Sputare vino? Non ci penso affatto!

Wijn uitspugen? Nee, geen denken aan! Ook al is het pas 15 uur, als er wijn geproefd moet worden, gaat het ad fundum. Veel te lekker en goed proeven vraagt om meer dan één slok. Bovendien hebben we dorst en goesting na de rondleiding van een uurtje door de kelders van Travaglino, het eeuwenoude wijnhuis in Calvignano, op steenworp afstand van de Villa. De padroni hadden hier eerder al een proeverij bijgewoond en wegens succes is het wijnbedrijf daarom opgenomen in het prachtige, spotgoedkope, niet te missen culinair/gastronomische arrangement dat we onze gasten aanbieden.
Dit onderdeel werd vandaag maar eens ter toetsing aan de boots-aliens gevoederd. Zouden ze spugen (als lama's), dan kon het onderdeel als mislukt beschouwd worden. Slikten ze alles weg, dan zou het een succes zijn. Nou, er werd geslikt! Zes verschillende wijnen werden er geschonken door de vriendelijke gids, die in de tussentijd ons almaar luidere Nederlands probeerde te ontcijferen, en ook zat uit te denken wie nou wat van wie was. Mooi dat hij de lesbo's in het gezelschap niet herkende: vermomd!

Wijn 1: Grand Cuvée Brut, een champagne-achtige sprankelwijn, veel lekkerder dan prosecco. Ook weten we nu waarom: deze wijn wordt volgens de arbeidsintensieve klassieke methode bereid, waarbij de wijn veel meer met het gist in contact komt dan bij de methode Martinot, die o.a. voor de populaire prosecco gebruikt wordt.
Wijn 2: Campo della Fojada, een Riesling van zowel de Rijn- als de Italiaanse variant met een fruitkruidige of kruitfruidige mint-salvia-basilicum geur en vleug. Hebben we de vorige keer al ruim ingekocht en nu bis.
Wijn 3: Pernero, een jonge rode Pinot Nero. Jammer genoeg weinig geur en een snel wegstervende smaakbeleving. Iets om 's zomers snel weg te drinken, als limonade.
Wijn 4: Poggio della Buttinera, een veel langer en op eik gerijpte rode Pinot Nero. Heerlijke geur en rijkere smaak. Vorige keer al gekocht en nu weer.
Wijn 5: Marc'antonio, alweer een rode wijn, gemengd uit alle rode druivensoorten van de streek. Leek gek genoeg toch erg op de vorige.
Wijn 6: Montécerésino, een champagne-achtige rosé ter afsluiting. Heerlijk! Nemen we.

De rondleiding zelf was ook heel leuk en informatief, niet in het minst door (alweer) de simultaanvertaling van de alcohol-padrone. Gelukkig vond de rondleiding logischerwijze vóór de slemperij plaats.
  We leerden dat kurken (van de champagnes) uit verschillende laagjes bestaan, wat de verschillende methodes van bereiding zijn, dat de spumante een druk van 6 atmosfeer moet hebben en dat de flessen bij het opbouwen van die druk regelmatig in de rekken ontploffen.
Conclusie: boek het arrangement en ervaar dit knallende smaakavontuur!

Giorno dei Parenti

  De blogpadrone blogt, tot zover is er niets vreemds aan de hand. Maar waaróm blogt hij? Hij is uit de huiskamer verdreven, kon alleen nog plaatsvinden op een zwart gammel schopstoeltje. De ruimte is in bezit genomen (fysiek, optisch én auditief) door de Sven-manische Aliens. De blogpadrone voelt zich zo lacunair ... Dan maar troost zoeken bij zijn trouwe schare lezers.
Vandaag was de in het kader van de familiedag georganiseerde kookworkshop bij Leda aan de orde. Vroeg op (9 uur, jawel Marjan)! De sugo voor de gnocchetti moet namelijk uren pruttelen en we moeten deze saus zélf maken en willen hem ook zelf graag verorberen. Met het gebruikelijke Italiaanse kwartiertje vertraging bereikten we Bagarello, waar Nando, Leda en Marco al vol in bedrijf waren met de voorbereidingen. Ook de padrones hadden zich al ingespannen, door voor vertalingen en mooie afdruksels van de recepten te zorgen (een tegenstribbelende printer ten spijt).
  De grote groep schaarde zich rond de grote keukentafel en er men volgde met interesse en enthousiasme het Italiaans van Leda en de simultaanvertaling van de keukenprins-padrone. De handen werden ook nog uit de mouwen gestoken bij het rollen van het deeg voor de Pisarei e Fasò, de broodballetjes in bonensaus.

Leda knipte het kruis van het konijn nog vakkundig open (au!) en bakte en kneedde en mengde.

Resultaat:

Antipasto

Schitte e salumi con verdure agrodolce

Meelflensjes met worstwaren en zoetzure groente

Primo piatto

Pisarei e Fasò

Broodballetjes in borlottibonensaus

Secondo piatto

Coniglio alle erbe aromatiche

Konijn met geurige kruiden

Dolce

Rotolo di pan di spagna alla crema di castagne

Rol van Spaanse room met kastanjecrème

Klinkt lekker? Was lekker!

En dan was er nog de koorrepetitie van gisteravond. Het is teveel om op te noemen, daarom nu alleen een fotoreportage (dames van de laatste foto zingen de alt-partij):

Boots Aliens

  Ze zijn gearriveerd! De Boots Aliens! Via verschillende vervoerswegen, uit de lucht en over de weg, de spuigaten uit. De Zaandamse kolonie is in zijn/haar geheel in Montecalvo Versiggia neergestreken voor een weekje echte Italiaanse zon ... die begon met een stortregen van zondvloedachtige omvang.

   Gisteren landde Cis op Malpensa 1 (2 had ze al gehad en ze houdt niet van dubbele(n), zeker ook niet als het voetbalplaatjes betreft), keurig op tijd.   De taxi-padroni haalden haar af, met Thomas, die op het vliegveld allerlei mensen verleidde tot streelpartijen en ook een poging deed het toupetje van een andere wacht-meneer af te bijten. Cis had keurig de bestelde blote mannen (in magazine-vorm) bij zich.




  Vandaag volgden Ruben en Chris in de met maaltijdsoepen en Palmbiertjes volgeladen Kangoo (deze was, in tegenstelling tot die van Vera, niet in puin gereden door Lijn 1).


Het Bootsspul heeft inmiddels de Leoluxbank in bezit genomen en de eerste flessen Oltrepo-wijn geledigd. Morgen volgt de afdeling Capelle. Afdeling Amsterdam heeft verloren van de zwakke partij Lijn 1 en heeft daarom moeten afhaken.

Siete qui! (Dove?)

Als de zon even schijnt, is het heerlijk wandelen, zelfs door de dikke sneeuwlaag. Zondag probeerden we eens een van de door de gemeente Golferenzo uitgezette wandelingen af te leggen. Een wandeling met bordjes! Voor de zekerheid namen we onze eigen route(staf)kaart mee. Ook en vooral omdat er eigenlijk sprake was van twee wandelingen die wij door een afsteek tot een rondwandeling aanelkaar wilden breien. Wat heb je aan al die enkele-reis wandelingen tenslotte?

Het begon al goed: er was een bordje aan het begin, maar daar stond niets op. Je vraagt je af waar degeen die dat bordje met veel moeite hoog aan een paal heeft geschroefd met zijn gedachten was. Daarna volgden informatievere, nette, goed leesbare exemplaren. Nounou! We ploegden door de sneeuw, wat extra inspanning kostte, maar toch gunstig was, want door de onderliggende blubber lopen was veel erger geweest. Prachtige paadjes en uitzichtsels onderweg.   Op een brede wei bij een soort spaarbekken waren een paar gezinnen aan het sleetje rijden. Thomas mocht even stoeien met een van de vaders. We raakten in gesprek met een Italiaanse studente die vloeiend Vlaams sprak, nou ja, één zin ("Ik spreek een beetje Nederlands").
Wij gingen verder en ... de bordjes hielden opeens op. We zijn in Italië! Het werd dus een speurtocht dwars door de wijngaarden over hellingen met steeds dikkere lagen sneeuw. Gelukkig zie je het einddoel hier altijd wel in de verte liggen, dus verdwalen lukt niet. Volgens onze kaart kwamen we terug op de tak van de tweede wandeling, maar er was geen bordje te vinden. We gaan de route nog een keer doen, als het warmer en droger is. Hij komt in ieder geval op de wandelpagina van de site: Wandelroutes Oltrepo Pavese.
Wat is er verder te melden? Linda en Luca uit Broni zijn op bezoek geweest, Linda hebben we via Italieforum en Hyves leren kennen. Gezellig gekletst in een mengeling van Nederlands (Luca heeft járen in NL gewerkt), Italiaans en Engels. Volgende keer gaan we 's een nieuw restaurant verkennen.
   Ik krijg klachten over het aandeel Thomas in de blog en daarom hier ook nog wat info over ons knuffelkonijn. Hij helpt in de keuken als assistent kok, bijt graag in eigen staart en in de lijn, die hij voor de tweede keer heeft doorgebeten. Deze keer bij La Verde Sosta waar we eventjes het afscheids/verjaarsdiner van 25 februari hebben vastgelegd. Niet lang meer en de Villa zit vol Boots-aliens. (Op de Engelse versie van een Italiaanse toeristische site zag ik dat buitenlandse bezoekers consequent met aliens werden aangeduid).

Barack Obama e la saperda pelosa

  Barack Obama en de harige boktor ...? Dat klinkt als een spannend jeugdboek of stripverhaal! De eerste in een stuk-te-lezen serie. Nou ja, we smokkelen weer eens een beetje, want het gaat hier niet over de volgens B. prettig gebronsde eerste Amerikaanse burger, maar om Barack en Otto. Dat zijn de namen van het tweetal waakhonden boven aan de weg, achter de heg van het huis met het zwembad. (U snapt dit niet? Eigen schuld: KOM dan ook eens een keer. BOEK eindelijk!)

Barack en Otto zien er, herdershond en Labrador, vervaarlijk uit en ze blaffen ook verwoestend. Maar onze Thomas, de harige boktor in dit spannende verhaal, weet ze warempel rustig te krijgen! Hij is nog zo smal (hoe lang nog), dat hij door de spijlen van het hek door kan en met de tot schoothondjes getransformeerde bloedhonden gaat kopjevrijen. Een verbijsterend gezicht! Dat vrijen duurt een minuutje of twee en voltrekt zich in volkomen stilzwijgen. Barack en Otto staren eensgezind verliefd naar onze haarbol. Als we dan verder gaan, langs de heg, horen we hen achter het gebladerte meelopen. Thomas duikt dan de heg in en gaat onzichtbaar verder met neusjevrijen (door het gaas kan hij toch écht niet).

Iedere ochtend is dit een leuk begin van de dag, om een uur of acht, als Thomas het niet langer redt zijn plas en poep op te houden en begint te janken. Een van de padrones (wisselwacht) slaat dan zijn stijve ledematen zuchtend en kreunend uit bed en werkt wankelend het ochtendritueel af: kachel aan, theewater op, aankleden (pff, die sokken!), naar buiten kijken (hé wat prachtig helder, volle maan), dus fototoestel pakken, hondje vrijlaten uit zijn bench, snoepjes pakken, jas aan, muts op, hondje aan de lijn, deur van het slot, lopen. Hèhè. O wat is het koud. Ooooo, wat is het uitzcht weer mooi, we maken maar weer voor de zoveelste keer dezelfde fotoos.

Maar waar blijft nou de verklaring van die boktor, hoor ik u denken. Thomas is dit personage in ons verhaal, want hij heeft besloten om nu niet langer alleen de padroni te attaqueren met zijn puntgave hagelwitte gebitje, maar ook maar eens aan het houtwerk te beginnen. De nieuwe Ikea-meubeltjes! De pasgeverfde deurkozijnen!   Neem toch een kauwbotje of het speelgoed, harige boktor!