Tekst bij de vorige bijdrage

  Dankzij de langdurige zaadlozing van Torti’s enorme walvislul hebben we nu opeens een oprijlaan. Miljoenen (miljarden) beton-spermatozoïden moesten ervoor sterven, maar nu ligt ie er, in rigor mortis, onze oprit. Als we onze auto willen parkeren, gaan we over lijken!
Het lijkt niet de meest spectaculaire verbetering aan het huis, maar het kost een lieve duit, en het effect is toch wel overdonderend. Na maanden eindelijk geen klei, natte troep, steentjes, afval, gruis en bouwmateriaal meer voor de kelderingang. Het is een wonder, een echte metamorfose.   De nieuwe oprit ziet er strak en schoon uit. Het wachten (ja hoor, daar gaan we weer) is op het opdrogen (36 uur), voordat we hem kunnen berijden en de parkeerplaats kunnen bereiken, die al weken ongeduldig ligt te wachten op ons Puntautootje. Dat wordt een feestelijk eerste rit (confetti, slingers, spumante)!
Torti is echt bezig aan de laatste loodjes. Achter de rustico stort hij puin in een nieuw gegraven gat. De grond uit dat gat dient als toplaag voor de plantjes die de groen-padrone in NL besteld heeft (zou het gaan lukken, gabbertje?). De planten die Chris meegebracht heeft zien er nog wat zielig en eenzaam uit, ook al hebben ze gezelschap gekregen van een vijgenboom en een heerlijk zoet ruikende Philadelphus. In de voortuin zijn bollen en groenten geplant en verschijnen de blauwe Nieuwegeinse potten op het terras. De beplanting van de rozenborder is aanstaande. Achter de parkeerplaats lijken alle in de UK gekochte naaktwortel-rozen aan te slaan en er is nu een rijtje lavendel voor geplaatst. In de tuin zijn twee prachtige cichorei-planten ontwaard. Jullie merken het, we zitten in een stroomversnelling, net als Torti en net als het weer. De laatste dagen mogen we 27 graden registreren.
  Torti is bijna aan zijn eind en zijn werknemers ook. Ze lijken zich steeds meer van hem af te keren, net als de padroni. Mimmo, de kleine Siciliaan (rechts op de foto), een hele sympathieke gozer die van een lolletje (of twee) houdt, heeft ontslag genomen en werkt vanaf maandag ergens anders. Hij is Torti’s geschreeuw zat: “Ik ben een muratore en versta mijn vak. Torti moet alleen zeggen wat ik moet doen en het achteraf controleren. Er constant bij gaan staan en roepen dat het anders moet, daar gaat mijn bloed van koken!” Ook Mariano de zeer vakbekwame Marokkaanse muratore  (midden op de foto) lijkt er genoeg van te hebben: “Torti heeft een aardappel in zijn hoofd in plaats van hersens!”. Daar lijkt het inderdaad op want vandaag gaf hij Nico de opdracht de buren te waarschuwen dat de weg geblokkeerd zou worden door de “walvis”, nadat hij hem er gister vanaf gehouden had, de weg zou helemaal niet dicht komen te zitten … nadat hij Nico weer dáárvoor had gezegd de buren te gaan waarschuwen … etc etc. Tweede akkefietje op dezelfde dag: Nico moest de tegelaar bellen om te zeggen dat deze morgen moet komen, want vrijdag regent het. De tegelaar was verrast, want dat had hij nou net gisteravond nog met Torti besproken. Zou de oude man langzaam seniel worden? Alles wordt tenslotte ooit minder.