Dare addio

Het duurt niet lang meer of we zijn hier definitief vertrokken. De laatste paar weken zijn daarom die van afscheid nemen. Zijn we twee weken geleden al uitgewuifd door de STW’ers, afgelopen zaterdag voor het laatst dag gezwaaid naar onze buren waar we al bijna 19 jaar naast hebben gewoond. Ton en Marjan gaan op vakantie in de Pyreneeën met zuster en zwager, waarbij Ton zich gaat bekwamen in het gereedmaken van het zwembad: dat kan nog van pas komen!? Zij kunnen er de 28^ste op de afscheidborrel dus niet bij zijn. Dat was dus zaterdagmiddag even knuffelen en bezweren dat zij écht langs moeten komen, en omgekeerd dat wij Nieuwegein toch niet links moeten laten liggen als wij als emigrées ooit eens terug in het vaderland zijn.

Afgelopen week ook voor de laatste keer gebruik gemaakt van ons abonnement bij de Nederlandse Opera. Meer dan 20 jaar, zo’n beetje vanaf de opening van het Muziektheater in Amsterdam, zijn we daar al vaste klant. We hebben er heel wat memorabele momenten meegemaakt bijvoorbeeld de opera’s van Monteverdi en Mozart en niet te vergeten de Ringcyclus van Richard Wagner. De opera van afgelopen week de reprise van “Tristan und Isolde” was er ook weer een van Wagner. Uiteraard duurde die erg lang (zoals in vrijwel al zijn opera’s kon Wagner zijn ei niet in korte tijd leggen!), maar met prachtige muziek en uitstekende zangers. Tristan en Isolde worden verliefd door een toverdrankje en waarschijnlijk heeft de heer Wagner ook zoiets ingenomen, tussen het schrijven van de 1ste en de 2e akte: de tweede akte was pure magie. In de eerste pauze de honger gestild met een buffet met lentestamppotten, en heerlijke chocolademousse als dessert in tweede pauze.
Tsja, we zullen het de komende tijd met CD’s of DVD’s moeten doen. Maar de Scala van Milaan is niet al te ver weg. Wellicht is daar nog wel een stoel of staanplaats te bemachtigen, al is het op het schellinkie (dat drukt meteen de kosten).

We hadden al een tijd geleden van Lieke en van Vera voor ons beider verjaardag vrijkaartjes gekregen voor een voorstelling van Helmert Woudenberg, mèt een nachtje B&B bij Vera op haar zolderappartement. Dat hebben we afgelopen zaterdag en zondag geïncasseerd. De voorstelling van Helmert (de Olifant en de Duif) ging over de turbulente verhouding tussen Frida Kahlo, de beroemde Mexicaanse schilderes, en haar echtgenoot Diego Rivera. We hebben er met genoegen naar gekeken, en vooral genoten van kronkelredeneringen van Rivera/Woudenberg om te verklaren dat hij zijn Frida alleen bedroog niet voor zichzelf maar omdat het zo goed voor haar was! Ander hoogtepunt: Diego had er spijt van dat hij 3 dochters had voortgebracht, want dat waren 3 replica's van vrouwen waar hij allang op uitgekeken was! (lachsalvo's in de zaal).

Omdat Vera nogal grieperig was en er ook nog andere droeve zaken waren die Vera bezighielden, kookte Lieke en zorgde zij de volgende dag ook voor het ontbijt. In een woord: áf! Die kan zo een B&B beginnen, bij wijze van spreken. Met een knuffel namen we afscheid van haar. Lieke zal er vanwege andere afspraken er woensdag ook niet bij zijn.

Daarna doorgereden naar Zwolle om van de moeder van Stef en van Nico Smulders (bij de trouwe lezers van dit weblog welbekend van zijn snedige reacties!) afscheid te nemen. Met moeder gaat het al enige tijd aardig goed, haar gewicht blijft stijgen en als ze zo doorgaat haalt ze haar (jongste) zoon nog in en/of wordt het Sonja Bakker-en! Als afscheids/verjaarskado kregen we een cd-tje met Italiaanse klassiekers mee, gezongen door de Nederlandse Italiaan van vroeger, Willy Alberti. Leuk!

Afscheid nemen is ook inpakken en wegwezen. Voor wat dat inpakken betreft: het huis begint er steeds meer onttakeld uit te zien. Overal staan inmiddels dozen, op zolder, in de studeer- en in de woonkamer. Er zijn er inmiddels al 60, die van het zwembad in de garage hebben we niet eens meegeteld. En we zijn er nog niet. De boekenkast en de linnenkasten zijn uit elkaar gehaald en wachten op het moment dat de verhuizers ze mee nemen. We hadden ons voor 15 m³ bij de firma De Haan gemeld. Ben benieuwd of we daar binnen kunnen blijven.