Andata (e ritorno?)

De blogpadrone doet vanavond voor de tweede keer een blog te schrijven over zijn belevenissen in NL. De eerste poging mislukte door een stroomstoring van driekwart seconde die ook de kopie van de (uiteraard zo goed als gerede) bijdrage in het niets deed verdwijnen ...

De blog padrone is in NL voor een maagoperatie van zijn moeder, ter bijstand en om direkt op de hoogte te blijven. Vorige week woensdagochtend vertrok hij, zeer vroeg, begeleid door echtgenoot en lesbobitch, naar Malpensa voor de vlucht van 7:20 uur. Bestemming bekend, duur verblijf niet. Dankzij herhaaldelijk op Italiaanse wijze sluiks voor te dringen, wist de padrone in vliegtuig en trein de beste plaatsen te bemachtigen. In de kist van (on) Gemakkelijke Jet was dat een plaats aan het raam zodat de Alpen, het meer van Geneve en de binnenstad van Amsterdam in volle glorie bewonderd konden worden. In de trein werd het een zitplaats, daar waar vele anderen moesten blijven staan (wisselstoring Ede-Wageningen, toeloop van passagiers, geen reisinfo: de NS in een notendop). Eenmaal in Zwolle werd nuttig gebruik gemaakt van de tip van de padrone-broer om een fiets te huren: 7 dagen voor 32,50 euro. Niet gek! Eindelijk weer eens de pedalen ronddraaien, geen heuvels en geen zweetweer, geen kuilen in de weg (en de rem doet het ook!).

Na deze reis in etappes was de padrone net op tijd in de Seringenstraat om nog een kopje koffie te drinken, broodje te eten en bij te kletsen met moeders. Want al om 13 uur reed de taxi voor, om ons maar vooral moeder naar het ziekenhuis te brengen. Bloedprikken bij de Draculische afdeling, transport naar de afdeling, informeren van de medicijnvrouwe en hup het bed in. Volgende ochtend, donderdag om 8:15 al de operatie.

De zonen des huizes trokken de stad in om deze eens flink op stelten te zetten, want er was kermis! Toch werd de rit in het spookhuis nog tot de volgende dag uitgesteld, omdat ze eerst moed moesten verzamelen. En toen bleek dat de spoken meer schrokken van de in het karretje gepropte heren dan zij van de spoken. O o o wat eng! Omdat zelf koken na zo'n lange dag wel iets teveel gevraagd zou zijn, werd de Zwolse Chinees in de binnenstad bezocht. De eigen stamchinees in de Bloemenbuurt was op vakantie, vandaar. Lekker gegeten, maar geen partij voor de Nieuwegeinse chinees van op de hoek.

De volgende wachtten we in spanning af op het verloop van de operatie. Om elf uur kwam er positief bericht, de operatie was goed verlopen en moeders lag in de uitslaapruimte. Helaas belde later de chirurg om te melden dat men toch niet precies volgens plan had kunnen handelen. Nader onderzoek zou moeten bepalen hoe het verder moet, en dat duurt nog wel een dag of tien. In de tussentijd moet de patient aansterken en mobiel worden, zodat ze weer naar huis kan om verder nieuws af te wachten. 's Middags zat moeder er alweer pront bij, niet versuft, niet moe en kon ze alweer op de stoel zitten en een stukje lopen met de rollator. Het Wonder van Zwolle.

De dagen worden nu gevuld met wat kleine werkzaamheden, zoals onkruid wieden (toch al een hobby), boodschappen doen, broodjes haring eten, internetten, shoppen, op bezoek gaan bij de patient en communiceren met het thuisfront via telefoon, sms en skype. Zondag was er het gezellige bezoek van An & Ton uit het Rotterdamse, die mee op bezoek gingen en waarmee we in Zwolle gingen eten, bij Michelangelo, een Italiaan met lekkere pasta en zure wijn. Tijdens het bezoek werden de broertjes ten gevolge van hun komische omgangsvormen omgedoopt tot Buurman & Buurman: Ajeto!

Overigens is er net als in Almelo ook in Zwolle altijd wat te doen en springen de stoplichten regelmatig op rood en op groen: is er een handbediende fietsdraaibrug open om een schip door te laten, krijgt de brugwachter de brug vervolgens niet meer dicht. Klotebrug, horen we hem zeggen. Lachen wat!