Il trasloco

Met een brok in m´n keel en vochtige ogen reed ik voor de laatste maal de Kervelgaarde uit. Het was zover. Een leeg huis en behalve de planten in de woonkamer en de vage omtrek van Vera´s schilderij herinnert niets meer aan ons bestaan daar. We zullen het voor de komende periode met onze herinneringen en de foto´s moeten doen. Maar wat was Kervelgaarde 7 een fijn thuis al die 19 jaren lang!

De dag van de verhuizing begon al vroeg. Omdat ik niet echt goed kon slapen, was ik al om kwart voor zes op. Na het douchen en een overgebleven mueslibol meteen Saar een laatste rondje door het park gegeven. Het was nog stil. De vogels floten overal maar de A2 klonk al flink door vanachter het geluidsscherm: de auto’s reden er nog lekker door. Er stond nog geen file.

Terug in huis de allerlaatste rommel opgeruimd, de PC’s losgekoppeld en een paar lampen van het plafond gehaald. Ik was daar nog lang niet mee klaar of de verhuiswagen stond al voor de deur: kwart voor acht! Er hangen daarom nog her en der lampen die ik eigenlijk nog had willen meenemen. Niet getreurd: Leon en Chris kunnen er nog plezier aan beleven.

Ondanks dat de parkeerplaatsen voor ons huis vrij waren (Danielle had haar auto ook weggezet) moest ik toch nog Marijke Romanesko uit bed bellen om haar te vragen of zij, of Albert, ook hun auto even wilden verplaatsten om zo ruimte voor de verhuiswagen te scheppen.

De twee verhuizers gingen uiterst efficiënt te werk. Voor we goed en wel alles hadden laten zien wat er mee moest, waren ze al bezig de dozen vanaf de zolder naar de slaapkamer te sjouwen. “Nou”, zei de een met een geoefend oog, “da’s vast meer dan

15 m3

”. Toen had hij het zwembad in de garage echter nog niet gezien! Ze hielden dus van aanpakken. In een mum van tijd was de woonkamer zo goed als leeg.
  Alles werd op een uiterst professionele manier in de vrachtwagen geladen. Langzaam vulde de ruimte zich met ons hele hebben en houden. Geen hoekje werd onbenut gelaten. Tegen de tijd dat ook de spullen in de slaapkamer aan de beurt waren, waren we al iets over de helft van de capaciteit heen. Uiteindelijk verdwenen er

26 m3

in de laadbak die ondertussen ook schuin tegen de voorgevel was gezet, en die daarmee ook de hele rijweg blokkeerde.

Tegen elf uur kwamen ook Leon en Chris langs om het huis te inspecteren en waren zij getuige hoe de laatste restjes het huis uit werden gedragen. Nadat de verhuizers om half een waren weggereden, volgde het afscheid van Daniëlle en Lyda en Hans en reden we weg……………..

Dat was het tijdperk Kervelgaarde!

In een van de gebouwen rond Slot Zeist is het kantoor van notaris Woortmann. Niet hij of zij maar een van zijn/haar medewerkers las de akte voor die wij allen daarna tekenden.  We stonden op  om te vertrekken. “Nog een kleinigheid,” hield Christa ons tegen. “Ik zou graag de sleutels willen hebben!”  Waren we daar bijna nog weggegaan met alle sleutels in onze zak! Stef diepte ze allemaal uit zijn broekzak inclusief de reservesleutels die we nog maar net van Hans en Lyda hadden teruggekregen. Nee, in de Kervelgaarde hebben we niets meer te zoeken. Wat schetst onze verbazing toen Stef aan het eind van de avond zijn eigen setje mèt sleutelhanger tevoorschijn toverde uit een van zijn vele andere broekzakken! Toch geen definitief afscheid willen nemen, hè? Leon, als je nog eens langs komt, ze liggen voor je klaar!

