I rifiuti

Wisten jullie dat het Italiaanse woord "rifiuti" dezelfde etymologische wortel heeft als het Engelse "to refuse"? Dat laatste betekent, zoals iedereen welbekend: weigeren of afwijzen. Als een Italiaan zijn "rifiuti" in de container gooit, wil ook hij er vanaf. Zo zie ik veel huisvrouwen elke morgen met een plastic zak van de Esselunga (Di per Di, Carrefour of Bennet of welke supermarkt dan ook) richting vuilcontainer lopen om daar de boel te dumpen. Als je dat ziet, denk je: "Schoon volkje, die Italianen; ruimen alles keurig op".

De werkelijkheid leert anders. Jullie zullen zelf ook wel de beelden uit de straten van Napels hebben gezien. Gigantische bergen afval dat nergens kan worden gedumpt of verbrand omdat alle stortplaatsen vol zijn en de afvalverwerkingsinstallaties niet zijn afgebouwd, of nooit van de grond zijn gekomen. Dat probleem daar speelt inmiddels al meer dan 15 jaar en af en toe zie je er wat van op de televisie. Volgens de Italianen hier in het Noorden hebben die Napolitanen, of beter gezegd de inwoners van de regio Campania, dat volledig aan zichzelf te wijten. Vooral hun bestuurders zijn zo corrupt als de neten en bij ons zou zo iets nooit kunnen gebeuren, zegt men.

Eerlijk gezegd twijfel ik daar aan. Nederland kent zijn zwerfvuil ("Nederland schoon", weet je nog?) maar hier kunnen ze er ook wat van. Her en der ligt ervan alles langs de kant van de weg. Kennelijk laat de eerste een ijskast (bijvoorbeeld) liggen en vervolgens denkt de rest: "Ach, er kan nog wel iets bij!" De volgende stap is blijkbaar dat er vervolgens een gemeenteambtenaar langskomt die denkt flink te moeten optreden en vervolgens een bordje "Divieto di scarico", (verboden vuil te storten) laat plaatsen. Het vuil blijft vervolgens gewoon liggen. Uitwijkhavens langs de snelweg, liggen bezaaid met weggeworpen papier, plastic flessen en alles wat een moderne automobilist verder allemaal bij zich heeft. De Italiaan houdt zijn eigen straatje goed schoon, maar de openbare ruimte, daar bemoeit niemand zich mee.

Hoe kom ik daar nu op? Nou vandaag hebben ook wij ons rifuiti gestort. Nee, niet langs de kant van de weg maar in een grote vuilcontainer die naast het gemeentehuis van Montecalvo was neergezet. De cantina in het huis in Montecalvo stond nog vol met spullen die signor Colombo, de vorige eigenaar, met veel moeite misschien had bijeen gezameld. Er lagen voor minstens twee keukens aan keukenkastjes en andere toebehoren, zware dressoirs, en ook nog een naaimachine en een B&D decoupeerzaag die het geen van beide meer deden, en verder nog allerllei andere rotzooi, zoals een workmate van Lego. In eerste instantie hadden wij een opkoper langs laten komen om de boel weg te laten halen, maar toen deze 300 euri's vroeg voor deze gunst, besloten we dit klusje maar zelf op te knappen. Vandaag dus 8x op en neer gereden naar Crocetta, de frazione waar het gemeentehuis van Montecalvo staat. Elke keer de auto zo vol mogelijk geladen.

De cantina is nu (bijna) leeg, op een paar stukken na die echt te groot en te zwaar waren om in onze Punto te kunnen vervoeren. Bovendien was het ons nooit gelukt om die boven ons hoofd op te tillen om over de rand van de container te kieperen. Zo'n (bijna) lege cantina geeft uiteindelijk toch wel een voldaan gevoel.

Op het eind van de middag ook kennis gemaakt met Francesco Vercesi, de vader van Roberto waarover we het al eerder hadden. Francesco is de eigenaar van het lap grond naast ons. Omdat we de pilaren die onze toekomstige waranda moeten gaan ondersteunen pal op de perceelgrens gaan plaatsen, zal hij daar toch zijn toestemming voor moeten verlenen. Van Roberto wisten we al dat de "ombra" op de wijgaarden het doorslaggevend argument zou zijn. Gelukkig zag Francesco ook wel in dat dit geen probleem zou worden. Hij geeft graag zijn toestemming. Temeer omdat Stef ook (slim!) de mogelijkheid van een gezamelijke waterput ter sprake bracht. We delen de kosten en ieder krijgt de helft van het water dat we dan oppompen. Zijn helft voor zijn "orto", de moestuin, de andere helft voor onze siertuin vóór ons huis. Francesco wist wel een expert die met een "salice", een wichelroede kon vaststellen of er voldoende water bij ons in de grond zit. (salice = wilg...., hé, nog iets etymologisch: zou wichelroede oorspronkelijk wilgenroede kunnen zijn geweest?).  Volgende week hopen we alles v.w.b. de toestemming met hem rond te maken. Daar is weer een ingewikkeld formulier voor nodig (vast ook met zijn codice fiscale, en die van ons!). Ingegnere Cassani zal ons zo'n formulier verschaffen.

Tot slot vandaag nog iets in de categorie geel en groen ergeren. Door jullie dan, bedoel ik. Afgelopen zondag zijn we weer naar de Mediterranée geweest. Een spectaculaire en prachtige tocht door de bergen die uiteindelijk in Portofino eindigde. Het mooiste havenplaatsje langs de Middellandse Zee, volgens de ANWB reisgids. En inderdaad...., niets teveel gezegd. Eigenlijk zouden jullie dit allemaal zelf moeten zien. Dat kan! Straks..... als jullie boeken bij ons B&B!

Italia anplagghed

Terwijl we met de winkelier aan het praten waren, kwam er iemand binnen en die vroeg even tussendoor of er nog doppen waren. Doppen? Ja, voor de zelfgevulde flessen spumanti. Ja natuurlijk, denk je dan, we zijn hier in het gebied van de wijngaardiers. De tuinbouwwinkel waar we ons in bevonden blonk inderdaad uit in producten die je bij een Nederlandse tuinspecialist niet vindt. Zoals zakken vol met erg grote kurken, voor de mandflessen wijn waarschijnlijk, de mandflessen zoals benedenbuurman Roberto ze verkoopt voor ca. 100 euro, goed voor 60 à 70 flessen, en zoals je ze in dit dorp, Santa Maria della Versa, voorbij ziet komen, achterop pick-up trucks, gelabeld en wel met de adressen van de sommelier-clienten.   Een op dit gebied gerichte winkel dus, met ook veel zeer professioneel uitziende snoeimessen voor de wijnstokken. Kroonkurken zocht de nieuwe klant, maar helaas had onze winkelier niet de goede maat. Nou ja, hij zat ook pas een maand of 5 in het vak en was voorheen sales agent, weet hij veel wat de goede maat is. Italiaan was hij wel, maar oorspronkelijk uit het gebied van Milaan en het Gardameer. Hij had veel gereisd, Amerika en zo, en ook Nederland, Utrecht. Kortom hij was internationaal georiënteerd. Of zijn recente carriere-switch nu zo’n goede zet was geweest? Hij leek zich te vervelen en zat om een praatje verlegen met mensen van buiten, die hem wel begrepen, mensen met initiatief en dynamiek, kortom: noi! Hier in deze regio verbouwden de mensen alleen wijn, en verder leidden ze volgens hem een slaapverwekkend bestaan. Terwijl het gebied toch zoveel mogelijkheden had! Ons plan om toeristen te lokken viel bij hem dus in goede aarde. Hij begon tegen ons maar eens in het Engels, maar schakelde al snel weer over op het Italiaans waarin wij natuurlijk stug bleven doorpraten: 1-0 voor de padroni! Interessant vond hij onze plannen. Als jullie advies nodig hebben, dan kom je maar naar mij, zei hij en was ondertussen al aan het denken geslagen. Een leuke kastelenroute zou je kunnen uitzetten, een wijn-degustazione-trip natuurlijk, een dagje Milaan, idem Genua: er was genoeg te doen. Je regelt een pullman (Italiaans voor autobus) en je kunt zo een week rondtoeren. Hij kende de burgemeester van Stefanago en zou wel wat kunnen regelen voor een bezoek aan het kasteel daar. Dit gebied bood veel kansen, het was zeker zo mooi als Toscane, maar ja wat wil je, minder ontwikkeld en de bewoners hier tonen geen initiatief, ze zitten te slapen. Dat heeft zijn nadelen, bedacht een van de padrones toen, maar ook zijn voordelen: Deze streek is nog ongerept, een niet door de toeristenindustrie aangetast stuk Italië, waar nog veel mogelijk is en niet alles is dichtgetimmerd omdat iedereen het geld ziet dat drommen buitenlanders meebrengen. Dat moeten we uitbuiten in onze reclame voor dit gebied: dit is Italië ongerept, maagdelijk, zoals het altijd is geweest: Italia unplugged, ofwel anplagghed, zoals enkele komieken het hier verwoorden: dat is een goeie slogan voor op de website!

