Pranzare

  Pane e salame! roepen onze buren van beneden, Francesco en zoon Roberto telkens weer als we hen zien. “Zijn jullie er al wezen eten?” vragen ze telkens. En wij antwoorden telkens ontkennend. Nee, we zijn nog steeds niet geweest. We worden ook wel een beetje moe van deze eentonige conversatie, we krijgen zelfs al een beetje tegenzin … Maar het kan verkeren, want eergisteren wilde Marleen de padroni en Vera trakteren op een lekkere Italiaanse lunch. Waar? Nou, niet te ver weg, want na de wandeling van de dames naar Santa Maria sloeg het klokje al twee uur en zelfs de Italianen stoppen echt een keer met de lunch. I Pallaroni in het dorp misschien, voor de lekkere gefrituurde deegkussentjes, de gnocchi ? Helaas, I Pallaroni liggen op het kerkhof en zijn niet meer: opgeheven. Maar dan schiet ons de deun van de buren te binnen: Pane e Salame, brood en worst, brood en worst, brood en worst. Ach ja, laten we het proberen, we nemen brood en worst als lunch. Maar is het wel open?   Het is zo’n hobbykok restaurant, dat alleen het weekend open schijnt te zijn. Gelukkig is het een officiële feestdag, de Dag van de Republiek, en dus maken we een kansje. En jawel, het blijkt open, want de fles staat buiten op het tafeltje. En er is een heerlijk sfeervol romantisch buitenterras, waar we vol verwachting neerploffen. We gaan weer eens assaggiare, d.w.z. we bestellen niks specifieks, maar laten de kok een keur van zijn lekkerste gerechten opdienen. Nou, het zal jullie niet verbazen dat het weer lekkerdelekker was. Boterzachte gekruide aardappeltjes, romige zachte ricotta, een kaaspoffertje, te veel om op te noemen. Besprenkeld door de wijn van de buren (vandaar al die sluikreclame), een smakelijke Bonarda extra (met een zuurtje) en een overoverheerlijke dessert Muscaatwijn.   Die laatste werd door de dames meteen bij Roberto besteld, want Roberto had inmiddels aan de tafel naast ons plaatsgenomen, met een/de vrouw des huizes. Zou er een geheime romance in ontwikkeling zijn???
En als het genieten van de pranzo een teken van inburgering is, dan zijn we alle vier aardig geïtalianiseerd, want vandaag alweer pranzo! Thuis deze keer want de kookpadrone had zich ingespannen een uitgebreide afscheidslunch voor de dames te serveren. Morgen vertrekken Vera en Marleen weer richting het dertiengradige NL L.    De lunch werd op het panoramaterras geserveerd, in de schaduw van de parasol, bij een heerlijk windje. Frisse Pinot Nero in de varianten wit en rosé: la dolce vita in optima forma!
   Marleen heeft zich de afgelopen week op onze Maria gestort, d.w.z. de oude verweerde , niet de nieuwe. Als kunstenares hoopt zij het beeld weer hernieuwde glorie te kunnen geven. In dat geval zitten we wel met twee Maria’s en dan zal er één in zo’n Lourdes-grotje in de tuin moeten. Die grotjes zijn bij de terracotta-koning ruim verkrijgbaar, want velen hebben hier zo’n (on-?)ding. Normaal hanteert Marleen niet de beitel, maar de kwast, want zij is (vooral) portretschilder-es/-in. We kregen een prachtig aquarelletje van ons huis als afscheidscadeau! Zie voor meer moois www.portretvanmarleen.nl !