Daarna echt op weg. Op de radio hoorden we dat de A50 naar Nijmegen vol was en ook dat er een verkeerschaos was in Limburg (PinkPop). We besloten daarom via Oberhausen en Keulen te rijden. Geen slechte beslissing want hoewel het de andere kant op regelmatig vaststond konden wij behoudens een kleine file doorrijden tot Worms. Waar stond dat ook al weer om bekend? Dat werd snel duidelijk: Luther! “Hier stehe ich,” zei die hier destijds tot de keizer, “Ich kann nicht anders!”. De rest is (kerk) geschiedenis. In de stad staat een groot monument van Luther met alle andere protestantse “ketters” in gelid opgesteld. We stapten er het eerste het beste hotel binnen en bleken weer eens geluk te hebben er was nog één kamer, en Saar was welkom. Later zagen we in de folder van het hotel dat het werd aangeprezen als “hundfreundlich”! Toevalstreffer. Waar Worms niet om bekend staat is haar luidruchtige nachtleven. Bij ons nu echter wel: tot zeker half

5 in

de ochtend was het onder ons open raam (het was erg benauwd binnen) een komen en gaan van schreeuwende disco-gangers te voet of in cabriolet met stampende techno-keet. Worms heeft een autovrij centrum en de route naar de parkeergarages voerde kennelijk langs het hotel. Geen onbeveiligd netwerk gevonden helaas, dus geen blog kunnen uploaden. Met toch nog wat slaap achter de oren ging de jonge padrone de stad in, met Saar als excuustruus, om nog wat last-minute versiering voor de auto te regelen.

Toen de oudere padrone de zooi van Saar en baasjes begon in te laden, had hij niet in de gaten dat er ook een flink aantal ballonnen door de auto zweefden. Hij had meer oog voor het juist stouwen van de rotzooi dan voor de creatieve inbreng van zijn partner. Pas nadat hij de voordeur opende drong het tot hem door welke dag het vandaag betrof. Het was hem volstrekt ontschoten dat hij vandaag ook nog jarig was. Er was zelfs een cadeautje: de allerlaatste delen van de “Sopranos” op DVD.

Tenslotte vertrokken we, iets na 10-en, met nog zo’n

700 km

te gaan. We passeerden de laatste grote Duitse steden met gezwinde spoed. Kopje koffie tijdens een korte stop en vort met de geit. De ballonnen dansten door de auto, op en naast Saar. Beide ramen moesten open, anders waaiden ze voor de bestuurder, het zicht belemmerend. We reden Zwitserland in met mooi weer en meldden de thuis-bitch dat we toch écht in Stansstad gingen lunchen, mét zonnig weer. Gelijk begon het te betrekken en we verdachten natuurlijk de witch-bitch van enige voodoopraktijken … Toch nog buiten aan het meer (Hotel Winckelried) een lichte lunch verorberd, ondanks de hopeloze bediening door een (uiteraard) blonde stagiaire waar de paniek vanaf walmde (“iemand wil iets bestellen, help! wat nu?”). Na haar mislukte opname van onze wensen werd ze door de zijdeur afgevoerd. Niet meer gezien.
De Gotthard naderde en vanuit NL kregen we door dat de pas nu eindelijk open was. Hoewel er geen file leek te staan, besloten we toch maar de pas te nemen, pas halverwege tot de ontdekking komend dat de tank aardig leeg begon te raken. Waar hebben we dit meer meegemaakt? Niet echt handig want langs de route over de pas zijn echt weinig tankstations. Maar jullie lezen dit en weten dus dat de padroni niet zijn blijven steken.
De route na de Gotthard bleek een bijna autovrije racebaan, zodat we iets na zessen Pavia passeerden en onze heuvels in de verte zagen liggen. Het voelde meteen vertrouwd, als een soort thuiskomen. Wat was het trouwens allemaal groen en fris hier! Vlak na Scorzoletta zagen we ons huis als een kasteel tegen de heuvels afsteken: Jezus wat een kast van een huis. Hebben wij dat gekocht? Jazeker! Het weer, intussen, was heerlijk, lenteachtig fris, nagenoeg onbewolkt. De korte broeken en korte mouwen kwamen binnen handbereik! We reden het hek binnen (na het eerst te hebben opengedaan, wees gerust), openden de deur en werden getroffen door alweer een verjaarsverrassing, ballon en slingervormig deze keer, georganiseerd door de parenti C&C die hier een week of wat geleden hebben huisgehouden. Gelukkig hadden ze ook een Pinot Nero koud gezet, zodat er meteen getoost konden worden op verjaardag en verhuisdag. Cin cin!

