Berlusconi en zijn lekkere wijven (.it)

Zo, eindelijk eens een titel waar we flink veel bezoekers mee trekken! De premier van Italië is altijd goed voor weer wat sensatie en daar wordt ongetwijfeld flink op gegoogled. De laatste weken is hij helemaal goed op dreef … dus succes verzekerd! Nu hebben wij geen verstand van lekkere wijven en Berlusconi wordt door niemand begrepen (hemzelf incluis), dus slaat de titel eigenlijk nergens op.
Of toch wel? Ja toch wel: we mochten gisteren namelijk voor het eerst in Italië kiezen! En meteen voor Europees Parlement én voor de burgemeester van onze mooie gemeente.   Laat bovendien onze benedenbuurman, Piero Moro, ook wel bekend als de antennista zich kandidaat gesteld hebben … Genoeg ingrediënten voor een spannende soap, lijkt ons. Zeker omdat de geachte kandidaat een beetje een ruziezoeker lijkt (praat niet meer met de buren, wat is Rijdende Rechter in het Italiaans?) en een Nederlander op zijn lijst heeft staan, Ivo van Aken, die niemand in de gemeente kent of ooit gezien heeft! Piero is ook nog eens de uitdager van de zittende burg, Roberto Delmonte, die zich weinig aan zijn (al dan niet nieuwe) burgers gelegen laat liggen, behalve als het verkiezingstijd is: dan komt hij opeens even langs. De klassieke regent dus.
De uitslag van de gemeentelijke verkiezing blijkt op internet te staan en is duidelijk:

MONTECALVO VERSIGGIA	Roberto Delmonte	76,90%
	Piero Moro	23,10%

Jammer voor de antenne-installateur, maar nu heeft hij tenminste tijd om de tv-aansluiting voor onze gasten aan te brengen. Overigens hebben de padroni, heel laf, om de goot en de keil te sparen, zodanig gestemd dat we tegen  beide uitdagers kunnen zeggen dat WE op hem gestemd hebben. Italië is een gevaarlijk land, vol laffe kaffers en roddel en achterklap! Dus beter op veilig gespeeld dan dapper geweest en met betonschoentjes op de bodem van de Versiggia geëindigd.
Wat Berlusconi betreft: deze keer komt zijn hoogmoed eindelijk ’s een keer voor de val. Want, in tegenstelling tot wat gisteren in het bar slechte verkiezingsprogramma op NL2 werd beweerd, heeft de schuinsmarcheerder deze keer verloren. Niet veel, maar wel erg pijnlijk als je van te voren roept dat je de 40% gaat halen en ’s ochtends al keihard de overwinning uitroept, terwijl iedereen nog moet stemmen (respect voor de kiezer, ho maar).
    Maar om terug te komen op de smeuïge faits-divers waar deze blog zo populair mee geworden is (?): onze stemactie verliep op zijn Italiaans. We hadden ons net op tijd ingeschreven (nou ja, voor de burgemeestersverkiezing eigenlijk te laat, maar er kon wat geritseld worden) en beschikten over een heuse verkiezingskaart. Deze kaart kent vele af te stempelen vakjes, één voor elke verkiezing: we kunnen nog een paar jaar vooruit. We meldden ons aan bij het stemlokaal en kregen twee stembiljetten, één voor Europa en één voor de burgemeestersverkiezing. De biljetten toonden alleen de symbolen van elke lijst en een paar regels waar je namen moest invullen. Welke namen? Van de kandidaten van je voorkeur natuurlijk maar die namen stonden niet op het formulier. De namen kon je alleen vinden op de posters, búiten het stemlokaal. We mochten naar buiten en vulden, stembiljet tegen de muur gedrukt, de namen in. Geheim stemmen, vergeet het maar. De biljetten van de oude padrone verdwenen in de stemdozen. Er ontstond geroezemoes achter het bureau van de autoriteiten. We stonden niet op de lijst! Met grote tegenwoordigheid duwde de jongere padrone zijn stembiljetten ook snel door de respectievelijk gleuven van de dozen (gaat het toch nog over die lekkere w…..?). Zo, we hadden gestemd, daar kon niemand meer wat aan doen! Uiteindelijk werd er een aantekening gemaakt om e.e.a. achteraf recht te kunnen trekken. Naar de zo nadrukkelijk in de officiële papieren genoemde identiteitskaart vroeg niemand … Heerlijk zo’n land!