La vendemmia

   Het is bijna september en druiven beginnen rijp te worden, erg rijp. Vorig jaar, toen het voorjaar veel warmer en droger was, oogstte men de druiven hier al omstreeks half augustus, dus nog voordat wij naar Pavia kwamen. Dat hebben we toen dus gemist, maar nu zitten we er middenin. De afgelopen weken was er een toenemende "opwinding" merkbaar: iedere dag artikelen in de plaatselijke krant, over een systeem van "vouchers" om de seizoensarbeiders keurig wit te kunnen betalen, (maar wie wil dat?), over de kwaliteit, over de prijzen. Het zwembad van St Maria sluit 31 augustus al, want ... dan begint de  vendemmia.  Grapperia La Versa doet niet aan rondleidingen, want er is de vendemmia. Enzovoorts. Wij maakten ons voorstellingen van hordes Roemenen, Albanezen, studenten, gepensioneerden, vrienden en familie die massaal in de wijngaarden zouden gaan plukken. Veel drukte en gedoe, al vroeg in de ochtend lawaai, 's avonds doelloos geslenter van uitgewerkte plukkers. Antonio, de buurman bovenaan de straat, kondigde zaterdag aan dat hij de volgende dag ging beginnen. Dat kon wat worden!
    Maar wat schetst onze verbazing: na een week is er nog niet echt veel gebeurd. De eerste dagen van de week zagen we in het geheel geen leven tussen de druivenstokken, behalve een toevallige haas die Saar jankend en piepend probeerde te vangen: maar ja, te oud en te vet hè (dwz Saar). In de loop van de week zagen we in de verte wat beweging van een man of drie met wat mandjes met druiven. Dat schoot niet op. Dan verscheen er opeens een heftruckje en een tractor met laadbak, waar de druiven in werden gekieperd. Maar lopend tussen de wijngaarden is het nog niet eenvoudig de plukkers te lokalizeren om leuke kiekjes te schieten. Druiventrossen fotograferen, dat lukt natuurlijk wel.
  Nog een paar dagen later zien we echter boven aan de weg dat de eigenaren van de "staart-hond" (de hond die als je met Saar langs zijn huis loopt zó opgefokt raakt dat hij in de staart van zijn eveneens opgefokte blafgenoot gaat hangen) ook aan het plukken zijn geslagen. Dat levert wat eerste bescheiden foto's op.

Maar vandaag troffen we dan onze buurman beneden aan, met familie en twee seizoens-Roemenen, druk aan de pluk.   Even netjes poseren en: foto! Antonio, intussen, blijkt nog elders wijngaarden te hebben, die wij niet vanuit huis kunnen zien, en daar is hij begonnen. Het wijngaardje naast ons huis komt als laatste, eind september, want de hele vendemmia duurt een maand. Men begint met de Pinot Bianco, dan de Pinot Grigio en dan de Nero, nog later de Riesling en de echte blauwe druiven, de Croatina (voor de Bonarda). Als we het goed begrepen hebben tenminste, want er valt nog veel te leren.   Zo zien we, heel vreemd, witte en blauwe druiventrossen door elkaar, en soms zelfs witte en blauwe aan één tros, die toch allemaal rijp lijken. Dat zou, cf Francesco een kruising moeten zijn. Maar hoe worden die dan gekruisigd, pardon:  gekruist? Telkens als we een wijnboer tegenkomen, stellen we wat vragen en hopelijk worden we dan weer wijzer. Nog een interessante te stellen vraag: houdt men zich echt aan de maankalenders, zoals die overal hangen en gepubliceerd worden? Jullie horen meer van ons.

La passera dei morti

  Wat is dat nu weer? Tja wat dat letterlijk betekent, dat weet de padrone ook nog niet precies (een "iets" van de doden), maar wat het is, weet hij nu wel. Daarover deze korte nieuwsflits! Vanochtend vloog ... ze nog? Nee, vloog het weer, dat motje dat op de bougainville en de oleanders op ons terras afkomt en dan, stilhangend in de lucht, met een lang slurfje de nectar uit de bloemen zuigt. Eerst denk je, het is een kolibrie, maar dan besef dat het beestje veel te klein is en bovendien, kolibries, in Italië? Je probeert het te fotograferen, hopeloze zaak natuurlijk, want het motje is veel te snel en te klein en met een onwillig fototoestel is het helemáál geen doen. Maar vanochtend zag ik hem weer en op goed geluk schoot ik een plaatje. En wat schetst mijn verbazing? Het is gelukt, zie bijgaand kiekje! Zelfs het slurfje zie je in het bloemetje verdwijnen.
   Ja en dat wordt het natuurlijk tijd om eens op internet te gaan zoeken en dat levert binnen een paar minuten succes op: http://www.nvlier.nl/kolibrivlinder/. Het blijkt een kolibrievlinder (voordehandliggend) ofwel meekrapvlinder ofwel onrust te zijn, die ook in Nederland kan worden waargenomen (maar dan moet het wel een beetje warm zijn, zoals hier, en niet steeds kwakkelen met regen en 20 graden, gnagnagna). Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Kolibrievlinder . Officiële naam: Macroglossum stellatarum. Het staat zowaar ook in het Nederlands-Italiaanse woordenboek, la passera dei morti dus. Maar ja, waar slaat die naam op?

All’amico fedele dell’uomo

Aan de trouwe mensenvriend, dus. Over wie zou dàt gaan? Over de hond, uiteraard, want wie is er nu trouwer aan haar baas dan de hond? En Saar aan haar Due Padroni (haar hoerige gedrag t.o.v. de postbode vergeten we maar even)! Saar ligt en slaapt overal door het hele huis: op haar kussentjes (twee stuks: woonkamer en slaapkamer), op de bank, op de fauteuil, onder het bureau (nu even niet: ze zit te s mikkelen van de resten   cotechino, een lekkere worst, in de keuken), op de overloop (verschillende niveaus), op de bankjes beneden in de soggiorno, achter het huis buiten in het gras, op het bordes, loerend naar het avondeten dat de padrones heel on-Italiaans buiten zitten te verorberen. Heel leuk allemaal, maar soms is een hondje toch niet zo handig. Als je naar een museum wilt, naar het theater, de opera (we gaan morgen eens proberen via internet aan kaartjes voor de Scala te komen!), ... of als je wilt  zwemmen in de Middellandse Zee … We, d.w.z. het niet werkende deel der villa, waren al eens naar de zee geweest, en hebben heerlijk gebaad te Chiavari. Ook de dames zijn er geweest en hebben er, op een iets ander strandje, gezwommen. Met Saar zijn we in de Trebbia gedoken, dat ging goed. Maar met Saar naar de Mediterranee … nee! We vertrokken om half twaalf (!) via de snelweg naar Genua, maar staken nu af bij Bussala, precies waar de stinkfabriek langs de snelweg staat. Een mooie route door de bergen, en een aardig alternatief voor de lange binnendoor-route (3 uur) en de geheel-snelweg route (1 ½ uur). Na 2 uur (netto) zaten we in Camoglia, waar het nu in de vakantiemaand en op zondag beredruk was. Dat was in juli een stuk beter. Toch een parkeerplaats gevonden en over de boulevard gewandeld.   Nu vielen de gemeentelijke bordjes Divieto di accesso ai cani opeens duidelijk op: je mocht nergens met de hond het strand op! Nog even vragen bij een stel dat we passeerden en dat ook een hond had, een meisje en een werkelijk bloedmooie jongen (daarvan liepen er trouwens genoeg rond, dat was in juli een stuk minder!) Nee, nergens kon je terecht. Dan maar even een overigens zeer lekker ijsje genoten en hup de auto in, voor een verkenning verderop langs de kust.   San Rocco maar eens geprobeerd, liggend op de uitstekende landtong van Portofino. Dat werd een ontdekking want de wandeling door het dorpje en naar beneden was prachtig en leverde mooie panoramische uitzichten op.  En na een minuut of 45 kwamen we bij een toegang tot het water (een boat-launch) waar we al een hond in het water zagen drijven. Verder lag het al aardig vol met mensen op de krappe cement-plaat. Omkleden en het water in, maar Saar durfde niet: het was te steil en te glad. Ze bleef blaffend aan de kant maar werd toch nat van het opspattende water. Toen de jonge padrone zich vervolgens aan het afspoelen was met de tuinslang, die daartoe speciaal was aangebracht aan de zijkant van aan-afmeerplaats, besloot Saar dat ze zich wel eens lekker kon gaan drogen op een handdoek van een andere badgast. Lekker op haar rug rollen over een verse schone handdoek! Heerlijk toch! Dat vond de eigenaresse echter niet en die begon meteen stampei te maken. Ze vond honden wel leuk, maar het was hier niet toegestaan, zei ze en wees op een leitje dat aan de zijkant hing, met de bekende gewraakte tekst erop. Dat hadden we niet gezien, want er lag immers al een hond in het water, en we hadden onze conclusie daarop gebaseerd. Jammer maar helaas, Saar dan maar aangebonden en wij zonnebaden. Toch lekker. Maar uiteindelijk hebben we dus nog niet een geschikte plek voor het zwemmen met hond aan zee gevonden. Ondertussen is San Rocco wel het centrum van een festival gewijd aan de trouwe mensenvriend (16 augustus) … Misschien dat het buiten het seizoen (=augustus) veel minder druk is en dat het dan wel oogluikend wordt toegestaan? Voorlopig blijft de rivier de beste pleisterplaats wanneer je hier wil zwemmen met je hond. Voor wandelen en zonnen (en zwemmen zonder hond) is het gebied op de genoemde landtong ideaal, want hier zijn warempel ook echt wandelingen uitgezet (www.parcoportofino.it ).
Een dagje Middellandse Zee is vanuit de villa goed te doen, zelfs als je pas om half twaalf vertrekt. Oorzaak van het late vertrek: zaterdagavond hebben we hét evenement van het jaar van Montecalvo bijgewoond, het concert ter ere van Pavarotti op het plein voor de kerk (en het cavatappi-museum).   Dit is dé gebeurtenis van het jaar, want het is de enige festiviteit, maar het is ook zeer drukbezocht, met meer dan 2000 man (na afloop filerijden)! En dat is verrassend als je gewend bent aan de festivals hier, die in het algemeen worden bezocht door anderhalve man en een druiventros. Zelfs in Pavia loopt het niet echt storm bij de toch vaak breed-aangekondigde feesten. De drie tenoren waren van zeer wisselende kwaliteit, d.w.z. dat alleen de Koreaan echt kon bogen op een goede opera-stem, maar de omgeving en de sfeer maakten alles goed. Na afloop brindisi op de aanstaande vendemmia, de wijnoogst. We hebben nog geen trosje geplukt zien worden, ondanks de aankondiging van buurman Antonio, die gisteren met een kar vol kratten aan kwam zetten. Daar gaan de druiven voor Berlucchi in, die er een soort champagne van brouwt. De kratten zijn weg, maar de druiven hangen nog aan de planten. Hebben we iets gemist? De komende dagen gaat het raadsel opgelost worden, hopen we. Het aantal werkeloos rondhangende en bedelende Roemenen en Albanezen neemt hand over hand toe: er is oogst op til!

Prodotti borderline

Dat is de leukste titel van de blog sinds tijden, en te danken aan Giorgio, onze gastheer van gisteravond, toen we met z'n allen (Vera en Lieke's laatste avondmaal) bij hem thuis genodigd waren voor een lekkere cena, een diner. Geprepareerd door Mirvana, zijn vriendin, die graag wilde tonen dat ze beter kan koken dan sommige/de meeste restaurant-koks. We kwamen te spreken over het waarom van het feit dat in Italië vrijwel alleen Heineken te koop is, terwijl er toch ook lekkerder biertjes bestaan (in Bobbio verkopen ze trouwens wel Brand bier!).   Even later was de vraag waarom de Corenwyn van Bols (die we als geschenk meegenomen hadden, dank C&C) hier niet verkocht wordt, terwijl er in de bars wel allerlei felgekleurde likeurtjes van Bols besteld kunnen worden. Ach, verzuchtte Giorgio toen, naar Italië exporteert iedereen alleen prodotti borderline. Was dat een bewuste woordkeus, of speelde zijn beginners-Engels hem hier parten? Leuk was het in ieder geval wel. Ja, dat Engels, dat blijft een probleem voor de "laffe kaffers" alhier. Ze durven er niet echt aan. Of ze willen niet. Giorgio heeft een cursus van 30 cd's en heeft al één cd bestudeerd (vooral de gebiedende wijs), de rest zit nog in het cellofaan. Gisteravond werd het dus een gevarieerd geheel met Italiaans, vertaling in het NL voor de dames, Frans, voor Lieke, aangevuld met Nederlandse uitleg door de padroni en toch ook wel wat Engels en handen-en-voetenwerk. De heerlijke wijn en het inderdaad voortreffelijke eten deden de rest.   Wat kan die Mirvana lekker koken,  buonissimo!  Een lekkere zeevruchten-salade, een soort quiche van courgettes en paprika's, vitello tonnato, jammie jammie. Lekker eten en geanimeerd babbelen dus, en lachen. Wij hebben ons opgegeven voor een sommelier-cursus, gratis, en Giorgio is één en al oor, want dat wil hij ook wel! Dan blijkt dat het gratis verspreide blad Feste & patroni niet kent, waarin elke maand alle festiviteiten van de provincie worden aangekondigd. Mirvana kent het ook niet en kijkt ons met grote verbaasde ogen aan: hoe kan het dat wij dit als nieuwelingen meteen wél ontdekt hebben?  Giorgio kon er weer smakelijk om lachen, hij vond toch al dat we erg handig zijn in het verzamelen van informatie en het vinden van de juiste bronnen om zaken te regelen.

En dat is misschien ook wel zo, want ... de nummerplaten zitten op de auto! (Nico kwam tijdens het diner bij Giorgio (en passant) met dé suggestie (hors concours) voor de afkorting VF op onze nummerbord: Vecchi Fannulloni, (oude nietsnutten!). We zijn nu dus (zolang we onze mond houden) onherkenbaar als buitenlanders. Of dat op de wegen hier een voordeel is weten we niet zeker ... Feit is wel dat Italië relatief de meeste verkeersdoden in Europa te betreuren heeft, en soms begrijp je waarom (inhalen op de drukke en zeer smalle Ponte della Becca, de brug over de Po en Ticino onder Pavia!!!) Maar goed, we zijn nu verzekerd voor 550 euri per jaar, incl 7 dagen vervangende auto bij panne, glasverzekering en dergelijke meer, bij  Generali waar de sportschool-homo ons zeer keurig en precies geholpen heeft (met de polis). En o wat hebben die nichten hier een heerlijke stem! Het Italiaans lijkt wel geschapen voor het zangerige/lijzige nichtengekwezel.

Wat valt er meer te melden? De deuren hangen! Onze elettricista heeft zich nu ook al bewezen als falegname, d.w.z. timmerman, want nadat de juiste scharnieren eindelijk waren gevonden hing hij de deuren binnen twee dagen, na wat hak en schaafwerk op hun plaats! We zijn alweer trots. En verder zijn de dames vanochtend vertrokken, met duidelijke tegenzin, maar ja de plichten riepen. Na zo'n week of 5-6 waren ze het nog niet zat: een goed teken! Zaterdag zijn ze weer in Nederland te bereiken/bezoeken voor alle verhalen, direct uit de eerste hand.
                         

               

   De laatste dagen hebben we nog ons best gedaan voor  wat vertier: de processie in Castana, een maxi-grigliata (barbecue) met muziek van Tina & Lorenzo in St Maria (de schuifelende groenteboer stal de show, of waren het die drie homo-jongens op de dansvloer?), een tripje naar Nibbiano (rommelmarkt: oude reisgids, uit 1933, van Lombardije gekocht), weer zwemmen in de Trebbia (erg ondiep deze keer), heerlijk lunchen in Momeliano, genieten van het prachtigste Alpenuitzicht van deze zomer, skypen met het thuisfront, wijn inslaan voor thuis in Torrevilla. En zwemmen, iedere ochtend baantjes trekken in St Maria. Trainen voor de Gay Olympics in Keulen, in 2010?

