Disconnetto

Even een kort bericht, voor het geval jullie je afvragen warom het zo stil is. Ja we zijn nog in de rouw, maar ook onze internetlijn is ingestort en het schijnt nog weken te kunnen gaan duren. E-mail komt nog met moeite binnen, maar echt internetten lukt absoluut niet. Jullie horen het wel wanneer we weer mogen surfen van Alice.

Padroni senza cane (Saar 1996-2009)

Wat zijn de padroni zonder hond? Geen padroni  meer eigenlijk en dat is dus eigenlijk niet voorstelbaar. Maar nu moeten we jullie hier toch, veel vroeger dan gedacht, laten weten dat we gisteren onze lieve, lieve Saar hebben moeten laten inslapen. God, wat zijn we verdrietig. In minder dan een maand tijd was ons levendige speelkameraadje veranderd in een hulpeloos wezentje dat niet meer kon lopen en staan en geen schim van zichzelf meer was. Na een laatste week van hoop en vrees werd duidelijk dat het zo niet langer "humaan" was. Gisteren zijn we daarom met angst in ons lijf naar de dierenarts gereisd, die het onvermijdelijke oordeel velde: er is niets meer aan te doen (hersentumor) en het is beter om haar te laten inslapen. De padroni huilden tranen met tuiten, maar beseften toch  dat het beste wat ze voor hun Saar konden doen was haar uit haar lijden te verlossen. (Gelukkig mag en kun je dat als baasje zelf beslissen, als mens moet je het nog maar voorelkaar zien te krijgen dat je waardig mag sterven.)
  Saar kreeg een kalmeringsmiddel toegediend, zodat de aanvallen van kortademigheid die ze af en toe had, haar niet langer zouden kwellen. De rest van haar laatste uren sliep ze vredig op haar kussen, bij haar geliefde baasjes in de kamer. Er vloeide weer menig traantje. Het wachten op de dierenarts, die haar 's avonds definitief zou laten inslapen, was een marteling. We zwoegden buiten op een gat om haar de volgende dag op ons eigen terrein te kunnen begraven, een vreselijk karwei, maar toch ook passend bij de rituelen van de rouwverwerking. Ook de aarde van de Oltrepo werd met de nodige tranen besprenkeld. De arts kwam nog later dan verwacht, maar om half negen was het dan eindelijk zover. Binnen een minuut of twee was ons hondje definitief in eeuwige slaap. We dekten haar onder een van onze dekbedhoezen (ze kwam tot voor kort 's ochtends regelmatig op bed liggen) en brandden wat kaarsjes, als een soort avondwake.
  Vanochtend was het verschrikkelijke moment van het begraven. We droegen Saar op haar kussen het huis uit en legden haar in haar grafje, met haar favoriete speeltje, de wortel waar ze nog maar twee weken geleden volop mee in de weer was. Ook legden we haar halsband er bij en haar favoriete snoepgoed, stickjes. Om de beurt schepten we de aarde terug in het graf. We hebben winterviooltjes gekocht en op haar graf gezet, net als de twee conifeertjes die we nog in Nederland gekocht hadden. We gaan denken over een verdere definitieve aankleding van Saar's laatste rustplaats, iets dat recht zal doen aan onze goede herinneringen aan ons lieve hondje.
Voor het eerst van ons leven hebben we een huisdier verloren, een huisgenootje waar we intens van hebben gehouden, en merken nu hoeveel verdriet dat doet. Het grote gemis zal de komende periode pas goed voelbaar worden. We zien haar nu al telkens liggen op haar fauteuiltje, kop op de leuning (o nee, het is alleen maar het kussen wat ik zie), we staan op met de gedachte: Saar moet uit (o nee, ze is er niet meer) enz enz.
De padroni zitten zonder hond. Het hondje dat zelfs de naam van ons vakantieverblijf heeft bepaald. Het verschrikkelijke is gebeurd. We zijn zo ontzettend verdrietig, maar onze Saar zullen we nooit vergeten.

Alti e bassi

Nee, dit bericht gaat niet over Bassie en laagstemmige zangeressen, maar over pieken en dalen. De altijd aanwezige pieken en dalen van onze regio, waar we zo dol op zijn en die nu zo prachtig herfstig kleuren. Zelfs de mist, die bij het winterseizoen hoort, levert mooie beelden op. De temperatuur is nog redelijk, maar de kachel gaat nu 's avonds toch echt aan. En het zwembad is na dagenlang gepuzzel en geploeter door de badmeester-padrone winterklaar gemaakt.
Pieken en dalen: we zijn dus weer een tijdje weg van vrienden en familie uit Nederland (dalletje), maar hebben alweer een afspraak voor de familiedag in februari. Met zijn allen hier in Italië vieren we dan gelijk alvast de 50-jaren van de bitch en de Abraham-padrone (piek!).
Een groot dal waarin we nu zitten kunnen we toch ook niet onvermeld laten. Onze lieve Saar liep deze zomer al niet echt vlot meer, door de hitte dachten we, en was afgelopen week in Nederland ook niet op haar best. De afgelopen maanden waren er ook al wat andere kleine zorgelijke akkefietjes, maar nu heeft ze pas echt een flinke jas uitgedaan. Ze staat wankel op haar pootjes en heeft een soort evenwichtsstoornis, waardoor ze steeds naar links uitwijkt als ze rechtdoor wil lopen. Ook ziet ze links niets of niet veel, zodat ze steeds overal tegen aanbonkt. En toen we maandag een knobbel zo groot als een ei onder haar okseltje ontdekten, dachten we dat haar dagen al geteld waren. Er vloeiden al wat traantjes bij de padroni. Het bloedonderzoek door de dierenarts stelde weer wat gerust: geen tumor, gek genoeg. Wel neurologische problemen, met onduidelijk oorzaak. Nieuwe pillen. Inmiddels lijkt de toestand van ons knuffeldier niet verder achteruit te gaan, maar zien we ook geen verbetering. Gelukkig eet ze nog goed en lukt het haar ook nog om te poepen en te piesen. Maar verder is het niet veel. Trappen lopen lukt niet, dus we dragen haar naar beneden en naar boven. Ze ligt en slaapt en komt niet meer bij je om aangehaald te worden. We verwennen haar maar wat extra. Gisteren zijn we voor het eerst in lange tijd zonder haar uit eten geweest: het afscheid nemen is begonnen, vrezen we.
We zetten ons verstand maar op nul door geestdodend onkruid wieden en spitten in de tuin. De uit Nederland meegenomen planten staan in de grond en de door Bakker afgeleverde "planten" (allemaal kale wortels!) hebben we in 80 potjes gezet om ze even een goede start te geven voor ze de aarde ingaan. Het lijkt hier wel een kwekerij.
  Nog wat piekjes: onze meest recente gasten waren ook weer erg tevreden en de eerste serieuze belangstelling voor het volgende zomerseizoen is al concreet (Duitsers en Amerikanen). En sinds gisteren heeft de padroni-website rang 4 van Google voor de belangrijkste pagina's: loon naar werken.
Herfst van het leven, herfst van het seizoen: buurman Antonio heeft een enorme berg oude wijnstokken verzameld voor zijn houtkachel.   Het strijklicht van de laagstaande zon zorgt voor warme kleuren. Bij de boerderij verderop lopen de stierkalfjes vrij rond, terwijl Saar in de berm staat te wankelen ...

Turisti olandesi

  En ja hoor, de padroni zijn nog niet koud terug in Italië na een weekje Nederland (daar koud, hier 20 graden), of de eerste degustazione ofwel wijnproeverij zit er al weer op. En zo zit de blogpadrone nu tipsy te typen achter een wazig toetsenbord. In Casteggio was een marktje met lokale produkten, zoals er iedere week wel ergens een is en namen we een slokje (of twee) van een flesje van een paar van de vele vele kleine wijnbrouwers. En weer blijken er geen twee bonarda's gelijk te zijn. Als u de wijnen van deze streek écht wil ontdekken, moet u echt naar ons toe komen! (zwalkend reclameblok: Vakantiehuis Italie Villa I Due Padroni ).
Het lijkt hier wel lente op dit moment en dat is een geluk voor onze gasten van deze week. Nog steeds gasten, bijna november!
Het weekje Holland was natuurlijk ook heel leuk: het weerzien met onze Rotterdammertjes in een huisje in Drente, om de AOW-intreding van Ton te vieren. HIj mag er nog met 65 uit, de lucky bastard! Ook de oudere padrone heeft reden tot schaterlachen. En ik maar wijn proeven tot mijn 67-ste. Pfff. Ook hadden we een flitsontmoeting met de echte familie, in Zaanstad en in Zwolle. Dit met aflevering van de nodige dozen wijn uiteraard (anders mogen we niet komen). Het leuke is nu dat je als expat steeds meer een toerist in eigen land blijkt te worden (we zijn tenslotte al meer dan 2 jaar weg, met een intermezzo van 3 maanden). In Zaanstad bouwen ze aan een nieuw centrum en blijken ze de hoogbouwpanden te versieren met Zaanse huisjes op de gevel. Vinden wij erg leuk, maar de echte autochtoon met smaak vindt het kitsch (terecht). Een van de padrone's heeft klompen aangeschaft. De andere loopt met een molentje (al járen trouwens), maar ook op echte crocs (25 euro bij de Bristol), made in Italy!   In Drente zijn we naar het Noorderdierenpark geweest en naar een modeltuin-centrum. Er gaan weer grassen naar Italië! We hebben haring, boerenkool en bitterballen genuttigd (niet alles tegelijk natuurlijk). Volgende keer gaan we naar de Keukenhof en Madurodam, joepie!!! Wilt u weer echt van Nederland leren houden? Emigreer!

