AM/PM

Saar liet het begin van een blafje horen, in de slaapkamer, en ik, al wakker, dacht "Nee hè, begint ze hier nu ook al! Straks kunnen we geen oog meer dicht doen 's nachts, als ze op elk geluid gaat reageren." Ik sufte weer een beetje weg. Net was het nog 4 uur, ik had de klok in de woonkamer zoveel keer horen slaan. Wel vreemd dat ik al bus voorbij had horen gaan. ??? Maar ik had de wekker gezet op 7:45 dus er kon niets misgaan, toch? Een halfuurtje later, nog steeds wakker, dacht ik "Ach, laat ik toch eens op de wekker kijken". Onder de deken even het lichtje aan, om Nico niet te vroeg te wekken, en wat zien ik: KWART OVER ACHT. WAAAAAAAAAAAAAT? Over een uurtje moeten we bij de notaris zijn. SHITSHITSHIT hoe kan dat? Ik stoot Nico wakker en spring uit bed. Kattewasje, snel een bord cornflakes. Nico laat Saar nog even snel uit (Saar die ons natuurlijk met haar blafje had willen waarschuwen dat het tijd was om op te staan!), terwijl ik de cheque voor meneer Colombo compileer. Een megabedrag NON TRASFERIBILE. Volgens Nicola, ook zo'n zekerheidje, is dit ok zo, dezelfde cheque als bij de compromesso. Bij het aankleden check ik alsnog de wekker: hoe kan het dat hij niet is afgegaan, er staat toch echt 7:45 op, ja 7: 45 ... PM. PM??? Kutkutkut. Dat moest dus AM zijn. Die stomme Angelsaksische systemen ook. Maar ja, nog is er niets verloren. Wegwezen en snel. Hoe gaan we? Te voet duurt te lang. Op de fiets is risky want het blijkt spekglad: de gesmolten sneeuw is vannacht aangevroren. Toch maar de auto. Saar blijft thuis.

We komen tegelijk met de Colombi aangelopen en we zwaaien elkaar al op afstand toe: het zijn werkelijk aardige lui. Bij de notaris wachten we nog even tot het echt 9:15 is en dan worden we binnengeroepen door een zeer breekbaar oud dametje, dat ons nauwelijks aankijkt, voorovergebogen als ze is door het vele studeren op de aktes. Zonder veel poespas begint ze de geprepareerde akte voor te dragen, nomi, cognomi, codici fiscali (altijd weer die codice fiscale!). Bij ons wordt speciaal vermeld dat we de Italiaanse taal machtig zijn. Ik zwaai met mijn hand naar mevrouw Colombo van "zo zo" en zij lacht. Ik zie meneer Colombo al naar mijn chequeboekje loeren, dat zichtbaar in mijn plastic mapje zit. Zit hij te likkebaarden? De notaris neemt de tijd. Niet alles begrijpen we. Er volgen nog wat correcties. Frazione Spegna? Nee, Spagna. Spegna betekent: doe het licht maar uit! En we willen net beginnen! Dat moet anders. We komen bij de hypotheek van de Colombi: is die afbetaald. Jazeker. Maar het originele bewijs van de bank zit er niet bij. Dat heeft Nicola. Die er niet is. Ook niet in de buurt. Nergens te bekennen. En hij heeft het ook niet in het dossier voor de notaris gestopt, kennelijk. Lopen we vast? Nee, gelukkig hebben wij alles bij ons en hebben we een kopie van het bankbewijs en dat blijkt voldoende. We gaan verder, ik verlies de draad. Aha, de betalingen! Colombo kijkt weer schuins naar mijn cheque. "Jaja, hij komt eraan, maak je niet zenuwachtig",  denk ik nog. Maar dan komt de aap uit de mouw: Colombo wil een gegarandeerde cheque, niet zomaar één. Kan ik me voorstellen, had ik ook aan gedacht, een maand geleden. Daarover toen Nicola gebeld: "Moet die cheque niet gegarandeerd zijn?" "No no, non ci sono problemi!" Gewoon zo'n zelfde cheque als bij de compromesso. Nou goed dan, dacht ik toen. Niet dus. En op dat moment, als Colombo dus over een gegarandeerde cheque begint, verschijnen er vreemd genoeg allerlei martelmethoden en manieren van ter-dood-brenging (langzaam vooral héél langzaam) voor mijn geestesoog. Lijdend voorwerp niet Colombo, want die heeft gewoon gelijk, maar ene Nicola. Wat heb ik toch tegen die man? Ik weet het niet. Hij is er niet, de lul, en nu weten we waarom: al zijn stommiteiten komen nu boven tafel.
Gelukkig blijkt de notaris meegaand en mag ik even naar het gelukkig op loopafstand gelegen postkantoor (leve Pavia!) om de cheque te laten garanderen. De anderen gaan even een kopje koffie nuttigen in de bar om de hoek (leve Italië!). Daar wisselen Nico en de Colombi hun ervaringen met Nicola uit. Ook zij zijn zeer ontevreden over hem. "Ha fatto niente!", krijgt Nico keer op keer te horen: ook zij hebben ook vrijwel alles zelf moeten doen. Zelfs beloften over teruggave van door hen gemaakte kosten kwam hij niet na. De Colombi hebben wel de volle 3% makelaarsprovisie betaald en daarnaast ook nog eens het kerstkado dat Nicola hen heeft afgetroggeld: een fles champagne!

