Camminando

  Na een natte nevelnovember is het winterwandelseizoen weer begonnen! Het zonnetje scheen heerlijk en de winterjas (nieuwe!) kon los gedragen worden. Het hondekind huppelde aan de lijn (Thomas groet ’s morgens de dingen). Het panoramische uitzicht op de heuvels, Po-vlakte en Alpen (jawel!) was fantastisch. Ich hörte ein Bächlein räuschen, en zo meer. Je kan gewoon niet binnen blijven zitten, hoeveel er ook nog aan site en reclame te sleutelen valt. De wandelconditie dient opgevoerd! Hondje wil uit! Frisse neus moet gehaald! Er zal genoten worden. Nou dat kost geen moeite. De lucht is echt fris en zuiver (boven de Po-vlakte zie je een bruine streep smog hangen), de stilte verkwikkend. In de twee uur durende rondgang passeren ons welgeteld 4 auto’s. Toegegeven,we liepen natuurlijk voor een groot deel door de wijngaarden, maar toch. Thomas speelt met een appeltje.   Tussen de wijnstokken werd her en der gesnoeid. Knipgeluiden, verder stil. Ga zo door, weergoden!

PS Thomas heeft kennis gemaakt met alle buurhonden en laat zich niet gauw afschrikken door het vervaarlijk geblaf. Hij wil met iedereen vriendjes worden (misschien zelfs wel met een rode kater uit Z.)