Thuis

Een bijdrage van de gastcorrespondente van de padroni. Met hun toestemming, hoor!
Om 18.30 uur smste de jongere padrone dat ze "bijna thuis" waren. Dat klinkt goed. Voor de achterblijvers wel even wennen, maar voor de padroni een terechte vaststelling. Montecalvo is vanaf nu hun thuis.
De jarige padrone had de auto vanmorgen vol ballonnen aangetroffen en meldde dat hij van zijn geliefde een villa én een zwembad gekregen had. De bofferd.
Ook de villa bleek voorbereid op de ontvangst van de jarige: door het hele huis - aan alle in overvloed aanwezige spijkertjes en schilderijhaakjes - hingen slierten crêpepapier in de kleuren rood, wit en groen, in de keuken hing de enige slinger die ze bij de Iper-Di verkochten en dit geheel was nog opgefleurd met ballonnen. Bitch en haar -genoot waren door de jongere padrone getipt dat de aankomst in Montecalvo zou plaatsvinden op de verjaardag van de oudere padrone en wij hadden desgevraagd de versiering voor onze rekening genomen. De ballonnen zagen er vandaag wat amechtig uit, maar werden evengoed gewaardeerd.

Het diner werd door de padroni gebruikt in restaurant De Menhir in Santa Maria della Versa waarvandaan ook weer druk sms-verkeer plaatsvond over wachtwoorden en de avondactiviteit van het bitchgezin. Maar daarover meer op het bitchlog. Hoe dan ook, de mannen zijn gearriveerd en zullen spoedig zelf verslag doen van hun belevenissen.

Groeten van de bitch!

L’ultima cena

De lezers van deze weblog met wat kunsthistorische achtergrond weten meteen waar de titel van de aflevering van vandaag op slaat: het laatste avondmaal van Leonardo da Vinci. Dat is meesterwerk dat in een van de kerken van Milaan is te bewonderen (wel drie dagen van  te voren reserveren, anders kom je er niet in!). Velen kennen het alleen van een borduurpatroon dan als wereldberoemd fresco, net als wij, want wij hadden niet drie dagen van te voren gereserveerd ... Vanavond was het voor ons een laatste avondmaal in Nieuwegein. We besloten dat in stijl te doen in restaurant de Wiers, vlakbij het pittoreske Vreeswijk. Nogmaals, voor de Nieuwegeiners onder ons, dit is een restaurant die jullie niet mogen overslaan. Wellicht haalt het volgend jaar de “Lekker” wel. En dat wil toch wel wat zeggen in culinair Nederland.

We hebben er ons weer heerlijk laten verwennen met coquilles op chorizo als voorafje en heilbot en tournedos op een preitaartje als hoofdgerecht. De amuse was ook heel speciaal trouwens: een bitterballetje van oude IJsselsteinse romana kaas. Alles natuurlijk overgoten met een heerlijke selectie wijnen. Tot slot het meest verrassende: tijmsorbet in mandarijnensoep.

Eenmaal thuis zakte Stef snel weg op de bank (dit ondanks een leerzame aflevering van het programma "Ik vertrek") en begon ik aan deze blogbijdrage hier in de Kervelgaarde. Voorlopig is dit ook de laatste keer. De eerstvolgende zal waarschijnlijk in Italië zijn. Het hangt er een beetje van af wanneer de verbinding met ons huis in Montecalvo tot stand komt.

