Essere come San Tommaso

  Hij wilde er eerst niet aan, maar nu moet de ongelovige-Thomas-padrone toch ook erkennen dat de wolf inmiddels twee keer zo groot is geworden. Optillen met één hand lukt niet meer. Bij het eten legt hij z’n kop op tafel, op een paar cm van je bord. Het zijn harde, niet te ontkennen feiten.   Nu stoeit Thomas nog met Toby, de kettinghond en ligt hij onder, maar over hoe lang/kort nog voordat de rollen omgekeerd zijn? Nu ligt signor T nog lekker bij wijze van sjaal om de nek van de padrones, maar als ie eenmaal 30 kg weegt … dat is een benauwende gedachte.

















Er begint iets meer lik dan bijt in het gedrag van het knaagkonijn te komen, maar je broekspijpen (en je mouwen en je neus en je sloffen en …) zijn nog steeds niet echt veilig.
Het landschap is nog steeds winters panoramisch, al dooit het wel als een gieter. De sneeuwt kraakt luidkeels en Thomas vindt dat maar iets raars. Wij ook trouwens, nooit eerder zo gehoord. De bovenkant van de sneeuwlaag is verijst en Thomas zakt er of doorheen of gaat plat op de bek.

Het blijft allemaal spannend. Mooie plaatjes levert het ook op! Het mag nog even winter blijven.   
De kerst in Montecalvo! De padroni gaan de 1^ste kerstdag eten bij de aloude Menhir en met oudjaar zijn ze present in Bagarellum. Vereenzamen doen we dus niet, ook al omdat we alle dagen gasten hebben. We wensen eenieder alvast een spetterend uiteinde en goed begin van 2010!

Babbo Natale Suicidale

  Nee! Weg! Hou op! Nééé. Au! Pas op hoor! Afblijven! Auwau! Stoppen nu! Af!
Het vocabulaire van de padroni is de laatste tijd wat geslonken, door de aanwezigheid van de redeloze harige onderdaan(?), en dus is een blogje schrijven misschien een goed taaltherapie. Het Naatsieonaal Dikthee is ook weer langsgeweesd dus tweifelen we bei elluk woort.

  De padroni willen graag goed “integereren” in Italia en dus hebben ze besloten nu toch maar eens mee te gaan doen met de kerstmannengekte die hier elk jaareinde losbreekt. Overal hangen ze, de suïcidale kerstmannen (moet er nu wel of niet een trema op zelfmoordbijvoegelijkenaamwoord? suicidale? su icidale, su-iessidale?). In Pavia ontdekten we ze voor het eerst, de arme pakjesdragers, ze hingen te bungelen aan alle balkons, alsof ze er elk moment vanaf wilden springen. Niemand greep in, niemand belde een psych om ze op te beuren en te redden. Maar nu hebben wij hem ook. Én we hebben lichtjes, in de prachtige vaderlandse kleuren rood, wit en blauw. Of is het nu rood, blauw, rood? Sorry, even misgegrepen in de winkel.

Naast een kerstman met zelfmoordneigingen, is er een ook een padrone met deze kwaal behept. Deze vond het nodig in de wilgen te gaan klimmen om de takken te gaan snoeien, een wankel karwei. Dapper, dat wel, maar wat moeten we met de wilge(n?)tenen. Heeft er iemand een breipatroon voor een leuk mandje over?

En nu er ook nog eens (2^e keer) sneeuw gevallen is, dreigt het warempel een echte kerst te worden, mét gasten, want rond de kerst zit Villa I Due Padroni ook al lekker vol. Even nog een kerstlunch boeken, bij een lekker en gezellig restaurant en dan kunnen we niet meer stuk. Met Oudjaar zitten we bij Marco, Nando en Leda, van Bagarellum, het geweldige restaurant van de kookworkshop (kijk eens op de nieuwe pagina Kookworkshop Vakantiehuis Italie . Er is nog meer nieuws te zien: zoekt en vindt!).

   Afgelopen zondag stond in het teken van de eindejaarslunch van het Ticinum Gospel Choir waar de tenor-padrone lid van is. Heel lekker eten in een Van der Valk-ambiance, een mega-zaal met kitschversieringen. Maar het eten was verrassend lekker en de sfeer heel gezellig. Kijk voor een impressie van de verrichtingen van dit koor maar eens op YouTube:

http://www.youtube.com/watch?v=t6OIUDEHg58

Een paar winterimpressies tot slot, in beeldende vorm.

 

PS De software van web-log heeft rare trekjes. Eerst publiceert men een bericht twee keer, en daarna wordt een oud bericht per mail rondgestuurd. Kijken wat deze keer de verrassing zal zijn.

Camminando

  Na een natte nevelnovember is het winterwandelseizoen weer begonnen! Het zonnetje scheen heerlijk en de winterjas (nieuwe!) kon los gedragen worden. Het hondekind huppelde aan de lijn (Thomas groet ’s morgens de dingen). Het panoramische uitzicht op de heuvels, Po-vlakte en Alpen (jawel!) was fantastisch. Ich hörte ein Bächlein räuschen, en zo meer. Je kan gewoon niet binnen blijven zitten, hoeveel er ook nog aan site en reclame te sleutelen valt. De wandelconditie dient opgevoerd! Hondje wil uit! Frisse neus moet gehaald! Er zal genoten worden. Nou dat kost geen moeite. De lucht is echt fris en zuiver (boven de Po-vlakte zie je een bruine streep smog hangen), de stilte verkwikkend. In de twee uur durende rondgang passeren ons welgeteld 4 auto’s. Toegegeven,we liepen natuurlijk voor een groot deel door de wijngaarden, maar toch. Thomas speelt met een appeltje.   Tussen de wijnstokken werd her en der gesnoeid. Knipgeluiden, verder stil. Ga zo door, weergoden!

PS Thomas heeft kennis gemaakt met alle buurhonden en laat zich niet gauw afschrikken door het vervaarlijk geblaf. Hij wil met iedereen vriendjes worden (misschien zelfs wel met een rode kater uit Z.)

 

Prima neve

Goeie sneeuw! Gisteren werden we "opgeschrikt" door de eerste sneeuw van het seizoen. Op onze hoogte was het nog weinig en nattig, maar vanaf 350 meter hoogte zag het er al behoorlijk definitief uit. Een witte kerst, eindelijk? Het behoort hier zeker tot de mogelijkheden. En de padroni zijn dit jaar weer eens thuis, in afwachting van de familie-invasie in februari. Niet dat we alleen zullen zijn de komende periode, want we hebben zelfs nu nog aanloop: morgen een paar dagen de ouders van een Italiaanse die zelf een paar km verderop woont. In Italië viert men de Onbevlektheid van Maria en dus is het Feest (of is het Feest?): een lang weekend vrij, of zoals ze hier zeggen een ponte, een bruggetje. Ook oud- en nieuw is een feestdag en dan komen er zelfs 7 Italianen uit Milaan bij ons logeren (waar gaat nummer 7 slapen?). We hebben goede hoop dat er met de kerst ook nog wel wat Italiaans aan komt waaien. Daarvoor komt er op 13 december een Nederlands stel doortrekken vanuit Griekenland. Hoezo laagseizoen? We klagen niet. De eerste belangstellende voor de zomer hebben nu toch ook echt geboekt (2 weken), lekker vroeg, als dat zo doorgaat, dan lopen we straks vol.
De bovenverdieping is inmiddels aardig opgeknapt en het wachten is op IKEA voor aflevering van Besta en Ektorp (luie leunstoel), waarna we echt eindelijk op orde raken. Nou ja orde. Thomas de Wolf doet zijn best om weer wat entropie toe te voegen, door aan alles te knagen wat 'm voor de bek komt. Zoals de oplader van de mobiel van de sms-padrone. Een nieuwe kostte 14 euri. Bedankt, Wolf! De padroni voelen ook aan den lijve hoe zijn tandjes steeds meer doorkomen. En hij GROEIT! Volgens Marco wordt 't  uiteindelijk wel een kilootje of 30 aan hondevlees.
Marco (zoon van Leda en Nado van restaurtant Bagarellum van de kookworkshop) was bij ons in het kader van zijn nevenactiviteiten als verzekeringsagent. Volgend jaar gaan we een paar honderd euri besparen op inboedel- en auto-verzekeringen. Winst die we dan ongetwijfeld meteen weer kwijt zijn aan het knaag- en vreetmonster.
Het weer is nu wisselvallig, regenachtige dagen worden afgewisseld met zonovergoten dagen. Ook de minder zonnig dagen leveren vaak prachtige uitzichten op van laaghangende wolkengebeurens. De eerste lange wandeling met het hondebeest is gemaakt, met als eindresultaat een afgeleefde en gebroken padrone en een vrolijk doorhuppelend dartelbeest. We gaan de door ons eerder ontwikkelde wandelingen afstoffen en definitief maken!

Mangiapadrone

De wereld is groot en spannend! En al is de wereld dan misschien niet maakbaar (gelukkig maar?), hij is in ieder geval wel knaagbaar. Planten, boeken, kranten, plastic zakken, pantoffels, telefoons, brillen, afstandsbedieningen, condooms ... (Condóóms??? Ja, daar kwam het hondebeest vanochtend tijdens een wandeling door de wijngaard mee aanzetten! Kennelijk gaat het in de wijngaard uitstekend van bil). Met alles komt Thomas met tomeloze energie aanzetten. Het is voordurend opletten geblazen. Ook de ledematen van de padroni zijn niet veilig: vooral neus en oorlel (rechts) van de blog-padrone schijnen erg smakelijk te zijn.
Gelukkig doet de bench goed dienst als het de padroni even te lastig wordt (iedere drie seconden achter je pc vandaan om te controleren wat het beest nu weer uitvreet, zoals nu, dat schiet niet op). Het helpt ook met de zindelijkheidstraining, want Thomas piest niet graag in zijn eigen nest. 's Ochtends vroeg (heel vroeg) begint hij te piepen, om te waarschuwen dat hij nodig moet. De meest dappere padrone stapt dan uit bed en gaat even met het hondekind naar buiten. Na gedane boodschap delen we een snoepje uit, in de "hoop" dat hij het op die manier sneller leert: piespoep buiten=snoep, piespoep binnen=geen snoep.
Wat verder opvalt is hoe soepel en wendbaar dat magere lijfje van Thomas is, je kan hem bijna dubbelvouwen zonder dat er iets kapotgaat. Dat kan van de meeste padrone's niet gezegd worden, we zijn al blij als we zonder teveel gekreun onze sokken en schoenen aan kunnen trekken! Als Thomas zich uitrekt op de bank, is het net een lange worst. We zijn benieuwd hoe snel hij groeit ("Is ie nu al groter?" vroeg de ene padrone vanochtend bezorgd aan de andere padrone.) Hij ziet er nu nog zo onschuldig uit ...

