Tappezzeria

Gasten komen, gasten gaan. Zelfs nu nog, diep in de natte druipherfst, hebben we ieder weekend B&B bezoekers. We zien ze eigenlijk nauwelijks, want ze komen vaak laat aan en gaan vroeg weer weg. Nou ja, ze betalen en iedere week een nachtje levert toch weer wat leuke centjes op. Van de inkomsten kunnen we bijvoorbeeld lekker uit eten, zoals gister, toen we Linda en Luca in de geheimen van de Menhir hebben laten inwijden. Gezellig en met lekkere visgerechten, 4 gangen!

Heel november speelt de stortregen ons al parten en is het binnenblijven geblazen. De doe-het-zelf padrone stort zich weer op het  jaarlijkse gevecht met de vochtplekken op de muur in de soggiorno beneden. Behandelen met bleekwater blijkt niet te werken, sterker nog, de schimmel bloeit er van op (zou het met Sinterklaas te maken hebben?). Geen wonder, weten we nu, na een zoekactie op internet, het is helemaal geen schimmel, maar “zoutbloei”: het uitkristalliseren van zouten uit vocht dat van de muren verdampt. Nat maken verergert de kwaal. Wat te doen? Sanierputz erop smeren, een lambrisering maken zodat je het tenminste niet ziet? De eenvoudigste oplossing lijkt om er gewoon een (vochtdoorlatend) behangetje over heen te plakken, zodat het vocht wegkan en de troep achter het behang blijft (?). Met deze aanpak heeft de puzzelpadrone nu een aanvang gemaakt: wordt vervolgd!

En met een beetje geluk plakken we ook de wilde wolf T er meteen achter, want hij lijkt wel een ADHD hond af en toe. Gisteren heeft de boef een grote bloempot aan gruzelementen laten vallen, een reep chocola van het aanrecht gepakt en opgevroten (gif!), een kussensloop kapot geknaagd en zich de letter A van het woordenboek inwendig eigen gemaakt.

Wat doet de SEO-padrone? Verder gaan met spammen en af en toe de website weer een beetje verder opleuken. Er is een versie van Google aanstaande,Google InstantPreview geheten, die bij de zoekresultaten ook meteen een venster toont met een beeld van de gevonden pagina per gevonden site. Het helpt dan wel als die pagina in dat venster er een beetje leuk uitziet, dwz niet al te kleine plaatjes toont. Dus dat is weer even sleutelen. Resultaat: de Welkomstpagina’s in elke taal zijn nu nog smeuïger en … ons petekind staat te pronk als pasta chef!

Scarpe vecchie

Rijp voor de schroothoop, dat is het thema van deze blog. Het is tenslotte herfst, de bladeren vallen van de druivestruiken en alles gaat naar de verdoemenis en de verrotting. Leg de Prozac maar vast klaar!

Op de schroothoop ligt sinds gisteren de voorkant van de aloude padrone-Punto die de aanvaring met het Torti-muurtje op de parkeerplaats in Santa Maria niet heeft overleefd. Oorzaak: de deuk-padrone die niet kan schakelen, zelfs niet met een automaat. Schade 1600 euri. Maar nu hebben we wel een mooie glimmende voorkant én een bijgevulde, want ook nieuwe, radiateur. De huurauto was gratis (“Generali  repareert (niet), Generali vervangt ..”), maar bij nader inzien hadden we net zoveel geld en alle moeite kunnen besparen als we de automonteur zwart hadden betaald. Wat nu niet kon, want er waren, voor de verzekering, schriftelijke bewijsstukken “in giro”. Wat zijn we toch eerlijk! Heerlijk!

Ook de Italiaanse bril van de bijna-blinde (memento Torti-muur, zie vorige alinea) padrone is zo goed als aan gort. Na herhaalde herstelacties en even zoveel vernielpogingen is het linkerpootje nu echt afgebroken.  En gelijmd met superglue, zodat het opvouwen van de bril, favoriete bezigheid van de friemel-padrone, nu niet meer kan. Driewerf hoera, want nu mag de geldverspil-padrone binnenkort misschieneen nieuw montuur. Én nieuwe glazen, want die zitten óók al weer onder de krassen (dankjewel Thomas).

