Il cane volante

Dat we een hapgrage hond hebben, dat wisten we al. En dat hij wapperende oren heeft ook. Maar dat hij daarmee zou gaan proberen te vliegen ... nee. Toch is dat wat er gisteren tot onze grote schrik gebeurde. De nieuwe gasten arriveerden met hun lieve collie Evy en Thomas zag ons gasten én Evy begroeten, terwijl hij alleen boven was achtergebleven. Dat pikte meneer niet en hij piepte en jankte als een bezetene. De Thomas-padrone1 begaf zich daarom naar boven om de kennismaking van Thomas met Evy en gasten te regelen. Boven gekomen zag hij echter geen Thomas. Was deze nu zó snel langs hem heen geglipt dat hij dat niet eens had gezien??? Naar beneden dan maar weer. Daar boog Thomaspadrone 2 zich inmiddels over onze wolf, de pootjes onderzoekend op letsel. "Hij is naar beneden gesprongen" riep iedereen in koor. Wat??? Dat is toch al gauw van een hoogte van 4 meter ... Gelukkig is de schade beperkt gebleven tot wat schaafwonden. Je maakt wat mee met zo'n wildebras.

Een dag later is de rust weergekeerd en is Thomas dikke dikke vrienden met Evy geworden. Ze spelen en dollen uren op het grote terras, terwijl padroni en gasten (Belgen) zich wijden aan love life and the universe ... We hebben een astronauten-hond!

"I want a Big Pinus!"

Ja wie niet? zegt de Geer&Goor-padrone dan natuurlijk. Hahahahaha.
Maar nee, deze blogaflevering gaat niet over de nieuwe L'Homo, die bol schijnt te staan van diepteinterviews en opniestukken (en waarin daarnaast ook nog veel geleuter te vinden schijnt te zijn).

Nee, het gaat bij ons uiteraard weer over de cultiveerde natuur, de tuin. En over de dappere gasten uit Noord-Holland die vanochtend de voettocht naar Santa Maria aanvaardden onder een alsmaar dreigender wordende wolkenlucht. "Ach dat wordt hooguit een buitje" had de Erwin Krol-padrone hen verzekerd. Maar een halfuurtje na hun vertrek brak zo ongeveer de zondvloed los. De would-be meteoroloog voelde zich toen zo schuldig dat hij op pad ging in de Punto om onze klantjes te redden. Hij was nog niet weg of daar belde de leverancier van het tuinbedrijf van Luca: waar zitten jullie precies? Hij kwam met een lading struiken en bomen. Bij het openen van de deuren van zijn vrachtwagen keek hij de zwakrug-padrone misprijzend aan. Of ik de enige was die kon helpen tillen ... Ja zei de gek. Het viel nog mee, eerlijk gezegd. En ja hoor, we waren nét klaar met het gesjouw of daar arriveerde de reddings-padrone, onverrichterzake, hij had de gasten niet gevonden, niet lopend en ook niet drijvend.

Maar goed we hadden ons groenspul: vier grote plantenbakken met Jasmijn en Photina, om de lelijke openingen van de ruimtes onder terras en bordes met kleur en geur aan het zicht te ontrekken; drie kalstroemerias? op stam, leuk om de grens van de tuin bij de parkeerplaats te "accentueren"; én drie big Pinuses, nou ja, vooral dun en lange pinussen, nl de Toscaanse penisvariant. Het meeste hebben we al op de bestemde plek staan, want na de zondvloed werd het verrassend snel droog en zonnig. Zo merkten ook onze gasten, in de taxi op de terugweg naar de nu nog fraaiere Villa I Due Padroni.

P&P

P&P, Pils en Piscina, in plaats van B&B, Bed & Breakfast? Nou nee, niet in plaats van maar erbij, ernaast, óók. P&P, daar hebben de Padroni na weer een dag hard werken in de hete zomerzon (wat een k..klimaat heeft dit land) wel zin an. Ook Thomas neemt soms een duik, zoals je kunt zien. Hij lijkt daarna opeens een stuk slanker. Jammer genoeg pakt het zwemmen bij de blogbuikpadrone (nog) niet zo drastisch uit.








Hoewel de eerder geplante grassen en bloemen de grond uitschieten en aanstalten maken om te gaan bloeien, om van de rozen maar niet te spreken, kopen de padroni ook nog steeds bij: struiken en bomen vooral de laatste tijd, want dat vult zo lekker. Het o zo moeizaam vergaarde huurgeld wordt meteen weer uitgegeven, de padroni hebben groene gaten in hun handen.
Deze keer sloegen we onze slag bij het hoveniersbedrijf van Luca, de vriend van de Nederlandse expat Linda, die we viavia hebben leren kennen. Luca gaf ons goed advies en een leuke korting, en nu wachten we op de bezorging van een klein woud aan groengoed. Daaronder drie Toscaanse pijnbomen, die we langs de voortuin hopen te mogen plaatsen (aan de rand van het stuk braakliggend terrein van buurman Antonio). De gaten voor de andere struiken en bomen worden alvast gegraven/gehakt.

Giardinaggio

Nu het weer zomerse trekjes begint te vertonen (we gaan richting 30 graden), wordt het steeds leuker en mogelijker en noodzakelijker om in de tuin te gaan wroeten. Het overal opschietende onkruid dat de tere nieuwe plantjes dreigt te gaan verstikken, dient getemd en liefst met wortel en tak te worden uitgeroeid. Op de knieën door de borders met een schepje en vorkje en steken maar. Bergen fout groensel blijven achter en worden naar de composthoop versleept. Die hoop ligt in de buurt van de al bijna helemaal gevulde groentetuin, waar de zaadmeester-padrone menig uurtje doorbrengt. De eerste oogst (zeer pittige radijsjes) is binnen. De meeste plantjes slaan goed aan en er staat ons een groenterijk dieet te wachten van bonen, erwten, wortelen, kolen, spruiten enz enz. Het uitgestrooide sierplantenzaad vergaat het een stuk minder: ielige afrikaantjes, niet opkomende papavers en andere misluksels. Gelukkig komt het vorig jaar al geplante spul vrijwel allemaal weer op, en is nu een stuk krachtiger en weerbaarder geworden. Zelfs enkele doodgewaande "kwijners" van vorig jaar schieten opeens uit de grond. We hebben een pioenroos met een knop (1) erin! We planten ook nog steeds bij en vullen aan, want de ruimte (we hebben het alleen nog maar over voortuin, parkeerplaats en het zwembadgedeelte) is nog lang niet gevuld. Door de eerste natte meiweken moeten de fruitboompjes en rozenstruiken wel gesproeid worden: einde biologische teelt. Een paar foto's van wat er in de tuin zoal te vinden is (of was):
   

Pubblicità!

Alweer een blog! Er valt hier namelijk bijna iedere dag wel iets te vieren (en vandaar het grote wijnverbruik ter Villa I Due Padroni). Eergisteren, op dezelfde dag als de 25-jarigheidsviering dus, verscheen in La Provincia Pavese, het provinciale dagblad dat in alle café's van de hele regio te lezen klaarligt, verscheen in dat blad zowaar een artikeltje mét foto over onze B&B!

Hierin staat min of meer te lezen dat het runnen van een B&B een leuke manier is om wat bij te verdienen, terwijl de bureaucratische rompeslomp gering is: je aanmelden bij de gemeente  en de prijslijst insturen naar de provincie (dat het vinden van het juiste formulier nog wel een zoektocht was en dat de provincie in het geheel niet reageert op mails, laten we maar even weg voor het gemak).
Hoe kwam dit zo? De publiciteits-padrone zat (uiteraard) achter de pc zaterdag en daar rinkelde de telefoon. "Signor Boets?" was de vraag, waarop de Smulders-padrone steevast "Si, sono io"antwoordt, als was hij getrouwd met een Boots én had hij diens naam overgenomen (moet er niet aan denken ... aan het laatste). Maar ja, signor Boets is nu eenmaal de B&B-houder ook al doet ondergetekende al het vuile en vuige adverteerwerk ( "spam" is my middle name).
Er volgden wat vage vraagjes van de zjoernaliesta zonder dat meteen duidelijk werd dat het om een artikel ging. Dat werd duidelijk toen hij om een foto vroeg om erbij te zetten. Komen we in de krant dan? Jazeker! En dan nog niet eens als één van vele B&B's in de streek, nee, als énige: dat werd pas duidelijk toen we de krant opensloegen. De provincia-man heeft zeker in Google gezocht op B&B oltrepo of zo, en ja, dan wordt duidelijk wat al dat gespem van de advertentie-padrone oplevert! Succes! Kicken!
Inmiddels hebben er al twee concurrerende B&B's contact opgenomen om eens te horen hoe wij dat allemaal gefixed hebben ...

Il Giubileo Venticinquennale

Het is dat de Outlook-Agenda zo attent was, anders was zelfs de feestneus-padrone het vergeten: het 25-jarig samenzijn van de padroni (destijds nog niet padroni geheten) gisteren, 10 mei 2010. Ach wat lijkt het alweer lang geleden, 1985! De Wells Fargo is niet meer, de IT is heengegaan, net als eigenaar Manfred, maar wij (i.t.t. de oude Willem Drees), WIJ zijn er nog. En samen. Zelfs de emigratie- en verbouwingsstress heeft ons niet uitelkaar kunnen spelen. Misschien dat het de gasten wel gaat lukken?

Dus alweer een jubileo, na het 50 jaar worden van de junior-padrone. Deze keer was er echter geen familie over en vanwege de vergeetachtigheid van de langzaam maar zeker aftakelende padroni zelf, waren er ook geen echte festiviteiten. De tenor-padrone bleef de hele dag in het ongewisse (Outlook-Aganda niet geconsulteerd), want de paar attente bellers werden door ondergetekende afgevangen. Ondergetekende-padrone die toch nog iets in zijn schild voerde, om het te doen lijken alsof hij er wél op tijd aan gedacht had ...

  Uiteraard ging het alsnog mis, want er is ook nog een attente=niet-Boots schoonzus (sorry Nel, jij was wel op tijd) in de familie, die belde waarna de vergeetboek-padrone opnam en alsnog werd ingelicht. Over het 8 jarige huwelijksjubileum althans, NIET over de 25 jarige samensmelting. Snapt u het nog? (Men dient te weten dat de trouwdag van de padroni in 2002 op dezelfde dag viel, niet toevallig, als de dag van hun samenkomen, 17 jaar eerder!).

De verrassing kon dus toch nog worden doorgezet. De tenor-padrone ging ter kerkkoorke/koorkerke en de feestneus ging aan de slag met waxine-lichtjes, binnen en buiten, en wachtte tenslotte met Thomas op het balkon op de terugkeer van Odysseus. Die dus heel verrast was. Vooral door de 25. IS HET AL ZOLANG??? Ja dank je wel ...

En zij ledigden nog een heerlijke rosé/roze spumante en rolden/tolden de echtelijke sponde in.

PS De getalfetisjist-padrone ziet nu opeens dat de eerder genoemde reeks 8*8, 7*7, 6*6 nu is uitgebreid met 5*5 (=25 tenslotte)!!! En dat allemaal in het jaar 2010 = 2*10 10 = 10 10 10 . Als dit jaar de wereld niet vergaat, vergaat ie nooit meer ...

Montalbo

Op een zonnige zondagmiddag besluit je (te laat om nog ergens echt naar toe te gaan) toch maar een ritje te gaan maken. Je strandt in een onooglijk dorpje, moet wachten op het passeren van een lokale wielrenwedstrijd en besluit in het altijd binnen handbereik gelegen barretje wat te gaan drinken en lunchen. Heerlijke focaccia! Als de wielrennerij voorbij is, sukkel je verder en passeert een klein, maar zo te zien eeuwenoud gehucht. Montalbo(?). Even langs dat kasteeltje met torentje rijden. Het blijkt privébezit, maar de poort staat open, dus ... En zo snuif je weer eens wat bijzondere cultuur op. Prachtig sfeervol gebouw, schitterende uitzichten. Zomaar, op een zondagmiddag. Niets gedaan, niets gepland, toch leuk.