Divertimenti sulla neve

 

Sneeuwpret, dat kun je onze Thomas niet ontzeggen. Hij rolt en hupst en springt als een konijn door de besneeuwde wijngaarden.

Met zijn flapperende oren lijkt Thomas soms echt meer op een konijn dan op een hond. Gelukkig is het jachtseizoen al afgelopen!

Hoewel de sneeuw nu toch wel begint weg te dooien, levert het witte landschap nog steeds mooie plaatjes op. Wat te denken van "memento mori":

of enkele winterpanorama's:

Rest mij nog om onze scherpgetande aanvalswolf af te sturen op de meest irritante man van NL. Als ie nog een keer op onze zo mooi aan het nieuwe wandmeubel gemonteerde TV verschijnt, ruk de schotel van het dak! Of ik mep 'm in z'n gezicht en zeg: "Zie je die sterretjes?".  

Moduli

“Hierbij verklaar ik dat ik in leven ben”, aldus het formulier dat de blog-padrone ieder jaar naar de Nederlandse instanties moet sturen, nu hij in het buitenland woont. Tot dit jaar moest het formulier door de INPS in Stradella worden getekend, alwaar men nog nooit zo’n formulier gezien heeft en het dus van hand tot hogerhand ging. Dat lag niet aan de taal, want er was een keurige Italiaanse variant van il modulo, het document, beschikbaar. Uiteindelijk tekende men dan maar, waarbij zo ongeveer alle gegevens van de padrone op het formulier werden gekalkt, alleen de schoenmaat ontbrak nog. Zo was men bij de INPS in ieder geval gedekt!
Ook dit jaar arriveerde het verzoek uit Nederland om te verklaren dat ik nog bewoog en dat er een polsslag meetbaar was. Ik maakte me al op voor het bezoek aan de INPS. Maar wat blijkt? Vanaf nu mag ik het formulier zelf tekenen, zonder controle! En het is een waterdicht systeem, want als ik dood ben, kan ik niet meer tekenen en verklaren dat ik leef! Voor het overige is die verklaring natuurlijk niet meer dan een “meninkje”, om Neerlands Grote Roerganger te citeren. Hoeveel mensen lopen er immers niet hersendood rond, of vertonen op zijn minst grote gelijkenis met dergelijke monsters van Frankenstein?
Dat was dus de eerste formaliteit van het nieuwe bureaucratische jaar 2010. De volgende liet niet lang op zich wachten en was voor de andere padrone. Dankjewel, modulo-Piet. De hoge-bloeddruk-padrone ging zijn plaspillen halen bij de huisarts, die constateerde dat deze lek-padrone al sinds juni 2008 onverzekerd rondliep. Rondliep? Hij was in steigers geklommen, in wilgenbomen geklauterd, had cirkelzagen en maaimachines gehanteerd … en bovendien had hij het hele jaar gezongen en dus zijn stembanden wel kunnen scheuren! Wat een risico’s! Direct de volgende dag moest hij naar Stradella, met de auto door de pasgevallen sneeuw … , om een en ander te laten checken. Tja, daar begreep men het ook niet, normaal ben je voor onbepaalde (en onbetaalde) tijd verzekerd. Maar ok, nu is het weer geregeld en kan hij tenminste keurig in het ziekenhuis overlijden. Waarop de kans heel groot is, volgens Marco van Bagarellum, als je bij de Italiaanse ASL, het ziekenfonds, verzekerd bent. Toch zijn we weer even gerustgesteld, want de moduli kloppen weer!
Volgende modulo: de officiële inschrijving als B&B die nog bij de gemeente moet worden afgehandeld. Het wordt urgent want op de site van bijvoorbeeld de gemeente en de provincie mogen wij pas worden opgenomen als we officieel zijn aangemeld. Logisch. Maar ach wat is urgent. Op dit moment komen er iedere dan zo’n 60 nieuwe bezoekers op alleen al de Nederlandse pagina’s van de website en is het hoogseizoen bijna volgeboekt. Haast u als u in juli/augustus nog bij de padroni wilt verblijven!