Stef’s dutje en mijn blogactiviteit werd onderbroken door een telefoontje van Inge, de dochter van Adéle. Waar bleven we?  Stef had afgesproken vandaag nog even bij haar langs te gaan om twee herinneringen aan Adele op te halen, waaronder een vogeltje! Snel de slaap uit de ogen en hup de auto in naar Houten. Had Inge zelfs nog aan onze verjaardagen gedacht! We kregen ieder een fles wijn mee.

Eenmaal terug in Nieuwegein samen voor het laatst het avondwandelingetje met Saar gemaakt. Alles staat de laatste dag in het afscheid nemen. Ook voor Saar.

Voor wat betreft de afscheidsparty van gisteren. Het was reuze gezellig en ook wel emotioneel om zo van iedereen afscheid te nemen. Al zal het niet altijd voor even lang zijn. De eersten komen al over vijf weken in Italië aankakken! Omdat het nu al vrij laat en Stef inmiddels al naar bed is, laat ik het hier voorlopig bij en voeg alleen nog wat foto’s toe voor een sfeerimpressie. Het is niet een vaarwel geweest maar een TOT ZIENS of zoals de Italianen zeggen ARRIVEDERCI!

Dare addio

Het duurt niet lang meer of we zijn hier definitief vertrokken. De laatste paar weken zijn daarom die van afscheid nemen. Zijn we twee weken geleden al uitgewuifd door de STW’ers, afgelopen zaterdag voor het laatst dag gezwaaid naar onze buren waar we al bijna 19 jaar naast hebben gewoond. Ton en Marjan gaan op vakantie in de Pyreneeën met zuster en zwager, waarbij Ton zich gaat bekwamen in het gereedmaken van het zwembad: dat kan nog van pas komen!? Zij kunnen er de 28^ste op de afscheidborrel dus niet bij zijn. Dat was dus zaterdagmiddag even knuffelen en bezweren dat zij écht langs moeten komen, en omgekeerd dat wij Nieuwegein toch niet links moeten laten liggen als wij als emigrées ooit eens terug in het vaderland zijn.

Afgelopen week ook voor de laatste keer gebruik gemaakt van ons abonnement bij de Nederlandse Opera. Meer dan 20 jaar, zo’n beetje vanaf de opening van het Muziektheater in Amsterdam, zijn we daar al vaste klant. We hebben er heel wat memorabele momenten meegemaakt bijvoorbeeld de opera’s van Monteverdi en Mozart en niet te vergeten de Ringcyclus van Richard Wagner. De opera van afgelopen week de reprise van “Tristan und Isolde” was er ook weer een van Wagner. Uiteraard duurde die erg lang (zoals in vrijwel al zijn opera’s kon Wagner zijn ei niet in korte tijd leggen!), maar met prachtige muziek en uitstekende zangers. Tristan en Isolde worden verliefd door een toverdrankje en waarschijnlijk heeft de heer Wagner ook zoiets ingenomen, tussen het schrijven van de 1ste en de 2e akte: de tweede akte was pure magie. In de eerste pauze de honger gestild met een buffet met lentestamppotten, en heerlijke chocolademousse als dessert in tweede pauze.
Tsja, we zullen het de komende tijd met CD’s of DVD’s moeten doen. Maar de Scala van Milaan is niet al te ver weg. Wellicht is daar nog wel een stoel of staanplaats te bemachtigen, al is het op het schellinkie (dat drukt meteen de kosten).

We hadden al een tijd geleden van Lieke en van Vera voor ons beider verjaardag vrijkaartjes gekregen voor een voorstelling van Helmert Woudenberg, mèt een nachtje B&B bij Vera op haar zolderappartement. Dat hebben we afgelopen zaterdag en zondag geïncasseerd. De voorstelling van Helmert (de Olifant en de Duif) ging over de turbulente verhouding tussen Frida Kahlo, de beroemde Mexicaanse schilderes, en haar echtgenoot Diego Rivera. We hebben er met genoegen naar gekeken, en vooral genoten van kronkelredeneringen van Rivera/Woudenberg om te verklaren dat hij zijn Frida alleen bedroog niet voor zichzelf maar omdat het zo goed voor haar was! Ander hoogtepunt: Diego had er spijt van dat hij 3 dochters had voortgebracht, want dat waren 3 replica's van vrouwen waar hij allang op uitgekeken was! (lachsalvo's in de zaal).

Omdat Vera nogal grieperig was en er ook nog andere droeve zaken waren die Vera bezighielden, kookte Lieke en zorgde zij de volgende dag ook voor het ontbijt. In een woord: áf! Die kan zo een B&B beginnen, bij wijze van spreken. Met een knuffel namen we afscheid van haar. Lieke zal er vanwege andere afspraken er woensdag ook niet bij zijn.

Daarna doorgereden naar Zwolle om van de moeder van Stef en van Nico Smulders (bij de trouwe lezers van dit weblog welbekend van zijn snedige reacties!) afscheid te nemen. Met moeder gaat het al enige tijd aardig goed, haar gewicht blijft stijgen en als ze zo doorgaat haalt ze haar (jongste) zoon nog in en/of wordt het Sonja Bakker-en! Als afscheids/verjaarskado kregen we een cd-tje met Italiaanse klassiekers mee, gezongen door de Nederlandse Italiaan van vroeger, Willy Alberti. Leuk!

Afscheid nemen is ook inpakken en wegwezen. Voor wat dat inpakken betreft: het huis begint er steeds meer onttakeld uit te zien. Overal staan inmiddels dozen, op zolder, in de studeer- en in de woonkamer. Er zijn er inmiddels al 60, die van het zwembad in de garage hebben we niet eens meegeteld. En we zijn er nog niet. De boekenkast en de linnenkasten zijn uit elkaar gehaald en wachten op het moment dat de verhuizers ze mee nemen. We hadden ons voor 15 m³ bij de firma De Haan gemeld. Ben benieuwd of we daar binnen kunnen blijven.

Disoccupato e il aspettare

Na afgelopen donderdag heb ik geen arbeidscontract meer. Loop ik dus zonder zin en doel door het leven? Je zou het denken want er wordt door menigeen heel veel waarde gehecht aan arbeidsethos. “In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen”, en nog meer van dat soort tegeltjeswijsheden, lijken niet anders te veronderstellen dan dat je zonder betaalde baan te beklagen bent.

Ik merk bij mezelf dat daar eigenlijk niets van klopt. Ik ben er echt content mee dat het bij STW is afgelopen, dat me een leuke klus in Italië wacht en dat ik flierefluitend Saar kan uitlaten op elk moment van de dag dat ik dat wil. Diep in mijn hart had ik eigenlijk als in juli vorig jaar de knop omgezet. De korte periode na onze terugkomst uit Pavia was meer ingegeven door de mogelijkheid nog even op een makkelijke manier geld terug te halen dat mij door NWO door de (levensloop)neus was geboord, dan dat ik nog iets wilde bereiken in die laatste periode. Die vele vakantiedagen die ik (blijkbaar) nog over had, waren een aangename verrassing voor me en ik heb er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt om de laatste periode van mijn fysieke aanwezigheid aan de van Vollenhovenlaan tot een minimum te beperken.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik het werk absoluut niet zal missen. De mensen natuurlijk wel. Per slot van ken ik er enkelen al vele jaren lang. Ik hecht aan mensen en kan me soms moeilijk voorstellen dat ik ze niet meer zal zien. Die ervaring had ik al toen ik 21 jaar geleden afscheid nam bij Elsevier. Het duurde meer dan een jaar voor ik daar goed en wel van los was! Maar ik zal de STW'ers vast nog wel eens zien, zij het in Montecalvo of op dag als ik eens gezellig in Utrecht kom buurten.

