Finalmente!

Na meer dan een maand wachten "doet" de weblog het weer ... een beetje. Met wat gegoochel lukt het om langs de volstrekt surrealistische inlogprocedure te komen ("Deze gebruikersnaam is onbekend, wilt u een nieuw wachtwoord aanmaken?" "Voor dit weblog heeft u onvoldoende rechten. Wilt u een nieuw bericht aanmaken?"). We mogen weer! De lay-out is nog onbeheersbaar, maar wie weet kunnen we die tzt ook weer een beetje toonbaar krijgen.
Ach ach ach wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd? Ik weet het zelf al niet meer.
Wat we als eerste kunnen stellen is dat Einstein ook al niet meer is wat hij was (of zal zijn?), dus wie klaagt er nog over een weblog! Tijd en ruimte raken nog wel vervormd maar toch weer anders dan gedacht. De Italiaanse minister van Onderwijs & Wetenschap raakte er volkomen van in de war: in de hoop een publicitair graantje van dit wereldnieuws mee te pikken, stelde ze een persbericht op waarin gemeld werd dat Italie 46 miljoen euro had bijgedragen aan de tunnel waarin de neutrino de lichtsnelheid overschreed. Ja ze zijn hier niet achterlijk, hoor! Hoewel, tunnel???
Ook in Italie viert men op gepaste en alternatieve wijze Koninginnedag, op sommige plaatsen, zoals moge blijken uit de bijgaande foto: Bar Beatrix?

Dat de padroni hondvriendelijk zijn, mag algemeen bekend verondersteld worden (toch?). En er zijn dan ook alweer verschillende hondegasten geweest en ook gasten met honden. Zoals een stel Tekkelaars! Met tekkel! Intelligente tekkel, mogen we wel zeggen.




Weigert naar Santa Maria te lopen, want waarom lopen als je een cabrio hebt!!!

Om dit aantrekkelijke diervriendelijke aspect van ons vakantieverblijf nog wat verder te promoten, hebben we nu speciale reclamekaartjes beschikbaar. We zijn zelfs PET friendly (maar vertel het niet door aan T dat katten ook welkom zijn svp).



Geloof het of niet, de padroni werken zelfs in hun vakantie (het hele jaar) gewoon hard door! Zo is de afgelopen dagen (weken?) de oude rustico gerevamped, met verf en kunststofruitjes (Carglas-padrone repareert niet,  carglas-padrone vervangt). Ook staan er nu wat rustieke damigiani mandflessen op de bovenverdieping, die de oude toiletpot en het ligbad aan het zicht onttrekken.

Zo, genoeg voor het moment, ik ga bedenken wat er nog meer aan achterstallig nieuws te melden is. Oet Mown!

Zijn we weer on-line?

Na vele hopeloze pogingen en gemopper en gezucht van de blogpadrone, probeert de gospelpadrone maar eens of er valt in te loggen op op de nieuwe site van onze weblog. We zijn meer dan een maand uit de lucht geweest omdat weblog-nl van de ene server naar de ander moest verhuizen. En dat had wat voeten in de aarde! Mailtjes naar de helpdesk met dooddoeners als antwoord, maar uiteindelijk...we zijn er weer. Om de een of andere duistere reden lukt het inloggen nu wel. Gewoon willekeurig een paar links aanklikken, ondanks de melding dat de gebruikersnaam niet juist is, en zo waar ... ik ben op de juiste pagina terecht gekomen!

Mijn bijdrage aan dezeweblog zal kort zijn, tenslotte is de blogpadrone degene met het meeste schrijftalent, maar er is door mij toch wel wat melden. Zoals het feit dat ik samen met 450 andere zangerts op het domplein in Milaan, op de trappen van de Duomo een swingend gospelconcert heb gegeven. Veertigduizend toeschouwers waren er. Het was een echte belevenis. Op You Tube staan verschillende filmpjes (zoek op "Italian gospel choir") maar dit is alvast een link naar één fragment: Concerto gospel Milano Duomo p.2.
Zelf kan me er niet op ontdekken, maar ik sta wel ergens links in de grote mannengroep die in het midden staat opgesteld.

Het concert was pas om 9 uur 's avonds, maar we waren al om 12.00 uur in Milaan. er volgde een dag van hangen en wachten, inschrijven, repeteren, wachten, repeteren, uitdelen van de poncho's (die blauwe met goud gerande kleding die iedereen aan heeft). In de tussentijd was Stef thuis bezig de tent weer schoon te krijgen in afwachting van de volgende gasten, die gelukkig voor hem pas laat aankwamen. Zelf was ik pas om half twee 's nachts weer thuis, waar iedereen al in diepe slaap was. De volgende ochtend weer vroeg op want er moest ontbijt zijn voor de gasten (Stef sliep lekker uit) en daarna rap de 'divisa' van de Schola aan omdat die in Pavia de Hoogmis in een van de kerken met haar gezang zou opluisteren. Kortom het was een hectisch weekendje! Daarna een gezamenlijk pranzo.

Tot zover mijn bijdrage, rest aan de blogpadrone om het ontbrekende nieuws in een volgende bijdrage aan te vullen.

 

 

 

 

Andata (e ritorno?)

De blogpadrone doet vanavond voor de tweede keer een blog te schrijven over zijn belevenissen in NL. De eerste poging mislukte door een stroomstoring van driekwart seconde die ook de kopie van de (uiteraard zo goed als gerede) bijdrage in het niets deed verdwijnen ...

De blog padrone is in NL voor een maagoperatie van zijn moeder, ter bijstand en om direkt op de hoogte te blijven. Vorige week woensdagochtend vertrok hij, zeer vroeg, begeleid door echtgenoot en lesbobitch, naar Malpensa voor de vlucht van 7:20 uur. Bestemming bekend, duur verblijf niet. Dankzij herhaaldelijk op Italiaanse wijze sluiks voor te dringen, wist de padrone in vliegtuig en trein de beste plaatsen te bemachtigen. In de kist van (on) Gemakkelijke Jet was dat een plaats aan het raam zodat de Alpen, het meer van Geneve en de binnenstad van Amsterdam in volle glorie bewonderd konden worden. In de trein werd het een zitplaats, daar waar vele anderen moesten blijven staan (wisselstoring Ede-Wageningen, toeloop van passagiers, geen reisinfo: de NS in een notendop). Eenmaal in Zwolle werd nuttig gebruik gemaakt van de tip van de padrone-broer om een fiets te huren: 7 dagen voor 32,50 euro. Niet gek! Eindelijk weer eens de pedalen ronddraaien, geen heuvels en geen zweetweer, geen kuilen in de weg (en de rem doet het ook!).

Na deze reis in etappes was de padrone net op tijd in de Seringenstraat om nog een kopje koffie te drinken, broodje te eten en bij te kletsen met moeders. Want al om 13 uur reed de taxi voor, om ons maar vooral moeder naar het ziekenhuis te brengen. Bloedprikken bij de Draculische afdeling, transport naar de afdeling, informeren van de medicijnvrouwe en hup het bed in. Volgende ochtend, donderdag om 8:15 al de operatie.

De zonen des huizes trokken de stad in om deze eens flink op stelten te zetten, want er was kermis! Toch werd de rit in het spookhuis nog tot de volgende dag uitgesteld, omdat ze eerst moed moesten verzamelen. En toen bleek dat de spoken meer schrokken van de in het karretje gepropte heren dan zij van de spoken. O o o wat eng! Omdat zelf koken na zo'n lange dag wel iets teveel gevraagd zou zijn, werd de Zwolse Chinees in de binnenstad bezocht. De eigen stamchinees in de Bloemenbuurt was op vakantie, vandaar. Lekker gegeten, maar geen partij voor de Nieuwegeinse chinees van op de hoek.

De volgende wachtten we in spanning af op het verloop van de operatie. Om elf uur kwam er positief bericht, de operatie was goed verlopen en moeders lag in de uitslaapruimte. Helaas belde later de chirurg om te melden dat men toch niet precies volgens plan had kunnen handelen. Nader onderzoek zou moeten bepalen hoe het verder moet, en dat duurt nog wel een dag of tien. In de tussentijd moet de patient aansterken en mobiel worden, zodat ze weer naar huis kan om verder nieuws af te wachten. 's Middags zat moeder er alweer pront bij, niet versuft, niet moe en kon ze alweer op de stoel zitten en een stukje lopen met de rollator. Het Wonder van Zwolle.

De dagen worden nu gevuld met wat kleine werkzaamheden, zoals onkruid wieden (toch al een hobby), boodschappen doen, broodjes haring eten, internetten, shoppen, op bezoek gaan bij de patient en communiceren met het thuisfront via telefoon, sms en skype. Zondag was er het gezellige bezoek van An & Ton uit het Rotterdamse, die mee op bezoek gingen en waarmee we in Zwolle gingen eten, bij Michelangelo, een Italiaan met lekkere pasta en zure wijn. Tijdens het bezoek werden de broertjes ten gevolge van hun komische omgangsvormen omgedoopt tot Buurman & Buurman: Ajeto!