Bij het postkantoor is het weer pensioen uitbetaaltijd, maar ik kom toch snel aan de beurt. Ik krijg dezelfde vrouw als de vorige keer, die me toen niet kon helpen. Jezus, als dat maar goed gaat! Het valt mee, ze vraagt e.e.a. aan haar collega en warempel, na wat invulwerk, check van de rekening en een printopdracht heb ik een gegarandeerde cheque in handen! Wat een efficiëntie (leve de Bancoposta!). Snel terug. We tekenen de akte en zijn

EIGENAAR VAN HET HUIS IN MONTECALVO VERSIGGIA!

Zojuist belt Nicola, op mijn mobiel, maar ik ben geprepareerd en geef hem de volle laag: in het Italiaans! Wij zijn niet tevreden en de Colombi ook niet, hij heeft me verkeerd voorgelicht. Of hij onze kerstwijn al op heeft, ja? jammer anders had ik die teruggehaald. Hij snapt er niets van. Tuurlijk moet die cheque gegarandeerd zijn. Telefoongesprek van een maand geleden: dat herinnert hij zich niet. Waar hij was? Op kantoor natuurlijk, hij kan toch niet bij de notaris binnenstappen. Of we even de sleutels komen halen (langsbrengen zit er niet in, wat kun je verwachten voor 11.000 euro netto?). Ik zeg hem dat ik hem beu ben en geen zin heb ik zoete koekjes bij een slap kopje thee of zoiets en verbreek de verbinding. Hopelijk kookt hij nu in zijn eigen sop gaar. Zal wel niet, waarschijnlijk gaan al zijn zaken zo. Leuke baan, makelaar! Het verdient in ieder geval goed.

                                                               Maar goed, het hart is gelucht en we kunnen nu genieten van een prachthuis in een prachtomgeving. Joepiedepoepie!

Il fannullone

Spannende dagen breken aan! En het was al zo spannend ... Vandaag zijn we met de eigenaar van ons a.s. huis, signore Colombo, de eindcontrole wezen doen. Staat alles er nog en is alles nog in dezelfde staat als toen we de compromesso tekenden? Heeft Colombo zich gedragen als een "buon padre di famiglia" zoals het zo mooi heet in koopcontractuele termen? Ja dat had hij. Tot nu hadden we hem nog niet veel horen spreken, maar nu bleek hij een vriendelijke oude baas, die bereid was ons alles in alle rust uit te leggen. Geen spoor van haast of ongeduld. In de rustico is alles aanwezig, gas, licht en elektra en voor het aansluiten van het elektriek volstaat een telefoontje naar de ENEL. Overal liggen buiten de buizen verborgen waardoor de definieve kabels getrokken kunnen worden van de aanvoerleidingen buiten naar het huis. De kabels die er nu nog los hangen te bungelen, zijn slechts provisorisch aangebracht t.b.v. de verbouwingswerkzaamheden. Gelukkig maar, want het ziet er niet uit zo. In de cantina sterft het van de wateraansuitingen, zoveel dat je daar misschien beter een piscina kan beginnen? :-) Er zijn twee thermostaatkranen om de temperatuur van de centrale verwarming op beide verdiepingen inderdaad centraal en apart te regelen. Enzovoorts. Verder leek alles er nog te staan, teveel om op te noemen: nog een los toiletblok (il water) en een bidet, de marmeren wastafel die we op onze eigen verdieping nog kunnen gebruiken, een compleet bed, kastjes kastjes, kastjes. In de rustico lag nog een stapel dakpannen, genoeg voor een heel nieuw dak (en dat is misschien ook nodig? gelukkig zagen we geen lekkages in het huis ondanks de smeltende sneeuw op het dak). De waterafvoer bijkt nu toch echt definitief aangesloten op het riool, want Colombo duidde ons aan waar de afvoerleidingen precies liggen.
Na afloop van de "rondleiding" kwam dat fraaie portret van makelaar Nicole nog even aan de orde. Of die er morgen bij zou zijn? Colombo had er geen vertrouwen in, en had hem dus maar even gebeld. Nee, ik kan niet bij de notaris binnenstappen natuurlijk, was diens reactie. Dat was dus alweer iets heel anders dan hij ons tot nu toe had voorgespiegeld. Hij zou buiten "in de buurt" blijven, zei hij nu. Ik bel je op als je er niet bent! was het dreigende antwoord van Colombo geweest, zoals hij ons vertelde. Ook de Colombi blijken dus niet erg tevreden over de makelaar. Ach, "ha preso i soldi e quindi non fa più niente", hij heeft zijn geld binnen en doet dus niks meer ... Signore Colombo was ondertussen wel nieuwsgierig om te zien wat het eindresultaat is, als we klaar zijn met onze verbouwingen. Nou hij is met la moglie van harte welkom op de openingsparty. Nicola de fannullone, de nietsnut, kan wat ons betreft de pot op. Of hij mag de eerste duik in het zwembad nemen ... als het water er nog niet in zit.
  De omgeving van het huis nodigde ook vandaag weer uit to het maken van een paar fraaie plaatjes: prachtige winterse vergezichten. Op de terugweg keken we onder de wolken door naar een panorama van het complete Alpenmassief dat in de zon lag te schitteren! (Hiervan helaas geen foto, daarvoor moeten jullie zelf een keer komen kijken ...  als het een keer niet mist!)
Morgen 9:15 bij de notaris de ondertekening van het koopcontract, de rogito!!!! Wow!

Repeterende Breuk en Assicurazione

  Al sneeuwt het op dit moment niet meer, het is nog wel steeds een witte wereld. Er is de afgelopen dagen zoveel gevallen dat er een dik pak ligt dat nu met de stijgende temperaturen maar langzaam wegsmelt. Er lag de avond voor zijn vertrek genoeg van het witte spul om Ruben de eerste sneeuwpop in zijn leven te laten maken. Heel klassiek: twee grote ballen op elkaar en daar bovenop een kleinere die als kop dient. Twee takjes als armen en wat sprieten van een boom geplukt om als ogen en mond dienst te doen.

Het bleef maar sneeuwen die avond. Naar de “Tavernaccia” in San Genesio ed Uniti (bij de andere parenti wel bekend) ging het stapvoets want een slippertje is met die gladheid zo gemaakt. We waren er avond de enige gasten. Ieder ander was wijselijk thuis gebleven. Alleen de jeugd van het dorp hing er later op de avond rond. Zoals altijd was er weer, zoals Ruben zo mooi omschreef, een “menu vocale”, d.w.z. de gastvrouw dreunt in rap Italiaans alle gerechten op (en dat zijn er meer dan zat), en kijkt ons verwachtend aan met het kladblokje in de hand om te noteren wat het wordt. Ze doet dat drie keer: zowel voor de primi, de secondi en de dolci. Dus drie keer kijken we elkaar wat hulpeloos aan en besluiten het gerecht te nemen dat we hebben verstaan. Ondanks het “we zien wel karakter” blijkt het elke keer toch weer een goede keus te zijn.

Langzaam en voorzichtend rijden we weer naar huis. De sneeuwschuivers zijn her en der al wel langs geweest maar er ligt overal nog een dun glad laagje. We besluiten de auto niet in de carport beneden te zetten, want we vrezen dat de volgende morgen, als we écht op tijd weg moeten, de auto de besneeuwde helling niet kan nemen. Sneeuwkettingen hebben we niet bij ons! Die zorg blijkt terecht want als we om half zes ’s ochtends naar buiten stappen, is er weer een dik pak sneeuw bij gekomen! Omdat de sneeuwschuiver die nacht ook langs is geweest, moet de auto eendrachtig over de grote sneeuwrand geduwd worden, die de schuiver naast de geparkeerde auto’s heeft gedeponeerd. Met de slaap nog niet helemaal afgeschud pakken we de bagage van de parenti in onze Punto die, als iedereen eenmaal zit, bijna door zijn veren zakt. Zo zwaar beladen is hij. “Dat komt de wegligging ten goede,” zegt Cis. Dat is misschien wel nodig ook, want ook de snelweg van Pavia naar de tolweg Genua-Milaan is lang niet sneeuwvrij. Met een gematigd gangetje gaan we op weg. Pas op de rondweg van Milaan wordt de situatie wat beter en kan er iets meer vaart worden gemaakt. Uiteindelijk komen we veilig op vliegveld Orio al Serio aan en kunnen afscheid nemen van onze “parenti”. Al hebben we er nooit op gevlogen, Orio al Serio beginnen Stef en ik inmiddels goed te kennen. We zijn er nu al voor de zesde keer! “Dit afscheid nemen op het vliegveld,” zegt Stef, “is als een repeterende breuk. Nooit leuk, maar het is een onvermijdelijk gevolg van onze keuze!”

Die middag ook naar de verzekeringsagent geweest. Omdat we a.s. maandag de definitieve koopakte tekenen en de sleutels van het huis in Montecalvo krijgen, leek het ons raadzaam tijdig een opstalverzekering te nemen. Dat blijkt niet mogelijk bij een Nederlandse verzekeraar. Daarom op Internet maar gezocht naar een goede “assicurazioni”. Op Internet gegoogled op de trefwoorden “assicurazione”, “furto”, en “fuoco”. We kwamen uit bij Generali, ook in Nederland actief en bovendien nog eens aanbevolen door onze eigen verzekeringsagent uit Houten. Via een invulformulier kun je je eigen polis samenstellen, uitrekenen hoeveel dat allemaal wel kost en een offerte opvragen. Zo gezegd zo gedaan. Nog geen DRIE minuten nadat het formulier was verstuurd, ging de telefoon. “Pronto?”. Daniele Fasani van Generali (Agenzia Principale di Pavia) aan de lijn. Was ik de BOOTS, Nicolaas etc., die een offerte had aangevraagd? Of we een afspraak konden maken, zodat hij de polis en de voorwaarden even met ons kon doornemen? Verbouwereerd door deze snelheid en efficiency, gaf ik toe dat ik dat wel wilde. Vervolgens zitten we vrijdagmiddag voor zijn bureau en laten we ons voorlichten over wat wel en niet nodig is, en wat wel en niet kan. En dan word je opeens geconfronteerd met het feit dat onze relatie en ons huwelijk door de Italiaanse overheid niet wordt erkend. In het “6-in1”- pakket dat Generali aanbiedt zit namelijk ook een uiterst voordelige WA verzekering voor elk lid van de “famiglia”, ongeacht hoe groot die familie is. Nu mag ik al 22 jaar samenwonen met Stef, vijf jaar met die man getrouwd zijn, en verder geen vrouw of kind hebben, dit alles doet voor de wet en Generali niet ter zake. Daniele keek ons wat verontschuldigend aan (misschien wordt het in de toekomst anders suggereerde hij nog): ons trouwboekje heeft hier geen enkele betekenis. Als we allebei WA verzekerd willen zijn, is er een aparte tweede polis nodig en kost dat ons 100 euro extra! Zo zie je maar weer dat al het morele geleuter over bescherming van huwelijk en familie dat paus en kerk en de rechtse partijen hier continue verkondigen bij hun verzet tegen het homohuwelijk of geregistreerd partnerschap, gewoon neerkomt op platte financiële en wettelijke discriminatie! Ik mag hopen dat hier snel een einde aan komt.

