Siete qui! (Dove?)

Als de zon even schijnt, is het heerlijk wandelen, zelfs door de dikke sneeuwlaag. Zondag probeerden we eens een van de door de gemeente Golferenzo uitgezette wandelingen af te leggen. Een wandeling met bordjes! Voor de zekerheid namen we onze eigen route(staf)kaart mee. Ook en vooral omdat er eigenlijk sprake was van twee wandelingen die wij door een afsteek tot een rondwandeling aanelkaar wilden breien. Wat heb je aan al die enkele-reis wandelingen tenslotte?

Het begon al goed: er was een bordje aan het begin, maar daar stond niets op. Je vraagt je af waar degeen die dat bordje met veel moeite hoog aan een paal heeft geschroefd met zijn gedachten was. Daarna volgden informatievere, nette, goed leesbare exemplaren. Nounou! We ploegden door de sneeuw, wat extra inspanning kostte, maar toch gunstig was, want door de onderliggende blubber lopen was veel erger geweest. Prachtige paadjes en uitzichtsels onderweg.   Op een brede wei bij een soort spaarbekken waren een paar gezinnen aan het sleetje rijden. Thomas mocht even stoeien met een van de vaders. We raakten in gesprek met een Italiaanse studente die vloeiend Vlaams sprak, nou ja, één zin ("Ik spreek een beetje Nederlands").
Wij gingen verder en ... de bordjes hielden opeens op. We zijn in Italië! Het werd dus een speurtocht dwars door de wijngaarden over hellingen met steeds dikkere lagen sneeuw. Gelukkig zie je het einddoel hier altijd wel in de verte liggen, dus verdwalen lukt niet. Volgens onze kaart kwamen we terug op de tak van de tweede wandeling, maar er was geen bordje te vinden. We gaan de route nog een keer doen, als het warmer en droger is. Hij komt in ieder geval op de wandelpagina van de site: Wandelroutes Oltrepo Pavese.
Wat is er verder te melden? Linda en Luca uit Broni zijn op bezoek geweest, Linda hebben we via Italieforum en Hyves leren kennen. Gezellig gekletst in een mengeling van Nederlands (Luca heeft járen in NL gewerkt), Italiaans en Engels. Volgende keer gaan we 's een nieuw restaurant verkennen.
   Ik krijg klachten over het aandeel Thomas in de blog en daarom hier ook nog wat info over ons knuffelkonijn. Hij helpt in de keuken als assistent kok, bijt graag in eigen staart en in de lijn, die hij voor de tweede keer heeft doorgebeten. Deze keer bij La Verde Sosta waar we eventjes het afscheids/verjaarsdiner van 25 februari hebben vastgelegd. Niet lang meer en de Villa zit vol Boots-aliens. (Op de Engelse versie van een Italiaanse toeristische site zag ik dat buitenlandse bezoekers consequent met aliens werden aangeduid).