Met de knie gaat het nu veel beter. Afgelopen vrijdag ben ik nog wel naar de dokter geweest die constateerde dat het niet de banden in het kniegewricht die zijn geblesseerd maar die erbuiten. Ik loop nu met een steunkous en slik diclophenac om de ontsteking te remmen. Voor de kenners: maagklachten heb ik nog niet.

Verhuizen naar Italië betekent dat ook de trouwe Punto meegaat. Dat kan niet zomaar want voordat eer een Italiaans nummerbord op geschroefd kan worden, moeten er heel wat formulieren overhandig worden. Formulieren die je hier in Nederland moet halen en laten legaliseren. Zo is er het z.g. homologatieformulier. Dat is niet een verklaring waarin in onze inclinatie tot het mannelijke geslacht wordt vastgelegd, maar een verklaring van de Rijksdienst voor het Wegverkeer aan welke technische eisen ons voertuig voldoet. Dat formulier kun je aanvragen en na storting van een 80 euri’s heb je volgens de website van deze overheidsdienst binnen 15 dagen het formulier in huis. Niet dus.

Vanmorgen hing ik al om 11.00 uur aan de telefoon om te vragen waar daar ding bleef. Na drie keer van gesprekspartner te zijn gewisseld werd ik in de wacht gezet. Na een uur nam nog niemand van de desbetreffende afdeling de telefoon op en heb ik het maar opgegeven. Ook een vraag stellen op de website van de RWD bleek geen zin te hebben omdat de server “out of order” was. *GR€&@#$%!!!  En dan te bedenken dat we ook nog met het formulier en de vertaalde kentekenbewijzen 1 t/m 3 naar het Italiaanse consulaat moeten. Nou ja we hebben nog anderhalve week de tijd!

La piscina, lo scontro e le dimissioni

Naarmate de eindstreep nadert (30 mei vertrek) worden de weken hier steeds enerverender en gevulder met etentjes, bezoekjes en allerlei inpak- en regel-activiteiten. Een groot deel daarvan is (min of meer) gepland, maar er zijn ook onverwachte gebeurtenissen, meestal aangenaam, maar soms ook iets minder geslaagd. We verslaan er hier drie: la piscina, lo scontro en le dimissioni.

Een eerste voorbeeld betreft het zwembad, waarmee we onze villa vanaf het begin al zouden willen opleuken. Dit om er zelf uitgebreid in te kunnen dobberen natuurlijk (uitgeput van het plees schrobben), maar ook om onze gasten een aangenamer verblijf te kunnen verzorgen, d.w.z. meer geld uit hun portemonnee te kunnen trekken. Maar ja, kunnen we het ons wel veroorloven om al direct zo'n bad aan te schaffen, terwijl we nog niet weten wat de verbouwingen gaan kosten en ook niet of er überhaupt wel klandizie zal zijn voor onze toko? Maar eens s(l)urfen op internet bij wat Italiaanse bedrijven. Hé daar kun je een offerte aanvragen. Aldus gedaan.

Een paar dagen arriveert er later warempel een keurige offerte per mail. Een badje van 8 bij 4 gaat inclusief alle apparatuur en aanleg al gauw een kleine 20duizend euri kosten. Dat is wel ongeveer wat we verwachtten en lost ons dilemma dus niet op: gaat de cost voor de baet uyt of niet? Misschien moeten we maar een tijdelijke voorziening treffen: er zijn opzet-zwembaden van een behoorlijke opvang voor een redelijke prijs verkrijgbaar. Bij Kieskeurig.nl kun je ze op prijs en type vergelijken ... maar wat ziet mijn zuinige oog daar onderaan de pagina? Pinksteractie? Korting? Sconto sconto sconto? (sommige hier niet nader te specificeren Nederlanders roepen dit zogenaamd per vergissing in Italiaanse restaurants als ze zogenaamd om de rekening willen vragen: "korting korting korting graag"!).

