Tempo libero

  Het werd dus geen pranzo met hond, want we bleven weer eens ergens te lang plakken afgelopen zondag. Waar dan wel? In Zavattarello om het kasteel te gaan bekijken, waar we al een keer of drie voor een gesloten deur hebben gestaan (zelfs nadat de bitch de vorige keer het rubber van de autobanden had verschroeid in haar drang naar binnen te kunnen). Maar nu was het weekend en na drie keer wisten zelfs WIJ dat we dus het beste tijdens het weekend zouden kunnen langsgaan. Alleen de tijden … was het nu net open of net dicht of … We arriveerden om half twee, in alle rust, het rubber van de banden bleef onaangetast. Op het bordje zagen we dat er vanaf half drie rondleidingen zouden worden verzorgd. Wat te doen? Even gaan lunchen dan maar in het dorp beneden. Dag lunch met hond, maar benvenuto castello Zavattarello! We werden nog even aan het twijfelen gebracht door een groep Italianen die zich hadden laten wijsmaken dat het kasteel om twee uur open zou gaan. Weten zij veel, wij weten beter, wij zijn ervaren Zavattarello-gangers. Lunch in de bar aan het plein dus. Wat hadden ze, panini? Ja, maar dan gepresenteerd in mandjes met schalen vol kostelijke prosciutti, guanciali¸e.d. Deze smikkellunch liep natuurlijk zodanig uit dat we na afronding weer precies een uur zouden moeten wachten op de eerstvolgende rondleiding. Goed gedaan hè? Dan maar weer geen kasteel, nu weten we dag èn tijd, dus volgende keer gaat het lukken. De lunch was lekker, maar niet alleen de worstwaren bleken pittig. Hadden we toch die plachettes uit het toilet van de bar moeten stelen: precies dezelfde als we gisteren gekocht hadden à 8,5 euro per stuk. En in het toilet zaten er al gauw vier die je er in een paar seconden af zou kunnen wippen. Dat had de lunchkosten bijna gehalveerd.
Dan maar weer eens Varzi bezocht, het leuke middeleeuwse stadje, waar we ook al een paar keer eerder zijn geweest (dit is voor de rest van ons leven onze bestemming: doelloos rondslenteren in historische stadjes). Bij de parkeerplaats zagen we dat er zogenaamde dagjesmensen aan de rivier zaten te pootjebaden. Saar wilde ook wel, maar hoe kom je ter plekke: dat verdient vervolgonderzoek. Varzi zelf blijft een leuk stadje, ook omdat we door Ruben, het ijsjesmonster, werden getrakteerd op heerlijke gelati. Die gingen er goed in want het bleek toch al weer een graad of dertig. Daarna toch maar eens richting Pavia, want de 57-jarige padrone zou vanavond gaan kwelen. Ten noorden van Pavia weliswaar, maar we dachten in Pavia zelf meer kans te maken op vroege cena. De Italianen eten pas vanaf acht uur, maar dan moesten we al lang en breed in Castorate Prima zijn. Wandelend richting piazza Vittoria liepen we zowaar Davide tegen het lijf, die zijn haren had gekortwiekt (jammer), maar er verder nog even snoezig uitzag als sommige padrones zich van een paar maanden geleden konden herinneren. Wat bleek? Hij ging met het Erasmus-uitwisselingsprogramma vanaf september naar Utrecht! Tja. Dan ga ik maar solliciteren bij het taleninstituut van de Universiteit Utrecht, of zo.
Het vinden van een eetgelegenheid bleek zelfs in Pavia niet eenvoudig, maar we wisten de McDonalds rakelings te passeren om op het aanpalende terras … een hamburger te bestellen.
Fluks naar Castorate via een door Godelieve aangeraden en door de kweel-padrone heftig afgeraden route, die toch goed uitpakte. We zaten weer eens midden in de rijstvelden en de muggen grepen hun kans (DEET vergeten mee te nemen, stom stom). Het concert in een zaaltje van een scuola media klonk perfect, maar de concentratie werd enigszins verstoord door de sauna-achtige temperatuur binnen (en door de solozangeres die zich toelegde op fonetisch zingen en het produceren van orgastische keelklanken met bijpassende orale bewegingen, hetgeen aanleiding gaf tot het uitwisselen van kruisigingsgebaren tussen enkele aanwezigen).
De volgende dag (maandag) ging het niet-klussende smaldeel van de villabewoners richting Middellandse Zee, via de toeristische en dus zeer bochtige route. Op tijd vertrekken is dan het devies, want de reistijd bedraagt door al die bochten een uur of drie (+). We zullen de lezers het grootste deel van de opmerkingen die onderweg gemaakt en de bij elke bocht meliger werden besparen. Dolgedraaid maar vrolijk gestemd bereikten we tegen een uur of één Chiavari en vonden na een snelle lunch al gauw een heel leuk (kiezel)strandje waar we tegen grof geld een paar ligstoelen en parasols bemachtigden. Het water was heerlijk en zo liggend en dompelend en lezend en keutelend (op de wc) wisten we hele middag stuk te slaan. Om half zeven braken we op en reden verder, niet naar Portofino deze keer, maar naar Camogli, dat volgens de ANBW-Kampioen nóg leuker en pittoresker zou zijn. En inderdaad, na een adembenemende route (de bitch had het stuur inmiddels overgepakt) langs prachtige villa’s met bloeiende oleanders en bougainvilles, palmen en dergelijke wandelden we over de schitterende boulevard van Camogli.   Prachtige hoge herenhuizen in pastelkleuren aan één kant (met tot verrassing her en der waslijntjes met wasgoed), en romantisch zeezicht aan de andere kant. We aten op een prachtig terras aan zee, met een lekker briesje en fruitig wit wijntje (kan het …?). De ober probeerde met zijn hoge stemmetje zijn stijve Engels te slijten, maar de goed onderlegen padrone wist deze aanval af te slaan met gebrekkig Italiaans.   Dit kwam hem gedurende de verdere maaltijd op venijnige blikken van de ober te staan (valse n….). De terugtocht ging via de snelweg en nam toch nog ruim anderhalf uur. Thuis bleken de klussers inmiddels drie wandjes te hebben getegeld. Die zagen er goed uit, maar de tegelsnelheid en de gevraagde inspanning was hen toch ook wat tegelgevallen. Het was even zoeken naar de juiste aanpak. Nu het vloertje nog, mannen! Wij gaan wel weer zwemmen als het echt moet.

fare dei lavoretti

  Gisteren zijn dan (eindelijk) de parenti aangekomen, die we node nodig hadden voor het meebrengen van allerlei onmisbare B&B-bestanddelen (badkamerplafonnières, toiletrolhouders, kruikjes corenwijn) en voor het uitvoeren van bepaalde fai-da-te werkzaamheden, zoals het trekveren van het snoer van de rioolpomp, het kitten van het lekke bad enzovoorts. Maar na de (zweet)kleffe verwelkomingsrituelen gingen we natuurlijk eerst aan de drank en aan het Menhir-diner. Klussen kan de komende weken ook nog. Toch? De prosecco van Giorgio werd soldaat gemaakt evenals een pinot nero van Cà Re. De gasten werden rondgeleid in het huis in nieuwe staat van inrichting. De electriciteitsverrrichtingen van super-elettricista werden bewonderd.  Bij de Menhir werden het pizza's en calzone's besprenkeld met de huis-bonarda en afgesloten met (voor sommigen) een al dan niet lichtgevend toetje. Lekker lekker. De nachtelijke terraszit (het is heerlijk buitenzit-weer) leidden tot bespiegelingen over sterrenbeelden, satellieten en dergelijke. Een enkeling zag een vallende ster. Bij het uitlaten van Saar spotten we een paar vleermuizen, maar de vuurvliegjes waren dit keer minder talrijk.
Na het uitgebreide ochtendontbijt (met een lekker eitje?) begonnen de ware klussers aan hun taak en deze stortten zich in de cantina voor het correct aansluiten van de pomp en het verdere elektra (ik meen me te herinneren dat we al drie dagen riepen dat ALS EERSTE het bad dichtgekit moest worden, maar goed, hou die echte klussers maar eens tegen al ze het op hun heupen krijgen). Al snel volgde de conclusie dat er vooral eerst van alles GEKOCHT moest worden. Dus ging het op weg naar de CASTORAMA. Nee, toch niet, we moesten wachten op de antennista van een paar huizen verderop, die ons hopelijk eindelijk van de gewenste tv-kanalen zou gaan voorzien. Hij kwam opdagen gelukkig en na wat aftastende schermutselingen kwam de expert tot de conclusie dat hij wat wij wilden in zijn 20-jarige praktijk nog nooit was tegengekomen. Maar goed, hij ging uitzoeken of het kon. Hij was tenslotte professionista, zoals hij niet naliet keer op keer te vermelden. En passant begin hij over leeftijden en vertelde hij dat hij 58 jaar was. Vervolgens kon hij niet geloven dat de oudere padrone 57 was! God was hem dan wel heel goedgezind geweest dat hij er nog zo jong uitzag. Daarna begon de antennista  aan een roddel over onze benedenbuurman Francesco: dat was geen goed mens, zei hij, dal cuore. Hij waarschuwde ons voor de streken van deze  bastardo, die zijn seizoenswerkers niet uitbetaalde, achter je rug over je lasterde en je werklui aanraadde (idraulico, elettricista) die je voor duizenden euro's oplichtten. We moesten natuurlijk zelf ons oordeel opmaken, maar we moeste  stare attenti, oplettend zijn.  Ondertussen wachtten de anderen in spanning af!
Eindelijk konden we naar de Castorama, via en zeer panoramische route. Al wandelend door deze megastore werd besloten nog meer te kopen dan op het van huis meegenomen verlanglijstje stond ... tot een bedrag van een kleine 500 euri. Meer elektra-draad in de juiste kleuren, een tegelsnijder voor de 34x34 tegels in de cantina, plachettes voor op de nu zo goed aangesloten schakelingen en stopcontacten (deze waren in de aanbieding, dus ja, dan sla je toe, 19 stuks alleen voor de bovenste verdieping: 190 euro!), een handdoekenrekje, een lamp voor het bordes buiten en voor de gang binnen, een electro-thermometer (33 graden buiten, 50% luchtvochtigheid), de kit voor het bad, wat al niet meer ... Een nieuwe doucheslang cq kop bleek toch niet nodig, want de als klungelsysteem beoordeelde eerdere aankoop bleek beter dan gedacht, kwestie van de doucheslang goed aansluiten en niet ondersteboven ... soms is het zo simpel! En voor dat ontdekt is en al dat spul, na heftig heen-en-weer ge-sms met het thuisfront, allemaal in de boodschappenkar ligt ... is het al weer tijd voor de pranzo waar hetzelfde thuisfront zich heel braaf over gebogen had. Alsnog het lekkere eitje. Tegen tweeën togen de klussers dan toch echt aan het werk ... in de cantina uiteraard. Het bad wacht. Petekind en vriendin bogen zich over de installatie van de thermometer en na wat batterij-gedoe bleek deze te functioneren. Petekind vergreep zich aan de boormachine en hing de buitensensor op zonder het bordes te doen instorten. We zijn trots! Padrone junior hield zich verre van de praktijk en hield zich bezig met wat heen en weer geschuif van wat vermogensbestanddelen van de padroni om een zo hoog mogelijke rente te realiseren. Tegen een uur of vijf bleek het electra in de cantina klaar en werd het tijd voor een terrasje prosecco in St Maria. De weg erheen werd in verschillende geledingen te voet via de ene of de andere route, dan wel per auto, dan wel liftend afgelegd: te ingewikkeld om allemaal uit te leggen, maar uiteindelijk zaten we toch allemaal aan hetzelfde tafeltje aan een glaasje van het een of ander. De eerste klusdag was rond! Morgen is het echter meteen al een vrije dag, want de oudere padrone heeft koor en we willen naar de zondagmiddag-pranzo met hond, dezelfde van twee weken geleden. Het is maar eenmaal (in de week) zondag tenslotte!

lucertola

  Doe ik zo mijn best een foto van een hagedisje te maken, vergeet ik hem te plaatsen! hier is ie dan.
Gisteren een hoop binnenshuis gepoetst: dat schiet er nl aardig bij in als je allerlei andere klussen te doen hebt. Maar met de parenti in aantocht moet het er wel een beetje toonbaar uitzien natuurlijk. Dat betekent plee's schrobben, spinnen stofzuigen, ramen lappen en puin ruimen. Nou ja, komen we er alvast een beetje in ...
Ook de andere activiteiten gaan gewoon door: voor de derde keer naar de keukendame, die nu een ontwerp klaar had met bijbehorende prijs (die precies conform onze begroting was gelukkig). We gaan nog even nadenken over de precieze kast-indeling, maar dit gaat hem wel worden. Vanmiddag komt de muratore de metselaar om te kijken hoe hij de douchebak moet integelen en wat dat dan weer gaat kosten. Morgen komt de antennista die een paar huizen beneden ons woont (van de lawaaihonden) om te kijken of hij wél onze wensen qua satelliet-tv kan realiseren. De  fratelli zijn er niet in geslaagd: hun  antennista heeft het laten afweten! Wordt vervolgd.

didascalia

Vandaag wat praatjes bij plaatjes!
In afwachting van de Zaanse parenti gaan de werkzaamheden hier in zomers tempo gestaag verder. Ook de toeristische, want zondag hebben we colli piacentini een beetje verkend. Ook daar komen vele lekkere wijnen vandaan die je in alle supermarkten kunt vinden. Hoewel dichtbij is dit meteen een andere regio, niet langer Lombardije maar Emilia-Romagna en niet langer de provincie Pavia maar Piacenza. Dichtbij de Po-vlakte is er nog niet veel aan, maar iets de heuvels in wordt het meteen leuk en we zouden de padroni niet zijn als we niet meteen een leuk eet-adresje zouden hebben weten te vinden. Heerlijke pastagerechtjes gegeten als lunch, chicchi di nonna (erwtjes van oma) en fiocchi pere (soort pastatasje met zoetige peer-inhoud). Toch vallen we ondanks dit gesmikkel allebei af. Stress? Het harde werken? Chissà. In de brievenbus direct naast ons tafeltje vloog een vogeltje (zwartkopje?) af en aan naar de brievenbus, niet om post te bezorgen maar om de jongen te voeren. Ons tochtje werd doorkruist door losbrekend noodweer, en dreigend onweer met bijpassende luchten is iets wat je hier bijna iedere avond kunt meemaken. Lang niet altijd breekt de pleuris uit, maar twee nachten geleden was het toch weer eens zover. Midden in de nacht alle luiken sluiten en checken of we de ramen van de auto wel gesloten hadden (ja dus). ’s Ochtends bleek de cantina deze keer droog te zijn gebleven.
    Verder wordt er wat gewerkt in de tuin, om te voorkomen dat we weer worden ingehaald door het oprukkende onkruid, en worden er wat bescheiden aanzetten gedaan tot het creëren van een tuintje. Moes en kruiden tot nu toe, met naast de al door de parenti geplante basilicum nu ook tijm, rozemarijn en salie en een bedje met borlottibonen! (oogst in september).

Tussendoor hebben we dan wat afspraken her en der, zoals met de badkamerdame Enrica die er nu ook voor gaat zorgen dat we mét het badkamermeubel (zie foto) ook een gewone maar praktische douchebak en waterdichte toegangsdeuren krijgen. We waren het gehannes met het kinderbadje van Colombo beu. Dit alles moet nog in juli zijn beslag gaan krijgen! De keuken zal meer tijd vergen maar we hopen dat de keukenontwerpster morgen met een geschikt voorstel op de proppen komt. Een voorbeeld van het paneeldeurtje in de juiste houtsoort zien jullie hiernaast, net als een totaalbeeld uit de folder. Ons ontwerp zal anders en wat strakker worden. Verder zijn we even langs een aannemer in St Maria geweest die we bij onze ingegnere hadden aanbevolen om een offerte voor de verbouwingen te laten uitbrengen. Even checken of deze inmiddels wel was geïnformeerd door Cassani … en wat blijkt: ja hoor, hij was zelfs al in Pavia geweest voor toelichting. Dat valt dan weer niet tegen. Later belde hij zelfs op om te zeggen dat hij maandag de offerte klaar heeft… spannend! Hopelijk zijn de andere drie ook zo vlot en komen ze met een beetje strakke prijs.
Na al het werk en heen en weer gereis zoeken de padroni dan eind van de middag de schaduw op achter het huis voor wat (Italiaans) leeswerk (soms achter de oogleden) bij een pilsje. Langs de muren ritselen de hagedisjes voorbij. Naast al het eerder genoemde ongedierte zijn we nu ook een (klein) schorpioentje tegengekomen in het hok onder de trap dat nu is uitgemest. Alle reservetegels van kamer, badkamers, cantina, bordes staan keurig gesorteerd in de cantina. Een deel zal worden gebruikt in het verwarmingshok, dat een mooie stofvrije ruimte moet worden, omdat we daar ook onze wasjes draaien. De oudere padrone is de muren aan het witten. Het wachten is op de ervaren tegelzetters!

Un elettricista di fiducia (senza soldi)

Het elektriciteitsnetwerk in ons huis is helemaal a norma, zo dachten we … niet, want we hadden de losse draden en stekkerdozen natuurlijk wel gezien toen we het huis kochten. En niet lang na de definitieve overdracht kwam mét de loodgieter ook een elektricien ons helpen. Hij ging her en der wat herzien, zoals de schakelkast op de eerste verdieping en de handel in de cantina. Voor 400 euro ging hij ook de benodigde spullen bestellen om alles in orde te maken, zekeringen, wandcontactdozen, afdekplaatjes, etc. Hij verscheen onregelmatig, dan eens een uurtje en dan weer een paar dagen niet. Wij keerden terug naar Nederland en hij kon niet verder, want we hadden de voordeur met beide sloten toegedaan. Alleen in de cantina kon hij verder en toen we begin juni terugkeerden was er ook het een en ander gedaan. Het was echter niet af en vervolgens bleek deze elettricista er geen zin meer in te hebben want hij verscheen ook niet meer op aandringen van de idraulico (die hem toch had geïntroduceerd), om de wasmachine aan te sluiten. Wat te doen? Help! Maar wat zie ik daar, is het een vliegtuig? Is het een vogel? Nee het is super-elettricista! dea fiducia! Hij heeft weliswaar geen inkomen maar geeft honderden euro’s uit aan schakelingen, elementen, draad en wat niet al. Hij puzzelt en piekert bij elke wandcontactdoos en veroorzaakt kortsluiting, mar lost het uiteindelijk allemaal op, zonder zichzelf te elektrocuteren. Hoera! Zelfs de lege schakelkast op de eerste verdieping wordt met zekeringen gevuld, en het werkt. Je denkt met een homo met twee linkerhanden (pleonasme?) te trouwen maar het blijkt nu een echte MAN te zijn.

Zelf ben ik de Tonnie van deze Italiaanse droom en hou me bezig met poetsen, een roosje snoeien, boodschapjes, de administratie bijhouden, de hond uitlaten. Binnenkort erwtensoep! Alles wat ik verder aanraak, gaat stuk, weigert dienst, valt uit elkaar. Vandaag maar eens een badkamer van vochtplekken ontdaan en opnieuw gewit. Verder ben ik goed in het uitzoeken van badmatjes, badmeubels en keukens, allemaal in de juiste kleurstelling, vooral in het uitgeven van geld dus eigenlijk. Nou ja, je moet toch ergens in uitblinken nietwaar? Toch vordert de zaak: het badmeubel is onderweg en komt hopelijk eind juli, nog voor de algehele augustus sluiting. Een keuken hebben we ook al uitgezocht, een beetje klassieker model in frassino, essenhout. De dame van het keukenbedrijf maakt een ontwerp en dinsdag horen we het ongeveer gaat kosten. De offerteaanvragen voor de verbouwing zijn de deur uit(als het goed is, nog even controleren!) en hopelijk weten we ook in juli meer. We zijn zo goed als verzekerd bij het ASL na vele bezoekjes aan het kantoor in St Maria. De achtertuin is voor de helft(?) gemaaid zodat we en beetje zicht krijgen op de accidentering en de plek van het zwembad kunnen bepalen.

Tegelijkertijd blijft er genoeg te doen, teveel om op te noemen. De dagen vliegen om en nu is het alweer avond en zit ik dit in het halfduister buiten te typen, terwijl de krekels om mij heen tjirpen, de vleermuizen in de dakgoot ritselen (Saar luistert met gespitste oren), de glimwormpjes aan de overkant van de straat in het gras zitten te glimmen en de vuurvliegjes vliegen met vuur. Een eenzame hond loeit naar de maan. Het is nog steeds aangenaam in de blote bast (wel insmeren met deet, hoewel de mugdichtheid erg meevalt). Goedenacht!

Percorso

Naast al het harde werk in en rondom het huis en het overleggen met ambtenaren, leveranciers, adviseurs en wat niet al, werken de padroni af en toe ook (een klein beetje) aan het toeristische programma. Voor het echte werk is het wachten op de parenti, die restaurants moeten gaan testen, wijn proeven etc. (o ja en af en toe een deurtje afhangen en de elektriciën spelen). We hebben met ze te doen! Vandaag doen we daarom verslag van een leuke wandeling naar Santa Maria della Versa, opgefleurd met veel foto’s. Een aardig uitstapje voor een halve dag of zo voor de toekomstige gasten van de villa.
  De wandeling is nu nog niet rond, maar we hebben de terugweg (die uiteraard anders is dan de heenweg, voor de broodnodige variatie) al wel min of meer bedacht. Het wordt dus een rondwandeling, netto te doen in ruim 2 uur: 45 minuten heen en ca. 1½ uur terug. De moeilijkheidsgraad wordt bepaald door de te klimmen stukken die een hoogteverschil van ca. 70 meter overbruggen, op de heenweg 1x klimmen en terug 2x. 
Bij nat weer kan deze wandeling hooguit met laarzen aan worden gelopen, want de klei tussen de wijngaarden is dan erg moeilijk begaanbaar. 

Je begint uiteraard bij de Villa en loopt omhoog naar de doorgaande weg, slaat linksaf en meteen weer rechtsaf de steenslagweg tussen de wijngaarden in. Dit loopt lekker naar beneden (afslagen negeren), tot je na een minuut of vijf een bruggetje over het stroompje   de Versiggia bereikt, dat je oversteekt om de asfaltweg naar St Maria te bereiken.




We slaan rechtsaf en lopen een minuut of vijf door tot we het beeld van de Madonna bereiken (informatie over de geschiedenis van het beeld zelf moeten we nog even inwinnen). We lopen daarna een stukje terug (we zijn alleen doorgelopen om het beeld even te zien) en slaan rechtsaf de wijngaarden in na het verkeersbord bij de elektriciteitspaal aan de overkant. Dit is de enige echte klim van de heenweg, die ons in zo’n 20 minuten boven bij een roze kapelletje brengt. Vergeet niet af en toe achterom te kijken en van het uitzicht te genieten (waar ligt de villa? achter de schuur van Antonio), de vorderingen van de druivengroei te bestuderen of de wilde bloemen te bewonderen. Kom je meteen even op adem.
Boven slaan we bij de kapel linksaf en lopen weer een minuut of vijf door tot we bij een T-splitsing van asfaltwegen komen met een blauw bordje Poggio. We verlaten de asfaltwegen en gaan hier rechtdoor de wijngaarden in, langzaam afdalend. Beneden lopen we langs wat boerenschuren naar de dorpsstraten van Villanova. We volgen de asfaltweg naar rechts, gaan met de bocht mee, dan rechtdoor en iets verder met de bocht naar links. In deze bocht is een afslag naar azienda agricola Casa Re,   waar eventueel wijn geproefd kan worden (kan van tevoren door de padroni gereserveerd worden, denken we). We zijn nu zo’n 35-40 minuten op pad. Nu is het opletten geblazen want direct na het witte bord Palazzo gaan we weer de wijngaarden in, naar rechts. Hier lopen we bijna recht naar beneden en bereiken dan na vijf minuten het dorp, waar je linksom of rechtsom altijd bij de hoofdstraat uitkomt, wanneer je maar naar beneden blijft lopen. Voor een lekker kopje koffie met of zonder broodje in een gezellige atmosfeer raden we Café Smile aan. Verder zijn er tal van winkeltjes (maar let op: zoals overal in Italië is bijna alles van ongeveer 12-15 uur dicht!) en is er zaterdagochtend een marktje. Hét restaurant dat je tijdens een verblijf bij de padroni niet gemist mag hebben is Il Menhir, in  de hoofdstraat (ook voor de lunch): gezellige sfeer en de beste pizza van de wijde omgeving (naast allerlei andere overheerlijke gerechten). Iedere donderdagavond, tijdens de zomermaanden van juni-augustus, is het feest in het dorp. Een avondwandeling naar het feest, na een warme dag, is dan misschien ook niet gek (maar je moet nog wel terug!).

Elettrodomestici

Een van de twee broers zit achter de toonbank rustig een schakelingetje te solderen, terwijl hij tegelijkertijd klanten te woord staat. Zijn broer heet Dante Crosignani, dus heet hij … geen Beatrice. Ze lijken niet echt op elkaar, de ene mager, grijsblond, snor, de andere (met de soldeerbout) donkerblond, gezet, zonder snor. De magere heeft een tic, hij strekt telkens zijn schouders en rug also hij een slechtzittend jasje recht wil trekken. Maar hij draagt geen jasje. Een zenuwtic is het, terwijl de andere niet-Beatrice de rust zelve is. In de zaak van de broers, Fratelli Crosignani elettrodomestici zijn we inmiddels kind aan huis. Gemiddeld één keer per dag stappen we er binnen, voor stekkers,   verlengsnoeren (die hier heel grappig ciabatta heten), paraboolantennes, stofzuigerzakken. Altijd staan er mensen in de zaak, maar lang niet altijd om iets te kopen, zo lijkt het ons tenminste. Er lopen veel “buurters” aan voor een kletspraatje en om over het laatste nieuws te praten (over stekkers en zo). Ze zijn intussen wel van alle markten thuis, de broers.  We hebben in januari een goedkope stofzuiger gekocht bij de BRICO een Italiaanse Karwei. Maar stofzuigerzakken leverden die er, behalve de eerste, niet bij. Die eerste is na het schoonzuigen van de cantina inmiddels wel vol. Wat nu? Allerlei zaken bezocht, nul op het rekest. Maar dan de fratelli! Eerst kregen we een voorbeeldzak mee, om te proberen. Paste niet. Daarna werd een stofzuigerzak-encyclopedie tevoorschijn gehaald en vluchtig doorgebladerd. Men besloot dat Dante er ’s avonds verder studie van zou maken. Inmiddels hebben we ook het merk weten te reconstrueren en is Dante nog aan het doorleren in de stofzuigerzakwetenschap. Dinsdag krijgen we uitsluitsel. Ze geven niet snel op de Crosignani! Harde jongens die fratelli! 
Inmiddels hebben we er ook al wat keukenapparatuur aangeschaft. We hebben nog geen keuken op onze eigen verdieping en doen het met wat Colombo heeft achtergelaten. Dat valt soms erg tegen. De kookplaat vertoonde kuren, gas wilde niet aan of juist niet uit, en was zelfs niet echt veilig. Het ging steeds meer irriteren en omdat we a) er zelf nog een maand of vier/vijf mee zullen moeten werken en b) onze gasten niet zo’n prutplaat willen voorschotelen, besloten we dat het de moeite loonde om nu al een nieuwe te kopen. Op naar de Crosignani! In de winkel zelf staat wel wat witgoed, maar geen kookplaten te zien. Even vragen. Jawel hoor, ze hebben het, kom maar even mee buitenom naar het magazijn. En inderdaad opent zich achter de winkel in het magazijn een walhalla van elettrodomestici. Dit is een typisch Italiaans verschijnsel: een winkel die op het eerste gezicht niks lijkt te hebben, heeft wel degelijk alles, alleen staat het allemaal in een magazijn opgesteld. Ze hebben een aanbieding en de keus is snel gemaakt. Aflevering en installatie gratis. Het kan dezelfde middag al, maar dan zijn we bezet. De volgende ochtend zijn echter na een halfuurtje geknutsel in het bezit van een nieuwe kookplaat en het moet gezegd: het is een verademing.

Een paar dagen later besluiten we dat dan ook de oven van Colombo er maar aan moet geloven: ziet er niet uit, is doorgeroest en aansluiten doet meteen de stoppen doorslaan. Weg ermee. De Crosignani hebben alweer een aanbieding van het zelfde merk, Zanussi. Als we vervolgens lachend om een sconto vragen (en daarmee bedoelen WIJ echt een korting en niet de rekening) omdat we i buoni clienti olandesi zijn, gaat er nog eens 60 euro van de prijs af.   Deze keer kunnen we hem zelf installeren en gek genoeg staan de nieuwe RVS elementen niet slecht in de eikenhouten keuken.

Voor een wasmachine hoeven we gelukkig toch niet naar de broers, want na wat tegenstribbelen heeft onze gloednieuwe Nederlandse Bosch toch maar besloten dat hij geen heimwee heeft en is begonnen de gevraagde wasjes te draaien. Naar de vaatwasser van Colombo komt maandag voor de tweede keer een monteur kijken. Hopelijk slaagt deze er nu in om hem blijvend te repareren.
Ondanks dat betreden we vandaag toch nog twee keer het elektronica-paradijs van Dante en broer. We willen wandcontactdozen. Welk merk, is de wedervraag. Tja, we weten wel wat we willen, maar niet dat er verschillende merken zijn. ’s Middags dus terug gewapend met de merknaam. Ja dat merk hebben ze. Er wordt een doosje geopend. O, helaas zit er nog maar één onderdeel in, ze hebben net bijbesteld. Bovendien blijken de wandcontactdozen hier als een soort lego te zijn opgebouwd: je kunt naar believen wisselen tussen schakelaar en contactelementen. We moeten tellen hoeveel van elk bouwsteentje we willen hebben. Dinsdag gaan we terug, voor stofzuigerzakken en legosteentjes. Dinsdag pas? Misschien vinden we maandag ook wel weer een excuus. Anders gaan we toch gewoon voor een praatje en het laatste nieuws?