Op de afvalberg dient ook plaatsgemaakt voor de rug van de scoliose-padrone: na de eerder gepubliceerde nek-x-ray, publiceren we nu de doorlichting van de onderrug: ook scheef. Plus artrose plus discopathie. Repareren wordt te duur, beter een nieuwe aanschaffen!

Vandaag krijgen we gasten uit Napels, dé schroothoop-stad van Italië. Wat zouden ze voor ons meenemen (of achterlaten)?

 

Maar laten we positief eindigen: zelfs de grootste schurk komt  uiteindelijk op de afvalberg van de geschiedenis terecht. Zo ook B., gerechtsontwijker van beroep. Hij zit in de penarie, partijgenoten komen in opstand, zijn moties worden verworpen en die van de oppositie aangenomen, Roberto Benigni maakt hem belachelijk, zelfs de Rai is niet meer bang voor hem! De sleet zit er goed in en het einde lijkt nabij. Of weet hij straks toch weer als een feniks uit de as te herrijzen (als President van de Republiek bijvoorbeeld)?

Sinistra sinistro

“Di sinistra …”, uit te spreken met een sterke nadruk op de laatste i, is de standaardkwalificatie die de kampioen foute grappen B. hier in I. steeds gebruikt wanneer iets hem niet zint. En dat gebeurt vaak, en steeds vaker naarmate hij zelf meer foute grappen maakt en steeds schevere schaatsen rijdt. “Di sinistra …” is de Italiaanse variant van de uitdrukking “De linkse kerk” die in NL tegenwoordig opgeld doet. De PVV lijkt in veel opzichten dan ook erg op de PdL van meneer B. , de naam is zelfs bijna letterlijk hetzelfde: partij cq volk van de vrijheid. Wie zijn er allemaal “Di sinistra”? De president, het hooggerechtshof, de rechters, het OM, de Rai, de kranten, de buitenlandse media, alles en iedereen eigenlijk. En nu zijn ze ook nog homo! “Liever pedo dan poot”, is zo ongeveer de nieuwste lijfspreuk van B. (niet geheel in afwijking van de algemene lijn van de katholieke kerk trouwens).

Staat “sinistra” gelijk aan “fout”, ook met “sinistro”is het niet goed gesteld! In de verzekeringswereld betekent dat namelijk schade door een ongeluk. Zoals de deuk-padrone gister wist te bewerkstelligen bij het uitparkeren in Santa Maria. Auto stond op hellinkje richting een laag muurtje geparkeerd en begon naar voren te rijden toen de padrone de handrem losmaakte. Oeps, gas geven, was zijn impuls. Gas geven ging goed (gggg), achteruit rijden niet. Logisch als de auto in zijn vooruit staat (in de tv-reclame heeft iemand het steeds over een revolutionaire voorHuid). Boem ho, knal. Het muurtje bleek van Torti kwaliteit en bleef staan. De schade aan de auto leek ook mee te vallen, al klonk er onderweg wel een schrapend geluid. Thuisgekomen constateerde de auto-padrone dat de voorkant flink verbogen was. Bij de garage voegde men daar nog een kapotte radiator aan toe en daarmee zijn we een dag of tien onder de pannen. Letterlijk, want wat moet je hier zonder eigen vervoer …

Maar hadden wij niet een Garanzia Assistenza PLUS EXTRA bij Generali? Jajaja! Even bellen leverde de bevestiging … en een paar telefoontjes later de ontkenning en weer later de definitieve bevestiging. Er waren heel veel telefoontjes nodig om tot de alarmcentrale door te dringen (wachtrij, telnr doorgekregen van een bedrijf dat helemaal geen auto’s verhuurde, wachtrij, spooklijn, wachtrij, spooklijn, wachtrij, verbinding verbroken, andere menukeuze, wachtrij, u moet hier helemaal niet zijn!, wachtrij, ik verbind u door, afgebroken, wachtrij, nee u heeft geen recht op vervanging, enz enz, is Generali soms ook "di sinistra"?) maar het lukte uiteindelijk. Er staat nu een vervangende schicht voor de deur, die wel door de bolide-padrone (hulde!) uit Pavia opgehaald moest worden, maar goed. Het is een schakelwagen dus de deuk-padrone houdt het autorijden even voor gezien, net als het in/uitparkeren.

Drinken mag nu gelukkig juist wel! Salute!