Mangiatorti

Jawel, we mogen weer van Alice en grijpen onze kans, want je weet nooit hoe lang het duurt (nu doet de vaste telefoon het bijvoorbeeld weer niet!). En we hebben meteen GROOT nieuws, of moet ik zeggen klein nieuws, want we hebben een nieuwe huisgenoot, een puppy genaamd Thomas.
We zeiden het al, wat zijn de padroni zonder hond, niks natuurlijk, dus is er veel sneller dan verwacht een nieuwe onderdaan aangeschaft. We wilden eigenlijk nog een tijdje wachten, maar wat wil het geval ...
Gisteren ging de blog-padrone, die behoorlijk in de hondloze put zat, naar de dierenarts om de laatste "verrichtingen" van de beste man te betalen. Deze veterinario las de nood in de padrone-ziel als ware hij Ogilvie en sleurde hem mee naar achteren, waar hij nog een leuke puppy in een kooi had liggen. Afgestaan door "een oud vrouwtje" en slechts 4 maanden oud. "Neem hem toch mee, probeer het gewoon, je kunt hem altijd terugbrengen, kijk eens hoe leuk hij is" enz enz. Ik twijfelde, want dat terugbrengen dat ken ik, dat doe je natuurlijk nooit. Dus nu meenemen betekende definitief in huis nemen. Wat zou Nico ervan vinden? De pup was inderdaad erg leuk, maar wat voor soort was het, hoe groot zou hij worden, was hij al zindelijk? "Het is een meticcio, een vuilnisbakje", zei de artsassistentie die het hondje helemaal de hemel in prees. Dat was het goede antwoord, want zo'n kruisinkje is wel zo leuk en is ook sterker. Taglia media,  gemiddelde grootte, dat was de maat.   OK, dat gaat ook (thuis zag ik pas die pootjes van Thomas en realiseerde me dat hij echt wel een stukje groter wordt dan Saar. Wat iedereen die we al wandelend tegenkomen óók meteen meent te moeten opmerken: "Moet je die poten zien, dat wordt een flinke!" Nou ja, dan moeten we schoot-spieren maar gaan oefenen.). "Nee hij is nog niet echt zindelijk", foute antwoord, maar gelukkig hebben de padroni plavuizen en een tapijt dat toch al verpest is door hondekots e.d. Om kort te gaan: de treurpadrone nam Thomas mee naar huis. Op de terugweg verkende Thomas alvast de hele auto van voor naar achter.   Thuis keek de witkwast-padrone (woonkamer en studeerkamer zijn helemaal opgeknapt!) heel verbaasd op: gaat er een weg om wat boodschapjes te doen (hij wist niet eens dat ik naar de diernarts ging), komt-ie terug met een hondje.
Inmiddels heef Thomas het huis al aardig verkend, her en der een plasje en een keuteltje gelegd en zijn verrassend scherpe tandjes uitgeprobeerd op alles wat los en vast zit, zoals de pols, neus, spijkerbroek van de padroni. 
Vanochtend kwamen Cassani en Torti langs voor de zoveelste finale afrekening en zette Thomas (zonder daartoe door ons te zijn aangezet, geloof het of niet) meteen zijn tanden in Torti. "Mangia Torti" riep ik vrolijk, "si chiama mangiatorti, hij heet Torti-eter"! Thomas liet al snel los, want Torti-vlees, dat is véél te taai. Ook voor ons, want na een heleboel gesoebat hebben we de eind-prijs maar betaald. Wel is er op aandringen van Cassani afgerond naar beneden, en die paar honderd euro moesten al voor de poorten van de hel worden weggesleept. Maar we zijn van hem af, die maledetto Torti. We hoeven meteen ook niet meer bang te zijn dat we ons geld bij een volgende beurskrach of bank-roet zullen verliezen!
   Vannacht ging het met Thomas in huis nog best aardig. We hebben hem in de badkamer opgesloten, nadat de eerste poging om in de slaapkamer een soort hokje te bouwen mislukt was. We kunnen hem  niet los in de kamer laten want hij vreet aan alles, inclusief de electriciteitsdraden. Zojuist is er dan maar een bench aangeschaft, met een heel mooi mandje (waar hij binnen de kortste keren uitgroeit natuurlijk). 's Nachts rust en het helpt ook nog bij het zindelijk worden, schijnt het ...