La Cena delle Sette Cene

Het diner van de 7 gangen, zo heet een eeuwenoude traditie in de Oltrepo die nog door een enkeling in stand wordt gehouden. Zoals door Nando en Leda van het restaurant Bagarellum, waar we goed bevriend mee zijn. Zo geod (kennelijk), dat zij ons speciaal uitnodigden voor deze Cena, net als enkele andere goede vrienden, waar zie een speciale band mee hebben ... Een hele eer!

De 7-gangs cena vindt plaats aan de vooravond van de 24e december, dag waarop van oudsher werd gevast. Om het (harde) werk op het land van de 24e te kunnen doorstaan, werd er aan de vooravond "rijk" gegeten, rijk voor aremluisbegrippen dan. Op basis van de voorhanden groenten en vruchten, presenteerde men 7 gangen, het magische getal 7 kwam daarbij waarschijnlijk voort uit verschillende zowel heidense als religieuze bronnen.

Nando en Leda hadden naast ons nog twee andere koorleden met aanhang uitgenodigd en ook de tandarts (moet je zeker altijd te vriend houden). In het feestelijk aangeklede restaurant passeerden weer tal van heerlijkheden de revue:

1. Crostini di pane ai cereali con lardo e castagne (heerlijk tongsmeltend spek en kastanje met honing op een toastje)
2. Cipolle ripiene (gevulde uien, heerlijk zoet met sukade en rozijnen, njam njam)
3. Fettine di polenta con gorgonzola (gebakken polentaschijfjes met de overheerlijk blauwe kaas)
4. Tortelli di zucca con funghi porcini (pasta drolletjes gevuld met pompoen in een eekhoorntjesbroodsaus)
5. Merluzzo al forno con uvetta (Kabeljauw uit de oven met gebakken druiven)
6. Mele al forno ripiene (een gevulde appel uit de oven, met grappa)
7. Ciambellone farcito (een ronde cakeplak met zoete saus)

Helaas, nr 7 ging er bij ons niet meer in, het was teveel. De tortelli waren te lekker en daar hebben we ons aan vergrepen. Onder het nuttigen van de gerechten werd er genoegelijk gekeuveld en gelachen, waar bij ook Nando en Leda van de partij waren (hoe los ik een Sudoku op, was een thema).

Dank jullie wel lieve Nando en Leda! Het was een memorabele avond.

Piangere e ridere

In Nederland zetten ze ze je zelfs voor het melden van een overlijden in de wacht: "Een ogenblik geduld alstublieft, er is nog één overledene voor u" ... Ik belde de Dela om het overlijden van mijn moeder door te geven, diezelfde ochtend, 3 december, om 11 uur in haar woning in Zwolle. Hoewel het min of meer een kroniek van een aangekondigde dood was (in augustus was er een inoperabele maagtumor vastgesteld), kwam de snelle achteruitgang in de laatste twee weken toch als een verrassing. En toeval of niet, alles gebeurde net in de 10 dagen dat we zelf in Nederland waren, in een vakantiehuisje niet ver van Zwolle. We waren nog op tijd om haar laatste heldere momenten mee te maken, voordat ze dankzij de morfine definitief in een slaperige toestand wegzonk.

Bijna 85 jaar is ze geworden, eigenlijk een wonder, want een aantal jaren geleden leek ze de 80 niet te gaan halen. Voor haar is het stervensproces gelukkig niet een al te grote belasting geworden: tot twee weken geleden was ze nog mobiel, tot een paar dagen voor haar overlijden was ze nog niet bedlegerig, en ze is uiteindelijk thuis gestorven. Je zou er voor tekenen en ze was er ook klaar voor. 

De verdere afhandeling (afschuwelijk woord) verliep gelukkig erg soepel, dankzij de vriendelijke, zij het erg zijige, Dela-kraai ("En dan is het gebruikelijk om iets op de kaart te zetten zoals Moeder hield van bloemen", "En dan kom ik nu bij punt wat pijnlijk kan zijn, ..."). We wisten wat we wilden en wat niet, eenvoud was het sleutelwoord, ook omdat we weinig belangstellenden verwachtten. Geen koffie met cake, maar gewoon in intieme kring in moeders eigen huisje napraten. Geen rouwwagens. Een eenvoudige kist. Geen rouwbezoek ("apies kijken, noemde mijn tante Adèle dat) de avond voor de crematie. Wel muziek! En een enkel herdenkingswoord. De afdeling Zwarte Humor van de familie Smulders-Bekman deed af en toe een duit in het zakje (of moet ik zeggen: een askegel in de urn), maar de kraai gaf geen kik.

Om de een of andere reden (lachen en huilen liggen dicht bij elkaar) roepen tragische gebeurtenissen als deze, het einde van het leven, meteen ook (bij enkele verdorven geesten tenminste) satirische beelden op. De slapstick van de uitvaart. Toen de kraai voorstelde dat we zelf de baar van rouwcentrum naar crematorium zouden dragen, waarbij de kist een paar keer overgeladen zou moeten worden naar een andere baar en we ook een bruggetje zouden nemen, zag ik de hele film al voor me, eindigend met de kist van mijn dierbare moedertje dobberend in de sloot, half gezonken als een Titanic. Nee, dat moesten we maar niet doen ;-)

Ook de lijst met rouwmuziek uit de bibliotheek van het crematorium gaf aanleiding tot satire. De muziekcollectie bleek ongekende mogelijkheden te bieden:

• voor overledenen tgv een vliegtuigongeluk: "Vanmorgen vloog ze nog"
• voor etterbakken: de "Last Post"
• voor twee tegelijk (zeg maar nee, dan krijg je er ...): "Bedankt lieve ouders"
• voor eenzamen: "’n Trein naar niemandsland" van Frans Bauer
• voor diegenen waarbij ook het Familiediner niet mocht baten: "Laat me alleen" van Rita Hovink
• voor diegenen die nog hoopten: "Vluchten kan niet meer"
• enz

Er was opvallend veel keus uit de muzak van de Maastreechter Staar, James Last, Fischer Choere en dergelijke meer. Ook heel veel Celine Dion, en die hoor ik zelf ook heel graag NA mijn overlijden.

De gebroeders Buurman & Buurman maakten zelf een mooie cd met eigen keus: de "Dans van de Zalige Geesten" uit Orfeo ed Euridice van Gluck, "Abendlied" van Schumann, "Nocturne nr 20" van Chopin en "Bij de dood van Melissande" van Sibelius. Het klonk allemaal prachtig: Ajeto!

Toespraken waren er van de padrone Nico, een mooi sober gedicht van Augustinus, en van de blogpadrone die zelf iets geknutseld had. Hieronder de tekst. Verrassend was de aanwezigheid van José, Crista en Inge, mijn nichtjes, dochters van Adèle die ook nog wat leuke oude kiekjes mee brachten.

We hebben onze moeder een waardig afscheid kunnen geven. 

Herinneringen

De vroegste
Naar bed, naar bed, zei Duimelot, Eerst nog wat eten zei Likkepot …
Ik zat op schoot bij mijn moeder (?), en het woord Likkepot bleef als een jong konijntje door mijn hoofd huppelen. Likkepot, Likkepot. 

Later
Mijn broer en ik zaten aan de tafel in de woonkamer en prikten met een naald figuren uit karton. Je moest druk zetten om de naald door het karton te duwen, maar niet teveel, want dan zou het scheuren. Van de inspanning gleed de naald weg tussen je bezwete vingers. Het tipje van de tong stak uit onze mond. Opeens klonk er gestommel boven en mijn moeder sprong verschrikt op. Snel, wegstoppen, voor je vader naar beneden komt!

Nog later
We wandelen buiten en lopen langs de school. Ik strijk met mijn rechterhand over het lage bakstenen muurtje. Het voelt ruw aan. Vlak voor we weer naar rechts zullen afslaan, om onze korte ontsnapping uit huis te beeindigen, vraagt mijn moeder opeens: Zullen we naar de kermis gaan? We slaan rechtsaf en steken over. Een warme stroom baant zich vanuit mijn hart een weg door mijn hele lijf, van top tot teen. Een warme stroom die zegt, die roept, die schreeuwt: Ze houdt van me, Ze houdt van me!

Vanaf nu

Ik zie je,
weerspiegeld in een vensterruit
je kijkt naar me, strak, recht voor je uit
Zou het kunnen zijn dat …?
Maar nee

Ik hoor je,
geritsel van vergeeld papier
je bladert door verlopen blaadjes, kranten
Zou het kunnen zijn dat …?
Maar nee

Ik droomde dat je
je eindelijk volledig uitsprak over alles
Zou het werkelijk zo kunnen zijn?
Maar nee

Ik herdenk je,
liefdevol zorgzaam zoals je was
je brengt ons brood, veegt schoon en doet de was
Zou het kunnen zijn dat …?
En ja, zo blijf je leven in mijn hart.

Onze moeder was een stille bescheiden vrouw zonder grote wensen, die niet veel contact zocht met haar omgeving. Wij kenden haar als liefdevol. Een liefde die speciaal haar kinderen gold. Een liefde die ze niet met woorden uitte, maar door zorgzaamheid. Ongevraagd bracht ze ons steeds weer thee, koffie, frisdrank, soep en dergelijke op onze kamers. Trap op, trap af, jaar in, jaar uit.

Ze koos in haar leven twee keer een man die haar uiteindelijk niet het geluk bracht dat ze zocht. Daarom denk ik dat ze vooral de laatste periode van haar leven het gelukkigst is geweest, in haar knusse huisje in Zwolle, samen met mijn broer. Zittend bij het raam, haar blaadjes lezend, kijkend naar de vogels in de tuin, breiend aan een trui. Truien en vesten waren haar handelsmerk en een van haar eigen truien heeft ze nu aan.

We nemen nu afscheid van onze dierbare moeder, die we ons altijd met liefde zullen blijven herinneren.

(S)fiducia

Het scheelt maar één letter (in het italiaans), maar ooo wat is het belangrijk, vertrouwen. En eenmaal weg, komt het niet zo snel meer terug. Op kleine schaal profiteerden de padroni gister en vandaag van VERtrouwen, terwijl het land Italie ten onder lijkt te gaan aan WANtrouwen.

Ons afdakje is geplaatst! Dankzij ons "mannetje", onze vertrouwensrelatie met Roberto van restaurant Amici Miei. De formele contacten met andere aannemers leidden tot niets,  maar onze aannemer di fiducia was er binnen een week mee klaar. Het viel nog niet mee, met drie man een middag en een ochtend sleutelen en passen en meten, maar ons bordesje is nu droog (ook doordat het niet regent).

Op landelijk politiek niveau is de man in wie niemand nog vertrouwen had, Berlusconi, nu toch echt passé. Vooral ook doordat hij het zelf niet meer in de hand heeft. Hij wordt vandaag links en rechts ingehaald, door de markten, door partijgenoten, door de president. B heeft afgedaan. Sic transit gloria mundi, zei onlangs hij nog, toen hij hoorde hoe het met zijn vriend Kadhaffi was afgelopen.  Niet wetend hoe snel hij aan de beurt zou zijn.

De gebeurtenissen worden geregeerd door de financiele markten en president Napolitano, die wél veel gezag heeft in Italie, deed vandaag de ultieme poging de regie weer terug te krijgen. Dit bij gebrek aan verantwoordelijk gedrag van de eigenlijke volksvertegenwoordigers. Een unicum: de president kondigt aan dat B écht weggaat en wel heel snel. Kamer en senaat worden opgejaagd om de EU maatregelen snel aan te nemen. Een opvolger van B, niet iemand uit de politieke kaste, wordt klaargestoomd door hem (vandaag) in de Senaat te parachuteren. Hopelijk is het nog niet te laat om het vertrouwen terug te winnen. Broos zal het in ieder geval nog heel lang zijn.

Stare ai patti

"Het sneeuwt hier nooit" zei onze nieuwe buurman Antonio 3 1/2 jaar geleden tegen ons, "dat komt door de klimaatverandering". Waarna we in de winters van 2008, 9 en 10 dus bergen sneeuw hebben mogen begroeten. Letterlijk, wanneer de schuifwagen weer een metersdikke laag op onze oprit gedeponeerd had. Straat schoon, uitgang geblokkeerd ... Het is kortom weer tijd voor de winterbanden, want op die klimaatverandering kun je de klok duidelijk niet gelijkzetten. Zouden de weergoden van Italiaanse origine zijn?

Onze garageman in ieder geval wel, als je het bordje met zijn openingstijden (gli orari) goed bekijkt. Dus is het niet vreemd dat er drie pogingen (niet lukraak, maar volgens afspraak) nodig waren om de bandjes eindelijk gemonteerd te krijgen. Stare ai patti (je afspraak nakomen) is waarschijnlijk de minst versleten uitdrukking uit het Italiaanse woordenboek. Het IMF mag wel opletten. Maurizio, de garagista, was er niet, was er nog niet, zou ook niet meer komen waren zo ongeveer de varianten.

Hard werken doet Maurizio trouwens wel want àls hij er is dan rent hij van de ene klant naar de andere en doet alles tegelijk (en doorelkaar). Je vraagt je af hoe hij zo zijn pensioen moet halen (maar o ja, daar hadden ze hier een oplossing voor).
Er staan dan ook vijf auto's met open motorkap op verschillende bruggen. Wij kwamen met onze twee Punto's en de rode-Punto-padrone had zijn auto nog niet op de handrem staan (laat staan dat hij zelf was uitgestapt) of de krik zat er al onder. Terwijl de velg van de banden werd gehaald (machinaal) haalde Maurizio de winterexemplaren van de bovenverdieping en gooide deze gewoon naar beneden. Hup hup hup en binnen een kwartier zaten de banden om beide Puntootjes. Als het dan eenmaal zover is dan gaat het ook snel. We zijn klaar voor de aftocht naar NL! (28 nov - 6 dec).

Nog een voorbeeld, maar dan extremer, van het NON stare ai patti betreft het afdakje boven ons balkonnetje aan de zuidzijde (boven de entree). Nadat er 2 1/2 jaar geleden enkele uren discussie aan waren besteed met onze huissmid (ja ik maak een offerte, nee, hij komt echt) hebben we er nooit meer iets van vernomen. En waren we het beu. Maar in juni kreeg de tegelpadrone een aanval van ondernemingslust en toog hij naar Pini in St Maria, een specialist op het gebied van afdakjes! De eigenaar kwam meten, we kwamen tot de conclusie wat het moest worden, de prijs en ... toen bleef het stil. Meerdere bezoekjes aan het bedrijf zelf (ja we komen écht, volgende week misschien) richtten niets uit. Vijf (5!) maanden later nog niks. Andere smid: Ik kom morgen langs! Niks meer gehoord. Zucht.

Waarom een afdakje, hoor ik u vragen? Nou, om doorslaan van vocht en afbrokkeling van het stucwerk te voorkomen door regen en ... sneeuw. En het regen en sneeuwseizoen nadert met rappe schreden dus moet het afdakje er nu echt komen. Andere aanpak! Zoek een bekende, een vriend van een vriend, die het kan doen! Iemand "di fiducia" zoals dat hier heet. Een "mannetje". Dan doen de knellende vriendschapsbanden en sociale controle hun heilzame werk en lukt het wel. Wieowie kunnen we hiervoor strikken. Roberto van Trattoria Amici Miei natuurlijk! Daar eten we vaak en sturen we klantjes naartoe, dus ... Bovendien zit hij zèlf in de bouw. En inderdaad, binnen een week staan de kunststof platen al klaar om gemonteerd te worden, en zouden ze ook al gemonteerd zijn, als het niet was gaan ... regenen. En dat blijft het nog dagen doen. Genua is al weggespoeld en wij zitten vandaag al op 60 mm. Het wordt een zomerdakje.

Firmato Leonardo

Een echte sprekert leidde ons rond in het kasteel van Zavattarello. Dat was nog een extra beloning voor het feit dat het ons, na ruim 3 jaar, eindelijk gelukt was tot binnen de muren van de burcht (een van de mooiste van Italie) door te dringen. Ettelijke keren stonden we hier voor een dichte poort: te vroeg, te laat, vandaag niet ...
Maar nu op de dag van een sagra, een feestmarkt, stond de poort echt open! Zelfs Thomas mocht mee. En nu ook nog een echte verteller als gids, het kon niet op!

Er was zelfs ruime belangstelling voor de rondleiding, zeker nadat we er twintig minuten te laat aan begonnen, vanwege het vertraagde treintje met luie Italianen die de klim naar het kasteel voor gezien hadden gehouden. Jammer, want het lopen door de smalle straatjes van het voorgeborchte is erg pittoresk.

Onze verteller was goed te volgen dankzij zijn duidelijke italiaanse uitspraak en zo leerden we het nodig over de geschiedenis en wederwaardigheden van de burcht. Oorspronkelijk uit 900-en-nog-iets (ten tijde van keizer Otto 1), werd het kasteel echt belangrijk tijdens het beheer van Jacopo dal Verme (14de eeuw) die hier een internationaal vermaarde militaire school vestigde. Als bolwerk van de partizanen tijdens de 2e wereldoorlog (zelfs de klopjacht op Mussolini zou van hieruit vertrokken zijn!) werd het in 1944 door de Duitsers in de as gelegd, waardoor het  historische interieur en de bibliotheek(!) verloren gingen (het blijven Teutonen). De afgelopen decennia heeft de kleine gemeente Zavattarello het in glorie hersteld en het ziet er nu prachtig uit.

De spreker verlustigde zich uiteraard in enkele leuke anekdotes en saillante details. In de kelder was er niet alleen een gevangenis voor gewone dieven, maar ook een nog kleinere voor corrupte en anderszins hinderlijk in de weg lopende politici. Berlusconi was even een luchtje scheppen, denken we, want hij zat er niet. Boven op de woonverdieping was een cel voor overspelige vrouwen (ook hier geen (sperma-)spoor van B.) die er met kettingen aan de muren werden vastgebonden. Toevallig of niet, deze cel bevond zich naast de kamer van de graaf (bungabunga is van alle tijden). In een van kamers bevond zich nog een houten tafel "van de timmerman", eufemisme voor marteltafel. Ook deden verhalen over spoken de ronde, uiteraard, verhalen die onze nuchtere reisleider afdeed als autosuggestione (een niet bijgelovige Italiaan!). Er was hier wel een graaf vergiftigd, maar die zwierf hier echt niet stiekem rond om de moderne bezoekers schrik aan te jagen.

De inrichting, die grotendeels nieuw is vanwege de brand, was bescheiden maar smaakvol. Prachtige ijzergesmede wandlampen, mooie meubels (afgezien van de timmertafel), beeldhouwwerk en een schilderijencollectie. Vanaf de twee buitenterrassen is het uitzich formidabel, want de ligging van het kasteel is, uiteraard, strategisch, op een heuvel tussen twee dalen. Thomas snulffelde lekker aan de dikke muren en werd vriendjes met een van de kinderen die meeliep met de rondleiding.

De rondleiding eindigde bij een van de muren buiten het kasteel zelf, waar een dubbelloops schietgat te zien was, volgens onze vertellert een uitvinding van Leonardo da Vinci, speciaal voor dit kasteel gemaakt (elk gehucht heeft hier haar eigen "Leonardo was here" Erlebnis). De truc zat 'm hierin dat de vijandelijke strijder buiten de muur zou bukken voor het eerste, normale schietgat om niet geraakt te worden, maar dat hij niet door zou hebben dat er nog een tweede was, schuin op de andere. Dus zou hij zich veilig wanen, zich oprichten en alsnog een kogel tussen de schouderbladen krijgen. Was getekend, Leonardo!

Un po' di tutto

Van alles wat, dat heb je te vertellen als je weer eens een tijd niet hebt geblogd. Waar te beginnen?

De boete! Die viel in de bus, zomaar, gratis, om te vieren dat we zo'n mooi routebordje aan een gemeentelijke paal hebben vastgeklonken. Mag niet zonder toestemming (en betaling van 25 euro). En doordat in Italie àlles gecontroleerd wordt, val je als illegaal natuurlijk door de mand. Dat is dan 46 euro. Dank u.

De wijnoogst, die is definitief voorbij net als het mooie weder, van de ene op de andere dag 15 graden eraf (als het met de kilo's van de dikbuikpadrone ook zo ging!). Herfstkleuren, knallende jagers, maar ... geen blaffende blaffers! De adspirant burgemeester, annex antennista, annex hoofd burgerwacht, (ann)ex kennelhouder heeft ergens de afgelopen weken, maanden?, drie of vier van zijn lawaaimakers weggedaan. Rust! Ook de drie alleengelaten honden boven aan de weg zijn weggehaald(/maakt?). Nog meer rust. Wat zeg ik, het is doodstil!

De David! Niet van Michelangelo, maar van Ca Budda, daarboven richting SanMichele ai Pianoni en Bagarellum. Een Engelsman die we al een tijdje kennen en die nu opeens zijn huisje in de vakantieverhuur wil doen. Dependance Due Padroni! Het is een kleiner appartement, wel netjes en (deels) opgeknapt, met ruim terras en ademstokkend uitzicht. Moeten we kunnen vullen met al die aanvragen die we krijgen. David gaat aan de slag, en het is geen Italiaan, dus voor 2033 moet het wel van start kunnen ... De gezelligheid bij David is wel van Italiaanse makelij (de overburen) en dus gingen bij het laatste bezoek van bier (zie foto) naadloos over op door overbuurvouw bereidde ansjovis, gegrild en gevuld en geweetikwatallemaal. Improviseren kunnen die luitjes als de beste.

De Cinque Terre, die deden de padroni even snel aan, tussen de boekingen door (we hadden een annulering). En ze hadden nog geen stap op de wandelroute langs de kust gezet, of daar ging de mobiel. Last minute boeking voor een week, vanavond nog graag.Dapper maakten de baasjes de wandeling af, voortgesleurd door T. en genoten nog een lekkere saladelunch. Na een rit van twee uur, waren ze nog geen kwartier thuis of daar kwamen de gasten al. Hèhè.  Voor de mooie foto's van het gebied, zie ons feestboek.


De klussen. Er is wat afgeverfd en gerommeld door de kluspadroni de afgelopen weken, toen het eenmaal wat minder heet was. Slijtageplekken van het stucwerk, rusticodeuren, raamroostertje (enge hoge ladder), regenpijpen, afzuigkapmotor enz enz. B&B=K&K. Gelukkig zijn we Buurman&Buurman niet.

De kachel. Die is weer aan. Maar niet na te zijn gereinigd. Beide kachels trouwens. Eerst de pelletbrander boven, incl schoorsteen(tje) en daarna de caldaia in de kelder die nu toch echt van zijn kalk diende te worden ontdaan. En hoe. Kilo's kalk kwamen eruit. Hopelijk scheelt het in de gasrekening straks! En misschien is een onthardingssysteempje toch nog niet zo gek. Iemand ervaring?

Finalmente!

Na meer dan een maand wachten "doet" de weblog het weer ... een beetje. Met wat gegoochel lukt het om langs de volstrekt surrealistische inlogprocedure te komen ("Deze gebruikersnaam is onbekend, wilt u een nieuw wachtwoord aanmaken?" "Voor dit weblog heeft u onvoldoende rechten. Wilt u een nieuw bericht aanmaken?"). We mogen weer! De lay-out is nog onbeheersbaar, maar wie weet kunnen we die tzt ook weer een beetje toonbaar krijgen.
Ach ach ach wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd? Ik weet het zelf al niet meer.
Wat we als eerste kunnen stellen is dat Einstein ook al niet meer is wat hij was (of zal zijn?), dus wie klaagt er nog over een weblog! Tijd en ruimte raken nog wel vervormd maar toch weer anders dan gedacht. De Italiaanse minister van Onderwijs & Wetenschap raakte er volkomen van in de war: in de hoop een publicitair graantje van dit wereldnieuws mee te pikken, stelde ze een persbericht op waarin gemeld werd dat Italie 46 miljoen euro had bijgedragen aan de tunnel waarin de neutrino de lichtsnelheid overschreed. Ja ze zijn hier niet achterlijk, hoor! Hoewel, tunnel???
Ook in Italie viert men op gepaste en alternatieve wijze Koninginnedag, op sommige plaatsen, zoals moge blijken uit de bijgaande foto: Bar Beatrix?