Ondertussen heeft de ingegnere Cassani zijn eerst product afgeleverd. Gisteren zaten we vol spanning bij hem, om te horen wat er wel en niet zou kunnen en wat het zou gaan kosten. Wat zenuwachtig stapten we zijn kantoor in Pavia binnen. A pool or not a pool, that was the question. Nou dat zwembad komt er wel hoor, luitjes, wees maar niet bang. De ruwe kostenschatting van de ingegnere voor het panoramaterras, de balkons, de trap naar de cantina, het appartement in de cantina, de beschildering van de buitenkant van het huis, het aanbrengen van een paar extra ramen, deze schatting kwam ongeveer uit op wat wij gehoopt hadden. Dit ondanks een aanpassing in de cantina die nog wat extra kosten met zich meebrengt: het verplaatsen van de badkamer. We waren eigenlijk wel blij met die aanpassing want zo creëerde Cassani een appartement dat volledig op zichzelf staat waarbij onze gasten niet via een gemeenschappelijke ruimte naar de badkamer moeten. Dit weekend zijn we met de fraaie technische tekeningen in het huis zelf gaan kijken of we nog aanpassingen willen (en dat willen we).   Daarna gaan we naar benedenbuurman Francesco om zijn toestemming te krijgen voor het panoramaterras: als dat maar niet teveel schaduw werpt op zijn kostbare druivenakker! Maar ook daar zijn we op voorbereid: even een programma van Internet gedownload en we berekenen de schaduwwerking van huis en terras door het jaar heen: zijn we slim of zijn we slim? Wat blijkt: het terras voegt nauwelijks iets toe aan de schaduw die het huis zelf al werpt. Dat zou dus geen probleem mogen zijn? Speriamo! En passant spreken we met de ingegnere nog even over de dakdekkers: “Beh, muratori, una razza maledetta”, een vervloekt ras, dat zijn ze, oordeelde Cassani. De prijs daar ging het om. Die 4000 euro was dat toch niet een beetje veel, nu blijkt dat het maar 5 dagen werk was? Cassani rekent voor: 13 mandagen van 9 uur a 20-25 euro per uur, dat is zo’n 2600 euro en geen 4000 inderdaad. Maar ja, dan nog 1000 koperen bevestigingsklemmen en wat ander materiaal: al gauw 600 euro. Maar nog steeds geen 4000, toch? Hij gaat de dakdekker om i conti finali vragen: we zijn benieuwd!

