Didascalia

Praatjes bij plaatjes deze keer. Dat krijg je ervan als je niet regelmatig blogt, dan is er van alles te vertellen.
Het belangrijkste nieuws is dat Torti (of beter Marco) eindelijk is begonnen met het aanleggen van het zwembad! Er is al een groot gat gegraven en dat zal (hopelijk!) morgen verder worden uitgediept. Laten we smeken en bidden dat onze ondernemer nu eens een keer achterelkaar door blijft werken tot het af is en dat er geen nieuwe problemen opduiken.

Ander aardigheidje is het concert dat het koor van Nico, de Scuola, een concert heeft gehouden in het kader van het Ultrapadum Festival, i.s.m. een meisjeskoor uit de USA. Opvallend was weer de mooie klank van het koor uit Scorzoletta en het goede gebruik van de dynamiek. Dririgent/componist Enrico was dan ook erg tevreden, evenals deze luisteraar. Voordat het concert begon was er een mis in de gigantische en mooie kerk van Canetto Pavese. Van de tientallen (30-40) kerkgangers gingen er 6 ter communie! De voorganger vergreep zich daarna maar zelf aan de miswijn en kon door een verminderd coordinatievermogen daarna de knoppen van de geluidsinstallatie niet meer ontwarren. Komisch! Na afloop van het concert hebben we gezamenlijk pizza gegeten. Iedereen nam bier, behalve de wijnpadrone. Die is hier niet voor niets tenslotte.
Wijn? Zei u wijn? Ja ook dat is nieuws: de wijn die de padroni zelf getrappeld hebben, is klaar. Ook een paar maanden later dan aangekondigd, maar toch op tijd. Zelf hebben we hem meteen geprobeerd natuurlijk en het mag gezegd, de teen-ferromonen van de padroni zijn niet te versmaden. Kom naar de Villa en ervaar de wilde frisheid van ...
Een ander succesproduct: de zucchini ofwel courgettes (of waren het nou aubergines) uit de bescheiden groentetuin van de padroni. Iedere dag valt er weer een te oogsten. Soms ziet de plukpadrone er een over het hoofd, en dan ligt er de volgende dag een courgette-knuppel op het groentebed te snurken. De kleinere varianten zijn malser en sappiger (ik laat de obligate insinuaties deze keer maar achterwege), maar deze kon er ook nog best mee door. De zelfgekweekte zijn sowieso sappiger dan die je bij de groenteman haalt.

  Gisteren was er al weer een kooretentje, ter viering van het einde van het koorseizoen. Deze keer ging het naar Savini in Scorzoletta. Wij hadden het al niet zo op die tent (man achter de bar is het prototype van een psychopathische massamoordenaar), want Saar mag niet mee naar binnen. Nu hadden we er niet op gerekend dat er hier gegeten zou worden en Saar was dus mee. Ze sloop naast ons naar binnen. Maar nee, daar kwam de ouwe eigenaar-zeurkous vertellen dat ze echt de eetzaal niet in mocht. Dat werd dus wegbrengen naar huis. De lunch bij Savini? Pff, we hebben wel lekkerder geluncht (lekker puh!).
En 's avonds was het alwéér raak: een cipollata, een soort uienfeest in de buurt, bij het grote gele huis aan de straat boven op de heuvel (zie het verslag van een week of twee terug). We namen twee van onze eigen flessen mee en troffen een gezelschap aan dat al aardig in de lorum was. Er was heel veel lekkers te nassen (alles met uien bereid, dus over vandaag zal ik maar niet bloggen) en er werd gezellig gekletst en kennisgemaakt. Belangrijk onderwerp van gesprek: Francesco, de benedenbuurman. Men was eenstemmig: een onmogelijke vervelende man, die met iedereen ruzie maakt en niet voor rede vatbaar is. Het zal dus wel waar zijn en we wachten maar af wanneer wij het met hem aan de stok gaan krijgen. Dat levert dan in ieder geval weer spannende blog-stof op!
  Tot slot het weer: terwijl het ten noorden en ten zuiden van ons regelmatig noodweer is, blijft het hier maar droog zonnig en warm (op een enkel onweersbuitje na, zoals nu, hoort u het donderen?). Dat levert prachtige avondluchten op!

Wilt u ook graven, zwemmen, zingen, eten, de padroni-wijn drinken, luisteren, ter communie (of juist niet), courgettes of aubergines plukken, niet lunchen bij Savini, uien eten, ruzie maken met Francesco, of lekkere luchten bekijken (die hebben ze thuis immer niet)?
Kom dan naar Villa I Due Padroni B&B bed & breakfast Italië!