Dat de padroni hondvriendelijk zijn, mag algemeen bekend verondersteld worden (toch?). En er zijn dan ook alweer verschillende hondegasten geweest en ook gasten met honden. Zoals een stel Tekkelaars! Met tekkel! Intelligente tekkel, mogen we wel zeggen.




Weigert naar Santa Maria te lopen, want waarom lopen als je een cabrio hebt!!!

Om dit aantrekkelijke diervriendelijke aspect van ons vakantieverblijf nog wat verder te promoten, hebben we nu speciale reclamekaartjes beschikbaar. We zijn zelfs PET friendly (maar vertel het niet door aan T dat katten ook welkom zijn svp).



Geloof het of niet, de padroni werken zelfs in hun vakantie (het hele jaar) gewoon hard door! Zo is de afgelopen dagen (weken?) de oude rustico gerevamped, met verf en kunststofruitjes (Carglas-padrone repareert niet,  carglas-padrone vervangt). Ook staan er nu wat rustieke damigiani mandflessen op de bovenverdieping, die de oude toiletpot en het ligbad aan het zicht onttrekken.

Zo, genoeg voor het moment, ik ga bedenken wat er nog meer aan achterstallig nieuws te melden is. Oet Mown!

Zijn we weer on-line?

Na vele hopeloze pogingen en gemopper en gezucht van de blogpadrone, probeert de gospelpadrone maar eens of er valt in te loggen op op de nieuwe site van onze weblog. We zijn meer dan een maand uit de lucht geweest omdat weblog-nl van de ene server naar de ander moest verhuizen. En dat had wat voeten in de aarde! Mailtjes naar de helpdesk met dooddoeners als antwoord, maar uiteindelijk...we zijn er weer. Om de een of andere duistere reden lukt het inloggen nu wel. Gewoon willekeurig een paar links aanklikken, ondanks de melding dat de gebruikersnaam niet juist is, en zo waar ... ik ben op de juiste pagina terecht gekomen!

Mijn bijdrage aan dezeweblog zal kort zijn, tenslotte is de blogpadrone degene met het meeste schrijftalent, maar er is door mij toch wel wat melden. Zoals het feit dat ik samen met 450 andere zangerts op het domplein in Milaan, op de trappen van de Duomo een swingend gospelconcert heb gegeven. Veertigduizend toeschouwers waren er. Het was een echte belevenis. Op You Tube staan verschillende filmpjes (zoek op "Italian gospel choir") maar dit is alvast een link naar één fragment: Concerto gospel Milano Duomo p.2.
Zelf kan me er niet op ontdekken, maar ik sta wel ergens links in de grote mannengroep die in het midden staat opgesteld.

Het concert was pas om 9 uur 's avonds, maar we waren al om 12.00 uur in Milaan. er volgde een dag van hangen en wachten, inschrijven, repeteren, wachten, repeteren, uitdelen van de poncho's (die blauwe met goud gerande kleding die iedereen aan heeft). In de tussentijd was Stef thuis bezig de tent weer schoon te krijgen in afwachting van de volgende gasten, die gelukkig voor hem pas laat aankwamen. Zelf was ik pas om half twee 's nachts weer thuis, waar iedereen al in diepe slaap was. De volgende ochtend weer vroeg op want er moest ontbijt zijn voor de gasten (Stef sliep lekker uit) en daarna rap de 'divisa' van de Schola aan omdat die in Pavia de Hoogmis in een van de kerken met haar gezang zou opluisteren. Kortom het was een hectisch weekendje! Daarna een gezamenlijk pranzo.

Tot zover mijn bijdrage, rest aan de blogpadrone om het ontbrekende nieuws in een volgende bijdrage aan te vullen.

 

 

 

 

Andata (e ritorno?)

De blogpadrone doet vanavond voor de tweede keer een blog te schrijven over zijn belevenissen in NL. De eerste poging mislukte door een stroomstoring van driekwart seconde die ook de kopie van de (uiteraard zo goed als gerede) bijdrage in het niets deed verdwijnen ...

De blog padrone is in NL voor een maagoperatie van zijn moeder, ter bijstand en om direkt op de hoogte te blijven. Vorige week woensdagochtend vertrok hij, zeer vroeg, begeleid door echtgenoot en lesbobitch, naar Malpensa voor de vlucht van 7:20 uur. Bestemming bekend, duur verblijf niet. Dankzij herhaaldelijk op Italiaanse wijze sluiks voor te dringen, wist de padrone in vliegtuig en trein de beste plaatsen te bemachtigen. In de kist van (on) Gemakkelijke Jet was dat een plaats aan het raam zodat de Alpen, het meer van Geneve en de binnenstad van Amsterdam in volle glorie bewonderd konden worden. In de trein werd het een zitplaats, daar waar vele anderen moesten blijven staan (wisselstoring Ede-Wageningen, toeloop van passagiers, geen reisinfo: de NS in een notendop). Eenmaal in Zwolle werd nuttig gebruik gemaakt van de tip van de padrone-broer om een fiets te huren: 7 dagen voor 32,50 euro. Niet gek! Eindelijk weer eens de pedalen ronddraaien, geen heuvels en geen zweetweer, geen kuilen in de weg (en de rem doet het ook!).

Na deze reis in etappes was de padrone net op tijd in de Seringenstraat om nog een kopje koffie te drinken, broodje te eten en bij te kletsen met moeders. Want al om 13 uur reed de taxi voor, om ons maar vooral moeder naar het ziekenhuis te brengen. Bloedprikken bij de Draculische afdeling, transport naar de afdeling, informeren van de medicijnvrouwe en hup het bed in. Volgende ochtend, donderdag om 8:15 al de operatie.

De zonen des huizes trokken de stad in om deze eens flink op stelten te zetten, want er was kermis! Toch werd de rit in het spookhuis nog tot de volgende dag uitgesteld, omdat ze eerst moed moesten verzamelen. En toen bleek dat de spoken meer schrokken van de in het karretje gepropte heren dan zij van de spoken. O o o wat eng! Omdat zelf koken na zo'n lange dag wel iets teveel gevraagd zou zijn, werd de Zwolse Chinees in de binnenstad bezocht. De eigen stamchinees in de Bloemenbuurt was op vakantie, vandaar. Lekker gegeten, maar geen partij voor de Nieuwegeinse chinees van op de hoek.

De volgende wachtten we in spanning af op het verloop van de operatie. Om elf uur kwam er positief bericht, de operatie was goed verlopen en moeders lag in de uitslaapruimte. Helaas belde later de chirurg om te melden dat men toch niet precies volgens plan had kunnen handelen. Nader onderzoek zou moeten bepalen hoe het verder moet, en dat duurt nog wel een dag of tien. In de tussentijd moet de patient aansterken en mobiel worden, zodat ze weer naar huis kan om verder nieuws af te wachten. 's Middags zat moeder er alweer pront bij, niet versuft, niet moe en kon ze alweer op de stoel zitten en een stukje lopen met de rollator. Het Wonder van Zwolle.

De dagen worden nu gevuld met wat kleine werkzaamheden, zoals onkruid wieden (toch al een hobby), boodschappen doen, broodjes haring eten, internetten, shoppen, op bezoek gaan bij de patient en communiceren met het thuisfront via telefoon, sms en skype. Zondag was er het gezellige bezoek van An & Ton uit het Rotterdamse, die mee op bezoek gingen en waarmee we in Zwolle gingen eten, bij Michelangelo, een Italiaan met lekkere pasta en zure wijn. Tijdens het bezoek werden de broertjes ten gevolge van hun komische omgangsvormen omgedoopt tot Buurman & Buurman: Ajeto!

Overigens is er net als in Almelo ook in Zwolle altijd wat te doen en springen de stoplichten regelmatig op rood en op groen: is er een handbediende fietsdraaibrug open om een schip door te laten, krijgt de brugwachter de brug vervolgens niet meer dicht. Klotebrug, horen we hem zeggen. Lachen wat!