Mangiapadrone

De wereld is groot en spannend! En al is de wereld dan misschien niet maakbaar (gelukkig maar?), hij is in ieder geval wel knaagbaar. Planten, boeken, kranten, plastic zakken, pantoffels, telefoons, brillen, afstandsbedieningen, condooms ... (Condóóms??? Ja, daar kwam het hondebeest vanochtend tijdens een wandeling door de wijngaard mee aanzetten! Kennelijk gaat het in de wijngaard uitstekend van bil). Met alles komt Thomas met tomeloze energie aanzetten. Het is voordurend opletten geblazen. Ook de ledematen van de padroni zijn niet veilig: vooral neus en oorlel (rechts) van de blog-padrone schijnen erg smakelijk te zijn.
Gelukkig doet de bench goed dienst als het de padroni even te lastig wordt (iedere drie seconden achter je pc vandaan om te controleren wat het beest nu weer uitvreet, zoals nu, dat schiet niet op). Het helpt ook met de zindelijkheidstraining, want Thomas piest niet graag in zijn eigen nest. 's Ochtends vroeg (heel vroeg) begint hij te piepen, om te waarschuwen dat hij nodig moet. De meest dappere padrone stapt dan uit bed en gaat even met het hondekind naar buiten. Na gedane boodschap delen we een snoepje uit, in de "hoop" dat hij het op die manier sneller leert: piespoep buiten=snoep, piespoep binnen=geen snoep.
Wat verder opvalt is hoe soepel en wendbaar dat magere lijfje van Thomas is, je kan hem bijna dubbelvouwen zonder dat er iets kapotgaat. Dat kan van de meeste padrone's niet gezegd worden, we zijn al blij als we zonder teveel gekreun onze sokken en schoenen aan kunnen trekken! Als Thomas zich uitrekt op de bank, is het net een lange worst. We zijn benieuwd hoe snel hij groeit ("Is ie nu al groter?" vroeg de ene padrone vanochtend bezorgd aan de andere padrone.) Hij ziet er nu nog zo onschuldig uit ...

