Milano vera

Leuk hoor, een gids over Milaan maken met honderden artikeltjes over alles wat er te zien is, musea, monumenten, kunst en cultuur, winkels, bars, restaurants, hotels en B&B's. Allemaal op basis van vele uren virtueel websurfen door de grote mode-metropool. Maar hoe ziet het er eigenlijk in het echt uit? Op een enkel tripje na (Scala), was het er nog niet echt van gekomen om een museum te gaan bezoeken. Nu had ik voor vrijdag de afgelopene een leuk concertbezoek geregeld: de Messiah van Handel in het Auditorium van Milaan. Daar waren we vorig jaar ook al eens geweest en, naar later bleek, voor precies dezelfde uitvoering. De koorpadrone bleek tegelijkertijd een Schola concert te hebben en wilde eigenlijk niet mee, en vond zijn definitieve excuus in het feit dat hij deze uitvoering dus al eens gehoord had. Elk voordeel heb zn nadeel: de app-padrone kon nu vrijuit eerder naar Milaan vertrekken, zonder last of harige ruggespraak, om een museumpje te bezoeken. Eindelijk! En zo geschieddddde.

De Milaan-padrone ging om 14 uur weg en reed vlot naar het metrostation Famagosta dat zeer comfortabel aan een speciale afrit van de A7 ligt. Kan niet missen. Onderweg passeer je maar één stukje tol, a €2,20. Vanaf de parkeergarage is het simpel om het centrum te bereiken, hetzij via halte Cadorna (ook treinstation, een major hub), hetzij, na een overstap, op het Domplein. Een dagkaart kost maar 4,50 en daarmee heb je verder geen omkijken meer naar het vervoer. Om 15 uur was de Dom al in zicht. Eerste museumstop: het Poldi Pezzoli, bekend om zijn kleine collectie Renaissance topstukken (maar zelf niet wereldberoemd). Dit huis-museum zoals het heet, want gehuisvest in het huis van de kunstverzamelaar Poldi-P. zelf, ligt op een steenworp van de Scala en is dus makkelijk te voet te bereiken vanaf het Domplein.

In dit mooie museum heeft de Renaissance-padrone een uurtje doorgebracht. Met iets meer tijd zou je er ook een kleine twee uur voor kunnen uittrekken als je wilt. De topstukken bevinden zich allemaal in een heel mooi uitgelichte zaal, maar ook in de andere ruimtes is er het nodige bezienswaardigs te genieten. Onverwacht is dat je vrolijk foto's van de schilderijen mag maken en dat je er gerust met je neus bovenop kunt gaan staan om de details in je op te nemen. Zo was er een schilderijtje ter grootte van een postzegel van een Nederlands landschapje met mensen en een hondje, dat van een onwaarschijnlijk detail was. Hoe kun je zo precies schilderen, met een naald?

Heel onverwacht maar spectaculair was de wapenzaal op de begane grond (de heer P.-P. verzamelde niet alleen schilderijen), vol met prachtig bewerkte helmen, kurassen, pistolen en ander -tuig. Vooral de inrichting was adembenemend en bleek dan ook bedacht door een moderne kunstenaar, Aldo Pomodoro, zelf bekend van grote metalen kunstwerken die her en der in Milaan te vinden zijn. De associatie die ik kreeg was die van de Wagner-opera Parsifal, met die optocht van ridders in volle wapenuitrusting aan het eind van de zaal. Jammer genoeg ontbrak de muziek (ouverture zou leuk zijn). De hele zaal zelf en de vitrines aan de zijkant zijn een kunstwerk op zich. Niet te missen!