  De heen- en terugreis verliepen soepel, met heen een overnachtinkje in Worms (vaste stek, de vorige keer abusievelijk meegenomen kamersleutel hebben we weer heel geniepig ingeleverd), en met gebruikmaking van de Gotthard-pas in plaats van de stinktunnel. De terugreis deden we in één ruk, wat goed te doen is als je vroeg vertrekt (de afstand vanaf bijvoorbeeld Venlo naar onze Villa is minder dan 1000 km).

Nu zijn we dus weer "thuis" en het voelt ook echt als thuis. We kunnen weer aan de slag met publiciteit, boekingen, tuin, zwembad, gasten, eten, drinken en zonnen. La dolce vita! Hieronder nog wat sfeerfoto's van ons verblijf in Nederland.

    

   

Bloggare di nascosto

  De blogfrequentie is wat afgezakt, ik geef het toe, maar dat komt doordat er zo hard aan andere dingen gewerkt wordt! Zelf het plannen van een bezoekje NL schiet er bijna bij in ...
Hard werken? Wijn drinken zullen ze bedoelen, denken jullie nu natuurlijk meteen, en dat klopt ... ook.
We moeten toch weten welke wijn we het beste mee naar NL kunnen nemen?
Maar er wordt ook écht gewerkt, niet door Saar, want die had dierendag (eigenlijk heeft ze het hele jaar dierendag). En op dierendag ga je natuurlijk gezellig uit met het kind. Gezellig? Nou nee, dat vond de jarige het niet, die lange bochtenrit naar de Middellandse Zee. Twee keer kotsen was het resultaat. En toen mocht ze óók nog niet de zee in! Zielig hè, voor zo'n beest. En ze heeft het al zo zwaar.
Echt zwaar heeft de spit-padrone het, met zijn moestuin (en met het opruimen van de Saar-kots). De hele vorige week heeft ie staan zwoegen op de zware grond. Maar dan krijg je ook wat: een design-orto met marmeren afscheidingen!   De gisteren bestelde paardenstront werd vandaag afgeleverd, samen met 77 zakken Pellets (een bancale), voor de aanstaande strenge winter.

En voordat jullie nu denken dat de blogpadrone alléén maar bolbuikig op de ligstoel hangt te liggen of ligt te hangen op de hangstoel (Saar2): deze ijverige padrone heeft wat geknutseld aan waterafvoer - en -put, stapstenen, tegels her en der, dakpanrandjes der en her, worteldoek en bodemkruipers. Ook is hij het ondkruid maar weer eens te lijf gegaan, in de "border" naast het schaduwterras. Een paar kwakkelende planten uit die border zijn ergens anders veilig gesteld, in de hoop dat ze nu beter tot bloei en groei komen. De grassen doen het overigens allemaal goed en staan uitbundig te bloeien.  Mocht er nog "iemand" in de buurt van het tuincentrum komen, dan houd ik me aanbevolen voor nog wat miscanthus sin. strictus en dergelijke, evenals pennisetum orientale. En RoundUP onkruidbestrijder graag, LITERS roundup!

Ook besteed de plantpadrone nog steeds veel tijd aan de reclame voor de site. Met als resultaat dat we vorige week met het trefwoord B&B Italie 11 keer op de eerste 10 pagina's van Google voorkwamen. Je kan ook overdrijven ...

Én de blog-padrone blogt! Stiekem soms, op andere sites, zonder dat jullie trouwe lezers het weten. Stout hè? Hier is een voorbeeld van zo'n geheime blog. Hebben jullie er nu twee in één: nou tevreden?

Solo un assaggio

“No, grazie,” you say to the waiter, “non posso più” (I can [eat] no more). He leaves to serve the cake to others, those with gargantuan stomachs.

You look around and see the trattoria packed with families, three generations, at large tables. They have all eaten the antipasti, ravioli, risotto, carne and now expect the dessert.

In Italy you only find a family trattoria like this by chance. They don’t advertise, no road signs. Their fame is spread by word of mouth, the fastest way to become known here, and the only way to stay in business.

This Sunday lunch, il pranzo, takes the whole afternoon. Children go outside to play soccer with Max, the dog in residence. Max’s other job is to lie around the restaurant, especially across the entrance to the kitchen. The waiter simply steps over him.

Dogs never stop eating, you realize, they eat everything that is served. You stop musing and look at your plate. The dolce. The waiter has just served you a slice.