Overigens is er net als in Almelo ook in Zwolle altijd wat te doen en springen de stoplichten regelmatig op rood en op groen: is er een handbediende fietsdraaibrug open om een schip door te laten, krijgt de brugwachter de brug vervolgens niet meer dicht. Klotebrug, horen we hem zeggen. Lachen wat!  

Il meteo

Eindelijk is het zover, de padroni gaan zich als Guido Guidi, de meteo-admiraal van RaiUno verkleden en steken in het vervolg Erwin Krol naar de kale kruin: we hebben sinds een week of twee een professioneel WEERSTATION.

Het woord eindelijk is van toepassing omdat de aanzet tot deze promotie van Villa I Due Padroni tot belangrijk Lombardijs meteorologisch meetpunt al meer dan een jaar geleden gegeven was. Op zoek naar klimaatgegevens liet de internetpadrone zijn handtekening achter bij de CML (Centro Meteo Lombardo) en deze club van vrijwilligers reageerde meteen met de vraag of ze een weerstation mochten plaatsen. Ze hadden nog een gat in hun netwerk. Natuurlijk mocht dat, graag zelfs. Wanneer? Nou pas in het voorjaar. Da's dan wel jammer, maar goed. Voorjaar kwam, voorjaar ging en het werd zomer ... (aanzwellende muziek, Rob de Nijs zingt …).

Alles op zijn Italiaans dus. Gelukkig is het station Amerikaans ;-). Ruim een week geleden ontstond er eindelijk weer contact met de meteologen. Of wij wel even de antennepalen wilden aanschaffen. Dat werd een speurtocht die eindigde bij de fameuze Crosignani, de electriciteitsboer en gezelligheidsvereninging in St Maria. We hadden het kunnen weten, die lui hebben immers alles in hun mega-magazijn achter de winkel. Er moesten een paar in plastic verpakte koelkasten worden verschoven, maar daar stonden ze toch maar mooi op ons de wachten, de pali! Een van 48 mm doorsnee en een tweede van 44. Kosten 24 + 16 = 40 euri. Bij de kassa schoof Crosignani de dunne paal in de dikke, zoals de bedoeling ook was. Toen zei ik dat ik nu dus nog maar één paal hoefde te betalen … maar dat lukte helaas niet.

  Drie man sterk kwamen weerfanaten zaterdagmiddag laat aangereden met een auto vol electronieks. Dozen met dit, dozen met dat. Crosignani moest eens weten wat we allemaal op zijn paal gingen monteren! Voor 500 euri aan professionele spullenboel. Er werd een locatie bepaald, een gat gegraven, cement aangemaakt en gestort. Men ging het dak op voor de windmeter: die ging op de paal die de antennista jaren geleden op ons dak heeft gemonteerd. Niemand struikelde en viel te pletter. Toen de cementpaal een beetje uitgehard was werd daar het heuse weerstation gemonteerd. Binnen kwam er een wifi zakpc voor de data-verzameling en verzending én een mooie console. En dat allemaal voor nop (behalve die 24+16 euro dan).

En het werkt ook nog. De data stroomt binnen en de actuele gegevens staan behalve op http://www.centrometeolombardo.com/moduli/stazioni.php?montecalvo (knipt ende plakt en gij zuldet genieten) ook op onze eigen site. Kunnen jullie allemaal zien hoe lekker warm en droog het hier is. En mocht het eens niet zo zijn, dan trekken we de stekker er even uit: technische storing, sorry!

Cavolo, parenti!

O jezus, familiebezoek! Het is weer eens zover. Halfzus en wederhelft zijn een weekje logeren. Smulders in de meerderheid in de Villa, als dat maar goed gaat ... Gelukkig zijn er therapeutische etentjes om de zaak in goede bananen te leiden.

Mieke is hier voor de tweede keer na het bliksembezoek van een jaar geleden, en heeft nu Mutlu bij (zich). Ze kwamen met een goedkope RyanAir vlucht uit Weeze (D) naar Bergamo, zeer laat, gepland 23:35, geland 00:20. Twee uur 's nachts thuis, toch nog maar een rosé (verplicht in dit gezelschap) soldaat gemaakt, dus 04:00 naar bed.

De dag erop, vrijdag, waren we dus nog een beetje brak. Toch even de aperitivo met Linda in Broni en daarna door naar Bagarellum voor het koorfeestmaal. De dames mochten mee. Sommigen hebben al de luk. O o o wat was het weer een lekkernijenfestival. De risotto was veel te snel op! De sar-padrone maakte het tot zijn taak de sopranen van het koor zwart te maken ...