Canevino

Hond en wijn, dat zijn inderdaad enkele van de ingrediënten van ons verblijf hier de laatste weken (naast dakdekkers en ingenieurs). Maar Canevino is ook een leuk plaatsje in de omgeving van Montecalvo (er schijnt ook een Casa Gatto te zijn, maar daar durven we met Saar niet heen). Vandaag besloten we, omdat we niks beters te doen hadden (het was alwéér stralend weer, morgen spreken we pas met de ingenieur en het dak bleek gisteren opeens af!!!!), maar eens een ritje aan de oostkant van Santa Maria te gaan maken. We zien telkens als we naar Santa Maria rijden of lopen uit op een toren aan de overkant van Valle Versa en vragen ons steeds af in welk plaatsje zich dit merkmaal bevindt. Dus maar eens op verkenningstocht met de stafkaart (een maand of twee geleden aangeschaft) bij de hand. Het werd een alleraardigst tochtje over de achtervolgende heuvelkammen met uitzichten op schattige dorpjes en veel heel veel wijngaarden (die nu nog bladerloos staan te wezen, maar over een maand of wat is alles groen). We passeerden San Damiano al Colle (waar de narcissen al op knappen stonden), Rovescala, Torrone, Pizzofreddo, Golferenzo, Volpara en dus Canevino, waar je vanf het plein voor de kerk een prachtuitzicht hebt over de valleien. Onderweg her en der pleisterplaatsen en wijnproeverijtjes. Dit alles op een afstand die het mogelijk maakt dit parcours in een leuke dagwandeling op te nemen. Op de stafkaart zijn de steenslagweggetjes die tussen de wijngaarden doorlopen goed aangegeven, en we zien dat er tal van dat soort tussendoortjes te vinden zijn. Als we over een paar maanden terug zijn, gaan we de route al wandelend maar eens verkennen en uitzetten. Leuk werk! Jullie merken het: ons zelfgemaakte wandelgidsje is al in de maak! Op de terugrit kwamen we warempel eens een keer uit bij de kerk en het kasteel van Montecalvo, die nog al geïsoleerd van de frazioni van de gemeente zelf liggen, onzichtbaar achter het kerkhof dat we eerst voor het kurketrekkermuseum hielden! Dat museum, alleen 's zomers open, bleek naast de kerk te liggen. Of het kasteel te bezichtigen is, bleef vandaag nog onduidelijk. Alles werd goed onderhouden, maar de hekken waren dicht, geen infobordjes te zien. We hebben nog wat uit te zoeken. Voor de Jealous Guys nog wat leuke plaatjes.

   