Degustazione

Wijn proeven, dat willen we wel. En we komen er steeds meer in. Bijna iedere week organiseert een van de vele cantina’s van de Oltrepò wel een proeverij. En allemaal hebben ze hun eigen specifieke wijntjes. We zetelen ons in de wijnkelder en laten ons lekker bedienen. Kom maar op met die “smaakies”. Forza Italia!
Vandaag was er een proeverij bij Travaglino, een grote imposante boerenhoeve, waar we al een paar keer langsgereden zijn. Maar zo even alleen naar binnen … Een speciale proefdag is dan een leuke drempelverlager. Daarbij komt dat we als het wijn betreft niet veel aanmoediging nodig hebben. Het wijnkwispedoortje op de tafel bleef ook deze keer maagdelijk leeg. We moesten even wachten, maar toen werden we geholpen door een zeer vriendelijke en uitleg-vaardige dame van het bedrijf.    Ze adviseerde ons in de volgorde van de te proeven heerlijkheden (uiteindelijk werden het er vijf) en was zo slim om de lekkerste en duurste wijn als laatste aan te bieden. Die we natuurlijk prompt gekocht hebben. Zes flessies! Een fantastische rode Pinot Nero, die een tijdje in een eikenhouten vat heeft mogen zuchten en smachten naar een dorstige fijnproeverskeel. Dertientje per fles.Beetje duur. Nou ja, voor speciale gelegenheden dan maar. Ook een witte Riesling ging mee naar de Villa, van een iets lagere klasse, maar met een heel bijzondere salie en basilicum vleug in de smaak. Lekker bij bepaalde vis en wit vlees, en saltimbocca (denken wij). De Bonarda was lekker fris en fruitig als altijd en ook de gewone rode Pinot is goed te doen. Maar die halen we voor de helft van de prijs wel bij de Cantina Sociale (2,50 per fles).
   Tegelijk met de open dag werd er een soort klootschieten met ronde kazen gehouden, op de straat naar de wijnboer. Dit in het kader van een nationaal kampioenschap, ja het was serieuze sport. Kon je ook zien aan het postuur van sommige atleten. Leuk om naar te kijken, sommige kazen sprongen onderweg uit elkaar. Daar deed Saar dan weer haar voordeel mee. Het weer was prachtig (’s nachts was er wel een onweersbui, maar we hebben niet het noodweer van elders in Italië), het uitzicht helder en adembenemend.   We blijven dus nog maar even hier. Volgende week weer proeven misschien. Cin cin!

(Wilt u ook genieten van de Oltrepò? Kijk dan gerust eens rond op onze site Villa I Due Padroni B&B Italie bed breakfast Italie of direct op de Nederlandse pagina Villa I Due Padroni B&B Italie bed breakfast Italie).

Modulo M

  Paolo is een echte boekhouder: een nerd-ig uiterlijk, niet wat je je voorstelt bij Italiaans design. Hij draagt geen moderne Milanese mode, eerder C&A. Als hij aan de soepele bewegingen van het Gospelkoor, waar hij net als Nico ook in zingt, probeert mee te doen, doet hij denken aan een dansende kapstok (zo zag ik ooit ook een stampende hijskraan op de dansvloer, en ik was het niet eens zelf!). Hij doet de movimenti maar echt swingen wil het niet.
Toch is hij een zuiderling, want als wij noordelingen benauwd vragen hoeveel belasting, tasse, we kunnen verwachten (we moeten toch weten hoeveel we kunnen uitgeven?), zegt onze financieel adviseur nonchalant: “Eerst geven we gewoon geld uit. Later zien we wel of we de broekriem aan moeten halen. Dat kan altijd nog.” Heerlijk!
  Het is dus de tijd van de gevreesde belastingformulieren, zowel voor NL als voor Italië. We hebben er geen zin in, maar het moet. Het gevreesde M-formulier moet uiterlijk juli bij de belastingdienst zijn en de Italiaanse broeders verwachten iets dergelijks. Het M-formulier bevat meer dan 90 vragen en de toelichting is een kleine roman. We buigen ons over binnenlandse inkomsten over de buitenlandse periode en buitenlandse inkomsten over de binnenlandse periode, inkomsten uit huidige of vroegere dienstbetrekking, conserverende vermogens en wat dies meer zij. Het is duizelingwekkend. De wiskundepadrone is gewend aan glasheldere procedures en formules en wordt gek van de wisselende en niet uitgelegde begrippen. Na een uur of drie is hij het zat en wordt nonchalant: conserverend vermogen? Weet ik veel, ik weet niet wat het is dus zal ik het wel niet hebben, toch! De andere padrone blijkt chaosbestendiger, is een halve dag zoet en vult bepaalde vragen anders in, zodat de eerst padrone weer opnieuw aan de bak moet. En als je nou enig idee had wat je aan het doen was en of het positief of negatief uitpakt wat je invult … Box 1 box 3 , ik wil het niet wéten. Brrr.
  Nee, dan de gevreesde Italiaanse bureaucratie en formulieren-liefde. Per mail lever ik onze Paolo drie getallen aan, evenals mijn codice fiscale en klaar is kees! Niks aftrekposten, niks eigenhuisforfait en ander gedoe. Daarna gaan we gewoon door met geld verspillen en bergen de broekriem diep weg in de kast. Italië? Heerlijk!

