Carnaval

Gisteren las ik op het nieuws dat Den Bosch weer voor een paar dagen Oeteldonk heet. Het Carnaval is dus weer begonnen. Ik heb nooit echt begrepen wat mensen bezielt om drie dagen lang rond te hossen en bier te zuipen. Ieder zijn stiel zogezegd. Hier wordt het ook carnaval gevierd maar je merkt er eigenlijk vrij weinig van. Dat bevalt me wel. Geen gek uitgedoste mensen of hoempapa-muziek uit elke kroeg. Het leven gaat zijn gewone gang: alle winkels zijn open, net als anders is er om een uur of zes de passegiata, en op deze eerste zondag van de maand was er zoals gewoon de antiekmarkt. Toch is er wel her en  der feest en zelfs een optocht. Volgende week (men houdt zich dus niet aan alleen de dagen voor Aswoensdag!) is er bijvoorbeeld zo een in Santa Maria delle Versa mèt een “sfilata di carri allegorici”. Misschien zijn ze daar heel actueel en zijn er “allegorici” gebaseerd op Prodi en Berlusconi, of satire op de vraag of er wel of geen nieuwe kieswet moeten komen voordat men naar de “urne” gaat, naar de stembus dus.

 Vandaag was er ook feest bij Vittadinikoor. Nando, de voorzitter, had dit georganiseerd en ook alle leden van het gospelkoor uitgenodigd. Lang niet alle leden waren aanwezig, maar het werd ondanks dat toch nog gezellig. Hierbij twee filmpjes die hiervan een indruk geven.

I conciatetti sono arrivati!

Gisteren toen ik wakker werd en een slaperige blik vanaf de toiletpot naar buiten wierp, zag ik dat het weliswaar nevelig was, maar wel droog. Mooi dacht ik, dan kunnen ze het dak op! De dakdekkers bedoel ik. De dag ervoor zouden ze al beginnen, maar juist op die dag was er een weersomslag en regende het de hele dag. De steiger aan de zijkant van het huis was het enig bewijs dat er wel wat activiteit was geweest.

Nadat we de eerste showroom met keukens (er zullen waarschijnlijk nog meer volgen!) hadden bezocht, broodjes hadden gekocht bij ons inmiddels stamcafé in Santa Maria della Versa reden we naar het huis in de verwachting dat er flink gewerkt zou worden. Dat viel tegen. Het hek was dicht en er was niemand op het terrein te bekennen. Er was wel gewerkt. Her en der op de terrassen lag er puin dat van het dak afkomstig moest zijn. De dakdekkers waren er dus wel geweest.

Maar ook dakdekkers hebben recht op een middagpauze en even na half twee reden er twee kleine vrachtwagentjes voor met drie werklui, waaronder Fabrizio de aannemer. “Come va?”, vroeg ik hem vrolijk. “Abbastanza bene”, kreeg ik als antwoord maar ik zag al aan zijn gezicht dat sommige zaken niet zo vlot liepen als hij had gehoopt. Het werd me al snel duidelijk dat de goedkope Albanezen die Signor Colombo drie jaar geleden had ingehuurd om het dak te vernieuwen, een stel prutsers waren. Fabrizio legde het omstandig uit. De onderlaag van eternieten golfplaten, daar was niks mis mee. Maar de dakpannen! Alles lag los. Geen enkele was gezekerd! Eén flinke wind of hevige sneeuwval en voor je het weet, roetsjt de hele handel naar beneden. Elke dakpan moest volgens hem met haken aan de onder- en bovenliggende bevestigd worden zodat je een stevig geheel krijgt dat tegen een stootje kan. Hij zuchtte: “Da’s een hele klus”. Ik knikte begrijpend en dacht gelijk aan Hans Vosmeer, onze vrolijke buurman in Nieuwegein. Die had bij ons in de Kervelgaarde de dakpannen op de dakkapel gelegd en ons vaak vergenoegd verzekerd dat alles muurvast was gezekerd. “Dat kan tegen een orkaan!”, zegt hij altijd. En inderdaad, in al die 19 jaar is er nooit een dakpan naar beneden gekomen. Ook niet die ene keer bij windkracht 12. We wachten af wat het resultaat zal zijn van deze Italiaanse bouwvakkers

   In het filmpje zie je dat ook onze “ingegnere” langs kwam. Hij had twee collega’s meegenomen die het hele huis en de rustico van boven tot onder hebben nagemeten, zodat alle plannen netjes uitgetekend kunnen worden. Met hem ook nog onze wensen en plannen eens goed doorgesproken. Hij gaat nu aan de slag en als alles goed loopt, heeft hij volgende week alles gereed om naar de comune te sturen en met onze buurman Francesco te bespreken. Die zal ook zijn toestemming moeten geven. Maar van zijn zoon Roberto hebben we al begrepen dat er niet zoveel bezwaren zijn zolang er maar niet teveel zonlicht wordt weggenomen die op zijn wijngaard valt. Gezien de hoogte van ons pand ruim 10 meter zal dat nog wel meevallen, denken we!

Tot slot voor de liefhebber(s) nog een filmpjen waarin Stef jullie meeneemt op een in- en inspannende (let op het gehijg, de Blair-Witch project is er niets bij vergeleken, of was het nou de Rare Bitch project?) reis door de nog geheel verwilderde tuin. Veel plezier!

Dal comune

(laat het woordenboek maar liggen, bitch: dit schrijf je écht met één m in het Italiaans), bij de gemeente, daarover gaat het vandaag. En over het dak. En het weer. En het dak én het weer en hoe deze zaken elkaar in de weg kunnen zitten. Want als je de panoramafoto van vandaag wilt zien, dan volstaat het volgende: neem een vel wit papier en houd dat op zodanige afstand van je hoofd dat het gehele zichtveld wit is. Soms zijn dingen zó eenvoudig! Maar dat was nog niet het ergste: het regende, voor het eerst na ruim een week, of twee! Net nu de ingegnere ons had laten weten dat men met het dak zou beginnen! We reden dus naar ons huis met het idee dat er niets zou gebeuren en dat klopte grotendeels.  Er was inderdaad niemand toen we tegen 11 uur arriveerden, maar wel stond er een nog niet voltooide steiger aan de oostkant van het huis. Blijkbaar had men het op een bepaald moment opgegeven en bedacht dat het vandaag niet meer ging lukken. Jammer! Gelukkig zijn de voorspellingen voor de komende dagen beter, al wordt op langere termijn sneeuw voorspeld (shit! Nee, het regent geen shit, maar de situatie is shit). Wat te doen nu het buiten nat is en binnen koud (want de idraulico is ook nog niet verschenen)? Naar de gemeente dan maar, met de vragen die we hebben: hoe schrijven we ons in als inwoner van Montecalvo? Mogen we zomaar een waterput slaan op ons terrein? Hoe lang duurt het afhandelen van bouwvergunningen? Wat zijn de eisen om als B&B te kunnen werken of is het handiger als albergo of iets dergelijks door het leven te gaan?
Bij de gemeente was welgeteld 1 ambtenaresse aanwezig, degene die we de vorige keer ook al hadden gezien. Zij was vriendelijk maar kon ons niet veel verder helpen, daarvoor moesten we de tecnica hebben, maar die kwam gelukkig over een oretta (uurtje) want het was woensdag. Dat wisten we want met de technica waren we al eerder in de slag, o.a. met onze Buttini. Dan maar even naar het dorp Santa Maria voor een kopje koffie, een broodje en wat tuingerei. In het café lag trouwens een interessant boek over droomuitleg (héél gedetailleerd, een encyclopedie) en  met ingewikkelde lottosystemen, voor sommige stille meelezers misschien om van te watertanden?  Een gevulde maag, een stevige snoeischaar, een origineel Italiaanse spade (vanga) en een paar laarzen rijker togen we een uurtje later weer naar de comune. De architetta was er en nodigde ons binnen. Ze herinnerde zich ons, vooral vanwege die lastige geometra uit Genua die we hadden. Die was echt een beetje te brutaal hoor! Maar dat ze nam ons niet kwalijk gelukkig. Het werd duidelijk dat alles hier vrij gemakkelijk gaat: 1. een put slaan, geen probleem als er tenminste geen waterreservoir van de gemeente zelf ligt (en die ligt er niet toch? werd er onderling over de gang roepende tussen de inmiddels 3 ambtenaren gecommuniceerd [it: comunicare]); 2. beter jezelf als een B&B afficheren want als albergo komen er opeens héél veel lastige regels bij. Je mag dan als B&B weliswaar maximaal 6 gasten hebben, maar als je niet zo stom bent om 8 of zo in te vullen, dan kraait er nooit een haan naar (prettig principieel dus): de technica knipoogde bijna naar ons; 3. de bouwvergunningen? Als jullie alles inleveren dan heb ik maximaal een dag of 15-20 nodig om het te bekijken, dus na een maand kun je al beginnen met verbouwen: niks commissie [it: commissione!] dus.
Geheel opgeklaard verlieten we het gemeentehuis: hoezo bureaucratie? hoezo ellenlange procedures? Het loopt hier gesmeerd! Nu nog droog weer graag. En een flinke hellingshoek.

Un arcobaleno nelle nuvole

ofwel een regenboog in de wolken. Wolken? We zien alleen maar sprakeloos makende (en dus tekstloze) panorama's van azuurblauwe luchten, denken jullie natuurlijk. Klopt. Vandaag was het warempel nóg helderder dan de afgelopen dagen, met alleen wat hoge sluierbewolking. Op weg naar Montecalvo zagen we het Alpenmassief al van top tot teen in het Noorden, toch al gauw een afstand van een km of 100. Verrassend genoeg echter waren ook de toppen van de Appenijnen van de Oltrepò zichtbaar, mét sneeuw! En dat terwijl het in Santa Maria delle Versa, ons dichtst bijzijnde dorp, 16 graden was!

Maar goed, de regenboog dus. Toen ik vanmiddag na een uurtje of wat hard werken in de voortuin (in het lentezonnetje, héél vervelend dus) mezelf neervlijde in het droge gras/onkruid op mijn favoriete plek in de achtertuin (vanaf dit punt lijkt ons huis nu al, zonder mooie opgeknapte gevel, een rijk patriciërshuis) en besloot om me, na een minuut of wat genoten te hebben van het iedere dag weer andere uitizcht op de vallei en heuvels voor me, eens helemaal achterover te werpen, toen zag ik dus: blauwe lucht, een onhoorbaar vliegtuig met condensspoor (als je vanuit het zuiden, Sardinië/Palermo?, naar Milaan vliegt, kom je over ons huis!), de eerste vlinder, wat sluierbewolking en ... de regenboog! Tussen de sluierbewolking zag ik eerst één kleur, rood en toen ik langer keek het hele spectrum. Nog nooit meegemaakt: geen regensluiers, toch de regenboog. Kennelijk veroorzaakt door de ijle structuur van de sluierwolk, die veroorzaakt dat het licht gebroken en doorgelaten wordt. Waar is de foto? Tja, het toestel lag in het huis en dat was toch al gauw een meter of 100 lopen (gnagnagna) en ik kon mezelf niet losrukken van dit prachtige beeld: jullie hebben pech! Een filmpje dan maar? Of een panoramafoto? Of allebei?

una vista impagabile

 

vino rosso della casa

Het rode huiswijntje dus. Een bonarda fermo (d.w.z. geen frizzante, schuimwijntje) in dit geval, gemaakt van de druiven van een van de wijngaarden vlak beneden ons huis. Roberto (Vercesi als ik het goed heb, vele inwoners van Montecalvo en omgeving heten Vercesi) kwam vandaag al een flesje brengen, nadat we hem gisteren pas voor 't eerst gesproken hadden. Opeens stond hij achter me, terwijl ik de voortuin verder aan het omschoffelen was: een welkome afwisseling. Na wat gebabbel in het lentezonnetje liet ik hem het huis zien, waar Nico op de tweede verdieping luidruchtig aan het stofzuigen was. Hoorbaar, zelfs op afstand van het huis: zo rustig is het hier dat het enige lawaai dat van de aspirapolvere is! Roberto was verbaasd over de interne toestand van het huis, hij kende het huis nl. wel van vroeger (hijzelf is in zijn huidige woonhuis geboren) maar wist niet dat de vorige eigenaar het zo had opgeknapt. Terwijl we kamer na kamer bezochten, polste ik voorzichtig maar eens naar de mogelijkheden van het overnemen van een stukje grond en de toestemming voor onze veranda. Zijn vader is de padrone, dus we moeten maar met hem praten. Zijn  vader wil de wijngaard waarschijnlijk nog een stukje uitbreiden, dus tot op "onze" beoogde parkeerplaats ... helaas, die optie lijkt vooralsnog te vervallen. Tegen de veranda is geen bezwaar, als er maar geen schaduw wordt geworpen op de wijnstokken, dus dat moeten we nog even goed bekijken, maar 's zomers staat de zon hoog en al snel recht ten zuiden van de bedoelde wijngaard, dus hopelijk valt dat wel mee. Buiten verder kletsend over van alles en nog wat verstreek er al gauw een uurtje. Ons voorstel om van zijn wijn ons huiswijntje te maken viel goed, hij kan wel wat extra business gebruiken, zeker gegeven het feit dat hij er 20.000 liter per jaar van produceert! Vanavond eerst maar proeven dus, als waren wij een "sommelier", zoals de komiek  Antonio Albanese (zie http://nl.youtube.com/watch?v=eopV_FJxDG4 ) die na een hoop geschud en gewals tot de conclusie komt dat de wijn in zijn glas rood is: "è rosso". Ons oordeel van de wijn van Roberto: lekker ("bevat alcohol")! Hij begint een beetje scherp, maar net als je denkt dat hij (te) wrang is, volgt er een zoetere nasmaak. Veel beter dan de andere huisgemaakte wijntjes die we wel eens hebben mogen "smaken". Goed genoeg voor een leuk huiswijntje, en des te leuker als je hem (heel eenvoudig) drinkt op het terras  met uitzicht op de wijngaard zelf. Toch?

Bewegende beelden!

Jawel! Eindelijk hebben we de videocamera maar eens uit de mottenballen gehaald en worden jullie getrakteerd op een bewegend verslag van ons nieuwe onderkomen en van de omgeving. Voor de verandering, want telkens diezelfde stillevens van alweer dat p....huis in die (bijna) altijd zonnige omgeving ... dat gaat vervelen nietwaar. Ook op ons komt het panorama met die wijngaarden énorm af. Niet om vervelend te doen, maar het is hier nu al dagen lenteachtig, na die sombere januarimaand met mist en regen. Er wordt door ons driftig verder gepoetst en gelapt en de voortuin wordt van het ergste onkruid ontdaan: best zwaar werk, maar dankzij de fitness is de tuinman hierop goed voorbereid, qua spierballen. Tussen de middag rijden we even naar Santa Maria della Versa voor een broodje bij de bar "Smile" (hiervan nog geen beelden). Gister aan het eind van de middag hebben we even een wandelingetje door de wijngaarden gemaakt (er staan nergens hekken en je kan dus overal tussendoor lopen) en daar kwamen we de benedenburen tegen. Gebabbeld met de zoon des huizes, wat een alleraardigste man blijkt te zijn, heel vriendelijk en toegankelijk. Daar kunnen we in de toekomst nog wel wat mee regelen, zoals bijvoorbeeld de aanschaf van goedkope wijn: hij blijkt zo ongeveer alle wijngaarden in ons zichtveld in beheer te hebben! Een deel daarvan verwerkt hij zelf, we moesten maar eens komen proeven! Het stukje grond waarnaar we vanaf ons huis lekkerbekkend hebben zitten kijken, is nu een orto, een moestuin, dus of het gaat lukken daar iets van af te peuzelen? Wie weet. De buurman vertelde ons dat er toch wel veel water in de bodem zit en dat het dus mogelijk is om een put te (laten) slaan. Hij had het overwogen, maar vond het te duur (1000-1500 euro). Misschien kunnen we er samen een laten aanleggen? Dat er toeristen komen vond hij een goed idee: de wijn exporteren en per fles verkopen, dat levert tenminste wat geld op. Aan ons om de gasten lekker te maken met deze wijntjes uit de Oltrepò. Op ons idee een veranda aan het huis te bouwen, reageerde hij positief, Non è sbagliata!, dat is geen slecht idee. Voorlopig dus geen vuiltje aan de lucht, wat zijn toestemming betreft. En dit contact houden we dus warm!

Omdat we nu toch de smaak van het filmen weer te pakken hebben een toetje: een bloggende Stef (dit bericht dus) en eentje met Saar (uit?).