La ripresa

En ja hoor, daar waren ze opeens weer. Ondanks sneeuw, regen en kou zagen we Mimmo, Festi en Marco de weg af komen wandelen. Weg? Het leek wel een rivier door al het smelt- en regenwater dat naar beneden gestroomd kwam. En daar verschenen Torti en Cassani warempel ook al. Het beroep dat Cassani op ons verzoek op Torti had gedaan, had kennelijk effect gehad: het werk zou eindelijk weer doorgaan! Torti en Cassani gingen gelijk de cantina in om de precieze plaats van het trapgat te bepalen. Het gat voor die trap zou vandaag dan eindelijk gemaakt gaan worden. Daarna werden de vervolgwerkzaamheden besproken en de offerte die Torti daarvoor gemaakt had: buitenkant van het huis opknappen, terrassen betegelen, parkeerplaats aanleggen, zwembad installeren. Alles blijkt wel weer iets duurder dan gedacht en als we daar ook nog de meerkosten voor het werk tot nu toe meetellen … Vooral de nieuwe grensmuur heeft goud geld gekost (en eerlijk gezegd: ze zijn er ook heel lang mee bezig geweest, maar ja, wat heb je dan: een grensmuur, meer niet). Het bestraten van de gehele oprit schat Torti op 10.000 euro. Dat wordt ons toch echt te gortig, en er zal een goedkoper alternatief worden gezocht.
         

De periode dat we in NL waren heeft, zo blijkt nu pas, toch nog schade opgeleverd: een aantal van de nokpannen is er afgewaaid, op verschillende plaatsen. Eerst was dat niet te zien, want het dikke pak sneeuw bedekte de schade, maar na de dooi van de laatste dagen, kwam deze ellende opeens tevoorschijn. Torti vertelde ons dat er een zeer zware storm was geweest rond kerst. Zo zwaar, dat hij zelfs even langs ons huis was gegaan om te kijken of er geen grote schade was. Schade wel dus, maar niet heel groot. En waarschijnlijk wordt dit gedekt door onze verzekering.
                      Het is nu eind van de middag en het gat voor de trap zit erin! De smid is langsgeweest voor het opmeten van de ramen beneden (waarom is alweer de vraag, dat had hij toch al gedaan of gaat hij dan nu pas, in strijd met eerdere beloften, het materiaal bestellen?) en om te kijken hoe hij de trap moet smeden. Die trap krijgt een metalen frame en dat betekent hopelijk dat deze vrij snel geplaatst en afgewerkt kan worden …?   Buiten zijn de stempels onder het terras weggehaald en zie je pas goed hoe groot het eigenlijk is!
Een goed beeld van de vervolgplanning is al met al moeilijk te krijgen. De winter blijft maar voortduren en van het weer hangt uiteindelijk alles af. En als je naar de inhoud van het vervolgwerk kijkt denk je de ene keer dat het zo gepiept zal zijn en de andere keer dat er nooit een einde aan zal komen. Het blijkt moeilijk in te schatten. Eind augustus moet het echt klaar zijn, want voor die periode hebben we twee boekingen binnen!

Senza titolo

Tante cose da dire

Veel dingen te vertellen, dat had de man in de bar in Varzi. Deze uitspraak was ook zijn stoplap, die hij iedere paar zinnen herhaalde. Hij sprak ons aan omdat hij dacht dat wij wel gestudeerde mensen zouden zijn, met wie hij een zinnig gesprek zou kunnen voeren. Hij had dan wel niet gestudeerd, maar wist toch van alles en nog wat over wetenschap. Met wiskunde kon hij niks, maar op Nico’s mededeling dat hij chimica had gestudeerd, reageerde de man meteen. De wereld gaat aan chimica ten onder, was zijn mening, die hij bleef herhalen, misschien vanwege het feit dat hij duidelijk al een flinke hoeveelheid van een bepaalde chemische vloeistof tot zich genomen had. Maar alles is chemie, sputterde de gestudeerde padrone tegen. Dit maakte weinig indruk. Achter diens rug zagen we een andere stamgast van de bar, een oudere mevrouw, allerlei signalen geven, die zoiets beduidden als: “Hij is weer bezig”, “Laat maar kletsen” etc.
Ook wij hebben veel te vertellen, want er is alweer een tijdje niet geblogd. Wat deden we in de bar in Varzi? Nou, het was een soort après-ski. Jawel, er is voor het eerst in 2 of 3 jaar weer geskied. Door de oudere padrone, wel te verstaan, want de jongere sportievere padrone paste op Saar. We waren naar Pian del Poggio gereden (uurtje van huis) om eens te kijken hoe het skiën hier in zijn werk ging, onderweg foto’s nemend van adembenemende uitzichten.   Alleen in het weekend is de piste open, dus nu het zondag en zonnig was, dachten we onze kans te moeten grijpen. De oudste padrone kreeg bij het zien van de andere afdalers zoveel goesting, dat we besloten dat hij het parcours maar eens moest gaan verkennen.   En niet veel later stond hij dan ook op de gehuurde lange latten, in de rij voor de stoeltjeslift. Een uur of tweeënhalf en drie afdalingen later luidde het oordeel: perfetto. De skihouding zat nog in het ruggenmerg en de blauwe afdaling was leuk om te doen. Er is ook nog een rode en een zwarte, maar die bewaren we voor de volgende keer. Er wordt weer sneeuw verwacht, dus misschien is het komend weekend weer raak.
  Wat doet de jongste padrone om in vorm te blijven? Die gaat uit wandelen met Saar. Gisteren was het zonnig en ideaal weer voor een langere wandeling. Waarom niet eens naar Broni gewandeld (9km), via de panoramische route langs Castana? Zo gezegd zo gedaan, met fototoestel in de aanslag.   Onderweg zijn er verschillende koffiemogelijkheden en in een rustig tempo ben in je tweeënhalfuur beneden.
Het laatste nieuwtje is dat gisteren eindelijk de zoldertrap is geïnstalleerd, nadat we de firma voor de 5^e keer gemaand hadden om nu eindelijk eens met dat ding op de proppen te komen. Hèhè, na drie maanden wachten verschenen ze en zat het geheel in een uurtje op zijn plek. Kunnen we weer wat dozen naar de zolder verplaatsen!
Gewerkt aan het huis wordt er ondertussen nog steeds niet: teveel sneeuw en kou, kennelijk. Morgen is er wel overleg met Cassani, over het meerwerk en de vervolgwerkzaamheden. We zullen dan ook maar eens naar de planning vragen … want de eerste boeking is binnen!!! (voor eind augustus, dus we hebben nog wat speling).