En zo belandden we afgelopen dinsdag bij een zwembad-specialist in Barneveld, onderweg de vrachtwagens met kippen en kuikens inhalend en schaften daar tamelijk impulsief zomaar een zwembad aan! Pakt u maar in en doe er maar een strik omheen! Het was dan ook een aanbieding die we niet konden weigeren, om een bekende Italiaanse zegswijze te gebruiken. We beschikken nu over een bouwpakket dat uiteindelijk een ovaal-vormig in te graven opzet-zwembad moet opleveren van 7.30 bij 4.90 meter, 1.20 m diep. Inclusief alle apparatuur, zonnecollectoren, btw en na een pinksterkorting van 35% waren we 4500 euri kwijt. Een aangename verrassing voor de portemonne toch? Nu zoeken we nog sterke mannen en handige klussers voor het uitgraven van het gat en het inelkaar zetten van het bad. Onderstaande plaatjes geven aan hoe het eruit moet komen te zien. De installatie-instructies staan op: http://www.interline-pool.nl/page/zwembaden-zwemwater-zwembad-pool.htm . Meld u aan bij I Due Padroni voor een gratis workshop Zwembad bouwen!

   

Dan de tweede, iets minder aangename verrassing: lo scontro. Lo scontro, hoor ik jullie denken? Dat was toch die korting van zonet? Hoezo niet aangenaam? Maar nee, dat was lo sconto, zonder r en die r maakt veel uit. Mét r betekent het nl de aanvaring. Hoedatzo? Welnu, wandelend met Saar in het park hier in Nieuwegein (dat park gaan we zeker missen) komen we regelmatig andere honden tegen. Op 95% daarvan heeft onze blafbitch de pik. Dat leidt soms alleen tot omtrekkende bewegingen, een andere keer tot een frontale (schijn)aanval. Elke wandeling en ontmoeting is dus telkens weer een avontuur. Afgelopen woensdag liep de oudere padrone aldus met Saar door het park en ontmoette een Labrador die wat Saar betreft in de 95% categorie viel. De Labrador wist dat niet en negeerde ook het gegrom en gegrauw van Saar, want het was een jonge dartele hond: doink doink doink, danste hij om Saar heen, laten we LOL gaan maken! Saar ontblootte haar afgesleten tandjes. Grom grom grauw. De Labrador rende af en aan. Een iets te harde aanloop en daar knalde hij tegen onze oudere jong-gepensioneerde padrone aan, die pardoes ter aarde stortte! Resultaat: een dikke knie, een steunkous en diclophenac. En een bezorgde jonge padrone die voorziet dat hij als enige chauffeur het hele eind naar Italië achter het stuur zal moeten zitten.

Dan il dimissione: de volgende dag moest de oudere zich door de jongere padrone naar het STW kantoor laten brengen. Hinkelepinkelend begon hij daar aan zijn laatste werkdag daar. Hoewel werken? Het werd een dag van van vlaai eten, veel kletsen, schaven aan zijn afscheidsspeechje, free-cellen en nog wat, voordat het tijd werd om met z’n allen naar “Il Pozzo” te gaan, een italiaans restaurant aan de utrechtse Oude Gracht. Het afscheid werd er in stijl gevierd. Het eerste wat de oudere padrone daar liet aanrukken was een fles prosecco. Een hele fles omdat men dit sprankelende wijntje daar niet per glas wenste te serveren. Gelukkig deed de jongere met de oudere padrone mee, en was ook een collega niet te beroerd de fles te helpen leegmaken.

 

Het was een afscheidsetentje voor vier personen tegelijkertijd. Naast de oudere padrone, ook Gertjan Bögels een program officer die destijds nog door de oudere padrone was uitgezocht. Geen wonder dus dat deze talentvolle jonge man is weggekocht door de eveneens sinds kort naar de universiteit Nijmegen vertrokken oud STW-directeur. Ook Paul Beckers voormalig ALW-medewerker, en sinds een jaar voor een deel van zijn tijd bij STW gestationeerd, hield het nu voor gezien en gaat zich in Straatsburg onledig houden met een europees programma. Tot slot ruilt José Kerkhof één van de management assistentes STW in voor Horeca Nederland. Hoe toepasselijk is het dan om dit in een restaurant te vieren!?

