Padroni senza cane (Saar 1996-2009)

Wat zijn de padroni zonder hond? Geen padroni  meer eigenlijk en dat is dus eigenlijk niet voorstelbaar. Maar nu moeten we jullie hier toch, veel vroeger dan gedacht, laten weten dat we gisteren onze lieve, lieve Saar hebben moeten laten inslapen. God, wat zijn we verdrietig. In minder dan een maand tijd was ons levendige speelkameraadje veranderd in een hulpeloos wezentje dat niet meer kon lopen en staan en geen schim van zichzelf meer was. Na een laatste week van hoop en vrees werd duidelijk dat het zo niet langer "humaan" was. Gisteren zijn we daarom met angst in ons lijf naar de dierenarts gereisd, die het onvermijdelijke oordeel velde: er is niets meer aan te doen (hersentumor) en het is beter om haar te laten inslapen. De padroni huilden tranen met tuiten, maar beseften toch  dat het beste wat ze voor hun Saar konden doen was haar uit haar lijden te verlossen. (Gelukkig mag en kun je dat als baasje zelf beslissen, als mens moet je het nog maar voorelkaar zien te krijgen dat je waardig mag sterven.)
  Saar kreeg een kalmeringsmiddel toegediend, zodat de aanvallen van kortademigheid die ze af en toe had, haar niet langer zouden kwellen. De rest van haar laatste uren sliep ze vredig op haar kussen, bij haar geliefde baasjes in de kamer. Er vloeide weer menig traantje. Het wachten op de dierenarts, die haar 's avonds definitief zou laten inslapen, was een marteling. We zwoegden buiten op een gat om haar de volgende dag op ons eigen terrein te kunnen begraven, een vreselijk karwei, maar toch ook passend bij de rituelen van de rouwverwerking. Ook de aarde van de Oltrepo werd met de nodige tranen besprenkeld. De arts kwam nog later dan verwacht, maar om half negen was het dan eindelijk zover. Binnen een minuut of twee was ons hondje definitief in eeuwige slaap. We dekten haar onder een van onze dekbedhoezen (ze kwam tot voor kort 's ochtends regelmatig op bed liggen) en brandden wat kaarsjes, als een soort avondwake.
  Vanochtend was het verschrikkelijke moment van het begraven. We droegen Saar op haar kussen het huis uit en legden haar in haar grafje, met haar favoriete speeltje, de wortel waar ze nog maar twee weken geleden volop mee in de weer was. Ook legden we haar halsband er bij en haar favoriete snoepgoed, stickjes. Om de beurt schepten we de aarde terug in het graf. We hebben winterviooltjes gekocht en op haar graf gezet, net als de twee conifeertjes die we nog in Nederland gekocht hadden. We gaan denken over een verdere definitieve aankleding van Saar's laatste rustplaats, iets dat recht zal doen aan onze goede herinneringen aan ons lieve hondje.
Voor het eerst van ons leven hebben we een huisdier verloren, een huisgenootje waar we intens van hebben gehouden, en merken nu hoeveel verdriet dat doet. Het grote gemis zal de komende periode pas goed voelbaar worden. We zien haar nu al telkens liggen op haar fauteuiltje, kop op de leuning (o nee, het is alleen maar het kussen wat ik zie), we staan op met de gedachte: Saar moet uit (o nee, ze is er niet meer) enz enz.
De padroni zitten zonder hond. Het hondje dat zelfs de naam van ons vakantieverblijf heeft bepaald. Het verschrikkelijke is gebeurd. We zijn zo ontzettend verdrietig, maar onze Saar zullen we nooit vergeten.