Non venire!

KOM NIET! Dat is onze korte boodschap van vandaag. We zitten op het grote terras van het huurappartement heerlijk risotto met venkel te nuttigen en denken stiekem: mensen blijf alsjeblieft weg,  zodat we zelf van dit panorama uitzicht kunnen genieten. BLIJF WEG!

Het weer blijft maar prachtig, 30 graden, er staat een lekker windje en de lokale witte bruisende Pinot smaakt fantastisch. Wij willen hier nog wel een paar avonden blijven zitten, maar als u nu persé het appartement wil huren, ok, dan gaan we wel weg. Vul het formulier maar in: http://www.duepadroni.it/NL-vakantiehuis-italie/NL_Reserveren.html en dan verhuizen wij wel naar ons balkon, zucht.

Berlusconi en zijn lekkere wijven (.it)

Zo, eindelijk eens een titel waar we flink veel bezoekers mee trekken! De premier van Italië is altijd goed voor weer wat sensatie en daar wordt ongetwijfeld flink op gegoogled. De laatste weken is hij helemaal goed op dreef … dus succes verzekerd! Nu hebben wij geen verstand van lekkere wijven en Berlusconi wordt door niemand begrepen (hemzelf incluis), dus slaat de titel eigenlijk nergens op.
Of toch wel? Ja toch wel: we mochten gisteren namelijk voor het eerst in Italië kiezen! En meteen voor Europees Parlement én voor de burgemeester van onze mooie gemeente.   Laat bovendien onze benedenbuurman, Piero Moro, ook wel bekend als de antennista zich kandidaat gesteld hebben … Genoeg ingrediënten voor een spannende soap, lijkt ons. Zeker omdat de geachte kandidaat een beetje een ruziezoeker lijkt (praat niet meer met de buren, wat is Rijdende Rechter in het Italiaans?) en een Nederlander op zijn lijst heeft staan, Ivo van Aken, die niemand in de gemeente kent of ooit gezien heeft! Piero is ook nog eens de uitdager van de zittende burg, Roberto Delmonte, die zich weinig aan zijn (al dan niet nieuwe) burgers gelegen laat liggen, behalve als het verkiezingstijd is: dan komt hij opeens even langs. De klassieke regent dus.
De uitslag van de gemeentelijke verkiezing blijkt op internet te staan en is duidelijk:

MONTECALVO VERSIGGIA	Roberto Delmonte	76,90%
	Piero Moro	23,10%

Jammer voor de antenne-installateur, maar nu heeft hij tenminste tijd om de tv-aansluiting voor onze gasten aan te brengen. Overigens hebben de padroni, heel laf, om de goot en de keil te sparen, zodanig gestemd dat we tegen  beide uitdagers kunnen zeggen dat WE op hem gestemd hebben. Italië is een gevaarlijk land, vol laffe kaffers en roddel en achterklap! Dus beter op veilig gespeeld dan dapper geweest en met betonschoentjes op de bodem van de Versiggia geëindigd.
Wat Berlusconi betreft: deze keer komt zijn hoogmoed eindelijk ’s een keer voor de val. Want, in tegenstelling tot wat gisteren in het bar slechte verkiezingsprogramma op NL2 werd beweerd, heeft de schuinsmarcheerder deze keer verloren. Niet veel, maar wel erg pijnlijk als je van te voren roept dat je de 40% gaat halen en ’s ochtends al keihard de overwinning uitroept, terwijl iedereen nog moet stemmen (respect voor de kiezer, ho maar).
    Maar om terug te komen op de smeuïge faits-divers waar deze blog zo populair mee geworden is (?): onze stemactie verliep op zijn Italiaans. We hadden ons net op tijd ingeschreven (nou ja, voor de burgemeestersverkiezing eigenlijk te laat, maar er kon wat geritseld worden) en beschikten over een heuse verkiezingskaart. Deze kaart kent vele af te stempelen vakjes, één voor elke verkiezing: we kunnen nog een paar jaar vooruit. We meldden ons aan bij het stemlokaal en kregen twee stembiljetten, één voor Europa en één voor de burgemeestersverkiezing. De biljetten toonden alleen de symbolen van elke lijst en een paar regels waar je namen moest invullen. Welke namen? Van de kandidaten van je voorkeur natuurlijk maar die namen stonden niet op het formulier. De namen kon je alleen vinden op de posters, búiten het stemlokaal. We mochten naar buiten en vulden, stembiljet tegen de muur gedrukt, de namen in. Geheim stemmen, vergeet het maar. De biljetten van de oude padrone verdwenen in de stemdozen. Er ontstond geroezemoes achter het bureau van de autoriteiten. We stonden niet op de lijst! Met grote tegenwoordigheid duwde de jongere padrone zijn stembiljetten ook snel door de respectievelijk gleuven van de dozen (gaat het toch nog over die lekkere w…..?). Zo, we hadden gestemd, daar kon niemand meer wat aan doen! Uiteindelijk werd er een aantekening gemaakt om e.e.a. achteraf recht te kunnen trekken. Naar de zo nadrukkelijk in de officiële papieren genoemde identiteitskaart vroeg niemand … Heerlijk zo’n land!