Un paesaggio d’inverno

  Saar liep meteen door naar achter de kassa bij de Fratelli Crosignani, waar we weer eens naar binnen waren gestapt voor wat elektronica: een transformator voor de lampjes, faretti, voor bovenop de Billy-kasten. Wat moest Saar nu achter de kassa? Stekkers besnuffelen? Stopcontacten aflikken? De soldeerbout afbekken? Nee, niets van dit alles. De broer van Dante (hoe heet hij nou eigenlijk?) begon te lachen. Hij ruikt de salame natuurlijk! En daar kwam een lange worst tevoorschijn, die een eerdere klant kennelijk als betaling in natura had achtergelaten. Saar had het meteen geroken. Welja, ook nog stuk worst opeten! Terwijl ze net in stamcafé weer uitgebreid was voorzien van prosciutto, inmiddels het standaard-verwenkadootje voor Saar van de jongeman die in Smile werkt. De ham was zo lekker dat Saar het stukje brioche dat een van de klanten van het café haar aanbood niet meer bliefde. Maar een echte salame, ja dat zou er nog wel ingaan. Nou mooi niet: de worst verdween weer snel achter de toonbank. Dante had medelijden en kwam met wat hondebrokjes aanzetten, die Saar eerst ook al te min vond, maar toen we aanstalten maakten om te vertrekken (mét transformator), vrat ze ze toch gauw op. Binnen is binnen!
  Een beetje stevig voedsel kan onze grote pipistrello (vleermuis) trouwens best gebruiken, want ze verspeelt aardig wat energie in de sneeuw. Er wordt aan de bal getrokken en hondgeworpen en Saar duikt graag met vol gewicht in de sneeuwberm, om er vervolgens pas na veel geworstel uit te komen. Ze vindt het prachtig. Vandaag was het weer eens tijd voor een wandeling naar Santa Maria, want de zon scheen eindelijk volop: een heerlijke dag!   En dit terwijl het gisteren nog een groot deel van de dag was doorgegaan met sneeuwen (tempo: 1 cm /uur), zodat de trap alweer schoongeveegd moest worden. Vandaag ontwaakten we echter bij heldere hemel. Het fototoestel ging mee uit wandelen en dat leverde de bijgaande mooie plaatjes op. Na een middag toiletschrobben en monteren van de Billy-lampjes gaf de namiddagwandeling ook nog wat andere mooie plaatjes. Je blijft knippen met zo’n digitaal apparaat!
   

La spedizione al polo

Gelukkig waren de padroni zondag al in Heerlen, want maandag ontwaakte Zuid-Nederland bij sneeuwval. We ontsnapten dus aan de verkeerschaos in Noord-Brabant en Limburg. In Heerlen lag echter ook al een centimeter of wat en dus werd het snel vertrekken, om te voorkomen dat we helemaal ingesneeuwd zouden raken. Na een goede nachtrust op haar orthopedische bed (ja, ook zij stond haar eigen bed aan de padroni af!), onder het toeziend oog van vadertjelief, verzorgde Mieke een perfect ontbijtje met alles erop en eraan en konden we met gevulde maag op pad. Het eerste uur verliep het moeizaam, maar gaandeweg werd de sneeuw minder en konden we sneller vooruit. En zo kwamen we veel verder dan we hadden ingeschat, want tegen 16 uur bereikten we de Zwitserse grens al. We besloten dus maar door te rijden tot de vaste pleisterplaats Stansstad en daar te gaan overnachten in hotel Winkelried aan het meer. Dit was wel iets duurder dan Gasthof Rita, maar het gemak diende in dit geval de padroni, die in dit hotel zowaar ’s avonds naar de sauna konden! Ook leverde het geval wat financiële meevallers op, doordat de sauna achteraf niet in rekening bleek gebracht (14 frank), en het verblijf van Saar evenmin (15 frank). Wel de biertjes van na het eten in de bar, helaas. De bar waar we kennismaakten met de dorpsgekkin (dronken?), die er op stond een dansje te maken met de jongere en minst dansvaardige padrone. OK, een paar pasjes dan, maar dan is het ook Schluss.
  Dinsdagochtend volgde de laatste etappe van slechts 300 km en deze verliep tegenovergesteld aan de eerste: we begonnen vlot, maar bij de Italiaanse grens begon de sneeuw te vallen en ging het steeds langzamer. Op de ringweg van Milaan reden we in colonne (blokrijden!) achter een groep zoutstrooiers. Bij het begin van de heuvels van de Oltrepò lag er al aardig wat sneeuw en dat werd meer en meer naarmate we “thuis” naderden. We besloten de minst steile toegangsroute tot Spagna te nemen en die bleek redelijk schoongeveegd. Parkeren bij ons huis bleek echter geen optie, want de straat langs ons huis was nog niet geruimd en bleek bedekt met een cm of tien van het witte schuim. De trap naar het huis was onzichtbaar. Een hoop gesjouw met de bagage en geschep van de sneeuw volgde.
Wat had Torti tijdens onze afwezigheid uitgevoerd, dat was natuurlijk de prangende vraag die ons de hele reis al had gekweld. Nou, weinig. Geen gat voor de trap, nog steeds alle stempels onder het terras, nog steeds sleuven (maar nu wel dieper?) in de oprit (voor zover zichtbaar). Het was kennelijk te slecht weer geweest om veel te doen. Het enige zichtbare product was het tweede muurtje in de cantina. Jammer maar helaas! Tijdens het namiddag rondje kwam de wandelpadrone enkele buren bezig die druk bezig waren met het ruimen van de sneeuw. Opnieuw, want de afgelopen weken was het continu “slecht” weer geweest, zei men. Je bleef bezig!
’s Avonds gingen we met de paar aardappels die we nog in huis hadden maar meteen aan het heimwee-voer: boerenkool met worst. Lekker! Vooral met de zo node gemiste Bonarda erbij.
      Ondertussen sneeuwt het hier gestaag door en bleek de trap naar het huis vanochtend alweer helemaal bedekt. Er is vannacht toch zeker een cm of 20 gevallen en het gaat nog steeds door, in een tempo van toch wel zo’n cm per uur. Op het nieuws en in de kranten wordt gesproken van een sneeuwval die in 20 jaar niet zo hevig is geweest! Morgen schijnt het ook nog door te gaan, maar daarna volgt dan waarschijnlijk een periode met droog en zonnig weer. We zullen zien!