De zaterdag werd besteed aan zwempogingen (water te koud, zon weg, etc, lesbo's zijn mietjes) en een ritje Oltrepò, met lunch bij de Biancospino. 's Avonds werden de specialiteiten van Camillo van de Menhir weer eens beproefd. Heerlijke polpo alla catalana en linguine al cartoccio, resp vleeswaren en spaghetti al pastore (in een uitgeholde parmezaanse kaas).Ter vervanging van de slimme Antony was er nu een knappe jonge homobediende, die we twee jaar geleden ook al eens hier hadden aangetroffen. Jammiejammie!

Toen was het alweer zondag, hernieuwde zwem- en zonpogingen en een zwembadspeelgoedgevecht tussen de Smuldersen (één in het water en één op de kant). Een ritje naar de Penice en het heiligdom op de top, waar we uit onze jas waaiden, brrr. Ook nog even Zavatarello en fluks op weg naar het avondmaal dat de thuisgebleven kok-padrone had voorbereid: sudderkip uit de oven met coste en een aubergineschotel en gebakken aardappeltjes. Jammiejammie! De coste komen uit de trots van de moestuin-padrone, waarvan zelfs Leda's mond openviel (dacht dat de kolen van plastic waren).

Il medico (di famiglia)

“Non facciamo miracoli, per questo Lei deve andare a Lourdes”, zei dr Dezza tegen mij. Huisarts Dezza is een klein compact mannetje, kaal (ik zal er niets van zeggen), pienter brilletje met daarachter twinkeloogjes en een mond die graag doceert (doseren doet hij met pen en pc). Alles  legt hij heel duidelijk uit, duidelijk qua verhaal, duidelijk qua Italiaans. Ik snap het! Niet dat dat helpt natuurlijk … Ook dat legt de dokter graag uit. Wonderen verricht hij niet, daarvoor verwijst hij graag door naar de bedevaartsplaats in Frankrijk. Ieder zijn stiel.

Helaas, jammer voor de rugpijn-padrone, hij moet maar een tijdje aan de diclophenac. En hij krijgt een verwijsbriefje voor de fysiotherapeut. In Montescano. Gelukkig zullen de wachttijden kort zijn, want wie wil er nu in juli naar het ziekenhuis? Als je toch kan kiezen, strand of ziekenhuis, dan kies voor het strand natuurlijk. La dolce vita! En dus liggen alle met rugklachten behepte Italianen met kreunende rug op een ligbed aan de Middellandse Zee.

Hij kan me intussen wel dromen met mijn gedoe over mijn rug. “La sua schiena ormai è un mito!” Uw rug is een mythe, zegt hij grijnzend. Hij heeft lekker lachen. Maar deze keer heb ik er lichtbeelden bij, röntgenscans! Daarop is duidelijk te zien dat twee wervels, de onderste, veel dichter bij elkaar zitten dan de andere. Even verkeerd belasten en hup daar raakt de wervelschijf in de knel, ontstoken, opgezwollen en drukt tegen de zenuwbanen; Au!!! Uitstraling in de bil, pijn in de hamstrings en achter de knieen als gevolg. Vijf dagen diclophenac! En eventueel Lourdes. Misschien helpt het “Te Lourdes in de bergen” dat hier iedere avond klinkt (zie vorige bijdrage) ook wel een beetje?

PS
Een huisarts noemt men hier steevast een familiedokter, een medico di famiglia. Maar wat als je geen familie bent? Wat is een familie? Daarover gaat een (ellenlange) discussie in Italie, in verband met het al dan niet registreren van partnerschappen van stellen die niet kunnen trouwen, zoals homo's om maar eens een willekeurige dwarsstraat te noemen (en dwars zijn we!). Zoals met zoveel politieke onderwerpen komt men ook hier niet tot een besluit. Het woord familie alleen al is hier heilig en wordt zo ongeveer bij elk onderwerp betrokken. Dus ligt het gevoelig, als een zenuwbaan in een hernieuze rug. Een homostel dat al meer dan 30-jaar bijelkaar is (ja dat bestaat!) een familie noemen? Hoho (momo) dat gaat zomaar niet! Wat moet de keurige heterofamilie wel niet denken? Of de echte Heilige Familie? Brandpunt van de emancipatiestrijd is op dit moment toevallig Pavia, waar genoemd stel zich bij de gemeente heeft aangemeld om geregistreerd te worden als familie. Kan allang zegt burgerbevolking, geen punt. Neeneenee, roept de in meerderheid rechtse gemeenteraad, en dito burgemeester. Hoe gaat dit aflopen? Dat is de klifhanger ...