Tutto a norma

= alles naar Norma? Zou ze wel willen. Nee, dit betekent dat alles volgens de voorschriften is aangelegd en verbouwd in ons huis, zoals signore Colombo ten overstaan van de notaris in de koopakte heeft verklaard. Zie je wel, Italiaans is niet moeijelijk, jij bent de baas! Nou ja, zo ongeveer dan. Wij zijn het in ieder geval wel, van ons huis namelijk: we zijn nu de echte padroni van de villa, want we hebben zojuist onze eerste nachten in Montecalvo Versiggia doorgebracht, grappa!!! De kouwelijke padroni, die dit schrijft, had nog wel wat moeite met inslapen, het was toch nog wel wat frisjes al stond de caldaia in de cantina te loeien: de nieuw aangebrachte thermostaat gaf 13 graden aan! Toegegeven, het vóelde warmer aan (de thermostaat zit tegen de nog niet opgewarmde muur en dus is de aangegeven temperatuur wat lager dan die van de lucht), maar het was toch echt nog  geen 20 graden. Na een uurtje maar eens opgestaan en een extra slaapzak gepakt die we gelukkig bij ons hadden. Daarna ging het beter, maar wel weer vroeg wakker: het is nog een beetje onrustig in het padrone-hoofd! Logisch toch? Want er was weer van alles gebeurd de afgelopen dag.
Na het inpakken in Pavia voor de geplande overnichting, pardon, –nachting, fluks op weg. Alweer zon, alweer lente! Op het huis aanrijdend, zagen we een auto staan. De dakdekkers? Op zaterdag? Nee, als ze door de week al niet verschijnen, dan toch zeker niet op zaterdag (donderdag lijken ze gewerkt te hebben, maar gisteren verscheen er dus weer niemand: ze hadden kennelijk een ander gaatje te vullen. Ondertussen begint het dak er toch wel wat ordelijker uit te zien!). Nee, het bleek de elektricien, die ons al was aangekondigd door de idraulico. Deze jongeman toonde ons nog wat probleempjes met de impianto, het hele elektriciteitsgebeuren van het huis. Losse draadjes, met wat tape aan elkaar gefrutseld (non a norma!), verkeerdom gemonteerde zekeringkast, ontbrekende zekeringkast, losse draden in de badkamer, vlak naast de wasbak. Hij schudde zijn hoofd: “È non a norma, non a norma!” Maar de eigenaar had toch verklaard dat alles a norma was, riepen wij, quasi verbaasd? De elettricista maakte het typisch Italiaanse handgebaar dat zoiets betekent als: fantastisch, geweldig! ofwel: dat moet je ruim zien. Nou vooruit dan maar, ook wijzelf hadden de waarheid bij de notaris wel wat opgerekt, nietwaar? O ja, de verwarming kregen we niet aan de praat, bedachten we opeens: de idraulico kwam toch nog wel vandaag? Ja, die kwam later. Maar ik wil ook alvast wel even kijken hoor. Op naar de cantina, alwaar de behulpzame elettricista de stekker van de ketel andersom in het stopcontact (non a norma! dat moet een schakelaar zijn!) stak en de ketel vrolijk aan de slag ging. Was dat alles? Ja dat was alles. Waren wij echt zo stom? Ja dat waren wij. Niet dat we het nu snappen (laatste les elektriciteitsleer is 30-40 jaar geleden): bij wisselstroom maakt het toch niet uit? Kennelijk maakt het hier dus wel uit. Zou dat wel a norma zijn? Ab- norma-al zou ik denken! Maar onder onze lezertjes zijn er ongetwijfeld vele amateur-experts die dit raadsel kunnen oplossen (zonder denigrerende onder- of boventoon graag!).  Wij besloten ons verder maar niet met deze rakettechnologie cq quantummechanica te be- en vermoeien (geheel naar onze norma) en in het lentezonnetje te gaan zitten, met een kopje koffie. De elettricista ging even voor een slordige 400 euro aan ontbrekende materialen halen. Ach ja, je hebt (nog) geld of niet. Kan het eenvoudiger? Aan het eind van de middag was alles qua verwarming geheel volgens de regels (van deze elektricien tenminste). Volgende week komt hij de rest van de aansluitingen rechttrekken.
’s Avonds uit eten in een restaurant in Santa Maria della Versa, visspecialiteiten en Sardijnse keuken. Gezellige tent met breedsprakige ober/eigenaar. We lieten ons meeslepen door zijn enthousiasme en advies: frutti di mare als voorafje (-je? vier overschalen met overheerlijke inktvis, zeeslakjes en nog meer van dergelijk snoepgoed) en een pastaspecialiteit uit Sardinië als primo: fregole met vonole, erwt-kleine pasta balletjes met strandgapertjes. Jamjamjam.  Ondertussen zorgde Saar ervoor dat we contact legden met zo ongeveer alle gasten links, rechts en achter ons, door zich beschikbaar te stellen aan vele kroelgrage handen. O wat een leuk hondje en zo rustig! (kom maar eens naar de via Moruzzi, dan piep je wel anders!). Een mevrouw liet ons zelfs een videofilmpje zien van haar hangbuik … zwijntje (even schrikken hè?). Dat was toch zo’n intelligent beest (moet bij de gemeente Pavia gaan werken!). De tijd vloog en de fles Chardonnay uit de Oltrepò raakte leeg. Toch ook nog maar een dolce: APFELSTRUDEL MIT VANILLESOβE!!! (er wordt nu iemand in de Bennebroekstraat nr 10 groen van jaloezie). Koffie toe. 32 euro p.p. Dit is weer een aanradertje voor de toekomstige gasten van de padroni!

Inmiddels geeft de thermostaat 17 graden aan: het gaat vooruit. Ik kijk uit over door de vroege ochtendzon beschenen en door de nachtvorst berijpte wijngaarden, die op de zachte glooiingen van de heuvels zijn gedrapeerd. Er is een kopje thee genuttigd in de gezellige woonkeuken van het toekomstige huurappartement. De andere padrone lig nog te snurken, hondje op kussentje bij zich: idyllisch hè? Die Bootsen slapen altijd en overal, gvd!