Autunno

Herfst, dat associeer je als Hollander met wind, striemende regen, waterkou. Ook hier in Italië kan het natuurlijk behoorlijk on-wederen, gieten van de lucht en stormen dat het een aard heeft. Zeker als je boven op een heuvel woont. We hebben ook al wel wat van het "betere" herfstweer gehad. Maar over het algemeen mogen we toch niet klagen: het is nu al weer dagen heerlijk zonnig weer en de temperatuur loopt tegen de 20 graden. De wijngaarden vertonen de prachtigste kleuren, de Alpen worden wee zichtbaar in de verte en de siergrassen in de tuin blijven het licht maar vangen in de mooie bloeiaren. Er wordt weer gemaaid in het jungledeel van ons terrein en er moeten 700 bollen de grond in.

Hieronder wat foto-impressies van het "herfst"leven in Montecalvo Versiggia!

 

PS Voor wie zich zorgen maakt over onze ontmande Thomas: "hij" is weer helemaal het "mannetje"!

È semplice, no?

Nee dus. Helemaal niet simpel. Misschien ben ik simpel, maar de opzet van de abonnementen en de verstrekking ervan is het (ook) niet. Dinsdag werd het theaterseizoen 2010/11 van het Teatro Sociale di Stradella gepresenteerd (in Italië beginnen alle seizoenen later). Vanaf woensdag kon er dus gereserveerd worden. Even kijken. O nee, de kassa is alleen op dinsdag en donderdag (en,en, en) open. Normaliter. Maar de (supertrage) website zegt, na een hoop wachten wachten en wachten, dat de kaartverkoop nú, deze week de hele week gebeurt. Dus vanochtend maar 's langs: het is open, en dat is de eerst meevaller. Ook de laatste, maar dat wist de uitgaansagendaplanner-padrone toen nog niet.

Daar ligt de folder (die dus niet op de website staat) met het hele abonnementsschema en de prijzen (die ik ook niet op de website kan vinden). Even lezen. Mmm. Nog eens lezen. Aha. Leesleeslees. O! Ik snap het, kijk eens om heen. De gezellige Italiaanse wachtrij-chaos, waar ik als in wachtrijen en reeksen doorgeleerde wiskunde-padrone altijd een beetje nerveus van wordt. Van een zichtbare volgorde is geen sprake. Iedereen staat in groepjes bij elkaar en, erger nog, er wordt van groep GEWISSELD! Hoe weet je nou wie wanneer aan de beurt is? Al piekerend kijk ik nog maar eens op het schema. Abonnement met 2 opera's en 1 operette zou het worden ... maar wat is dat? Multi-acquisto? Hè??? Het lijkt als twee druppels wijn op een abonnement van 2 opera's en 1 operette ... maar het héét niet zo, nee het is een "multi-acquisto". Het wordt aangeduid met een *. Wat zie ik over het hoofd, waar zit de adder onder het gras te grijnzen? Ik zie het niet. Wel zie ik nu ook een hekje, dat weer verwijst naar een mini-abonnement, bestaande uit 4 voorstellingen naar keuze (de andere abonnementen hebben 3 voorstellingen, vandaar dat die van 4 mini heet ?), waarvan tenminste 1 opera en/of operette en dus want maar, dit alles gedeeld door tweede paasdag! Het zweet breekt me uit. En vervolgens het koudvuur als ik zie dat iemand, waarvan ik zeker weet dat zij láter is binnengekomen is dan ik, zich door op slinkse wijze van groep naar groep te wisselen naar de kassa heeft weten te werken, vóór mij. Grrr. Maar ja, nu heb ik nog iets meer tijd om de abonnementen-puzzel op te lossen. Het lijkt toch op een multi-acquisto uit te draaien.
Eindelijk! De persoon voor mij betaalt zijn reeks abonnementen. Binnen een minuut ben ik aan de beurt. Mijn oog dwaalt nog eens af naar het foldertje. "Nuovi abbonamenti e prelazione per i vecchi abbonati di Lirica ed operetta sul multiacquisto dei tre biglietti per le opere e per l'operetta ... da sabato 23 a sabato 30 ottobre"
Die tekst kan ik nog twintig keer lezen voor ik begrijp wat er écht staat, maar die mulitacquisto baart met zorgen. En ja hoor, het blijkt dat deze abonnementachtige niet-abonnementen pas vanaf zaterdag a.s. verkocht worden, aan de nieuwe abonnee-houders tenminste. De vaste gasten kunnen ook vandaag al terecht. (*&&%&@%&*&&*)+__&%@@%) Of zoiets.

(Gelukkig helpt de vriendelijke kassier me uit de brand, noteert mijn telefoonnummer en belooft me te bellen zodra hij weet welke plaatsen nog vrij zijn nádat de oude getrouwen hun plek hebben gekozen. Ben ik in ieder geval de eerste in de rij van de nieuwelingen ... denk ik).

L’intervento

De ingreep, zo heet het eufemistisch op het afspraakformuliertje van de dierenarts. Dinsdag 15 uur, de ingreep. Maar het betrof wel ons affectie-animaal (zo noemt de gemeente ons huisdier, waarvoor we belasting moeten betalen) en het ging wel om een c…..tie (ik krijg het niet uit het toetsenbord en zit met samengeknepen b.llen). Waarom eigenlijk deze mutilatie, dachten we zelf ook … toen het eenmaal dinsdag was en het uur U naderde. We voelden ons een beetje schuldig ten opzichte van onze “lovebaby”, die nog steeds nietsvermoedend en vrolijk kwispelstaartend rondliep. Arm beest!
Tja, waarom. Omdat het wordt aangeraden, omdat de dierenarts er niet van opkeek (normale zaak), omdat Thomas steeds dominanter gedrag begon te vertonen (wildvreemden aanblaffen in restaurants en op straat), omdat we niet willen dat hij straks een hete teef tegenkomt en er, definitief, vandoor gaat. Dus vooruit maar, vort met de/zijn geit. Maar ja, wij hebben makkelijk praten, het is misschien wel onze zaak, maar niet ons “zaakje”.
Gister ging Thomas dus onder zeil (injectie, kosten en weg was ie) en begon Genta de dierenarts met de operatie. Een uurtje later konden we onze ex-macho weer afhalen, nog geheel versuft en niet in staat op zijn poten te staan. Vandaag gaat het wel wat beter en ligt hij al weer op zijn vertrouwde wijze plat op de buik en poten recht naar achter op de grond. Hij is nog wel erg rustig en stil, het zal toch niet zo blijven …?

Bij Genta was het trouwens weer net een dierentuin, overal loslopende katten in alle formaten, tot op het bureau en in de operatieruimte toe. Bijna hadden we er één, ruggelings, meegenomen.

Torti morti

De kerkhoven hier in de buurt, Montecalvo, Lirio, liggen vol met dode Torti’s. En nu blijkt dat er nog een is bijgekomen. Van een ladder gevallen? Doodgeslagen door een boze werknemer? Nee, niets van dat alles: gewoon een slechte gezondheid. We hebben het hier natuurlijk NIET over onze vroegere aannemer Torti (die zag ik een paar dagen geleden nog vief uit zijn camion stappen), maar over een gelijknamige buurtbewoner, een wijnboer uit de fractie Casella. Dat deze ook Torti heette, dat bleek gisteren pas, toen we een mooie afdruk van een foto van hem kwamen afgeven. Vorige jaar, toen de beste man weliswaar broodmager maar nog in leven was, hadden we al een afdrukje kado gegeven. De foto was van de beste man op de trekker tijdens de wijnoogst 2009, zijn laatste wijnoogst zoals we nu weten, en misschien wel zijn laatste actieve deelname aan de oogst. We kwamen hem in september vorig jaar tegen, samen met familie, terwijl men bezig was de druivenoogst binnen te halen. Hij zag er pront uit op de trekker en ging er ook nog eens goed voor zitten. Leuke foto dus, en het leek ons aardig om een afdrukje aan de familie te geven. Die was er erg blij mee, en nu, achteraf gezien dus nog blijer, nu het één van zijn laatste “optredens” bleek te zijn geweest. In maart was hij al overleden en we vermoedden als zoiets, want deze zomer hadden we hem tijdens de uitlaatrondes niet meer voor zijn huis zien zitten. Zijn vrouw waren we ook niet tegengekomen en dus wisten we nog niets zeker, tot een week geleden. Door de kleindochter was ons simpele afdrukje ingelijst, vertelde de weduwe en dus leek het ons een goed gebaar om een wat betere afdruk te leveren. Aldus geschiedde en in ruil kregen we nog drie flessen lokale Bonarda ten geschenke…