L’intervento

De ingreep, zo heet het eufemistisch op het afspraakformuliertje van de dierenarts. Dinsdag 15 uur, de ingreep. Maar het betrof wel ons affectie-animaal (zo noemt de gemeente ons huisdier, waarvoor we belasting moeten betalen) en het ging wel om een c…..tie (ik krijg het niet uit het toetsenbord en zit met samengeknepen b.llen). Waarom eigenlijk deze mutilatie, dachten we zelf ook … toen het eenmaal dinsdag was en het uur U naderde. We voelden ons een beetje schuldig ten opzichte van onze “lovebaby”, die nog steeds nietsvermoedend en vrolijk kwispelstaartend rondliep. Arm beest!
Tja, waarom. Omdat het wordt aangeraden, omdat de dierenarts er niet van opkeek (normale zaak), omdat Thomas steeds dominanter gedrag begon te vertonen (wildvreemden aanblaffen in restaurants en op straat), omdat we niet willen dat hij straks een hete teef tegenkomt en er, definitief, vandoor gaat. Dus vooruit maar, vort met de/zijn geit. Maar ja, wij hebben makkelijk praten, het is misschien wel onze zaak, maar niet ons “zaakje”.
Gister ging Thomas dus onder zeil (injectie, kosten en weg was ie) en begon Genta de dierenarts met de operatie. Een uurtje later konden we onze ex-macho weer afhalen, nog geheel versuft en niet in staat op zijn poten te staan. Vandaag gaat het wel wat beter en ligt hij al weer op zijn vertrouwde wijze plat op de buik en poten recht naar achter op de grond. Hij is nog wel erg rustig en stil, het zal toch niet zo blijven …?

Bij Genta was het trouwens weer net een dierentuin, overal loslopende katten in alle formaten, tot op het bureau en in de operatieruimte toe. Bijna hadden we er één, ruggelings, meegenomen.