van de dag was doorgegaan met sneeuwen (tempo: 1 cm /uur), zodat de trap alweer schoongeveegd moest worden. Vandaag ontwaakten we echter bij heldere hemel. Het fototoestel ging mee uit wandelen en dat leverde de bijgaande mooie plaatjes op. Na een middag toiletschrobben en monteren van de Billy-lampjes gaf de namiddagwandeling ook nog wat andere mooie plaatjes. Je blijft knippen met zo’n digitaal apparaat!
   

La spedizione al polo

Gelukkig waren de padroni zondag al in Heerlen, want maandag ontwaakte Zuid-Nederland bij sneeuwval. We ontsnapten dus aan de verkeerschaos in Noord-Brabant en Limburg. In Heerlen lag echter ook al een centimeter of wat en dus werd het snel vertrekken, om te voorkomen dat we helemaal ingesneeuwd zouden raken. Na een goede nachtrust op haar orthopedische bed (ja, ook zij stond haar eigen bed aan de padroni af!), onder het toeziend oog van vadertjelief, verzorgde Mieke een perfect ontbijtje met alles erop en eraan en konden we met gevulde maag op pad. Het eerste uur verliep het moeizaam, maar gaandeweg werd de sneeuw minder en konden we sneller vooruit. En zo kwamen we veel verder dan we hadden ingeschat, want tegen 16 uur bereikten we de Zwitserse grens al. We besloten dus maar door te rijden tot de vaste pleisterplaats Stansstad en daar te gaan overnachten in hotel Winkelried aan het meer. Dit was wel iets duurder dan Gasthof Rita, maar het gemak diende in dit geval de padroni, die in dit hotel zowaar ’s avonds naar de sauna konden! Ook leverde het geval wat financiële meevallers op, doordat de sauna achteraf niet in rekening bleek gebracht (14 frank), en het verblijf van Saar evenmin (15 frank). Wel de biertjes van na het eten in de bar, helaas. De bar waar we kennismaakten met de dorpsgekkin (dronken?), die er op stond een dansje te maken met de jongere en minst dansvaardige padrone. OK, een paar pasjes dan, maar dan is het ook Schluss.
  Dinsdagochtend volgde de laatste etappe van slechts 300 km en deze verliep tegenovergesteld aan de eerste: we begonnen vlot, maar bij de Italiaanse grens begon de sneeuw te vallen en ging het steeds langzamer. Op de ringweg van Milaan reden we in colonne (blokrijden!) achter een groep zoutstrooiers. Bij het begin van de heuvels van de Oltrepò lag er al aardig wat sneeuw en dat werd meer en meer naarmate we “thuis” naderden. We besloten de minst steile toegangsroute tot Spagna te nemen en die bleek redelijk schoongeveegd. Parkeren bij ons huis bleek echter geen optie, want de straat langs ons huis was nog niet geruimd en bleek bedekt met een cm of tien van het witte schuim. De trap naar het huis was onzichtbaar. Een hoop gesjouw met de bagage en geschep van de sneeuw volgde.
Wat had Torti tijdens onze afwezigheid uitgevoerd, dat was natuurlijk de prangende vraag die ons de hele reis al had gekweld. Nou, weinig. Geen gat voor de trap, nog steeds alle stempels onder het terras, nog steeds sleuven (maar nu wel dieper?) in de oprit (voor zover zichtbaar). Het was kennelijk te slecht weer geweest om veel te doen. Het enige zichtbare product was het tweede muurtje in de cantina. Jammer maar helaas! Tijdens het namiddag rondje kwam de wandelpadrone enkele buren bezig die druk bezig waren met het ruimen van de sneeuw. Opnieuw, want de afgelopen weken was het continu “slecht” weer geweest, zei men. Je bleef bezig!
’s Avonds gingen we met de paar aardappels die we nog in huis hadden maar meteen aan het heimwee-voer: boerenkool met worst. Lekker! Vooral met de zo node gemiste Bonarda erbij.
      Ondertussen sneeuwt het hier gestaag door en bleek de trap naar het huis vanochtend alweer helemaal bedekt. Er is vannacht toch zeker een cm of 20 gevallen en het gaat nog steeds door, in een tempo van toch wel zo’n cm per uur. Op het nieuws en in de kranten wordt gesproken van een sneeuwval die in 20 jaar niet zo hevig is geweest! Morgen schijnt het ook nog door te gaan, maar daarna volgt dan waarschijnlijk een periode met droog en zonnig weer. We zullen zien!