 

Che cos'è? (2)

Wat doe toch die rozenstruiken voor iedere rij in sommige wijngaarden? Nou dat zit zo: rozen zijn gevoelig voor dezelfde ziektes als de druiven, alleen worden ze eerder aangetast. Ze zijn de mijn-kanariepietjes van de wijnbouw. Alleen staan ze er tegenwoordig vooral als sier en om de traditie zichtbaar te maken, want spuiten tegen de schimmels gebeurt nu preventief. Vroeger was dat waarschijnlijk te kostbaar ...

Waarom speelt de kerkklok (nou ja, het bandje dat via de luidspreker ten gehore wordt gebracht) van Casella toch iedere avond om 19:30 Zie ginds komt de stoomboot? Nou dat zit zo: het klinkt als het sinterklaaslied, maar is een katholieke kerkelijke deun, in Nederland bekend als Te Lourd op de bergen. Wel leuk zo'n traditie. In de Maria-maand mei wordt er nog veel meer gemusiceerd door de cassettetape. Kunt u nog zingen, zing dan mee:

Te Lourdes op de bergen verscheen in een grot,
vol glans en vol luister de Moeder van God.
Na ieder couplet:
Ave, Ave, Ave Maria!(2x)

Zij riep Bernadette, een nederig kind,
"Wie zijt gij, vroeg 't meisje, die u daar bevindt?"

"Ik ben d'Onbevlekte en zuivere Maagd;
gans vrij van de zonde heb ik God behaagd."

Zij deed er ontspringen een klare fontein,
met helende waat'ren, als waar medicijn.

"Ik wil hier een tempel, op Massabiëls rots;
Ik zal hier doen schittren, de wonderen Gods!"

"Dat pelgrims hier komen, van wijd en van zijd,
'k zal zalving hier geven aan ieder die lijdt."

En sedert 't verschijnen der Moeder-Maagd daar,
stijgt immer de bede der christene schaar.

Wij brengen als d'engel U, Moeder zo zoet,
met tedere liefde de dierbare groet.

De talen der volk'ren verheffen uw naam:
zij bidden door 't Ave, Maria te zaâm.

Door dalen en wouden, langs bergen en vliet,
klinkt de eer van Maria, in 't hemelse lied.

Te Lourdes in Frankrijk, uw lievelingsoord,
weerklinkt en weergalmt het in machtig akkoord:

"Ik ben d'Onbevlekte" zo klonk daar uw woord
en de onschuld bevoorrecht herhaalde ongestoord:

Nu prijkt daar uw beelt'nis met glorie omstraald,
wier aanblik zo minzaam, uw moederhart maalt.

Daar stromen de pelgrims met duizenden saâm;
hun harten begeesterd, aanroepen uw naam.

Daar schenkt uwe liefde, aan zondaren vreê,
aan kranken genezing op 't smeken der bee:

Die grot ons zo dierbaar uw beelt'nis zo rein,
doen stromen uw zegen, bij 't klinkend refrein:

Wij danken U, Moeder, voor 't heil ons geschied;
O zegen ons allen, bij 't galmen van 't lied:

Vertrouwend op 't Ave door d'Engel gebracht
herhalen wij immer, met vuriger kracht:

Aanvaard dan de hulde, o Moeder zo goed,
de hulde uwer kind'ren, aanhoor onze groet:

Zo blijft, o Maria, in vreugd en in smart
in leven en sterven, de kreet van ons hart:

Die groet zij de laatste, door 't hart nog geuit,
wanneer in het sterven, de mond zich reeds sluit.

Maar dan door Maria geleid tot haar Zoon,
herhalen wij eeuwig, geschaard rond haar troon.

Welke insecten maken vanaf half juli het leven van de zwemgasten van Villa I Due Padroni zuur? Dat zijn de tafani, dazen. Irritante steekvliegen die je maar niet te pakken krijgt. Zij jou wel ...

Welke zijn toch die gele bloemen waarmee het hele achterterrein van de padroni bedekt is in de zomer? Dat is de topinambur (helianthus), enorme woekeraar, maar wel erg mooi gebloemd. En eetbaar, zo weten we van Leda, ons topkokkie. Zij beziet alles wat groeit en bloeit toch vooral vanuit het aspect eetbaarheid. En ze kan een drol nog lekker maken (chocolade risotto?), dus ... De wortel van deze zonnebloem schijnt in van alles en nog wat verwerkt te kunnen worden. Buonissima, buonissima, zou Leda zelf zeggen.