La residenza

"Si stanno divertendo un sacco", zei de gemeenteambtenaresse tegen haar collega, "ze hebben er veel plezier om". Om wat? Om de altijd aanwezige en noodzakelijke C.F., de codice fiscale, een soort Sofinummer. De vorige keer had ze al tegen ons gezegd dat je desnoods zonder geld op pad kon gaan in Italië, maar nooit zonder C.F. de deur uit kon. Ze kende haar eigen code uit het hoofd, een prestatie want het is wel iets langer dan een pincode (een combinatie van een kleine 20 cijfers en letters). Toch was ze deze keer bijna vergeten ons de codes te vragen. Gek genoeg, want het formulier dat ze voor ons moest invullen was afschrikwekkend: een A3 vol met vakjes en in te vullen regels! "Daar zou toch zeker ook de C.F. bij horen?", vroeg ik maar eens schertsend toen ze zei dat ze voldoende gegevens had (paspoort, verklaring gemeente Pavia). "O ja, natuurlijk de C.F.!!!" lachte ze ten reactie, wetende hoe wij ons vermaakten met dit Italiaanse verschijnsel.
Waar was dat formulier eigenlijk voor? Awel, voor onze inschrijving als ingezetenen van de gemeente Montecalvo Versiggia! La residenza zogezegd, nodig om te voorkomen dat we straks heel veel meer belasting moeten gaan betalen. Het formulier was groot, maar de formaliteiten bleken dus erg beperkt. Dat was in Pavia wel anders, hadden we inmiddels ontdekt. Maanden en maanden nadat we onze hele doopceel hadden moeten lichten om als inwoners van Pavia te boek te kunnen staan (C.F. uiteraard, paspoort, ziektekostenverzekeringsbewijs, creditcard, huurcontract), bleek men in eerste instantie ons niet te kunnen vertellen of we nu inmiddels echt inwoner waren. We hadden destijds alleen een soort voorlopige verklaring gekregen. Of dit nu definitief was, wist men echter niet. Niet bij het eerste loket, waar we dus tijden geleden al die informatie hadden ingeleverd (“daar ga ik niet over, ik maak alleen het dossier, wat de andere afdelingen ermee doen weet ik niet en daar heb ik niets mee te maken. U moet bij het loket zus en zo zijn, daar aan de overkant van de hal”). Maar ook niet bij het gewraakte loket zus-en-zo, want daarachter zat een oliedomme doos, excusez-le-mot, una scatola stupidissima. Er ontspon zich de volgende dialoog: "Een verklaring van inwonerschap? Ja dat kan, dan moet u de volgende documenten inleveren: C.F., paspoort, huurcontract etc.". "Maar dat hebben wij allang ingeleverd!" "Toch moet het." "Zijn we dan nog niet ingeschreven?" De doos tikt wat in en op haar scherm verschijnt een soort verklaring op onze namen van ingezetenschap: “Jawel, maar voor een verklaring moet alles worden ingeleverd.” "Maar er is al een dossier van ons!", zeggen we verontwaardigd. “O ja? Nou dat moet hier eerst langskomen en dat is nog niet gebeurd”. "Maar is het dan maanden onderweg van de ene kant van de hal naar de andere?" reageren we perplex. “Weet ik niet, ik heb het niet.” We zuchten diep, beseffend dat we hier niet verder zullen komen. “Dus we zijn wel officieel inwoner van Pavia?” vragen we nog maar eens, in de hoop dat we met deze mondelinge verklaring in Montecalvo verder kunnen. “Ja hoor, kijk maar”en ze wijst naar haar scherm. “Willen jullie een afdrukje?” Onze broeken zakken van onze respectievelijke konten! Daar hebben we het toch al een kwartier over, of niet? “Het kost wel 1 euro 20 per afdrukje hoor", zegt de scatola, alsof de prijs ons alsnog zal afschrikken. Nee laat maar, te duur! Haha, wat een mop. We kopen ieder onze verklaring en gaan in verwarring maar opgelucht weg: we hebben nu toch de verklaring die we niet konden krijgen!

