Na afgelopen donderdag heb ik geen arbeidscontract meer. Loop ik dus zonder zin en doel door het leven? Je zou het denken want er wordt door menigeen heel veel waarde gehecht aan arbeidsethos. “In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen”, en nog meer van dat soort tegeltjeswijsheden, lijken niet anders te veronderstellen dan dat je zonder betaalde baan te beklagen bent.
Ik merk bij mezelf dat daar eigenlijk niets van klopt. Ik ben er echt content mee dat het bij STW is afgelopen, dat me een leuke klus in Italië wacht en dat ik flierefluitend Saar kan uitlaten op elk moment van de dag dat ik dat wil. Diep in mijn hart had ik eigenlijk als in juli vorig jaar de knop omgezet. De korte periode na onze terugkomst uit Pavia was meer ingegeven door de mogelijkheid nog even op een makkelijke manier geld terug te halen dat mij door NWO door de (levensloop)neus was geboord, dan dat ik nog iets wilde bereiken in die laatste periode. Die vele vakantiedagen die ik (blijkbaar) nog over had, waren een aangename verrassing voor me en ik heb er dan ook dankbaar gebruik van gemaakt om de laatste periode van mijn fysieke aanwezigheid aan de van Vollenhovenlaan tot een minimum te beperken.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik het werk absoluut niet zal missen. De mensen natuurlijk wel. Per slot van ken ik er enkelen al vele jaren lang. Ik hecht aan mensen en kan me soms moeilijk voorstellen dat ik ze niet meer zal zien. Die ervaring had ik al toen ik 21 jaar geleden afscheid nam bij Elsevier. Het duurde meer dan een jaar voor ik daar goed en wel van los was! Maar ik zal de STW'ers vast nog wel eens zien, zij het in Montecalvo of op dag als ik eens gezellig in Utrecht kom buurten.
Met de knie gaat het nu veel beter. Afgelopen vrijdag ben ik nog wel naar de dokter geweest die constateerde dat het niet de banden in het kniegewricht die zijn geblesseerd maar die erbuiten. Ik loop nu met een steunkous en slik diclophenac om de ontsteking te remmen. Voor de kenners: maagklachten heb ik nog niet.
Verhuizen naar Italië betekent dat ook de trouwe Punto meegaat. Dat kan niet zomaar want voordat eer een Italiaans nummerbord op geschroefd kan worden, moeten er heel wat formulieren overhandig worden. Formulieren die je hier in Nederland moet halen en laten legaliseren. Zo is er het z.g. homologatieformulier. Dat is niet een verklaring waarin in onze inclinatie tot het mannelijke geslacht wordt vastgelegd, maar een verklaring van de Rijksdienst voor het Wegverkeer aan welke technische eisen ons voertuig voldoet. Dat formulier kun je aanvragen en na storting van een 80 euri’s heb je volgens de website van deze overheidsdienst binnen 15 dagen het formulier in huis. Niet dus.
Vanmorgen hing ik al om 11.00 uur aan de telefoon om te vragen waar daar ding bleef. Na drie keer van gesprekspartner te zijn gewisseld werd ik in de wacht gezet. Na een uur nam nog niemand van de desbetreffende afdeling de telefoon op en heb ik het maar opgegeven. Ook een vraag stellen op de website van de RWD bleek geen zin te hebben omdat de server “out of order” was. *GR€&@#$%!!! En dan te bedenken dat we ook nog met het formulier en de vertaalde kentekenbewijzen 1 t/m 3 naar het Italiaanse consulaat moeten. Nou ja we hebben nog anderhalve week de tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten