Firmato Leonardo

Een echte sprekert leidde ons rond in het kasteel van Zavattarello. Dat was nog een extra beloning voor het feit dat het ons, na ruim 3 jaar, eindelijk gelukt was tot binnen de muren van de burcht (een van de mooiste van Italie) door te dringen. Ettelijke keren stonden we hier voor een dichte poort: te vroeg, te laat, vandaag niet ...
Maar nu op de dag van een sagra, een feestmarkt, stond de poort echt open! Zelfs Thomas mocht mee. En nu ook nog een echte verteller als gids, het kon niet op!

Er was zelfs ruime belangstelling voor de rondleiding, zeker nadat we er twintig minuten te laat aan begonnen, vanwege het vertraagde treintje met luie Italianen die de klim naar het kasteel voor gezien hadden gehouden. Jammer, want het lopen door de smalle straatjes van het voorgeborchte is erg pittoresk.

Onze verteller was goed te volgen dankzij zijn duidelijke italiaanse uitspraak en zo leerden we het nodig over de geschiedenis en wederwaardigheden van de burcht. Oorspronkelijk uit 900-en-nog-iets (ten tijde van keizer Otto 1), werd het kasteel echt belangrijk tijdens het beheer van Jacopo dal Verme (14de eeuw) die hier een internationaal vermaarde militaire school vestigde. Als bolwerk van de partizanen tijdens de 2e wereldoorlog (zelfs de klopjacht op Mussolini zou van hieruit vertrokken zijn!) werd het in 1944 door de Duitsers in de as gelegd, waardoor het  historische interieur en de bibliotheek(!) verloren gingen (het blijven Teutonen). De afgelopen decennia heeft de kleine gemeente Zavattarello het in glorie hersteld en het ziet er nu prachtig uit.

De spreker verlustigde zich uiteraard in enkele leuke anekdotes en saillante details. In de kelder was er niet alleen een gevangenis voor gewone dieven, maar ook een nog kleinere voor corrupte en anderszins hinderlijk in de weg lopende politici. Berlusconi was even een luchtje scheppen, denken we, want hij zat er niet. Boven op de woonverdieping was een cel voor overspelige vrouwen (ook hier geen (sperma-)spoor van B.) die er met kettingen aan de muren werden vastgebonden. Toevallig of niet, deze cel bevond zich naast de kamer van de graaf (bungabunga is van alle tijden). In een van kamers bevond zich nog een houten tafel "van de timmerman", eufemisme voor marteltafel. Ook deden verhalen over spoken de ronde, uiteraard, verhalen die onze nuchtere reisleider afdeed als autosuggestione (een niet bijgelovige Italiaan!). Er was hier wel een graaf vergiftigd, maar die zwierf hier echt niet stiekem rond om de moderne bezoekers schrik aan te jagen.

De inrichting, die grotendeels nieuw is vanwege de brand, was bescheiden maar smaakvol. Prachtige ijzergesmede wandlampen, mooie meubels (afgezien van de timmertafel), beeldhouwwerk en een schilderijencollectie. Vanaf de twee buitenterrassen is het uitzich formidabel, want de ligging van het kasteel is, uiteraard, strategisch, op een heuvel tussen twee dalen. Thomas snulffelde lekker aan de dikke muren en werd vriendjes met een van de kinderen die meeliep met de rondleiding.

De rondleiding eindigde bij een van de muren buiten het kasteel zelf, waar een dubbelloops schietgat te zien was, volgens onze vertellert een uitvinding van Leonardo da Vinci, speciaal voor dit kasteel gemaakt (elk gehucht heeft hier haar eigen "Leonardo was here" Erlebnis). De truc zat 'm hierin dat de vijandelijke strijder buiten de muur zou bukken voor het eerste, normale schietgat om niet geraakt te worden, maar dat hij niet door zou hebben dat er nog een tweede was, schuin op de andere. Dus zou hij zich veilig wanen, zich oprichten en alsnog een kogel tussen de schouderbladen krijgen. Was getekend, Leonardo!