Mangiapadrone

De wereld is groot en spannend! En al is de wereld dan misschien niet maakbaar (gelukkig maar?), hij is in ieder geval wel knaagbaar. Planten, boeken, kranten, plastic zakken, pantoffels, telefoons, brillen, afstandsbedieningen, condooms ... (Condóóms??? Ja, daar kwam het hondebeest vanochtend tijdens een wandeling door de wijngaard mee aanzetten! Kennelijk gaat het in de wijngaard uitstekend van bil). Met alles komt Thomas met tomeloze energie aanzetten. Het is voordurend opletten geblazen. Ook de ledematen van de padroni zijn niet veilig: vooral neus en oorlel (rechts) van de blog-padrone schijnen erg smakelijk te zijn.
Gelukkig doet de bench goed dienst als het de padroni even te lastig wordt (iedere drie seconden achter je pc vandaan om te controleren wat het beest nu weer uitvreet, zoals nu, dat schiet niet op). Het helpt ook met de zindelijkheidstraining, want Thomas piest niet graag in zijn eigen nest. 's Ochtends vroeg (heel vroeg) begint hij te piepen, om te waarschuwen dat hij nodig moet. De meest dappere padrone stapt dan uit bed en gaat even met het hondekind naar buiten. Na gedane boodschap delen we een snoepje uit, in de "hoop" dat hij het op die manier sneller leert: piespoep buiten=snoep, piespoep binnen=geen snoep.
Wat verder opvalt is hoe soepel en wendbaar dat magere lijfje van Thomas is, je kan hem bijna dubbelvouwen zonder dat er iets kapotgaat. Dat kan van de meeste padrone's niet gezegd worden, we zijn al blij als we zonder teveel gekreun onze sokken en schoenen aan kunnen trekken! Als Thomas zich uitrekt op de bank, is het net een lange worst. We zijn benieuwd hoe snel hij groeit ("Is ie nu al groter?" vroeg de ene padrone vanochtend bezorgd aan de andere padrone.) Hij ziet er nu nog zo onschuldig uit ...

Mangiatorti

Jawel, we mogen weer van Alice en grijpen onze kans, want je weet nooit hoe lang het duurt (nu doet de vaste telefoon het bijvoorbeeld weer niet!). En we hebben meteen GROOT nieuws, of moet ik zeggen klein nieuws, want we hebben een nieuwe huisgenoot, een puppy genaamd Thomas.
We zeiden het al, wat zijn de padroni zonder hond, niks natuurlijk, dus is er veel sneller dan verwacht een nieuwe onderdaan aangeschaft. We wilden eigenlijk nog een tijdje wachten, maar wat wil het geval ...
Gisteren ging de blog-padrone, die behoorlijk in de hondloze put zat, naar de dierenarts om de laatste "verrichtingen" van de beste man te betalen. Deze veterinario las de nood in de padrone-ziel als ware hij Ogilvie en sleurde hem mee naar achteren, waar hij nog een leuke puppy in een kooi had liggen. Afgestaan door "een oud vrouwtje" en slechts 4 maanden oud. "Neem hem toch mee, probeer het gewoon, je kunt hem altijd terugbrengen, kijk eens hoe leuk hij is" enz enz. Ik twijfelde, want dat terugbrengen dat ken ik, dat doe je natuurlijk nooit. Dus nu meenemen betekende definitief in huis nemen. Wat zou Nico ervan vinden? De pup was inderdaad erg leuk, maar wat voor soort was het, hoe groot zou hij worden, was hij al zindelijk? "Het is een meticcio, een vuilnisbakje", zei de artsassistentie die het hondje helemaal de hemel in prees. Dat was het goede antwoord, want zo'n kruisinkje is wel zo leuk en is ook sterker. Taglia media,  gemiddelde grootte, dat was de maat.   OK, dat gaat ook (thuis zag ik pas die pootjes van Thomas en realiseerde me dat hij echt wel een stukje groter wordt dan Saar. Wat iedereen die we al wandelend tegenkomen óók meteen meent te moeten opmerken: "Moet je die poten zien, dat wordt een flinke!" Nou ja, dan moeten we schoot-spieren maar gaan oefenen.). "Nee hij is nog niet echt zindelijk", foute antwoord, maar gelukkig hebben de padroni plavuizen en een tapijt dat toch al verpest is door hondekots e.d. Om kort te gaan: de treurpadrone nam Thomas mee naar huis. Op de terugweg verkende Thomas alvast de hele auto van voor naar achter.   Thuis keek de witkwast-padrone (woonkamer en studeerkamer zijn helemaal opgeknapt!) heel verbaasd op: gaat er een weg om wat boodschapjes te doen (hij wist niet eens dat ik naar de diernarts ging), komt-ie terug met een hondje.
Inmiddels heef Thomas het huis al aardig verkend, her en der een plasje en een keuteltje gelegd en zijn verrassend scherpe tandjes uitgeprobeerd op alles wat los en vast zit, zoals de pols, neus, spijkerbroek van de padroni. 
Vanochtend kwamen Cassani en Torti langs voor de zoveelste finale afrekening en zette Thomas (zonder daartoe door ons te zijn aangezet, geloof het of niet) meteen zijn tanden in Torti. "Mangia Torti" riep ik vrolijk, "si chiama mangiatorti, hij heet Torti-eter"! Thomas liet al snel los, want Torti-vlees, dat is véél te taai. Ook voor ons, want na een heleboel gesoebat hebben we de eind-prijs maar betaald. Wel is er op aandringen van Cassani afgerond naar beneden, en die paar honderd euro moesten al voor de poorten van de hel worden weggesleept. Maar we zijn van hem af, die maledetto Torti. We hoeven meteen ook niet meer bang te zijn dat we ons geld bij een volgende beurskrach of bank-roet zullen verliezen!
   Vannacht ging het met Thomas in huis nog best aardig. We hebben hem in de badkamer opgesloten, nadat de eerste poging om in de slaapkamer een soort hokje te bouwen mislukt was. We kunnen hem  niet los in de kamer laten want hij vreet aan alles, inclusief de electriciteitsdraden. Zojuist is er dan maar een bench aangeschaft, met een heel mooi mandje (waar hij binnen de kortste keren uitgroeit natuurlijk). 's Nachts rust en het helpt ook nog bij het zindelijk worden, schijnt het ...