Mangiatorti

Jawel, we mogen weer van Alice en grijpen onze kans, want je weet nooit hoe lang het duurt (nu doet de vaste telefoon het bijvoorbeeld weer niet!). En we hebben meteen GROOT nieuws, of moet ik zeggen klein nieuws, want we hebben een nieuwe huisgenoot, een puppy genaamd Thomas.
We zeiden het al, wat zijn de padroni zonder hond, niks natuurlijk, dus is er veel sneller dan verwacht een nieuwe onderdaan aangeschaft. We wilden eigenlijk nog een tijdje wachten, maar wat wil het geval ...
Gisteren ging de blog-padrone, die behoorlijk in de hondloze put zat, naar de dierenarts om de laatste "verrichtingen" van de beste man te betalen. Deze veterinario las de nood in de padrone-ziel als ware hij Ogilvie en sleurde hem mee naar achteren, waar hij nog een leuke puppy in een kooi had liggen. Afgestaan door "een oud vrouwtje" en slechts 4 maanden oud. "Neem hem toch mee, probeer het gewoon, je kunt hem altijd terugbrengen, kijk eens hoe leuk hij is" enz enz. Ik twijfelde, want dat terugbrengen dat ken ik, dat doe je natuurlijk nooit. Dus nu meenemen betekende definitief in huis nemen. Wat zou Nico ervan vinden? De pup was inderdaad erg leuk, maar wat voor soort was het, hoe groot zou hij worden, was hij al zindelijk? "Het is een meticcio, een vuilnisbakje", zei de artsassistentie die het hondje helemaal de hemel in prees. Dat was het goede antwoord, want zo'n kruisinkje is wel zo leuk en is ook sterker. Taglia media,  gemiddelde grootte, dat was de maat.   OK, dat gaat ook (thuis zag ik pas die pootjes van Thomas en realiseerde me dat hij echt wel een stukje groter wordt dan Saar. Wat iedereen die we al wandelend tegenkomen óók meteen meent te moeten opmerken: "Moet je die poten zien, dat wordt een flinke!" Nou ja, dan moeten we schoot-spieren maar gaan oefenen.). "Nee hij is nog niet echt zindelijk", foute antwoord, maar gelukkig hebben de padroni plavuizen en een tapijt dat toch al verpest is door hondekots e.d. Om kort te gaan: de treurpadrone nam Thomas mee naar huis. Op de terugweg verkende Thomas alvast de hele auto van voor naar achter.   Thuis keek de witkwast-padrone (woonkamer en studeerkamer zijn helemaal opgeknapt!) heel verbaasd op: gaat er een weg om wat boodschapjes te doen (hij wist niet eens dat ik naar de diernarts ging), komt-ie terug met een hondje.
Inmiddels heef Thomas het huis al aardig verkend, her en der een plasje en een keuteltje gelegd en zijn verrassend scherpe tandjes uitgeprobeerd op alles wat los en vast zit, zoals de pols, neus, spijkerbroek van de padroni. 
Vanochtend kwamen Cassani en Torti langs voor de zoveelste finale afrekening en zette Thomas (zonder daartoe door ons te zijn aangezet, geloof het of niet) meteen zijn tanden in Torti. "Mangia Torti" riep ik vrolijk, "si chiama mangiatorti, hij heet Torti-eter"! Thomas liet al snel los, want Torti-vlees, dat is véél te taai. Ook voor ons, want na een heleboel gesoebat hebben we de eind-prijs maar betaald. Wel is er op aandringen van Cassani afgerond naar beneden, en die paar honderd euro moesten al voor de poorten van de hel worden weggesleept. Maar we zijn van hem af, die maledetto Torti. We hoeven meteen ook niet meer bang te zijn dat we ons geld bij een volgende beurskrach of bank-roet zullen verliezen!
   Vannacht ging het met Thomas in huis nog best aardig. We hebben hem in de badkamer opgesloten, nadat de eerste poging om in de slaapkamer een soort hokje te bouwen mislukt was. We kunnen hem  niet los in de kamer laten want hij vreet aan alles, inclusief de electriciteitsdraden. Zojuist is er dan maar een bench aangeschaft, met een heel mooi mandje (waar hij binnen de kortste keren uitgroeit natuurlijk). 's Nachts rust en het helpt ook nog bij het zindelijk worden, schijnt het ...

Disconnetto

Even een kort bericht, voor het geval jullie je afvragen warom het zo stil is. Ja we zijn nog in de rouw, maar ook onze internetlijn is ingestort en het schijnt nog weken te kunnen gaan duren. E-mail komt nog met moeite binnen, maar echt internetten lukt absoluut niet. Jullie horen het wel wanneer we weer mogen surfen van Alice.

Padroni senza cane (Saar 1996-2009)

Wat zijn de padroni zonder hond? Geen padroni  meer eigenlijk en dat is dus eigenlijk niet voorstelbaar. Maar nu moeten we jullie hier toch, veel vroeger dan gedacht, laten weten dat we gisteren onze lieve, lieve Saar hebben moeten laten inslapen. God, wat zijn we verdrietig. In minder dan een maand tijd was ons levendige speelkameraadje veranderd in een hulpeloos wezentje dat niet meer kon lopen en staan en geen schim van zichzelf meer was. Na een laatste week van hoop en vrees werd duidelijk dat het zo niet langer "humaan" was. Gisteren zijn we daarom met angst in ons lijf naar de dierenarts gereisd, die het onvermijdelijke oordeel velde: er is niets meer aan te doen (hersentumor) en het is beter om haar te laten inslapen. De padroni huilden tranen met tuiten, maar beseften toch  dat het beste wat ze voor hun Saar konden doen was haar uit haar lijden te verlossen. (Gelukkig mag en kun je dat als baasje zelf beslissen, als mens moet je het nog maar voorelkaar zien te krijgen dat je waardig mag sterven.)
  Saar kreeg een kalmeringsmiddel toegediend, zodat de aanvallen van kortademigheid die ze af en toe had, haar niet langer zouden kwellen. De rest van haar laatste uren sliep ze vredig op haar kussen, bij haar geliefde baasjes in de kamer. Er vloeide weer menig traantje. Het wachten op de dierenarts, die haar 's avonds definitief zou laten inslapen, was een marteling. We zwoegden buiten op een gat om haar de volgende dag op ons eigen terrein te kunnen begraven, een vreselijk karwei, maar toch ook passend bij de rituelen van de rouwverwerking. Ook de aarde van de Oltrepo werd met de nodige tranen besprenkeld. De arts kwam nog later dan verwacht, maar om half negen was het dan eindelijk zover. Binnen een minuut of twee was ons hondje definitief in eeuwige slaap. We dekten haar onder een van onze dekbedhoezen (ze kwam tot voor kort 's ochtends regelmatig op bed liggen) en brandden wat kaarsjes, als een soort avondwake.
  Vanochtend was het verschrikkelijke moment van het begraven. We droegen Saar op haar kussen het huis uit en legden haar in haar grafje, met haar favoriete speeltje, de wortel waar ze nog maar twee weken geleden volop mee in de weer was. Ook legden we haar halsband er bij en haar favoriete snoepgoed, stickjes. Om de beurt schepten we de aarde terug in het graf. We hebben winterviooltjes gekocht en op haar graf gezet, net als de twee conifeertjes die we nog in Nederland gekocht hadden. We gaan denken over een verdere definitieve aankleding van Saar's laatste rustplaats, iets dat recht zal doen aan onze goede herinneringen aan ons lieve hondje.
Voor het eerst van ons leven hebben we een huisdier verloren, een huisgenootje waar we intens van hebben gehouden, en merken nu hoeveel verdriet dat doet. Het grote gemis zal de komende periode pas goed voelbaar worden. We zien haar nu al telkens liggen op haar fauteuiltje, kop op de leuning (o nee, het is alleen maar het kussen wat ik zie), we staan op met de gedachte: Saar moet uit (o nee, ze is er niet meer) enz enz.
De padroni zitten zonder hond. Het hondje dat zelfs de naam van ons vakantieverblijf heeft bepaald. Het verschrikkelijke is gebeurd. We zijn zo ontzettend verdrietig, maar onze Saar zullen we nooit vergeten.

Alti e bassi

Nee, dit bericht gaat niet over Bassie en laagstemmige zangeressen, maar over pieken en dalen. De altijd aanwezige pieken en dalen van onze regio, waar we zo dol op zijn en die nu zo prachtig herfstig kleuren. Zelfs de mist, die bij het winterseizoen hoort, levert mooie beelden op. De temperatuur is nog redelijk, maar de kachel gaat nu 's avonds toch echt aan. En het zwembad is na dagenlang gepuzzel en geploeter door de badmeester-padrone winterklaar gemaakt.
Pieken en dalen: we zijn dus weer een tijdje weg van vrienden en familie uit Nederland (dalletje), maar hebben alweer een afspraak voor de familiedag in februari. Met zijn allen hier in Italië vieren we dan gelijk alvast de 50-jaren van de bitch en de Abraham-padrone (piek!).
Een groot dal waarin we nu zitten kunnen we toch ook niet onvermeld laten. Onze lieve Saar liep deze zomer al niet echt vlot meer, door de hitte dachten we, en was afgelopen week in Nederland ook niet op haar best. De afgelopen maanden waren er ook al wat andere kleine zorgelijke akkefietjes, maar nu heeft ze pas echt een flinke jas uitgedaan. Ze staat wankel op haar pootjes en heeft een soort evenwichtsstoornis, waardoor ze steeds naar links uitwijkt als ze rechtdoor wil lopen. Ook ziet ze links niets of niet veel, zodat ze steeds overal tegen aanbonkt. En toen we maandag een knobbel zo groot als een ei onder haar okseltje ontdekten, dachten we dat haar dagen al geteld waren. Er vloeiden al wat traantjes bij de padroni. Het bloedonderzoek door de dierenarts stelde weer wat gerust: geen tumor, gek genoeg. Wel neurologische problemen, met onduidelijk oorzaak. Nieuwe pillen. Inmiddels lijkt de toestand van ons knuffeldier niet verder achteruit te gaan, maar zien we ook geen verbetering. Gelukkig eet ze nog goed en lukt het haar ook nog om te poepen en te piesen. Maar verder is het niet veel. Trappen lopen lukt niet, dus we dragen haar naar beneden en naar boven. Ze ligt en slaapt en komt niet meer bij je om aangehaald te worden. We verwennen haar maar wat extra. Gisteren zijn we voor het eerst in lange tijd zonder haar uit eten geweest: het afscheid nemen is begonnen, vrezen we.
We zetten ons verstand maar op nul door geestdodend onkruid wieden en spitten in de tuin. De uit Nederland meegenomen planten staan in de grond en de door Bakker afgeleverde "planten" (allemaal kale wortels!) hebben we in 80 potjes gezet om ze even een goede start te geven voor ze de aarde ingaan. Het lijkt hier wel een kwekerij.
  Nog wat piekjes: onze meest recente gasten waren ook weer erg tevreden en de eerste serieuze belangstelling voor het volgende zomerseizoen is al concreet (Duitsers en Amerikanen). En sinds gisteren heeft de padroni-website rang 4 van Google voor de belangrijkste pagina's: loon naar werken.
Herfst van het leven, herfst van het seizoen: buurman Antonio heeft een enorme berg oude wijnstokken verzameld voor zijn houtkachel.   Het strijklicht van de laagstaande zon zorgt voor warme kleuren. Bij de boerderij verderop lopen de stierkalfjes vrij rond, terwijl Saar in de berm staat te wankelen ...