En in Montecalvo werkte het dus vlot en soepel: we zijn ingezetenen van Montecalvo Versiggia! Grappa!
Iedere dag zetten we zo een stapje. Stap voor stap worden we inwoners en wordt het huis bewoonbaar. Soms heel erg stap voor stap, want de dakdekkers laten het er deze week lelijk bij zitten. Maandag regende het, dus a là, maar sindsdien is het prachtig weer, met aangename hellingshoeken. Woensdag de ingegnere maar eens gebeld om te vragen waar ze uithingen. Nou de aannemer had hem net verteld dat hij vandaag (en gisteren dan?) niet kwam want het sneeuwde volgens hem in de heuvels. Sneeuw??? Het leek wel lente! Alles groen, droog, geen spatje sneeuw, blauwe hemel, wat wil je nog meer? Hoorde ik daar een zucht aan de andere kant van de lijn? De ingegnere om de tuin geleid door de dakdekker! OK, de ing ging eens nader informeren en zorgen dat de dakhazen morgen, donderdag wel zouden verschijnen. En inderdaad, vandaag vrijdag, konden we zien dat er gisteren gewerkt was, het dak begint er al aardig geordend uit te zien. Maar waar waren de heren vandaag? Al weer een baaldag opgenomen? Ze verschenen niet. Ook deze aannemer is dus van het type gatenvuller: je neemt teveel werk aan en rent vervolgens telkens van de ene klus naar de andere, telkens half werk achterlatend en alleen reagerend als er iemand echt aan de bel trekt. De grootste schreeuwer wint en krijgt zijn klus als eerste geklaard. Zo gaat het in Nederland, zo gaat het in Italië. Helaas. Als ze er maandag weer niet zijn, mag de ingegnere nog harder met zijn vuist op tafel slaan.
Een andere stap: de verwarming doet het. Althans, deed het, eergisteren, toen de idraulico ons eind van de middag verraste met een bezoekje. Dat de buizenjungle van Colombo inmiddels door hem geordend was, hadden we al gezien. Maar hoe moest de ketel aangezet worden? Dat (b)leek simpel: een draaiknopje in een bepaalde stand zetten en hupsakee: de vlam ontsteekt. D.w.z. ontstak, want vandaag ging hij net zo snel weer uit. Het lukte niet. Gelukkig komt de idraulico morgen weer langs voor nog wat thermostaat-montage en kan hij het nog eens laten zien/proberen. Waarschijnlijk zijn de branders gewoon vuil en is een schoonmaakbeurt de oplossing. We hopen het want we willen dit weekend graag eens overnachten in onze datsja! Genieten van het mooie weer, naar het carnaval, sterrenkijken (het moet hier stikdonker zijn ’s nachts), een paar restaurantjes testen. È dura la vita, het leven is zwaar!

Carnaval

Gisteren las ik op het nieuws dat Den Bosch weer voor een paar dagen Oeteldonk heet. Het Carnaval is dus weer begonnen. Ik heb nooit echt begrepen wat mensen bezielt om drie dagen lang rond te hossen en bier te zuipen. Ieder zijn stiel zogezegd. Hier wordt het ook carnaval gevierd maar je merkt er eigenlijk vrij weinig van. Dat bevalt me wel. Geen gek uitgedoste mensen of hoempapa-muziek uit elke kroeg. Het leven gaat zijn gewone gang: alle winkels zijn open, net als anders is er om een uur of zes de passegiata, en op deze eerste zondag van de maand was er zoals gewoon de antiekmarkt. Toch is er wel her en  der feest en zelfs een optocht. Volgende week (men houdt zich dus niet aan alleen de dagen voor Aswoensdag!) is er bijvoorbeeld zo een in Santa Maria delle Versa mèt een “sfilata di carri allegorici”. Misschien zijn ze daar heel actueel en zijn er “allegorici” gebaseerd op Prodi en Berlusconi, of satire op de vraag of er wel of geen nieuwe kieswet moeten komen voordat men naar de “urne” gaat, naar de stembus dus.