Pranzare

  Pane e salame! roepen onze buren van beneden, Francesco en zoon Roberto telkens weer als we hen zien. “Zijn jullie er al wezen eten?” vragen ze telkens. En wij antwoorden telkens ontkennend. Nee, we zijn nog steeds niet geweest. We worden ook wel een beetje moe van deze eentonige conversatie, we krijgen zelfs al een beetje tegenzin … Maar het kan verkeren, want eergisteren wilde Marleen de padroni en Vera trakteren op een lekkere Italiaanse lunch. Waar? Nou, niet te ver weg, want na de wandeling van de dames naar Santa Maria sloeg het klokje al twee uur en zelfs de Italianen stoppen echt een keer met de lunch. I Pallaroni in het dorp misschien, voor de lekkere gefrituurde deegkussentjes, de gnocchi ? Helaas, I Pallaroni liggen op het kerkhof en zijn niet meer: opgeheven. Maar dan schiet ons de deun van de buren te binnen: Pane e Salame, brood en worst, brood en worst, brood en worst. Ach ja, laten we het proberen, we nemen brood en worst als lunch. Maar is het wel open?   Het is zo’n hobbykok restaurant, dat alleen het weekend open schijnt te zijn. Gelukkig is het een officiële feestdag, de Dag van de Republiek, en dus maken we een kansje. En jawel, het blijkt open, want de fles staat buiten op het tafeltje. En er is een heerlijk sfeervol romantisch buitenterras, waar we vol verwachting neerploffen. We gaan weer eens assaggiare, d.w.z. we bestellen niks specifieks, maar laten de kok een keur van zijn lekkerste gerechten opdienen. Nou, het zal jullie niet verbazen dat het weer lekkerdelekker was. Boterzachte gekruide aardappeltjes, romige zachte ricotta, een kaaspoffertje, te veel om op te noemen. Besprenkeld door de wijn van de buren (vandaar al die sluikreclame), een smakelijke Bonarda extra (met een zuurtje) en een overoverheerlijke dessert Muscaatwijn.   Die laatste werd door de dames meteen bij Roberto besteld, want Roberto had inmiddels aan de tafel naast ons plaatsgenomen, met een/de vrouw des huizes. Zou er een geheime romance in ontwikkeling zijn???
En als het genieten van de pranzo een teken van inburgering is, dan zijn we alle vier aardig geïtalianiseerd, want vandaag alweer pranzo! Thuis deze keer want de kookpadrone had zich ingespannen een uitgebreide afscheidslunch voor de dames te serveren. Morgen vertrekken Vera en Marleen weer richting het dertiengradige NL L.    De lunch werd op het panoramaterras geserveerd, in de schaduw van de parasol, bij een heerlijk windje. Frisse Pinot Nero in de varianten wit en rosé: la dolce vita in optima forma!
   Marleen heeft zich de afgelopen week op onze Maria gestort, d.w.z. de oude verweerde , niet de nieuwe. Als kunstenares hoopt zij het beeld weer hernieuwde glorie te kunnen geven. In dat geval zitten we wel met twee Maria’s en dan zal er één in zo’n Lourdes-grotje in de tuin moeten. Die grotjes zijn bij de terracotta-koning ruim verkrijgbaar, want velen hebben hier zo’n (on-?)ding. Normaal hanteert Marleen niet de beitel, maar de kwast, want zij is (vooral) portretschilder-es/-in. We kregen een prachtig aquarelletje van ons huis als afscheidscadeau! Zie voor meer moois www.portretvanmarleen.nl !