Ultimi giorni

   De laatste dagen Nederland! Ik hoor gerommel in de keuken terwijl ik de blog typ. Een direct familielid dat voor mij kookt! Een echte Smulders-maaltijd staat mij te wachten! Dat ik dat nog mag meemaken! En dan vannacht ook nog slapen in een hemelbed ... We zijn dus in Heerlen bij Mieke in het huis aan de Italiëlaan, kan het toepasselijker? Dit is onze laatste etappe in NL, morgenochtend gaat het weer echt richting het zonnige zuiden. Twee drukke en gezellige weken liggen achter ons, met verschillende slaapplekken en bliksembezoekjes. Het is een heel geslaagde onderneming gebleken en het is voor herhaling vatbaar.
 

De laatste dag in Rotterdam, gisteren, is besteed aan uitslapen en wandelen rond de Kralingse Plas. Een mooi en goed onderhouden park direct naast de wijk waar An en Ton wonen. Op de plas werd druk geschaatst, zodat we nog even konden genieten van een oerhollands beeld. Vanochtend was het even slikken en hartstochtelijk afscheid nemen. Maar deze keer is het waarschijnlijk voor een korte periode, want de plannen zijn dat An haar verjaardag in Italië gaat vieren. Dat is dus over een week of twaalf, een aftelbaar getal!
  Tegen half twee arriveerden we in Heerlen, waar nog wat sneeuw lag. Bijpraten met Mieke over de lopende zaken en toen haar aanstaande nieuwe flat bewonderen. Bewonderen is het juiste woord, want de deels al opgeknapte flat ziet er perfect uit! Ruim, licht, met smaak ingericht (Smulders hè). Des te meer pech dat Mieke al een jaar zit te wachten om er in te kunnen, wegens een slepende "verborgen gebrek" (lekkage) -affaire, die inmiddels bij de rechtbank is aanbeland. Over een paar dagen komt er hopelijk witte rook, zodat Mieke het nieuwe jaar met een opkikker kan beginnen.

Capodanno

  Saar draaide zich om en keek ons met vragende ogen en rechtopstaande oren aan. We hadden net een nostalgische avondwandeling door het park in Nieuwegein gemaakt en waren de Kervelgaarde ingeslagen. De Punto stond meteen aan het begin en wij maakten dus pas op de plaats. Saar liep voor ons uit, verder, richting nr. 7 en merkte dat we haar niet langer volgden: “Gaan we dan niet naar huis?” leek ze te vragen. We kregen haar er bijna niet toe om de auto in te springen. Nee, we gingen niet naar “huis”. Ons huis was ons huis niet meer. Op nummer 7 wonen nu Christa en Léon, al staat Saar’s afbeelding nog wel steeds op de garagedeur. Voor het keukenraam, in de tuin, stond nu echter wel een grote stenen (waak?)hond. Door het raam zagen we onze oude keuken. Heel vertrouwd, maar  ook niet meer van ons.
Waarom waren we dan teruggekeerd? Heimwee? Zelfkwelling? Nee, we vonden het leuk om nog eens bij Hans en Lyda langs te gaan, nu we toch in NL waren. En ook wilden we onze ex-buurtjes nog even een bliksembezoek brengen. En al rondlopend kijk je dan toch ook even naar wat er wel en niet veranderd is. Bij Ton en Marjan stond een groot verkoopbord in de tuin, want eind 2009 vertrekken ook zij uit de Kervelgaarde. Ze vonden het heel leuk ons weer even te zien en heel snel werd alles weer even bijgepraat. Bij Hans en Lyda zat zelfs een heel ontvangstcomité ons op te wachten: naast de gastheer en –vrouw waren ook Jenny en Annie er: verrassing! Saar was meteen heel enthousiast, want ze dacht dat Annie weer lekkere staafjes bij zich zou hebben. Honden hebben een olifantengeheugen als het eten betreft. Maar helaas: Annie had niet op Saar gerekend. Dan maar wat van de lekkere toastjes die Hans & Lyda. Er was zelfs heimwee-haring! Misschien nemen we nog wel een hele emmer mee naar Italië … Er was zoveel bij te praten dat de avond zeer geanimeerd voorbij vlóóg. Gelukkig hebben de Vosmeertjes hele leuke nieuwe buren, zodat het gemis van de padroni voor hen wat verzacht wordt (?).
Na de nostalgische avondwandeling reden we terug, mét Saar (die weet ook wel wie haar de brokjes bezorgen) naar Zaandam voor een laatste nacht. Na het uitgebreide afscheidsontbijt was het hier alweer afscheidnemen geblazen, want de Bennebroekjes zullen de komende maanden ook niet meer in levende gedaante ontmoeten.   Op naar Rotterdam, waar An en Ton al een week smachtend en kwijlend (foto’s  volgen) op ons zaten te wachten om oud&nieuw te vieren. Die drang was zelfs zo groot dat ze ons hun slaapkamer afstonden, zodat de padroni goed uitgerust het verblijf in NL zouden kunnen afsluiten! Eindelijk, na twintig jaar wachten, hebben we ze zover! Dat je daarvoor moet emigreren! Het blijkt dus echt de moeite waard! Oudennieuw hebben we ouderwets gezellig gevierd, met wein, weib und geklets. Het voelde meteen weer vertrouwd, alsof we helemaal niet al zolang weg waren. Rotterdam heeft ook een naam hoog te houden wat het vuurwerk betreft en het moet gezegd het was spectaculair. Het kan dan ook niet anders of Feyenoord wordt volgend jaar kampioen ... van de eerste divisie.  

Nieuwjaarsdag vierden we, als intermezzo op het Rotterdamse verblijf, in het Capelse, bij Jan en Nel. Alweer een heel hartelijke ontvangst en veel bij te praten. Bijvoorbeeld over het nieuwe huis van Saskia en Joa, dat we ook meteen hebben bezocht. Ze zijn nog volop aan het klussen en breken: dat voelde ook meteen weer vertrouwd. Ze hebben nu een huis met vier etages en een dakterras, heel leuk en ruim. Ook de veelkleurige vakantiefoto’s hebben we (voor een deel) bewonderd en ’s avonds werd het gezellig gourmetten. Ook de Huijmansjes hopen we op afzienbare termijn in het Italiaanse te ontmoeten, al was het op het ontspannings- en vormingsbudget van Jan :-) .
De komende paar dagen wentelen we ons nog wat meer in de liefdevolle Rotterdamse warmte: heerlijk!

Een heel gelukkig 2009 allemaal!