“Solo un assagio”, he says, and smiles. (Just a taste…)

zjpufimves

Una foresta ambulante

    "Het lijkt wel een mobiel bos", zei de nieuwsgierige klant die achter ons in de rij bij het tuincentrum Botanic stond. We hadden inderdaad flink ingeslagen. Het leek weer heel wat, zo'n kar vol planten, maar als je het thuis in de tuin uitzet, dan zie je er bijna niks meer van: de planten verdwijnen gewoon in de zee van ruimte. Toch raakt de tuin zowel voor als achter wel wat gevulder en het kost toch aardig wat tijd en energie om de benodigde gaten te graven! Gelukkig hebben we het zwembad. En gelukkig blijft het zwembad ook nog wel een tijdje beschikbaar. De badmeester-padrone zit al een tijdje te zenuwen over het winterklaar maken van het bad en wil eigenlijk vóór onze NL-reis in oktober de zaak al afhandelen. De ochtendduik-padrone daarentegen maakt het liefst tot de eerste sneeuwval gebruik van het bad. En hij heeft geluk want het internet vertelt ons dat het bad pas dicht mag als de watertemperatuur onder de 12 graden is gezakt, dit in verband met de algengroei. Joepie!
De tuin raakt ook gevulder door het groeien van al eerder geplante en wilde planten: de door Torti opgeworpen zandhopen en -vlaktes worden ingenomen door onkruid (mooi groen), de uit NL meegebrachte grassen staan in bloei, de wilde zonnebloemachtigen idem dito. Binnenkort komt er nog een lading planten die besteld zijn bij het erg Nederlands klinkende bedrijf Bakker (is dus ook olandese).
De spit-padrone werkt aan de moestuin, de luier-padrone werkt aan het poep-bruin (?dit komt er wel erg vreemd uit). En zo trekken de dagen voorbij, bijna november en nog steeds zon en 25 graden. Ga zo door weergoden!
(Sorry lezers, deze keer alleen padrone-vlees. Volgende keer kalfsvlees, daar wordt tenslotte iedereen vrolijk van).

Carne femminile

Geen mannelijk vlees deze keer, maar vrouwelijk vlees! Daar is natuurlijk een échte man voor nodig en die hebben we gevonden in onze Italiaanse vriend Giorgio. Jullie herinneren je hem misschien nog als onze beleefde en vriendelijke huisbaas in Pavia in 2007. We hebben al vaker over hem geblogd. Na maanden van stilte (laatste evenement: het bezoek aan de tv-studio voor het programma Che tempo che fa) kwamen we, beter gezegd: kwam Giorgio, weer tot actie. We spraken af in Pavia voor het Festival dei Saperi, het Festival van het Weten. Helaas niet van Sapori, het Eten. Maar wij zijn omnisapienti (homo sapiensi ?), alwetend, probeerde ik nog tegen te werpen, maar dat hielp niet. Giorgio wilde de stad in, naar de Kennis. En naar de Muziek, want er lag ook een mooie uitvoering van de Petite Messe Solenelle (the usual little mess) van Rossini in het verschiet. Kennis en Muziek, daar ging Giorgio voor. Dachten we. Maar wat bleek? Bij de lezing van een zeer welbespraakt psycho-filosofisch orakel (naam kwijt) zat Giorgio vooral in een net aangeschaft luchtig boekje te lezen en ongeduldig te zijn, terwijl WIJ ons uiterste beste deden de geleerde Italiaanse volzinnen te ontcijferen (en dat lukte, YES!). Na een uur was het orakel uitgeoreerd en verlieten we de zaal. Wat schetst onze verbazing: Giorgio koopt een boek van de geleerde, likt zich in bij de auteur en krijgt een handtekening en opdracht voor zijn vriendin mee! De h......... !   We lopen richting concertzaal/kerk voor de prachtmuziek en Giorgio bekent dat hij de hele lezing naar de voeten van zijn buurvrouw heeft zitten kijken. "Zou het gek zijn als ik haar gevraagd had om wat met me te gaan drinken?" Retorische bedoelde vraag, want het antwoord geeft Giorgio zelf: "Ik vind het niet gek. Is dat niet gek?" Dat wel ja. Hij valt op álle vrouwenvoeten zegt hij, wanneer ik voettransplantatie van zijn buurvrouw naar zijn vriendin voorstel als leefbaar compromis. Ja, álle voeten, dan is er geen redding aan natuurlijk. Ooit een duizendvoet gezien? Géén gezicht. En een duizendvoet zonder gezicht, dat is weer geen porem.
Bij de klassieke muziek (práchtig koor!) duikt Giorgio weer in zijn boek (zo lijkt het). Ík zie geen vrouwelijke voeten, maar ja wie ben ik, ík let weer ergens anders op: mannen....armen. Dus zou ik Giorgio nog graag iets willen zeggen, als troost:

Giorgio: Sei matto, ma non sei da solo! Je bent gek, maar je bent niet alleen.

(11 volte Giorgio nel testo, het gekkengetal)