Er werden lovende woorden gesproken over de vertrekkers die dat natuurlijk niet onbeantwoord lieten, en er waren voor hen speciale STW-muismatten en een gevulde envelop als afscheidskado. De oudere padrone wil graag een nieuwe fotocamera kopen om de Villa nog mooier op het web te kunnen presenteren. Een geldelijke bijdrage bij het vervullen van die wens, komt dus goed van pas.

Na nog een afzakkertje bij café Oudaan, eveneeens aan de Oude Gracht, hielden de padroni het voor gezien en werd het tijdperk STW definitief afgesloten. De oudere padrone is nu verwijtbaar werkeloos. We zullen zien hoe dát afloopt.

Una strana impressione

een vreemde gewaarwording is het wel: jouw eigen tuinmeubels te zien staan op jouw eigen, maar nog verre terras, terwijl je ze er zelf niet heengebracht hebt en er ook niet bent om er op te gaan luieren ...
Hoe zit dit? Nou, onze parenti Cis en Chris dachten een zich toevallig dit jaar voordoende periode van drie aaneengesloten vakantieweken in het voorjaar eens nuttig te gaan besteden door domicilie te gaan houden in Villa I Due Padroni, open of niet. En zo geschiedde het dat zij afgelopen maandag afreisden richting Montecalvo en dinsdag hun intrek namen in de villa. De zondag voor vertrek waren zij nog uitgebreid geïnstrueerd door de bezorgde padrones (hoe zouden zij het huis aantreffen? stond het er nog wel? was het afgebrand/weggespoeld/illegaal verkocht?) over hoe het gas en het water en de electriek aan te schakelen en wat te doen als dat, volgens verwachting, niet zou lukken. Een cursus "Villa I Due Padroni voor Dummies" dus eigenlijk. Het meest precair leek de gastoevoer te zijn, want die had de padroni zelf ook al hoofdbrekens bezorgd. Bleven de gaspitten en de ketel niet branden, dan diende Chris of Cis de interruttore die zich in het kastje buiten aan de straat bevind te reanimeren, door wat hartmassage toe te passen. Verrassend genoeg kwam op dinsdag echter al snel het sms-bericht dat alles in één keer functioneerde! Het heftige sms-verkeer dat daarna ontbrandde bracht meer nieuws: wespennestjes op de voordeur, in de brievenbus, achter de luiken. Geen post. Onkruid in de voortuin, ook daar waar we in januari nog uitgebreid hadden staan wieden. Veel lege flessen in de rustico (die zijn ECHT van Colombo hoor!). Veel vogelgetjilp. De broodbakmachine doet het nog. Restaurant il Menhir is echt een TOPtent. Vaag groetende buren. Ontluikende rozen en ontgroenende druiven. Op de bitchlog (http://www.bitchvandebovenbouw.web-log.nl/) verschenen na een paar dagen berichten met foto's om onze pijn nog wat aan te scherpen. Wij willen óók! Wat doen we hier nog? Nou ... laatste restjes inpakken. Spullen verhandelen (na de eettafelstoelen is nu ook de eettafel afgevoerd). Afscheidsetentjes bijwonen. Adreswijzigingen en afzeggingen regelen. Tuinontwerpen ontwerpen. Websites developpen. Toch zijn we er geestelijk onderhand wel klaar voor. We hebben de overdracht ook iets vervroegd: vrijdag 30 mei is onze laatste dag hier. 's Ochtends komt de verhuizer, om 13:30 tekenen we de overdracht bij de notaris en dan taaien we direct af richting Italië. Wij willen zelf op die tuinstoelen zitten!