Turisti olandesi

  En ja hoor, de padroni zijn nog niet koud terug in Italië na een weekje Nederland (daar koud, hier 20 graden), of de eerste degustazione ofwel wijnproeverij zit er al weer op. En zo zit de blogpadrone nu tipsy te typen achter een wazig toetsenbord. In Casteggio was een marktje met lokale produkten, zoals er iedere week wel ergens een is en namen we een slokje (of twee) van een flesje van een paar van de vele vele kleine wijnbrouwers. En weer blijken er geen twee bonarda's gelijk te zijn. Als u de wijnen van deze streek écht wil ontdekken, moet u echt naar ons toe komen! (zwalkend reclameblok: Vakantiehuis Italie Villa I Due Padroni ).
Het lijkt hier wel lente op dit moment en dat is een geluk voor onze gasten van deze week. Nog steeds gasten, bijna november!
Het weekje Holland was natuurlijk ook heel leuk: het weerzien met onze Rotterdammertjes in een huisje in Drente, om de AOW-intreding van Ton te vieren. HIj mag er nog met 65 uit, de lucky bastard! Ook de oudere padrone heeft reden tot schaterlachen. En ik maar wijn proeven tot mijn 67-ste. Pfff. Ook hadden we een flitsontmoeting met de echte familie, in Zaanstad en in Zwolle. Dit met aflevering van de nodige dozen wijn uiteraard (anders mogen we niet komen). Het leuke is nu dat je als expat steeds meer een toerist in eigen land blijkt te worden (we zijn tenslotte al meer dan 2 jaar weg, met een intermezzo van 3 maanden). In Zaanstad bouwen ze aan een nieuw centrum en blijken ze de hoogbouwpanden te versieren met Zaanse huisjes op de gevel. Vinden wij erg leuk, maar de echte autochtoon met smaak vindt het kitsch (terecht). Een van de padrone's heeft klompen aangeschaft. De andere loopt met een molentje (al járen trouwens), maar ook op echte crocs (25 euro bij de Bristol), made in Italy!   In Drente zijn we naar het Noorderdierenpark geweest en naar een modeltuin-centrum. Er gaan weer grassen naar Italië! We hebben haring, boerenkool en bitterballen genuttigd (niet alles tegelijk natuurlijk). Volgende keer gaan we naar de Keukenhof en Madurodam, joepie!!! Wilt u weer echt van Nederland leren houden? Emigreer!

  De heen- en terugreis verliepen soepel, met heen een overnachtinkje in Worms (vaste stek, de vorige keer abusievelijk meegenomen kamersleutel hebben we weer heel geniepig ingeleverd), en met gebruikmaking van de Gotthard-pas in plaats van de stinktunnel. De terugreis deden we in één ruk, wat goed te doen is als je vroeg vertrekt (de afstand vanaf bijvoorbeeld Venlo naar onze Villa is minder dan 1000 km).