Ondanks eerdere wat alarmerende berichten van de notaris dat ze wellicht niet op tijd alle onderzoek kan afronden (de noodzakelijke internetverbindingen liggen plat), is de overdracht toch gewoon op maandag 9.15 uur. Het zal ons benieuwen of makelaar Nicole er overeenkomstig zijn belofte aan eigenaar Colombo maandag bij zal zijn, of dat hij het ook hier laat afweten: het geld is tenslotte binnen, dus wat zal je je druk maken? Morgen, om 14 uur bij de finale controle van het huis, is hij er in ieder geval niet bij, ondanks eerdere beloften. Gelukkig is de eigenaar wat meegaander.

PS Inmiddels blijkt dat ook bij Generali de moraal toch echt via de portemonee loopt (bang dat we naar een ander zouden gaan): we kunnen voor slechts 20 euri extra toch allebei WA-verzekerd worden onder dezelfde polis. Eind goed al goed!

John Lennon op ski's

 Het sneeuwt!!! De voorspelling van de afgelopen dagen is uitgekomen, het is vannacht waarachtig gaan sneeuwen en er ligt inmiddels een dun, nattig laagje op de straten. Het zal zo te zien, in de vlakte tenminste, niet van lange duur zijn, maar is toch weer even een leuke verandering van het panorama.

Wat heeft John Lennon daar nu mee te maken? En op ski's? Dante stond toch al op ski's? Nu ook nog een Beatle? Awel, gisteren was het nog "gewoon" bewolkt en koud en besloten we eens richting de meren te rijden, het dichtstbijzijnde wel te verstaan, het meer van Como. In het Italiëforum op internet werd dit al eens anders aangeduid: iemand vermeldde dat hij vorig jaar langs het meer van Coma was gereden. "Nou daar zal je dan niet veel van hebben meegekregen!" schreef toen een grappenmaker terug. Dit wilden we wel eens bij volle bewustzijn meemaken en dus togen we op pad. Binnen het uur stonden we al aan de oevers van het koude uitgestrekte water. Een tochtje met de waterfiets over het meer: we zagen er met pijn in het hart vanaf. Como bleek een leuk gezellig plaatsje met echte historie: Plinius de Oudere én de Jongere zijn er geboren en zitten  in marmer gebeiteld pontificaal in een soort pausmobiel-achtig perspexhokje aan de facade van de Dom. Een prachtige facade met veel mooie versieringen en Renaissance-kop pen. Binnen viel het daarna een beetje tegen. De winkelstraatjes bleken echter  niet te versmaden en een enkeling deed zijn best ook internationaal een beentje voor te zetten, door een beroemde tekst van Lennon op de ruit te plakken:

Imagine there's no Heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only ski

Bijna goed! Spellen, het valt niet mee, we weten er als bloggers zelf alles van.
Het bezoekje aan Como bleef beperkt tot het bezoek van deze Dom, nog een ander schilderachtig kerkje, de San Fedele, en een kopje koffie met appelgebak. We keren er echter zeker nog eens terug, als het iets warmer en zonniger is, want het ziet er leuk genoeg uit voor een dagtripje.
Gisteren deden we een eerste poging de makelaar te bellen om ook de binnenkant van het huis te Montecalvo aan de parenti te laten zien: hij bleek totaal onbereikbaar, kantoor dicht, mobiel niet aan. Vreemd, want hij zou altijd beschikbaar zijn en we moeten voor de akte maandag nog even langs het huis ter eindcontrole. Ook vanmorgen is er nog geen contact. Gaat het nog lukken vandaag? Later meer.