Disconnetto

Even een kort bericht, voor het geval jullie je afvragen warom het zo stil is. Ja we zijn nog in de rouw, maar ook onze internetlijn is ingestort en het schijnt nog weken te kunnen gaan duren. E-mail komt nog met moeite binnen, maar echt internetten lukt absoluut niet. Jullie horen het wel wanneer we weer mogen surfen van Alice.

Padroni senza cane (Saar 1996-2009)

Wat zijn de padroni zonder hond? Geen padroni  meer eigenlijk en dat is dus eigenlijk niet voorstelbaar. Maar nu moeten we jullie hier toch, veel vroeger dan gedacht, laten weten dat we gisteren onze lieve, lieve Saar hebben moeten laten inslapen. God, wat zijn we verdrietig. In minder dan een maand tijd was ons levendige speelkameraadje veranderd in een hulpeloos wezentje dat niet meer kon lopen en staan en geen schim van zichzelf meer was. Na een laatste week van hoop en vrees werd duidelijk dat het zo niet langer "humaan" was. Gisteren zijn we daarom met angst in ons lijf naar de dierenarts gereisd, die het onvermijdelijke oordeel velde: er is niets meer aan te doen (hersentumor) en het is beter om haar te laten inslapen. De padroni huilden tranen met tuiten, maar beseften toch  dat het beste wat ze voor hun Saar konden doen was haar uit haar lijden te verlossen. (Gelukkig mag en kun je dat als baasje zelf beslissen, als mens moet je het nog maar voorelkaar zien te krijgen dat je waardig mag sterven.)
  Saar kreeg een kalmeringsmiddel toegediend, zodat de aanvallen van kortademigheid die ze af en toe had, haar niet langer zouden kwellen. De rest van haar laatste uren sliep ze vredig op haar kussen, bij haar geliefde baasjes in de kamer. Er vloeide weer menig traantje. Het wachten op de dierenarts, die haar 's avonds definitief zou laten inslapen, was een marteling. We zwoegden buiten op een gat om haar de volgende dag op ons eigen terrein te kunnen begraven, een vreselijk karwei, maar toch ook passend bij de rituelen van de rouwverwerking. Ook de aarde van de Oltrepo werd met de nodige tranen besprenkeld. De arts kwam nog later dan verwacht, maar om half negen was het dan eindelijk zover. Binnen een minuut of twee was ons hondje definitief in eeuwige slaap. We dekten haar onder een van onze dekbedhoezen (ze kwam tot voor kort 's ochtends regelmatig op bed liggen) en brandden wat kaarsjes, als een soort avondwake.
  Vanochtend was het verschrikkelijke moment van het begraven. We droegen Saar op haar kussen het huis uit en legden haar in haar grafje, met haar favoriete speeltje, de wortel waar ze nog maar twee weken geleden volop mee in de weer was. Ook legden we haar halsband er bij en haar favoriete snoepgoed, stickjes. Om de beurt schepten we de aarde terug in het graf. We hebben winterviooltjes gekocht en op haar graf gezet, net als de twee conifeertjes die we nog in Nederland gekocht hadden. We gaan denken over een verdere definitieve aankleding van Saar's laatste rustplaats, iets dat recht zal doen aan onze goede herinneringen aan ons lieve hondje.
Voor het eerst van ons leven hebben we een huisdier verloren, een huisgenootje waar we intens van hebben gehouden, en merken nu hoeveel verdriet dat doet. Het grote gemis zal de komende periode pas goed voelbaar worden. We zien haar nu al telkens liggen op haar fauteuiltje, kop op de leuning (o nee, het is alleen maar het kussen wat ik zie), we staan op met de gedachte: Saar moet uit (o nee, ze is er niet meer) enz enz.
De padroni zitten zonder hond. Het hondje dat zelfs de naam van ons vakantieverblijf heeft bepaald. Het verschrikkelijke is gebeurd. We zijn zo ontzettend verdrietig, maar onze Saar zullen we nooit vergeten.