Nu zijn we dus weer "thuis" en het voelt ook echt als thuis. We kunnen weer aan de slag met publiciteit, boekingen, tuin, zwembad, gasten, eten, drinken en zonnen. La dolce vita! Hieronder nog wat sfeerfoto's van ons verblijf in Nederland.

    

   

Bloggare di nascosto

  De blogfrequentie is wat afgezakt, ik geef het toe, maar dat komt doordat er zo hard aan andere dingen gewerkt wordt! Zelf het plannen van een bezoekje NL schiet er bijna bij in ...
Hard werken? Wijn drinken zullen ze bedoelen, denken jullie nu natuurlijk meteen, en dat klopt ... ook.
We moeten toch weten welke wijn we het beste mee naar NL kunnen nemen?
Maar er wordt ook écht gewerkt, niet door Saar, want die had dierendag (eigenlijk heeft ze het hele jaar dierendag). En op dierendag ga je natuurlijk gezellig uit met het kind. Gezellig? Nou nee, dat vond de jarige het niet, die lange bochtenrit naar de Middellandse Zee. Twee keer kotsen was het resultaat. En toen mocht ze óók nog niet de zee in! Zielig hè, voor zo'n beest. En ze heeft het al zo zwaar.
Echt zwaar heeft de spit-padrone het, met zijn moestuin (en met het opruimen van de Saar-kots). De hele vorige week heeft ie staan zwoegen op de zware grond. Maar dan krijg je ook wat: een design-orto met marmeren afscheidingen!   De gisteren bestelde paardenstront werd vandaag afgeleverd, samen met 77 zakken Pellets (een bancale), voor de aanstaande strenge winter.

En voordat jullie nu denken dat de blogpadrone alléén maar bolbuikig op de ligstoel hangt te liggen of ligt te hangen op de hangstoel (Saar2): deze ijverige padrone heeft wat geknutseld aan waterafvoer - en -put, stapstenen, tegels her en der, dakpanrandjes der en her, worteldoek en bodemkruipers. Ook is hij het ondkruid maar weer eens te lijf gegaan, in de "border" naast het schaduwterras. Een paar kwakkelende planten uit die border zijn ergens anders veilig gesteld, in de hoop dat ze nu beter tot bloei en groei komen. De grassen doen het overigens allemaal goed en staan uitbundig te bloeien.  Mocht er nog "iemand" in de buurt van het tuincentrum komen, dan houd ik me aanbevolen voor nog wat miscanthus sin. strictus en dergelijke, evenals pennisetum orientale. En RoundUP onkruidbestrijder graag, LITERS roundup!

Ook besteed de plantpadrone nog steeds veel tijd aan de reclame voor de site. Met als resultaat dat we vorige week met het trefwoord B&B Italie 11 keer op de eerste 10 pagina's van Google voorkwamen. Je kan ook overdrijven ...

Én de blog-padrone blogt! Stiekem soms, op andere sites, zonder dat jullie trouwe lezers het weten. Stout hè? Hier is een voorbeeld van zo'n geheime blog. Hebben jullie er nu twee in één: nou tevreden?

Solo un assaggio

“No, grazie,” you say to the waiter, “non posso più” (I can [eat] no more). He leaves to serve the cake to others, those with gargantuan stomachs.

You look around and see the trattoria packed with families, three generations, at large tables. They have all eaten the antipasti, ravioli, risotto, carne and now expect the dessert.

In Italy you only find a family trattoria like this by chance. They don’t advertise, no road signs. Their fame is spread by word of mouth, the fastest way to become known here, and the only way to stay in business.

This Sunday lunch, il pranzo, takes the whole afternoon. Children go outside to play soccer with Max, the dog in residence. Max’s other job is to lie around the restaurant, especially across the entrance to the kitchen. The waiter simply steps over him.

Dogs never stop eating, you realize, they eat everything that is served. You stop musing and look at your plate. The dolce. The waiter has just served you a slice.

“Solo un assagio”, he says, and smiles. (Just a taste…)

zjpufimves