De dag na de avond (en de dag) ervoor

Van uitslapen, na de lange oudjaarsnacht, kwam voor beide padroni niet veel. Voor de ene niet doordat hij de andere padrone uit bed hoorde gaan, voor het toilet, dacht hij. En toen nog eens. En nog eens. En nog eens. Dat is wel een erg zwakke blaas, dacht hij nog, maar nee. Het bleek een zogenaamd "oudejaarsavondfeestgriepje", vroeger ook bekend als "eerstekerstdagsdinergriepje". Gelukkig hadden we op nieuwjaarsdag geen opera ... De tweede padrone sliep dus niet uit, omdat hij niet uitsliep, maar zich telkens over de toiletpot wilde buigen. Ieder zijn meug.
Maar eerst nog even over de dág van gisteren , van vóór de oudejaarsslemppartij.  Het was nu echt helder en zonnig weer en dus stond iedereen in de startblokken om op pad te gaan. Het werd het klooster van San Alberto, de andere pre-visiterende parenti welbekend van de blinde baard-frater genaamd Ave Maria en van de mooie fresco's. Afgezien daarvan waren de vista's nu ook adembenemend, vanaf het klooster, maar ook onderweg, onder-de-haarsspeldbochtige- weg wel te verstaan. Eerst zag het er naar uit dat we het klooster niet in zouden kunnen, maar de fraters bleken slechts biddende en na een halfuurtje wachten en ballen met Saar (in de zon, geen straf), gingen de poorten open.
  Vanaf daar ging de route verder naar Varzi, alwaar een panino en een ijsje werden genuttigd en een presepe, kerstal met bewegende ambachtsluitjes werd bezichtigd. Ook beoordeelden we verschillende balkon-varianten op geschiktheid voor Villa I Due Padroni en mooiheid qua smeedwerk. In Zavatarello werd de gebruikelijke afdaling vanaf het immer gesloten kasteel gemaakt, niet nadat de bitch de banden van de Punto op het natuurstenen wegdek had verschroeid in een poging de wagen de helling op te krijgen (en ik wórd toch heet van de geur van verbrand rubber!). De terugweg verliep mistloos en leverde alweer ademstokkende schemerpanorama's van silhouetten- cq coulissenlandschappen op. Die cursus aquarelleren had ik toch echt moeten afmaken.
Vanochtend was de helft van de padroni dus uitgeschakeld en kwam de B&B verzorging op de minder ervarene van de twee neer. Gelukkig was die dus vroeg wakker. Eerst maar eens puin ruimen, d.w.z. het slagveld aan vaatwerk wegwerken. Daarna douchen (hiervan geen foto's) en de hond uitlaten. Het stoute plan om een wandeling via de stad te maken en daar alvast een kopje koffie te nuttigen werd bruut verhinderd, doordat de riem van Saar thuis was achtergebleven, in de jas van de bedlegerige padrone. Toch nog een kwartier of drie weg.Thuis kwamen de parenti tot leven en serveerde de wandelpadrone het standaardontbijt, voor de gelegengheid uitgebreid met panettone en een snotei. Dat laatste was althans de mening van de gasten en de gast is koning nietwaar? (Ík vond het een lekker zachtgekookt eitje, eiwit gestold, geel zacht, in één woord perfect dus ... maar ja wie ben ik ook alweer?). Daarna werden enige uren in ledigheid doorgebracht, deels op zoek naar Nieuwjaarsconcerten te Venetië (laatste 5 minuten gezien) en Wenen. De oude padrone verrees aan het begin van de middag van zijn ziekbed en bliefde wel een kopje thee.
De échte mannen ('s avonds een man, 's ochtends een man) besloten tot een rivier/boswandeling in het zonnige vriesweer. Dit nam een uur of 3 in beslag en leverde wat mooie plaatjes op. Saar bleek onvermoeibaar in het ballen rennen en ligt inmiddels knock out te padroni-bedde. In San Lanfranco namen we elk tenslotte een beker hete chocola, waarin je een lepel  rechtop kon neerzetten, want het bleek een kopje gesmolten chocoladereep.

Kopen?

Er waren wat acrobatische toeren van Hans voor nodig (dankdank), maar het resultaat is er naar: zie de foto. Zojuist wat vuurwerk afgestoken om het spannende nieuwe jaar in te luiden. En wat (veel) spumanti naar binnen gegoten, de spumanti uit het eigen gebied, de Oltrepò. Aan allen die ons dierbaar zijn vanaf deze plaats:

BUON ANNO!