Na een biertje (6€, we zijn wel in de grote stad) bij Bar Straf, vooral bekend van de Milan & More App ;-) , even een bliksembezoek aan het fonkelnieuwe Museo del '900, pal naast de Dom in een van de twee Arengario-gebouwen, die prachtig gerestaureerd zijn. Moderne kunst van de 20ste eeuw en de bovenste plank. Gratis bezoek vanaf 2 uur voor sluitingstijd en ... op vrijdag vanaf half vier. Mooi! Via de fraaie moderne interne wentelallee bereikte de draaipadrone eerst het topstuk van het museum, de magnifieke en enorme Quarto Stato van Pellizza di Volpeda, heel mooi in een eigen ruimte tentoongesteld. Bijzonder om dit nu eens in het echt te zien (wel achter glas dit keer). Verder Picasso, Morandi, Boccioni en andere meer of minder bekende kunstemakers, waar de padrone niet veel verstand van heeft. Er zit wel veel interessants bij, dat moet gezegd, zodat dit museum nog wel eens een tweede intensiever bezoek waard is.

(wordt vervolgd)

Frazione Belga

Het moest een keer gebeuren. Je praat met een (veronderstelde) Italiaan, die bij nader geen Italiaan blijkt te zijn, maar een Nederlander, of in dit geval een Belg. Grappig blijft het wel.

In dit geval reed ik zaterdagochtend naar het wijnbedrijf Mezzaluna net voorbij Montalto Pavese. Het was erg mistig in ons dal, maar bij Montalto werd het zicht gelukkig wat beter. Ik wist waar de cantina lag, want deze route rijden we heel vaak en het fleurige embleem van Mezzaluna valt op. Ik had me altijd al afgevraagd welke interessante wijn hier gemaakt zou worden. En nu ging ik het bezoeken, in het kader van de sommelierscursus! Dacht ik tenminste. Reden voor twijfel was er zeker, want een paar weken geleden dacht ik ook al dat de proeverij hier zou zijn en bleek abuis.

Terwijl ik aan kwam rijden zag ik niet direct andere medecursisten of geparkeerde auto's. Ik reed even voorbij de cantina om toch een parkeerplek te zoeken en herkende achter het stuur van een tegemoetkomende auto een medecursiste, die de vorige les naast mij gezeten had. Gelukkig, ik ben niet de enige, dacht ik. Zij keek me vragend aan, trant "Waar is het?" en ik gebaarde dat ze iets verderop moest zijn. Ik keerde en ging haar voor naar de parkeerplekken bij de cantina. We stapten uit en begonnen te babbelen in het Italiaans, over de mist, de vraag waarom de anderen er nog niet waren enz. De cursusorganisatrice reed langs in haar landrover en in haar slipstream arriveerden er een paar andere cursisten. We zaten goed! Gebabbel met de wijnakela.

Opeens vraagt mijn medecursiste: "Ma Lei non è italiano, vero?" en inderdaad, "Sono Olandese", zeg ik. "Maar dan spreekt u Nederlands!" is de verbaasde reactie. Ik ben zo verbaasd als zij. Hebben we een avond naast elkaar gezeten en hier een tijd in vloeiend(?) Italiaans gesproken zonder het door te hebben. Later blijkt dat we al wel in het Nederlands gecorrespondeerd hebben, via LinkedIn, naar aanleiding van de website over de Oltrepo van haar en haar Italiaanse man, website die ik tijdens een van mijn Google-strooptochten was tegengekomen. Zij zijn net vanuit Belgie naar Italie verhuisd om een wijnbedrijf en aardbeienkwekerij te runnen, in Rivanazzano. Dat wordt weer een leuk contactje!

De rondleiding daarna (in het Italiaans) was interessant (iedere wijnmaker heeft zo weer zijn/haar eigen ideeen). Dit bedrijf was een all-woman affaire en de eigenaresse was iemand met duidelijke meningen. Bij de proeverij bleek de rode Pinot Nero heel lekker en met zijn 7€ zeer betaalbaar, zeker in vergelijking met sommige 30€ flessen die we bij cursus wel eens te proeven krijgen. Over de prijs-kwaliteitsverhouding van verschillende wijnen valt heel veel te zeggen!