Le targhe

  We hebben ze! De Italiaanse kentekens, bedoel ik. Alleen ... ze zitten nog niet op de auto. Het wachten is nu op de offertes van de verzekeraars hier en die zijn deze week, zoals 99% van Italië, op vakantie. Het is tenslotte bijna Ferragosto  en iedere Italiaan heeft zijn keuze voor dit jaar gemaakt: mare of monti. En als we dan verzekerd zijn, is het nog niet klaar, want we hebben nu alleen nog maar een voorlopig kentekenbewijs, dat 60 dagen geldig is. We moeten onze kentekens nog laten registreren, en dat gaat weer via een andere instantie, de ACI ofwel Italiaanse ANWB. En het kost weer geld, een bolletta (een soort zegel te koop bij een tabaccheria) van 14 euri en ook nog eens ruim 200 euro te betalen aan de ACI. Dan zou het klaar moeten zijn, zij het dat je eigenlijk ook je rijbewijs moet laten registreren. Dat beschouw ik voorlopig maar even als niet gelezen en niet bekend, we hebben tenslotte een Europees rijbewijs dat nog tot 2017 geldig is. Het is voorlopig genoeg gedoe geweest. Maar we hebben de belangrijkste slag gewonnen, we hebben een nummer, te weten DP-377VF. Met de I van Italië er voor lijkt het net of er I Due Padroni staat, grappig hè?  Maar wat doen we met die VF? (er zijn hier al suggesties gedaan, maar wie wil, mag het ook proberen).
Voor de rest ligt het leven hier dus aardig stil: de ingegnere is met vakantie, de badkamerleverancier idem, het keukenbedrijf dito, de smid (voor de scharnieren) gesloten. (De titel van dit stukje zou je dus ook kunnen lezen als lethargie ...) Wat te doen? Zwemmen! Niet in het eigen zwembad (we hebben een bedrijf in de peiling dat het voor ons in elkaar kan zetten, maar dat is in ferie), maar in St Maria (wij allemaal, baantjes trekken: zwemmen kreng!) en in de Middellandse Zee (Lieke en Vera) en in de rivier de Trebbia bij Bobbio. Dat laatste is een ontdekking, want hoewel we er al verscheidene keren langsgereden waren (o.a. op weg naar de Middellandse Zee) hadden we er nog nooit badgasten gezien. De Italianen komen er kennelijk alleen zwemmen als ze vakantie hebben, maar wij zouden dat natuurlijk het hele (lange) zwemseizoen kunnen doen. Met Saar, want honden zijn overal zeer welkom. Zondag hebben we er met zijn allen heerlijk gebaad, iets ten zuiden van Bobbio, in Marsaglia.   Maar er zijn vooral ook tússen de grotere plaatsen zeer romantische en spectaculaire zwemplekken te vinden. De Italianen zetten hun auto langs de kant van de weg en klauteren naar beneden. Dat gaan wij ook nog eens een keer uitproberen. Voorlopig was het bij Marsaglia al heerlijk en is Bobbio een heel leuk stadje om vooraf en achteraf te gaan koffiedrinken, flaneren, dineren of kerken en musea te bezoeken. En deze keer ontdekten we ook dat de abdij van Bobbio wel degelijk toegankelijk is, maar dan via de achterkant. Een vriendelijke (en erg vasthoudende) meneer gaf ons veel uitleg over de abdij die oorspronkelijk van de Columbianen, volgelingen van de orde van St Columbanus was.   Deze heilige en zendeling uit Ierland (een soort Willebrordus) is in de 6^e eeuw, op pelgrimstocht naar Rome in Bobbio gestrand, d.w.z. gestorven, en zijn resten liggen in de abdij. Een groot beeld van Columbanus staat overigens boven op de Pennice-pas.

De komende week staat het hier overal bol van de activiteiten en processies, i.v.m. het mid-augustusfeest Ferragosto, eigenlijk een soort oogstfeest, maar ook Mariatenhemelopneming. We zullen eens kijken wat we daarvan mee kunnen pikken!

Il dado è tratto!

    De teerling is geworpen, zogezegd. Vandaag om een uur of half tien waren ze allen present, i commitenti de opdrachtgevers, wij dus, en de  impresa appaltatrice, dwz Torti Mauriziano di Pietra di Giorgi én de ingegnere Cassani met zijn wat stuurse assistent Giò(vanni). Dit alles voor de bespreking van de opdrachtverlening voor de verbouwing van ons kasteel! Wel excl. het benedenappartement, maar toch voor een behoorlijke som gelds. Na wat inleidend gediscussieer over alweer het riool (loopt dat nu wel of niet tot voorbij ons huis zodat we ook de cantina erop kunnen aansluiten?) en nog wat details, las Cassani in onze woonkeuken het concept-contract in sneltreinvaart voor. Bij het onderdeel sconto (sommige van onze lezers welbekend) stopte hij even en keek daarbij Torti Mauriziano schalks aan. Die gaf geen krimp en begon een voor onverstaanbaar verhaal over eerdere ervaringen met kortingen. Hij zou er nog over nadenken. Ik bood hem een grappa aan in de hoop dat dat zou helpen maar tot ieders stomme verbazing vertelde Torti dat hij geen druppel gedistilleerd dronk EN OOK GEEN DRUPPEL WIJN. Zijn hele leven al niet! En dat in dit gebied. Wat een zelfbeheersing! Maar goed, geheel nuchter ging Torti dus akkoord met een begindatum van de werkzaamheden van 15 september en een einddatum van 31 januari. Non ci sono problemi riep hij (maar waar heb ik dat eerder gehoord?). We wachten maar af hoe het gaat lopen. Hopelijk helpt de worst van het mogelijke extra werk nà dit project voldoende om hem te motiveren goed zijn best te doen. De betaling, ging die met factuur? Ja hij werkte altijd met factuur. We spreken er nog over, zei Cassani vervolgens, ons betekenisvol aankijkend. Wij keken heel. En passant vertelde Torti wat roddels over de vorige eigenaar, Colombo. Die zat zonder geld en had het huis al 7 jaar te koop staan! Hadden we dat maar geweten! Het grensmuurtje dat gesloopt gaat worden om het terras te kunnen stutten, en dat er eeuwenoud uitziet, is pas 5 jaar oud: gewoon slecht geconstrueerd (net als het dak).
Hoe het ook zij: de kogel is door de kerk en over een paar weken begint het echte werk!
In de tussentijd zijn wij zelf ook nog actief, voor zover mogelijk, voor zover het weer het toelaat. Het is hier namelijk weer aaardig heet geworden met als hoogtepunt een dog met meer dan 35 graden en 70% vochtigheid. Voor het eerst was het ook 's nachts echt tropisch warm. Inmiddels zitten we weer ronde de 30 graden en dat is, nu we eenmaal geacclimatiseerd zijn, goed te doen. Toch moesten we weer een dagje de Po-vlakte in en daar is het nog wat benauwder. Een volle dag met het regelen van van alles en nog wat. Naar de motorizzazione voor de import van de auto, naar het postkantoor voor nog wat adreswijzigingen, naar de ASL om nog wat papierwerk te verrichten, naar nog wat ferramenta zaken voor de onvindbare scharnieren (nog steeds vergeefs), naar de keukenboer voor een aanpassing van het ontwerp, ecc ecc . Maar met resultaat (soms): we zijn inmiddels zover dat we de Italiaanse kentekens kunnen ophalen! Daar was nog een ritje naar Bereguardo voor nodig voor een keuring van een minuutje of twintig, maar daar kwamen we galnsrijk doorheen en daarmee is onze Punto inmiddels dus zo goed als genationaliseerd. Nu de verzekering nog even afronden en klaar is kees.
Ter afwisseling van de drukke agenda wordt er inmiddels ook ochtendgezwommen: baantjestrekken in St Maria, ten behoeve van conditie en rugspieren. Coach Vera leert ons de borstcrawl en efficiënt keren. Best lekker, en jammer dat het bad eind augustus al weer dichtgaat, ivm de  vendemmia de wijnoogst. De druiven beginnen zichtbaar te rijpen in de gaarden om ons heen. als zal de oogst dit jaat niet zo vroeg plaatsvinden als vorige jaar, vanwege het slechte voorjaar.   Nou ja, lekker smaken zal hij toch wel, net als de oogst van 2007!