Il corso di cucina

  Het subtielste eten wordt met grof geweld gemaakt. Neem de ravioli, het paradepaardje van Leda die ons vandaag kookles gaf. Als je het vormpje voor de ravioli al gebruikt (het kan veel beter en leuker met de hand), dan dient de deklaag pasta er met flinke klappen op vast gemept te worden. Niks voorzichtigheid met de flinterdunne deeglaag, rammen! Denk maar aan Torti J. Rammen, daar zijn we goed in, al werd de blogpadrone door Nando (man van Lena) uitgemaakt voor dentista. Dit vanwege de precisie waarmee deze (ik dus) het vleesmengsel in de vakjes aanbracht.

Met de hand de ravioli kussentjes maken is veel leuker en veel simpeler (op het oog) dan we dachten.   Gewoon pastavellen draaien met de machine (kunnen we), op de dunste stand (kunnen we ook) en dan een rijtje vulling aanbrengen (iets moeilijker want het moet niet teveel niet te weinig zijn en op de juiste afstand gelegd worden). Dan leg je er een tweede even dun vel overheen en druk je met snelle dubbele karateslagen (geweld!) het deeg tussen de vullingen op elkaar. Dan de rand nog aandrukken en je bent klaar voor het ronde ravioli-vormpje. Drukken en draaien tegelijkertijd, dat is de truc. Het resultaat is geweldig! En we hebben wat zitten worstelen met die krengen, maar nu zijn we ze baas … hopen we.

Nog meer geweld gebruikt Leda bij het kneden van het deeg voor de jam (tzjèmmm)-taart: de gluten moeten gebroken! Je moet het deeg dus echt maltrattare, mishandelen. Nando deed een stap achteruit en nu begrepen we waarom hij altijd het verst van Leda wegstond: È pericolosa, zei hij, ze is gevaarlijk. Vroeger kneedde Leda ook het pastadeeg met de hand (kilo’s per week) en had armen als een bootwerker. Als ze iemand sloeg (geweld!), eindigde het slachtoffer gegarandeerd in l’ospedale.

Ze had zich goed voorbereid, Leda, niet op het kookgebeuren, maar op de taal. Ze had een woordenboek van 30 jaar geleden tevoorschijn gehaald en een lijst met Engelse woorden klaarliggen. Maar ja, koken en praten en woorden opzoeken, vooral praten praten praten, dat gaat niet samen. Dan maar geen woorden opzoeken: de handelingen vertellen het verhaal zelf.   Zoals het fijnhakken (geweld!) van het stoofvlees voor de sugo, de saus die over de ravioli heengaat: dat doen we met een mezzaluna, alweer een gevaarlijk keukengerei. De rest is simpel: pasta koken, 2 minuten (het is vers!), en saus eroverheen. En dan blijkt het gerecht dankzij al dat geweld zo zacht en subtiel van smaak …
Wat demonstreerde Leda nog meer? De vruchtentaart van het mishandelde deeg, met eigen pruimenjam. En een soort quiche met als groente-ingrediënt de silene die we de vorige keer met de risotto gegeten hadden. Want deze silene is nu plukbaar en Leda kookt volgens het seizoen met behulp van allemaal eigen producten. Het resultaat is ernaar en dat mochten we na afloop van de workshop, in gezellig samenzijn met Leda, Nando en zoon Marco, proeven. De eigen wijn van Bagarellum sprenkelde en sprankelde rijkelijk, zodat we (alweer) naar huis tolden. Daar werd door menigeen een middagdutje gedaan in het heerlijk lauwe lentezonnetje. Italia, ti amiamo!

Jullie begrijpen het al: de kookworkshop was een groot succes. Gezellig, leerzaam en lekker. Een aanbeveling voor iedereen die bij ons komt logeren (dit is een hint ...). Ook Saar heeft genoten, want ze lag telkens op de loer als er wat lekkers te snaaien was.