Il meteo

Eindelijk is het zover, de padroni gaan zich als Guido Guidi, de meteo-admiraal van RaiUno verkleden en steken in het vervolg Erwin Krol naar de kale kruin: we hebben sinds een week of twee een professioneel WEERSTATION.

Het woord eindelijk is van toepassing omdat de aanzet tot deze promotie van Villa I Due Padroni tot belangrijk Lombardijs meteorologisch meetpunt al meer dan een jaar geleden gegeven was. Op zoek naar klimaatgegevens liet de internetpadrone zijn handtekening achter bij de CML (Centro Meteo Lombardo) en deze club van vrijwilligers reageerde meteen met de vraag of ze een weerstation mochten plaatsen. Ze hadden nog een gat in hun netwerk. Natuurlijk mocht dat, graag zelfs. Wanneer? Nou pas in het voorjaar. Da's dan wel jammer, maar goed. Voorjaar kwam, voorjaar ging en het werd zomer ... (aanzwellende muziek, Rob de Nijs zingt …).

Alles op zijn Italiaans dus. Gelukkig is het station Amerikaans ;-). Ruim een week geleden ontstond er eindelijk weer contact met de meteologen. Of wij wel even de antennepalen wilden aanschaffen. Dat werd een speurtocht die eindigde bij de fameuze Crosignani, de electriciteitsboer en gezelligheidsvereninging in St Maria. We hadden het kunnen weten, die lui hebben immers alles in hun mega-magazijn achter de winkel. Er moesten een paar in plastic verpakte koelkasten worden verschoven, maar daar stonden ze toch maar mooi op ons de wachten, de pali! Een van 48 mm doorsnee en een tweede van 44. Kosten 24 + 16 = 40 euri. Bij de kassa schoof Crosignani de dunne paal in de dikke, zoals de bedoeling ook was. Toen zei ik dat ik nu dus nog maar één paal hoefde te betalen … maar dat lukte helaas niet.

  Drie man sterk kwamen weerfanaten zaterdagmiddag laat aangereden met een auto vol electronieks. Dozen met dit, dozen met dat. Crosignani moest eens weten wat we allemaal op zijn paal gingen monteren! Voor 500 euri aan professionele spullenboel. Er werd een locatie bepaald, een gat gegraven, cement aangemaakt en gestort. Men ging het dak op voor de windmeter: die ging op de paal die de antennista jaren geleden op ons dak heeft gemonteerd. Niemand struikelde en viel te pletter. Toen de cementpaal een beetje uitgehard was werd daar het heuse weerstation gemonteerd. Binnen kwam er een wifi zakpc voor de data-verzameling en verzending én een mooie console. En dat allemaal voor nop (behalve die 24+16 euro dan).

En het werkt ook nog. De data stroomt binnen en de actuele gegevens staan behalve op http://www.centrometeolombardo.com/moduli/stazioni.php?montecalvo (knipt ende plakt en gij zuldet genieten) ook op onze eigen site. Kunnen jullie allemaal zien hoe lekker warm en droog het hier is. En mocht het eens niet zo zijn, dan trekken we de stekker er even uit: technische storing, sorry!

Cavolo, parenti!

O jezus, familiebezoek! Het is weer eens zover. Halfzus en wederhelft zijn een weekje logeren. Smulders in de meerderheid in de Villa, als dat maar goed gaat ... Gelukkig zijn er therapeutische etentjes om de zaak in goede bananen te leiden.

Mieke is hier voor de tweede keer na het bliksembezoek van een jaar geleden, en heeft nu Mutlu bij (zich). Ze kwamen met een goedkope RyanAir vlucht uit Weeze (D) naar Bergamo, zeer laat, gepland 23:35, geland 00:20. Twee uur 's nachts thuis, toch nog maar een rosé (verplicht in dit gezelschap) soldaat gemaakt, dus 04:00 naar bed.

De dag erop, vrijdag, waren we dus nog een beetje brak. Toch even de aperitivo met Linda in Broni en daarna door naar Bagarellum voor het koorfeestmaal. De dames mochten mee. Sommigen hebben al de luk. O o o wat was het weer een lekkernijenfestival. De risotto was veel te snel op! De sar-padrone maakte het tot zijn taak de sopranen van het koor zwart te maken ...

De zaterdag werd besteed aan zwempogingen (water te koud, zon weg, etc, lesbo's zijn mietjes) en een ritje Oltrepò, met lunch bij de Biancospino. 's Avonds werden de specialiteiten van Camillo van de Menhir weer eens beproefd. Heerlijke polpo alla catalana en linguine al cartoccio, resp vleeswaren en spaghetti al pastore (in een uitgeholde parmezaanse kaas).Ter vervanging van de slimme Antony was er nu een knappe jonge homobediende, die we twee jaar geleden ook al eens hier hadden aangetroffen. Jammiejammie!

Toen was het alweer zondag, hernieuwde zwem- en zonpogingen en een zwembadspeelgoedgevecht tussen de Smuldersen (één in het water en één op de kant). Een ritje naar de Penice en het heiligdom op de top, waar we uit onze jas waaiden, brrr. Ook nog even Zavatarello en fluks op weg naar het avondmaal dat de thuisgebleven kok-padrone had voorbereid: sudderkip uit de oven met coste en een aubergineschotel en gebakken aardappeltjes. Jammiejammie! De coste komen uit de trots van de moestuin-padrone, waarvan zelfs Leda's mond openviel (dacht dat de kolen van plastic waren).

Il medico (di famiglia)

“Non facciamo miracoli, per questo Lei deve andare a Lourdes”, zei dr Dezza tegen mij. Huisarts Dezza is een klein compact mannetje, kaal (ik zal er niets van zeggen), pienter brilletje met daarachter twinkeloogjes en een mond die graag doceert (doseren doet hij met pen en pc). Alles  legt hij heel duidelijk uit, duidelijk qua verhaal, duidelijk qua Italiaans. Ik snap het! Niet dat dat helpt natuurlijk … Ook dat legt de dokter graag uit. Wonderen verricht hij niet, daarvoor verwijst hij graag door naar de bedevaartsplaats in Frankrijk. Ieder zijn stiel.

Helaas, jammer voor de rugpijn-padrone, hij moet maar een tijdje aan de diclophenac. En hij krijgt een verwijsbriefje voor de fysiotherapeut. In Montescano. Gelukkig zullen de wachttijden kort zijn, want wie wil er nu in juli naar het ziekenhuis? Als je toch kan kiezen, strand of ziekenhuis, dan kies voor het strand natuurlijk. La dolce vita! En dus liggen alle met rugklachten behepte Italianen met kreunende rug op een ligbed aan de Middellandse Zee.

Hij kan me intussen wel dromen met mijn gedoe over mijn rug. “La sua schiena ormai è un mito!” Uw rug is een mythe, zegt hij grijnzend. Hij heeft lekker lachen. Maar deze keer heb ik er lichtbeelden bij, röntgenscans! Daarop is duidelijk te zien dat twee wervels, de onderste, veel dichter bij elkaar zitten dan de andere. Even verkeerd belasten en hup daar raakt de wervelschijf in de knel, ontstoken, opgezwollen en drukt tegen de zenuwbanen; Au!!! Uitstraling in de bil, pijn in de hamstrings en achter de knieen als gevolg. Vijf dagen diclophenac! En eventueel Lourdes. Misschien helpt het “Te Lourdes in de bergen” dat hier iedere avond klinkt (zie vorige bijdrage) ook wel een beetje?

PS
Een huisarts noemt men hier steevast een familiedokter, een medico di famiglia. Maar wat als je geen familie bent? Wat is een familie? Daarover gaat een (ellenlange) discussie in Italie, in verband met het al dan niet registreren van partnerschappen van stellen die niet kunnen trouwen, zoals homo's om maar eens een willekeurige dwarsstraat te noemen (en dwars zijn we!). Zoals met zoveel politieke onderwerpen komt men ook hier niet tot een besluit. Het woord familie alleen al is hier heilig en wordt zo ongeveer bij elk onderwerp betrokken. Dus ligt het gevoelig, als een zenuwbaan in een hernieuze rug. Een homostel dat al meer dan 30-jaar bijelkaar is (ja dat bestaat!) een familie noemen? Hoho (momo) dat gaat zomaar niet! Wat moet de keurige heterofamilie wel niet denken? Of de echte Heilige Familie? Brandpunt van de emancipatiestrijd is op dit moment toevallig Pavia, waar genoemd stel zich bij de gemeente heeft aangemeld om geregistreerd te worden als familie. Kan allang zegt burgerbevolking, geen punt. Neeneenee, roept de in meerderheid rechtse gemeenteraad, en dito burgemeester. Hoe gaat dit aflopen? Dat is de klifhanger ...

 

Che cos'è? (2)

Wat doe toch die rozenstruiken voor iedere rij in sommige wijngaarden? Nou dat zit zo: rozen zijn gevoelig voor dezelfde ziektes als de druiven, alleen worden ze eerder aangetast. Ze zijn de mijn-kanariepietjes van de wijnbouw. Alleen staan ze er tegenwoordig vooral als sier en om de traditie zichtbaar te maken, want spuiten tegen de schimmels gebeurt nu preventief. Vroeger was dat waarschijnlijk te kostbaar ...

Waarom speelt de kerkklok (nou ja, het bandje dat via de luidspreker ten gehore wordt gebracht) van Casella toch iedere avond om 19:30 Zie ginds komt de stoomboot? Nou dat zit zo: het klinkt als het sinterklaaslied, maar is een katholieke kerkelijke deun, in Nederland bekend als Te Lourd op de bergen. Wel leuk zo'n traditie. In de Maria-maand mei wordt er nog veel meer gemusiceerd door de cassettetape. Kunt u nog zingen, zing dan mee:

Te Lourdes op de bergen verscheen in een grot,
vol glans en vol luister de Moeder van God.
Na ieder couplet:
Ave, Ave, Ave Maria!(2x)

Zij riep Bernadette, een nederig kind,
"Wie zijt gij, vroeg 't meisje, die u daar bevindt?"

"Ik ben d'Onbevlekte en zuivere Maagd;
gans vrij van de zonde heb ik God behaagd."

Zij deed er ontspringen een klare fontein,
met helende waat'ren, als waar medicijn.

"Ik wil hier een tempel, op Massabiëls rots;
Ik zal hier doen schittren, de wonderen Gods!"

"Dat pelgrims hier komen, van wijd en van zijd,
'k zal zalving hier geven aan ieder die lijdt."

En sedert 't verschijnen der Moeder-Maagd daar,
stijgt immer de bede der christene schaar.

Wij brengen als d'engel U, Moeder zo zoet,
met tedere liefde de dierbare groet.

De talen der volk'ren verheffen uw naam:
zij bidden door 't Ave, Maria te zaâm.

Door dalen en wouden, langs bergen en vliet,
klinkt de eer van Maria, in 't hemelse lied.

Te Lourdes in Frankrijk, uw lievelingsoord,
weerklinkt en weergalmt het in machtig akkoord:

"Ik ben d'Onbevlekte" zo klonk daar uw woord
en de onschuld bevoorrecht herhaalde ongestoord:

Nu prijkt daar uw beelt'nis met glorie omstraald,
wier aanblik zo minzaam, uw moederhart maalt.

Daar stromen de pelgrims met duizenden saâm;
hun harten begeesterd, aanroepen uw naam.

Daar schenkt uwe liefde, aan zondaren vreê,
aan kranken genezing op 't smeken der bee:

Die grot ons zo dierbaar uw beelt'nis zo rein,
doen stromen uw zegen, bij 't klinkend refrein:

Wij danken U, Moeder, voor 't heil ons geschied;
O zegen ons allen, bij 't galmen van 't lied:

Vertrouwend op 't Ave door d'Engel gebracht
herhalen wij immer, met vuriger kracht:

Aanvaard dan de hulde, o Moeder zo goed,
de hulde uwer kind'ren, aanhoor onze groet:

Zo blijft, o Maria, in vreugd en in smart
in leven en sterven, de kreet van ons hart:

Die groet zij de laatste, door 't hart nog geuit,
wanneer in het sterven, de mond zich reeds sluit.

Maar dan door Maria geleid tot haar Zoon,
herhalen wij eeuwig, geschaard rond haar troon.

Welke insecten maken vanaf half juli het leven van de zwemgasten van Villa I Due Padroni zuur? Dat zijn de tafani, dazen. Irritante steekvliegen die je maar niet te pakken krijgt. Zij jou wel ...

Welke zijn toch die gele bloemen waarmee het hele achterterrein van de padroni bedekt is in de zomer? Dat is de topinambur (helianthus), enorme woekeraar, maar wel erg mooi gebloemd. En eetbaar, zo weten we van Leda, ons topkokkie. Zij beziet alles wat groeit en bloeit toch vooral vanuit het aspect eetbaarheid. En ze kan een drol nog lekker maken (chocolade risotto?), dus ... De wortel van deze zonnebloem schijnt in van alles en nog wat verwerkt te kunnen worden. Buonissima, buonissima, zou Leda zelf zeggen.

Che cos'è? (1)

Wat is dat toch?

... het geluid dat je 's zomers hoort, na zonsondergang, die monotone, zeer regelmatige pieptoon? Een van onze recente gasten dacht dat het een alarm was (waarom zetten ze het niet af?), alleen waarom is het iedere avond hetzelfde "liedje"? Is het een vogel, is het een vliegtuig? Nee het is super... vroedmeesterpad. Weten we van VroedVrouwVera, die dit verschijnsel weer uit de Ardennen kende. Het klopt, zie wikipedia: "De aanwezigheid van vroedmeesterpadden is vooral vast te stellen door het merkwaardige, monotone geluid dat ze maken: een korte fluittoon, die om de paar seconden wordt herhaald en aan een generator doet denken. Vooral op zwoele lente- en zomeravonden (van april tot eind augustus, soms nog later) is het geluid te horen."

... dat kasteel daar in de verte met die karakteristieke toren? Dat is het kasteel van Cigognola, privé-eigendom van de Moratti's. Hij voorzitter van Inter (van onze Wesley, concurrent van Berlusconi's AC) en zij recent afgeserveerd als burgemeester van Milaan (namens de partij van Berslusconi). Interessant koppel! Zou zij nu iedere dag in de toren zitten te breien, nu ze niets meer te doen heeft? Of loert ze met een verrekijker naar de gasten van Villa I Due Padroni? Komt Wesley wel 's op bezoek met Yolanthe? Vragen vragen.

... die bomen daar bij en achter het zwembad? Zijn het olijfbomen? Nee, het zijn wilgen, traditioneel worden de twijgen (tenen) gebruikt om de wijnranken op te binden. Tegenwoordig gebruikt men veelal kunstof opbinddraad, maar enkele wijnboeren prefereren nog steeds de wilgetenen, zoals Roberto van beneden, die in de herfst onze wilgen komt snoeien. Opbinden met wilgentenen gaat sneller, zegt men.Voor olijfbomen is het 's winters te koud in de Oltrepò: het risico dat ze doodvriezen is te groot.

... die zwarte dropveters daar tegen de muur van de rustico? Dat is het verwarmingssysteem voor het zwembad. Het water wordt door de kanaaltjes in het plastic gepompt, dat bloedheet wordt in de bakkende zon,  en zo gaat de temperatuur in het zwembad per dag een graad omhoog. Nou ja, in het begin dan. Nu pompen we ook 's nachts, om de temperatuur draaglijk te houden ;-). Overdag de pomp uitzetten zou een optie zijn, maar dan wordt het water ook niet langer gefilterd (getver). Beter: een bypass aanbrengen zodat de verwarming kan worden overgeslagen. Weer een klus ...

... dat geschuim van die wijn in die glazen hier? Dat is vivace, frizzante, mosso of hoe je het ook noemen wilt. Typisch voor de streek, bruisende wijntjes, wit, rood en rosé, ook als ze niet zoet zijn. Pas geleerd tijdens de rondleiding bij Il Montù: spuitwijn die op de niet klassieke manier gemaakt wordt, en dus niet in de fles fermenteert, maar in een groot vat, heet  prosecco, ook al mag het hier in de Oltrepò geen prosecco genoemd worden.

 

Il Disastro

Dit hadden ze hier in 30, 40, misschien wel 50 jaar nog niet meegemaakt: een hagelbui of beter hagelSTORM die langer dan een half uur duurde en de wijngaarden in de omgeving van alle bladeren en druiventrosjes ontdeed. Eergisteren werd de nachtmerrie van elke wijnboer werkelijkheid, en hoe! Resultaat: 10% van de wijngaarden van de Oltrepò Pavese zwaar beschadigd, 6 miljoen euro in geld uigedrukt, met in de omgeving van het zwaartepunt van de hagelbui, Frazione Francia een totaal verloren jaar 2011. Enkele impressies van het natuurgeweld en de resultaten ervan:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En een videoimpressie van onze gasten.

Een dag later lag er ondanks de temperatuur van 20 graden nog steeds ijs! De padroni kwamen er nog genadig vanaf met wat wateroverlast in de kelder, kaalgeslagen planten, een verzopen en ge-electrocuteerde zwembadpomp (maar hij doet het weer!) en een verwoeste moestuin. Zonde van al het werk maar geen verloren jaar, zoals voor de wijnboeren, waarvan er enkelen ook niet eens verzekerd zijn. Onze Leda en Nando godzijdank wel ...Wonder van Montecalvo: onze goedkope reclamebordjes langs de weg staan onaangetast fier overeind! De aanplakbiljetten van het grote bord ernaast zijn er afgehageld.

I borghi più belli d'Italia

De Oltrepò Pavese mag zich verheugen in het bezit van enkele van de mooiste kasteelstadjes van heel Italie (zoals Fortunago), maar ook de naburige provincie Piacenza is bezaaid met mooie kastelen. Castell'Arquato is er een van, op een uurtje gaans van de Villa. Ook een van de uitverkoren stadjes. En het moet gezegd, terecht. Leuk voor een halfdaags uitstapje met een drankje en een hapje her ende der, want er zijn gastronomische gelegenheden genoeg. In juli is er een heuse avondlijke Middelleeuwse maaltijd op het kasteelplein. Een aanradertje dus.
Dit pareltje van Piacenza bezochten we met de parenti afgelopen donderdag, en na afloop werd er fantastisch lekker gegeten bij Amici Miei. Met zeven personen antipasti, pasta, vlees, toetje, wijn, koffie, likeurtje voor 210 euri.
De dagen voorgisteren waren in diverse vormen van ledigheid waren doorgebracht. Enkelen bezochten Pavia en de Certosa, helaas in stromende regen, want het weer valt deze week wat slechter uit dan de twee afgelopen maanden. Vandaag was het echter zwembadweer. Er werden nog wat Buttinera's van Travaglino ingelsagen en we nuttigden een pizza bij de Melograno. De verjaardag van Nel werd in gepaste bescheidenheid gevierd.
Morgen is het alweer wisseling van de wacht, de parenti taaien af om plaats te maken voor échte gasten!