Nog één, een restje uit NL: de DSB-affaire. Hoewel de paniek-padrone op de ochtend van Lakeman, na enkele uren zweten, zijn benauwde geldje uit de klauwen van Scheringa had weten te redden, lag er toch nog een claim: de opgebouwde rente! Dus probeerde hij conform de DNB-brief zich via internet te ontfermen over die restcenten. Moest met de DigiD-code. Helaas, kan niet als je in het buitenland woont. Speciale code aanvragen. Een maand wachten. Geen reactie. Weer mailen. Telefoon: ja we kunnen u niet vinden in de DSB gegevens. Wat blijkt: we staan in Zaandam geregistreerd i.p.v. in Italië. O ja , da’s waar ook, van de DSB moesten we een NL adres hebben (dankzij die voorwaarde zijn we nog aan Icesave ontsnapt) en dus deed Zaandam dienst als stand-in. Hè hè. En dan lees je in de krant dat 10% van de DSB-gedupeerden zijn geld nog niet heeft aangevraagd, rara hoe kan dat?
De laatste (=niet de laatste, maar de meest recente, not last but latest) modulo is die van Thomas, die nog moet worden overgeschreven van de oude dame naar de padroni. Simpel, even een A4tje tekenen en bij de dierenarts inleveren. Toch niet, blijkt later, we moeten naar een speciaal kantoor in Broni, en op afspraak. Dat wordt bellen. Geen zin, blijft nog even liggen. Dat beest loopt niet weg, toch?

Comunista snob

Je bent een snob, zei Cosetta tegen de lekkerbek-padrone die als enige aan tafel koos voor een stracciatella-chocolade-ricotta-taart als toetje. De andere cursisten namen perziktaart of chocolade. Maar ja, ik had die lekkere straciatella-taart gespot en was vastbesloten die te nemen. Een snob dus. Maar ook een communist, want, aldus dezelfde Cosetta, volgens Berlusconi is iedereen die het niet met hem eens is een communist. En zo werd ik vandaag betiteld als een snobistische communist, nadat ik eergister al met de eretitel communistische wiskundige bekleed was geworden. Geeft niet, van titels heb je nooit genoeg.



Wat dachten namelijk jullie van de titel: Conduttore cinofilo die ondergetekende vandaag veroverd heeft! Ik ben trots als een pauw, eindelijk eens een titel waar ik elke dag wat aan heb (dankjewel An voor deze scherpe observatie). "Hij zat al jaren te mieren met boek en cahier en we geloofden er al bijna niet meer in, maar nu had hij dan toch die verdomde bul veroverd en zou hij kunnen opereren en genezen. Als hij medicijnen gestudeerd had." Zoiets dus.
Vandaag was de laatste les en die bestond voor een deel uit theorie over de verschillende honde(n)rassen en hoe deze rassen in 5 klassen kunnen worden ingedeeld. Elke klasse representeert daarbij een stadium in de levensfase van een wolf: kindertijd, adolescentie, etc. De theorie heet Neotenia en verklaart waarom bijvoorbeeld een bulldog een heel sterke territoriumdrift heeft en de meeste jachthonden veel minder. Onze Thomas bevindt zich ergens in de middenklasse en is én speels én gehecht aan de baas van de roedel maar vertoont ook al wat onafhankelijkheid en jachtzin.
De oefening van vandaag bestond uit het naar je toe roepen van je hond als hij los loopt en wat verder weg is geraakt. Niet constant zijn naam en Kom hier! roepen is het devies, als je toch al weet dat hij niet zal komen. Je moet zijn aandacht trekken en hem verleiden naar je toe te komen door iets te bieden dat interessanter is dan waar hij op dat moment mee bezig is. En vooral niet straffen als hij bij je is gekomen en niet meteen aan de lijn doen. Dan weet je zeker dat hij de volgende keer niet meer komt. Ze zijn echt niet gek hoor, die honden!
Hoewel de les maar tot 12:30 duurde, besloten we toch maar te blijven lunchen. Het is zo godverg-eten lekker! Stracciatellataart, ja lekker. Dan maar een snob comunista.

Il cerchio del circo

    Omdat de blogpadrone door sommige schoonzussen uit enkele Zaandams van slingerend rijden wordt beschuldigd en omdat we ons regelmatig bezatten aan de wildwijn, hebben we vandaag Thomas maar aan het stuur gezet en ... voor het eerst waren we op tijd op de cursus! Een wonder op zich, want vannacht was de verwarmingsketel op hol geslagen en werden we wakker van de warmte in huis. Vanochtend kwamen we er na enig gepuzzel achter dat het toch echt aan de thermostaat lag, en hebben we die van de benedenverdieping maar boven geïnstalleerd. Kijk, dáárom koop je nu een huis met meer verdiepingen.
  Op de cursus werd verder geoefend in zitten en liggen en ook, buiten het curriculum, in hoepelspringen. De padroni waren zo enthousiast over de genialiteit van hun adoptiefkind, dat ze een hoepel pakten en het wolfje met snoepjes tot springen probeerden te brengen. En het lukte, binnen een paar minuten!
  Ook het liggen lukte, maar met veel meer moeite, op de foto lijkt het of de padrone Thomas met geweld tegen de grond drukt, maar het is echt alleen maar een aai als beloning hoor!





  Volgens instructeur Diego heeft Thomas veel van een schnauzer in zich, en lijkt hij precies op de pup die Larc, zijn schnauzer, ooit was. Die is niet groot, maar wel een beer van een hond. Wordt onze Thomas zo???
Het eten was weer heerlijk bij Gabriela en we hebben al besloten dat we hier de 50ste verjaardag van de 50-jarige padrone gaan vieren, mét door Gabriela zelf gemaakte verjaarstaart!
Morgen nog een halve dag en dan hebben we ons wolfsjong onder controle ... hoewel. Volgens Diego is hij over een maand of 3-4 in de puberteit en zal hij ons gezag dan nog flink op de proef gaan stellen. In april, als ik jarig ben dus!

Addestramento

  We trotseerden de pasgevallen sneeuwlaag en gingen toch op goed geluk (mét winterbanden, dat wel) op pas naar Il Biancospino de hondenschool, want onze wolf zal manieren leren. Wel namen we de omweg, zoveel mogelijk via de (ook niet gestrooide) hoofdwegen, om pas op het laatste moment de onverharde weg in het "hoogland" te trotseren. Want Il Biancospino ligt nog al afgelegen, in strijd met wat de routemiep en de internet-kaarten beweerden. Daar kwam de opleidingspadrone gister tot schade en schande achter, wat hem een uur zoeken kostte plus een verlate aankomst (half uur na begin). En door de onverwachte sneeuw waren we vanochtend (nu twee opleiders sterk) dus weer te laat. We lijken wel Italianen! Welke smoes zullen we morgen te berde kunnen brengen ...?
Gisteren begon de school dus en die dag stond nog voornamelijk uit theorie over wat je wel en niet moet toestaan aan een hond, hoe je hem zindelijk krijgt en hem van bijten afhoudt, hoe speels ook bedoeld. Dit alles in zodanig rap Italiaans dat deze padrone  het na een uur of vier wel gehad had en niks meer in zich opnam. Thomas evenmin, want die lag 's avonds voor het eerst volkomen uitgeput op de bank: geen kind meer aan. Het helpt, die cursus!
  Vandaag dus een sneeuwrit en we werden op weg door de bossen naar boven al vooruitgegaan door een paar loslopende honden. De hondeschool annex agriturismo ligt echt schitterend in de heuvels met (gisteren) een fantastisch Alpenpanorama. In het restaurant van de agriturismo "lunchen" we tussen de middag, wat neerkomt op een 4 gangen maaltijd. Heerlijke gerechten, gemaakt door kokkin Gabriela, een supervriendelijke vrouw. Vandaag schafte de pot polenta met wildwijn en gorgonzola (verrrrukkkkeluk!!!) en de beste chocolade-notentaart die we ooit hebben mogen proeven. Dit kleine en gezellige restaurant is een blijvertje!
   De paar andere cursisten (twee stellen met elk één hond) overnachten ook ter plaatse en krijgen als avondmaal nog weer zoiets copieus voorgetoverd. Je zíet ze met de dag dikker worden. Wij hebben als enigen een jonge hond, de andere twee zijn al wat oudere exemplaren met wat gedragsprobleempjes.
Het zal jullie niet verrassen dat onze Thomas hier weer de show steelt! Ons kind is nu eenmaal het mooist, het slimst, het stoutst en legt de lekkerste drollen van alle honden in de wereld. Thomas vertedert iedereen en speelt in de pauze voortdurend met Charly, ook als is die een paar maten groter.
 
Wat hebben we al geleerd? Thomas kan op commando (beter gezegd blik en gebaar) keurig zitten en loopt kalm naast ons aan de lijn, zonder getrek en gesjor. Het bijten weten we nu ook aardig tot stoppen te brengen en voor de binnenshuisse plasjes hebben we een goede strategie (die we eigenlijk zelf ook al toeplasten). De cursus is vooral ontzettend leuk, het is een wonder om te zien hoe Diego (de instructeur) een gestresste hond binnen een kwartier tot volkomen rust weet te brengen en alles gedaan krijgt van de anders nogal wispelturige exemplaren. De hondenfluisteraar! Je wordt er zelf helemaal rustig van. Het is vooral een kwestie van heel rustig blijven, zorgen dat de hond op jou let en dan duidelijke, korte commando's geven en belonen. En dat werkt verrassend snel. Het is ook veel leuker als je effect hebt met rustige gebaren, in plaats van geen effect met een hoop geschreeuw (ergens doet me dit denken aan mijn schoonfamilie, ik weet niet waarom :-) ). Morgen en overmorgen gaan we nog verder met de les en dan krijgen we een diploma! Joepie! Forza Thomas!

Spinone latitante

Een voortvluchtige Italiaanse jachthond. Spinone? Ja, dat schijnt onze Thomas (voor een deel) te zijn, althans volgens de gasten in restaurant Bagarellum, waar we gisteren Oudjaar vierden. En voortvluchtig? Ja want hoewel we onze avontuurlijke pup(?) keurig met zijn lijn aan onze stoelpoten hadden vastgebonden, liep hij opeens vrij rond door het restaurant, op zoek naar heerlijkheden. Lijn doorgebeten. OK, gaat dat zo? Stukken lijn weer aanelkaar vastgeknoopt, hond gevangen en ... even later zien we dat hij alweer bezig is de lijn op een andere plek door te knagen!
Tijdens de kerstlunch bij Ristorante Menhir was de boef ook al ontsnapt en begaf hij zich ongrijpbaar onder een lange feesttafel met Italianen. Italianen die het allemaal erg leuk vonden, want ze zijn dol op honden. Ook gisteren werd Thomas door de andere gasten uitgebreid bewonderd en vertroeteld en hij vond het prachtig (weer wat ander vlees om in te bijten). Italië is hondvriendelijk!
De Oudejaarsmaaltijd bij Bagarellum was erg lekker (we verwachtten niet anders) en levendig, met de karaoke-voorstelling van Enrico, koordirigent en componist van het Scuola-koor waar Nico en ook Leda, Nando en Marco van Bagarellum lid van zijn. De avond vloog om en ook na twaalven was er veel drukte en vertier. Tegen enen togen we af, want onze eigen druktemaker werd nu echt té wild. Hij was duidelijk aan zijn kerstmaaltijd toe.
Een Spinone dus, of tenminste een kruising van "iets" met een Spinone. En een blik op/in Internet laat zien dat de Spinone inderdaad gekenmerkt wordt door die harige kop en die leuke haartjes op de snuit, die Thomas ook heeft.   Ook leren we via de digitale snelweg dat het beest wel een kilo of 30 kan worden (slik), en verder een heel geschikt huisdier is: lief, aanhankelijk, zachtaardig. Geen echte waakhond, maar wel een gweldige apporteur ("Hol mir das Telefon!") en speurneus. Dat worden truffels!!
We zullen het binnenkort hopelijk zien, want vanaf zondag gaat meneer een week met de padroni op les bij een hondenschool in Casteggio. We zullen 'm s mores leren!