 Vandaag was er ook feest bij Vittadinikoor. Nando, de voorzitter, had dit georganiseerd en ook alle leden van het gospelkoor uitgenodigd. Lang niet alle leden waren aanwezig, maar het werd ondanks dat toch nog gezellig. Hierbij twee filmpjes die hiervan een indruk geven.

I conciatetti sono arrivati!

Gisteren toen ik wakker werd en een slaperige blik vanaf de toiletpot naar buiten wierp, zag ik dat het weliswaar nevelig was, maar wel droog. Mooi dacht ik, dan kunnen ze het dak op! De dakdekkers bedoel ik. De dag ervoor zouden ze al beginnen, maar juist op die dag was er een weersomslag en regende het de hele dag. De steiger aan de zijkant van het huis was het enig bewijs dat er wel wat activiteit was geweest.

Nadat we de eerste showroom met keukens (er zullen waarschijnlijk nog meer volgen!) hadden bezocht, broodjes hadden gekocht bij ons inmiddels stamcafé in Santa Maria della Versa reden we naar het huis in de verwachting dat er flink gewerkt zou worden. Dat viel tegen. Het hek was dicht en er was niemand op het terrein te bekennen. Er was wel gewerkt. Her en der op de terrassen lag er puin dat van het dak afkomstig moest zijn. De dakdekkers waren er dus wel geweest.

Maar ook dakdekkers hebben recht op een middagpauze en even na half twee reden er twee kleine vrachtwagentjes voor met drie werklui, waaronder Fabrizio de aannemer. “Come va?”, vroeg ik hem vrolijk. “Abbastanza bene”, kreeg ik als antwoord maar ik zag al aan zijn gezicht dat sommige zaken niet zo vlot liepen als hij had gehoopt. Het werd me al snel duidelijk dat de goedkope Albanezen die Signor Colombo drie jaar geleden had ingehuurd om het dak te vernieuwen, een stel prutsers waren. Fabrizio legde het omstandig uit. De onderlaag van eternieten golfplaten, daar was niks mis mee. Maar de dakpannen! Alles lag los. Geen enkele was gezekerd! Eén flinke wind of hevige sneeuwval en voor je het weet, roetsjt de hele handel naar beneden. Elke dakpan moest volgens hem met haken aan de onder- en bovenliggende bevestigd worden zodat je een stevig geheel krijgt dat tegen een stootje kan. Hij zuchtte: “Da’s een hele klus”. Ik knikte begrijpend en dacht gelijk aan Hans Vosmeer, onze vrolijke buurman in Nieuwegein. Die had bij ons in de Kervelgaarde de dakpannen op de dakkapel gelegd en ons vaak vergenoegd verzekerd dat alles muurvast was gezekerd. “Dat kan tegen een orkaan!”, zegt hij altijd. En inderdaad, in al die 19 jaar is er nooit een dakpan naar beneden gekomen. Ook niet die ene keer bij windkracht 12. We wachten af wat het resultaat zal zijn van deze Italiaanse bouwvakkers

   In het filmpje zie je dat ook onze “ingegnere” langs kwam. Hij had twee collega’s meegenomen die het hele huis en de rustico van boven tot onder hebben nagemeten, zodat alle plannen netjes uitgetekend kunnen worden. Met hem ook nog onze wensen en plannen eens goed doorgesproken. Hij gaat nu aan de slag en als alles goed loopt, heeft hij volgende week alles gereed om naar de comune te sturen en met onze buurman Francesco te bespreken. Die zal ook zijn toestemming moeten geven. Maar van zijn zoon Roberto hebben we al begrepen dat er niet zoveel bezwaren zijn zolang er maar niet teveel zonlicht wordt weggenomen die op zijn wijngaard valt. Gezien de hoogte van ons pand ruim 10 meter zal dat nog wel meevallen, denken we!

Tot slot voor de liefhebber(s) nog een filmpjen waarin Stef jullie meeneemt op een in- en inspannende (let op het gehijg, de Blair-Witch project is er niets bij vergeleken, of was het nou de Rare Bitch project?) reis door de nog geheel verwilderde tuin. Veel plezier!