Le 4 Stagioni

De Vier Jaargetijden. Nee, niet die van de pizza en ook niet die van Vivaldi, maar de echte, die van de seizoenen. Waarom? Gewoon omdat het kan. En omdat het misschien wel een heleboel bezoekers aan dit blog oplevert :-) . De aflevering over de Pizza heeft via de Google-zoekfunctie al duizenden kijkers getrokken! Dus wie weet lukt het ook met de huidige beroemde titel.

In de loop der jaren hebben we duizenden foto's geschoten, door het hele jaar heen, en vele zijn er op de website te vinden. Maar nu zetten we er maar eens een paar op een rij, van lente tot winter.

Lente

 

Zomer

Herfst

Winter

En zo kunnen we nog vele afleveringen doorgaan!

Rex bibendi

Oftewel Koning Alcohol. Na lang aarzelen ging een paar weken geleden de kogel door het drankorgel: de proefpadrone besloot nu toch maar 's een echte drinkdrankcursus te gaan volgen. Bij de AIS, de enige (nou nee, er is ook een concurrent, het blijft wel Italie) echte Associazione Italiana Sommelier. Voor minder doen we het niet. Als het eindigt met Korsakov, dan wel graag gediplomeerd, ja. In plaats van het betere hijs - en gietwerk zou er nu eens echt geproefd gaan worden! Wijn drinken met een serieus gezicht! Zou de papilpadrone dit echt kunnen leren? De tijd zal het. Leren, dus.

Een paar weken geleden was de eerste les en inmiddels is de cursus op de helft, want het gaat in een straf tempo, 2x per week van 20:45 tot 23:00 (ca.). Na het inleidende gebabbel volgden er een paar pittige lezingen over de wijnproductie en het feitelijke proefgebeuren. In rap Italiaans deed een officiele oenoloog de geheimen daarvan uit de doeken. Gelukkig wordt er aan het eind van iedere les ook echt geproefd en staan er de hele les 3 glazen aanlokkelijk voor je neus te acclimatiseren. Nu nog even opletten en meeschrijven, straks even lekker lekker slok slok. 

De alcoholpadrone is nu gewapend met officieel koffertje, waarin 4 speciale degusteerglazen en professionele opener, en twee dikke pillen van boeken met (rijkgeillustreerde) lesstof. Na niveau 1 (15 lessen), volgt, jawel, niveau 2 (weer 15) met nog diepgaandere behandeling van het proeven en niveau 3 over de combinatie van eten en drinken. Dan pas is er een officieel examen en zou de cursuspadrone zich sommelier kunnen noemen, als hij dan nog bij kennis is. Eerst niveau 1 maar 's afronden.

Het oordeel tot nu toe: de cursus is goed en degelijk opgebouwd en biedt veel leerzaams, ook nuttig bij de rondleidingen in de cantina's die we wel eens verzorgen voor onze klantjes. Nu alles in samenhang behandeld wordt, krijg je toch een beter beeld van het stukje wijngebeuren. Veel zaken zijn ook goed onderbouwd, al blijft wat van de hocus pocus en humbug die het sommelier-vak nu eenmaal aankleven toch ook onaangetast. We schorten het definitieve oordeel daarom nog even op en heffen (vanavond) nog maar eens met plezier 3 proefglazen. Proost!

Pratiche e portadocumenti

Een regelmatig (iedere dag) verschijnend beeld in de Italiaanse televisiejournaals: aktetassen die door het beeld dansen, gedragen door handen waarvan de eigenaars niet te zien zijn. Alleen de onderste helft van de lichamen wordt getoond. En dit dan afgewisseld met beelden van karretjes vol met dossiers, die van de ene naar de andere (overheid)afdeling worden gesleept. Uitbeelding van hopeloze bureaucratie? Ja, maar de beelden worden vooral getoond bij rechtszaken, onderzoeken van justitie naar fraude, omkoping, zelfverrijking. En dus verschijnen ze elke dag opnieuw in beeld, de dansende aktetasjes en zuchtende stapels dossiers. Want er valt wat te onderzoeken op dit gebied door justitie. Het ene schandaal is nog niet afgehandeld (nou ja, het duurt ook al gauw 10 jaar voor een zaak is afgerond), of de volgende eist alweer de aandacht op.
Op dit moment zijn er in twee regio's schandalen van grote omvang te melden: Lombardije, waar de president van de regio (PdL, partij van Berlusconi) wordt verdacht van het wegsluizen van miljoenen aan overheidsgeld naar eigen rekeningen en die van bevriende handlangers. Een maand of twee geleden barstte hier de bom en verschenen de aktetasjes in beeld ter ere van Formigoni, de genoemde president.

Maar inmiddels is zijn zaak van de voorpagina's verdrongen door een nog groter schandaal in de regio Lazio (Rome). Daar hebben de regiovertegenwoordigers (president Polverini, PdL, en alle consiglieri, van alle partijen) in een jaar tijd de overheidstoelage voor die consiglieri van 1 tot 14 miljoen verhoogd. En al dat geld ging naar dure etentjes, feesten, auto's en wat dies meer zij. De financiele verantwoordelijke kwam een week of twee geleden in het vizier van de financiele politie en daarmee begon een ongekende affaire. Na een heleboel gesjacher en politiek getouwtrek hebben verschillende vertegenwoordigers, waaronder de president nu ontslag genomen. Niet dat ze zich schuldig voelen uiteraard. We maken ons op voor nog vele journaals met aktetasjes en dossiers.

Fine stagione

"Herr, es ist Zeit!" Het is onvermijdelijk, het is niet tegen te houden, het is de loop der dingen ... Zucht, het zomerseizoen is voorbij :( . Alle tekenen wijzen er op: de zon verdwijnt niet langer achter de heuvels bij het eenzame boompje, maar veel zuidelijker, bijna bij het kasteel van Montalto! De spreeuwen! Ze zijn er weer, in grote groepen maken ze een hels kabaal in de bomen. De druiven zijn bijna allemaal geplukt en de druivenbladeren beginnen warempel ook al te verkleuren. 's Nachts koelt het al verraderlijk sterk af en de dertig graden halen we overdag echt niet meer. Vanochtend hoorden we de eerste knallen in de wijngaarden klinken: het jachtseizoen is geopend. Nog een paar weken en dan zwaaien de padroni de laatste gasten van 2012 uit ... "Wer jetzt kein Haus hat, baut sich Keines mehr!".

En, last but not least, dan zijn er ook nog de cimice, die elk jaar aan het eind van zomer opeens verschijnen. Een soort groene wantsen, niet van het bed maar van de tuin. Palomena viridissima heten ze officieel. Vreemde groene beestjes, van ongeveer een cm, met een keihard schildje, waarmee ze tik tik tegen muren en ramen vliegen. Hordes zijn ervan, ze doen niks (behalve in de tuin, waar ze het sap uit de planten zuigen), alleen stinken ze als je ze per ongeluk plat trapt. En dat kan gebeuren want ze kruipen voornamelijk en vliegen alleen weg als ze verstoord worden. Thomas vindt ze leuk en gaat er met zijn grote natte neus vlak boven staan. Omdat ze ruiken, gaat hij er daarna bij voorkeur boven op liggen rollen. Kunnen ze tegen, die cimice, met hun harde schildjes. 

Pizza! (2)

Nou het is gelukt, we hebben een goede alternatieve pizzeria gevonden, na het verscheiden van de Menhir. Deze ligt naast het kasteel van Cigognola, waarop we zo'n mooi uitzicht hebben vanaf de Villa. jaren geleden hebben we er wel 's koffie gedronken, maar nu hadden we van een van onze gasten gehoord dat je er goed kon eten, pizza vooral, bij Bar Ristorante Pizzeria Del Castello. Dat moest natuurlijk worden getest!

En op een avond togen we burchtwaarts, in gezelschap van C&C als onafhankelijke keuringscommissie. De lokatie van het restaurant is natuurlijk dik in orde, dat wisten we al, want je parkeert op het grote plein onder het liefdeskasteel van Moratti (Inter Milaan) en Laetizia (ex-burgemeester Milaan). Het etablissement ligt vlakbij en heeft een leuk terrasje voor de ingang waar wat lokale hangbejaarden kletsen, kaarten en wat dies meer zij. Binnen is er een ruime eetzaal van 13 in een dozijn, maar daarachter is een smal terras met een tafeltje of zes. En dààr moet je wezen, want dat terras biedt uitzicht over de Po vlakte, de wijngaarden en de kasteeltoren. Héél feeeriek om de lichtjes in vlakte te zien wanneer de zon onder is.
De pizza's zijn goedgekeurd! Zelf had ik een leuke variant, Mangia e taci! geheten (Eet en zwijg!), waarop van alle mogelijke pizza-toppings wel iets was gedeponeerd. Heel lekker. De wijn was van een zeer lokale producent, Montebello, die net onder aan de heuvel zijn cantina heeft, dat is ook weer wat couleur locale extra. De ingehuurde keuringscommissie was ook tevreden. En de prijs ligt op Menhir nivo. Inmiddels hebben de padroni er een tweede keer gepizzaad en ontdekt dat de kok ook in visgerechten gespecialiseerd is. Zou het ècht een nieuwe Menhir worden?

Dit lekkere adresje hebben we alvast wel opgenomen in de mooie Oltrepo App die nu GRATIS is te downloaden!  Zie hier het artikeltje:

From Milan & More: A Marvelous Travel Guide...
Pizzeria Del Castello
Pizza above the plain
This would definitely be a top tourist attraction if only there were tourists in the Oltrepò Pavese ... The location is fairy tale like, at the base of the beautifully restored castle of Cigognola that dominates the valley. A castle owned by Moratti, president of Inter Milan, and his wife Laetizia, former major of Milan. Make sure you reserve one of tables outside on the back terrace of the restaurant, which offers a view of the castle tower as well as the Po valley . In the evening you will enjoy the thousands of lights of lanterns and houses spread over the plains. Del Castello not only offers pizza , though these are very tasteful and recommended (try the Mangia e Taci , Eat and Be Silent one). There is a full menu of pasta and risotti and even fish specialties. The wines served are very local indeed, as you look over the vineyards where they come from, of the Cà Montebello wine producers. See the info about there Bonarda here (pdf). From the restaurant you can walk a little further to the park of the war monument from where the view is even wider. The exact address of Del Castello is Piazza del Castello 16, 27040 Cigognola.
Get Milan & More: A Marvelous Travel Guide for your iPhone
Copyright (C) Stef Smulders. All rights reserved.

La multa

Autovelox funzionante

De boete. Sinds enkele maanden staan er op de weg van Broni naar Zavattarello, op de route naar Villa I Due Padroni, ter hoogte van Cigognola een aantal opvallend feloranje gekleurde zuilen. Snelheidsmeters. Controllo elettronico della velocità! zegt een bordje vlak voor de eerste zuil. Maar ja, dat kennen we onderhand wel. Zo'n aankondiging staat zo ongeveer bij de ingang van elk dorp. De meeste fake, want er is helemaal geen controle. In de hele Oltrepo zijn er maar een paar vaste camera's en die weten we inmiddels wel te staan (dankzij eerdere boetes). Bij een dergelijke aankondiging van een elektronische snelheidscontrole geeft iedereen dus nog eens lekker extra gas! Maar deze zien er toch wel dreigend uit en de vraag of ze werken is al tijden hèt gesprek van de dag in cafè's, tijdens etentjes of waar dan maar ook.

Het antwoord op deze prangende vraag kwam onlangs per aangetekende post. Een ingewikkeld samengevouwen groene envelop met aan alle kanten perforaties die moesten worden doorgescheurd. Het leek wel een verrassingskado. Dat was het ook, nl een verkeersboete voor te hard rijden op de genoemde weg ter hoogte van Cigognola. O, zei de postbode, dat weten we nu dus ook weer: ze doen het! Kosten van deze test: 51€.

Parenti

Familie gearriveerd. Stop. Vele flessen wijn al geledigd. Stop. Overal ronken katers. Stop.

Pizza!

Wij willen pizza! Een lekkere, en snel! Toch wil het hier in het land van de belegde deegpannekoek maar niet lukken. Sinds eind juni de hofleverancier van de padroni het loodje legde, helaas de fameuze Menhir is niet meer, zijn we op zoek naar vervanging. De eisen zijn duidelijk: de pizzabakker moet niet te ver van de Spaanse fractie liggen, toegankelijk zijn voor meestervoorproever Thomas, gezellig zijn, een heel erg lekkere pizza  bieden, Menhir kwaliteit dus en niet alleen in het weekend pizza's kunnen leveren. Liefst hebben we ook nog een leuk buitenterras, maar dat is een extra eis t.o.v. wat we met de Menhir hadden.

Lijkt makkelijk? Na een maand is het alternatief nog niet gevonden. De afgekeurde kandidaten tot nu toe:
1. Melograno, ligt dichtbij maar is te braaf en te saai, en de pizza is toch minder dan bij Camillo.
2. Il Portico, in Montalto, dus verder weg, maar met buitenterras en volgens David erg lekker. Maarrre, deze doet het alleen van donderdag t/m zondag en we hebben nog niet kunnen proeven (wegens d.b.b.h.h.).
3. Il Fontanino, ook in St Maria della Versa, dus dichtbij, met aangenaam buitenterras, maar geen pizza meer want ze hebben de pizzaiolo moeten ontslaan wegens bezuinigingen: crisis!
4. Osteria Francia, op loopafstand, schijnt ook pizza's te bakken, maar alleen in het weekend en de openingstijden zijn inmiddels totaal onvoorspelbaar geworden, dus vergeet het maar.
5. Marinella in Stradella: lekker pizza's, erg lange wachttijden, T niet welkom, geen terras.
6. Il Tinaio in Canneto Pavese, niet te ver weg, met buitenterras, pizza lekker, maar niet toegankelijk voor viervoeters met haar op de borst
7. Olmo, langs de snelweg bij Stradella, heel goed, Thomas welkom, geen terras en niet echt handig gelegen, ook een beetje ver weg
8. Emporio del Vino, Broni, van de befaamde gezusters die tot een jaar of twee geleden het cafe centraal in St Maria runden, dwz van de zoon van een van de gezusters. Tot nu toe echter onvindbaar. Wordt vervolgd.
9. Bagarellum, hoort hier eigenlijk niet thuis, want geen pizzarestaurant. Maar Leda had ons afgelopen dinsdag een pizza-etentje beloofd, dus ... geen pizza, want op het laatste moment had ze besloten iets anders op tafel te zetten. Uiteraard ook heel lekker, maar dus geen pizza!
10. Bastian Cuntrari, in Montescano, langs de weg naar Stradella, dus gunstig gelegen. Een verhaal apart, want dit lokaal bleek gister met gemak het slechtste restaurant waar we tot nu toe in de Oltrepo hebben gegeten. Hier was de pizzabakker ook weg (waarom?) en de baas van het restaurant cq kok was nog ONDERweg, zo vertelde de bedienmevrouw annex maitresse van de a.s. kok ons zenuwachtig. We zaten op een krap terrasje, met aan de enige andere tafel een Patty Brard lookalike, die uitgebreid zat te borderlinen. Dat ze al dronken was hielp ook niet echt. De kok arriveerde zuchtend en steunend, te voet, want zijn auto had hij ergens in een greppel achtergelaten. De pizza's kwamen eraan riep hij, maar even geduld want de pizzaoven moest eerst goed warm worden. Hij ging voor kwaliteit, dat was duidelijk. Helaas bleek de bodem van de pizza van hard karton en zelfs de tweede poging (we kregen er nog een, ongevraagd, met de mededeling, deze is (al) beter!) was niet best. Tijdens het eten kraaide Patty vrolijk verder (zeker een stamgast) en leegde de maitresse mevrouw een teil met vuilwater in de put vlak naast ons tafeltje. Toen we de rekening wilden betalen moest de kassa eerst nog aangezet worden (weinig clandizie gehad vandaag?), maar die deed het daarna uitstekend: biertje media 4,50€ per glas!!! Totale schade 41 € voor 2 pizzapogingen, 4 bier en 2 koffie. Veel te duur in verhouding tot wat je elders moet betalen. Komt u nog een keer terug, vroeg de maitresse nog. Dacht het niet: AFGEKEURD.

We zoeken verder, er zijn op papier mogelijkheden genoeg en we hebben werkelijk alles voor onze gasten over (zie boven on der nr 10)!

Cacca in vista

Het moest er een keer van komen. Je hebt een septische tank en telkens denk je, wanneer gaat de ramp zich voltrekken? Eens raakt ie verstopt en vol en loopt de stront over de rand. De StrontVloed! Noah eat your heart out! Put controleren? Nee, dat is de stankgoden verzoeken! Proberen te verdringen, die mogelijke verstopping. Maar gister na vier jaar was het zover. Paniek op de benedenverdieping, het water liep vanuit de badkamer de hal en slaapkamers in. Water? Nou het stonk anders behoorlijk. Naar iets bekends ... wat ook alweer? Vanochtend deed ik het nog, in mijn zelfgemaakte ...
De eerste impuls is om te gaan dweilen, met de knietjes in het frisse water, om de stroom te stoppen en te kunnen zien waar het "lek" zit. Het ontstoppen van de badafvoer leverde alvast enorme plukken honde(n)haar op. Zeker een harige gast in bad geweest onlangs ... Die afvoer was weer doorlaatbaar, maar de stroom kwam duidelijk ergens anders vandaan. Van onder de slecht afgekitte pot. Omhoog uit de afvoer, de vermaledijde niet meer zo septische tank. Gelukkig stopte de toevloed wel, nadat de toestroom uit toiletreservoir en bad was verwerkt. Maar nu?
Uiteraard was het weekend. Zondag, nog beter! De dag waarop alle hardwerkende Italianen net als alle andere hadrwerkende Europeanen ... op hun krent zitten, pardon op hun lauweren rusten. Gelukkig zijn we verzekerd, mét een Assistenza Emergenza voor rampen in huis waar een idraulico aan te pas moet komen. Basta una semplice telefonata, juichte de polis. Maar naar welk nummer? Nergens maar dan ook echt nergens een noodnummer te vinden, ook niet op de internetsite. Generali, bedankt!
In de tussentijd hadden we al bedacht dat we onze gasten in het uiterste geval maar bij David zouden moeten onderbrengen. Zijn appartement was toevallig deze week leeg! Zelf kakken we wel in de wijngaarden, gezellig samen met Thomas. Gaan we ook maar gelijk over op hondebrokken bij het ontbijt.

Gelukkig hebben we ook een eigen idraulico di fiducia, en die verwees ons naar een weekend-gieter, zelf was hij uithuizig. En die vervanger bleek bereid te komen! Vanuit het zwembad zag blogpadrone boven aan de weg een tankwagen voorbijgaan. Dat kon hem niet zijn, die loodgieter kwam natuurlijk alleen even proberen de afvoer weer vrij te maken. De tank zelf, dat zouden we de volgende dag moeten zien te regelen. Verkeerd gedacht. Deze loodgieter hield kennelijk niet van half werk en kwam met de hele apparatuur cq strontkar aanzetten. Een uurtje later was de put ontstopt en geledigd. Bravo!

Wanneer zal ie weer overlopen? Op een mooie Pinksterdag?

PS En vandaag belde onze idraulico di fudicia zomaar na om te checken of het gelukt was! Bravissimo!

Lago di Coma

We zijn ook nog langs het meer van Coma gekomen, schreef een naieveling eens op italieforum.nl, waarop de grapjas van het forumpubliek (ik niet) reageerde met: daar zul je dan wel niet veel van hebben meegekregen ;-). De naieveling vatte 'm niet ... (nog steeds onder zeil zeker). Ook wij kwamen begin mei in de omgeving van het meer van Como, dat op slechts een uurtje rijden van ons vakantiehuis ligt en dus ook een leuk uitstapje voor onze gasten zou kunnen zijn. Voor de wat meer onrustige types tenminste, want er zijn er ook die puur voor de rust komen en op het terras of aan het zwembad (al dan niet in coma) willen relaxen.
Maar wij hadden een weekje geen gasten en het zou mooi weer zijn én we hadden onze trouwdag te vieren, 10-jarig alweer (ook de huwelijksjaren trekken in coma aan je voorbij). Bij wijze van achterstallig onderhoud hier en nu alsnog een kort verslagje van ons driedaagse uitstapje naar het Noorden van Italie.

Het uitstapje ging niet meteen naar Como maar langs twee andere niet-al-te-ver-van-como gelegen culturele hoogtepunten, als we de ACI (Italiaanse ANWB) mochten geloven tenminste. Die mochten we (van de hoogtepuntpadrone) niet missen. Allereerst was daar Castel Seprio met resten van een Romeins fort + Romaans kerkje uit Longobardische tijden. De bijna totale rust van de omgeving in combinatie met de ruines van een beschaving van heel lang geleden deed vervreemdend aan. Wel mooi. We doolden er een tijdlang rond.
Na de lunch bezochten we Castiglione Olona waar we werden verrast door een prachtige kleine kapel met Renaissance fresco's van hoge kwaliteit. Zeker de omweg waard! Inmiddels was het al aardig in de middag en moesten we toch voortmaken. Plannen om een Villatuin langs het meer van Como te bezoeken werden geschrapt om nog een beetje bijtijds bij de B&B (zorgvuldig geselecteerd door de TripAdvisorpadrone) te bereiken. We staken af via Zwitserland, waar we niet de autosnelweg op mochten (geen tolvignet 2012), wat de routemiep maar niet aan zijn/haar verstand te brengen was ... erg vermoeiend, maar het lukte uiteindelijk.

De B&B lag prachtig in de heuvels boven Menaggio, met uitzicht op het meer en een fraaie tuin. We dineerden in de restaurant dat nog hoger lag met nog magnifieker uitzicht.

De volgende dag kochten we een dagticket voor de boten die kriskras over het meer varen om de verschillende plaatsen met elkaar te verbinden. We wilden naar een klein plaatsje aan de oostoever, weet eigenlijk niet meer precies waarom, we wilden eigenlijk gewoon een stukje varen. Thomas ook, maar die mocht niet mee ... ? Niet zonder muilkorf tenminste. Die hadden we niet bij ons. Dus er een kopen, en dan dat ding om zien te krijgen bij meneer. Wonder boven wonder lukte dit allemaal, één keer tenminste. De rest van de boottochten slopen we gewoon zonder muilkorf aan boord. Dat kan, in I.
Wat niet kon was een mooie tuin bezichtigen in ... want daar mocht Thomas ook mét muilkorf niet in. Jammer, maar het plaatsje was leuk om in rond te wandelen en gelukkig niet stampend druk (nog niet, maar kom er niet in juli of augustus). Dat werd de volgende bootreis, naar Bellagio, dat in het kruis van Como ligt, Como de Lambda-man. Daar mochten we een tuin in en dat was dan ook schitterend.

Het was die dag écht onze trouwdag en het voorstel van de saaisaaipadrone om vandaag maar een pizza te gaan eten werd door de feestneuspadrone in de wind geslagen. Het werd een deftig en heel erg lekker diner op een terras aan het meer in Menaggio zelf. Subliem!
De terugreis (volgende dag) verliep via kleine weggetjes met onderweg een bezoekje aan Monza (viel tegen). De geplande boottocht ging niet door want er werd gestaakt! Gister geluk gehad! De hoofdweg langs de kust was nu al druk en met al die bussen op die krappe wegen moet het zomers hier een hel zijn! Gek genoeg reed er bijna niemand op de oudere parallelweg beneden, die daardoor een stuk aangenamer was: tip!
Tot slot nog een mooie view op het meer: